In the land of Hyrule, there echoes a legend. A legend held dearly by the Royal Family, that tells of a boy... 2011. O Θρύλος της Zelda, μιας απο τις μακροβιότερες, διασημότερες και πιο αγαπημένες σειρές στην ιστορία των video games γιορτάζει τα 25 χρόνια ζωής. Αυτό το πρώτο Legend of Zelda, όμως, όπως είναι αναμενόμενο, δεν είναι παιχνίδι το οποίο έχουν παίξει όλοι όσοι μπορούν να αυτοαποκαλεστούν Zelda fans. Όταν έχουμε να κάνουμε με μια τόσο μακρόβια σειρά, η οποία μπαίνει στην δεύτερη, ουσιασικά, γενιά παικτών της, είναι φυσικό ότι δεν θα ξεκίνησαν όλοι με το ορίντζιναλ Zelda. Για την ακρίβεια, ελάχιστοι φίλοι των περιπετειών του Link είχαν την πρώτη τους εμπειρία στη Hyrule στο παιχνίδι του NES του '86. Πολλοί την είχαν από το Link to the Past, άλλοι με το Link's Awakening, και πολλοί με το Ocarina of Time. Δεν αμφιβάλω πως μικρότερης ηλικίας παίχτες, οι «καινούργιοι», μπορεί να εισήχθησαν με το Wind Waker ή ακόμα και το Twilight Princess...

Ας μιλήσω όμως για μένα. Ήταν Δεκέμβριος του '98. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος, που παίζαμε άπειρες ώρες μαζί Nintendo 64, μου είπε μια μέρα πως θα πήγαινε να πάρει το καινούργιο Zelda. Είχα ακουστά το όνομα, όμως ποτέ δεν είχα ενδιαφερθεί πραγματικά, ούτε το είχα δοκιμάσει. Μου φαινόταν βαρετό από τις εικόνες στα περιοδικά και στο πίσω μέρος των κουτιών. Πού να ήξερα... Εκείνη την μέρα, με τον φίλο μου και την μητέρα του, είχαμε πάει στα Jumbo του Ν. Ψυχικού. Πήραν το παιχνίδι, γυρίσαμε σπίτι του και χώσαμε την κασέτα στην κονσόλα που περίμενε καρτετικά.

Αυτό που ακολούθησε χάραξε την πορεία μου ως gamer για πάντα. Το Ocarina of Time ήταν σταθμός, χώρισε την ζωή μου σε προ-Οκαρίνα και μετα-Οκαρίνα εποχή. Οι πρώτες μου εικόνες από το Δάσος του Κοκίρι, από το Δέντρο Ντέκου, από τον χειρισμό, τα γραφικά, την μουσική, τους διαλόγους, τους χαρακτήρες, τις μάχες... Μου άρεσε τόσο πολύ το ότι μπορούσες να πας σε μερικά μέρη, αλλά δεν μπορούσες να τα εξερευνήσεις πλήρως μέχρι να είχες κάποιο καλύτερο αντικείμενο. Το μυστήριο κάλυπτε τα πάντα! Έβλεπα έναν ζωντανό κόσμο να εξελίσσεται μπροστά μου, και είχα συνεπαρθεί ολόκληρος. Ζούσα και ανέπνεα Ζέλντα. Για ένα παιδί ούτε καν 10 χρονών, τέτοιες εμπειρίες είναι καταλυτικές...

Έψαχνα για το παιχνίδι στο internet (με την παλιά dial-up σύνδεση του πατέρα μου με την τότε Groovy), στο παλαίμαχο fansite The Odyssey of Hyrule... Θυμάμαι έψαχνα για το πώς δούλευε ακριβώς το Fishing Pond, και το τι έπρεπε να κάνεις για να μπεις στο Dodongo's Cavern, το δεύτερο μπουντρούμι. Σιγά-σιγά, είχα δει τον φίλο μου να παίζει μέχρι περίπου και το Forest Temple. Ο τρόμος από αυτόν τον ναό, η γενναιότητα του -μεγάλου!! Η ΠΟΡΩΣΗ!- Link να μπαίνει στα άδυτα αυτού του στοιχειωμένου κόσμου... Και ούτε καν είχα το παιχνίδι ακόμα. Απλά το είχα δει και το είχα παίξει αποσπασματικά.

Όμως αυτό σύντομα άλλαξε. Μετά την πρωτοχρονιά του '99, μου έφεραν δώρο το παιχνίδι από την Αυστρία (ευτυχώς, ήταν στα αγγλικά!!), και επιτέλους μπορούσα να το απολαύσω κι εγώ, λύνοντας τους γρίφους μόνος μου, απολαμβάνοντας το με την ησυχία μου τέλος πάντων! Μου πήρε κάτι λιγότερο από 2-3 βδομάδες να το ολοκληρώσω, όμως το πόσες φορές το ξανάπαιξα, το ξαναολοκλήρωσα, ξανά και ξανά, βρίσκοντας κάθε κομμάτι καρδιάς, κάθε μυστικό, τα πάντα... Όλο αυτό μου πήρε φυσικά μήνες. Όταν είσαι μικρός, κάθε παιχνίδι που έχεις του ρουφάς το μεδούλι, είτε είναι καλό είτε όχι. Και το Ocarina of Time ήταν παιχνίδι με ιδιαίτερα λαχταριστό μεδούλι, το οποίο μπορούσες να ρουφάς ατελείωτα...

Το δεύτερο αγαπημένο μου Zelda βγήκε μόλις 2 χρόνια αργότερα, πάλι για το Nintendo 64. Και ίσως να μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ενα από τα καλύτερα sequel όλων των εποχών. To Majora's Mask, αν και μπορεί να ξενίζει μερικούς λόγω των ιδιαιτεροτήτων στο gameplay, είναι παιχνίδι αριστούργημα. Βασίζεται μεν στο πρωτότυπο αριστούργημα, το Ocarina, όμως διαστρέφει, επεκτείνει, περιπλέκει, βαθαίνει ό,τι μέχρι τότε θεωρούταν πυρήνας των Zelda με τρόπο τέτοιο που η σειρά ούτε είχε δει, ούτε ξανάδε από τότε... Ocarina of Time και Majora's Mask είναι τα δικά μου αγαπημένα Zelda, και μαζί, γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα δύο, φιγουράρουν με χαρακτηριστική άνεση στην κορυφή των αγαπημένων μου παιχνιδιών.

Εδώ αξίζει να πούμε πως, όπως εγώ μαγεύτηκα με το Ocarina of Time, άλλοι, που μυήθηκαν 12 χρόνια νωρίτερα, δήλωνουν την ίδια αγάπη για το πρώτο Zelda. Όσοι έπαιξαν πρώτα 2D παιχνίδι της σειράς πάντα τους άρεσαν εκείνα περισσότερο από τα 3D και το αντίστροφο, οπότε εμένα ποτέ δεν μου άρεσαν τα παλιότερα Zelda ή αυτά των φορητών όσο εκείνα των μεταγενέστερων κονσολών. Είχα δοκιμάσει το Link to the Past, το Link's Awakening... το Minish Cap μου άρεσε περισσότερο, όμως κανένα δεν μπορούσε να με μαγέψει όπως τα δικά μου πρώτα.

Ίσως να είχε να κάνει και με το ότι, μαζί με την σειρά, μεγάλωνα κι εγώ: το Wind Waker το ολοκλήρωσα μόνο μια φορά, ενώ το Twilight Princess το βρήκα έως και απογοητευτικό. Στερούταν του βάθους του Majora's Mask ή ακόμα και του Wind Waker. Ενώ στα παλιά παιχνίδια ένιωθα ότι ζούσα κι εγώ στον Hyrule και στην Termina και ότι οι χαρακτήρες είχαν σάρκα και οστά, στον Hyrule του Twilight Princess ένιωθα μόνος, ο κόσμος φάνταζε άδειος, και όσο καλοσχεδιασμένα και πρωτότυπα ήταν τα μπουντρούμια και οι μάχες συναρπαστικές, τελικά δεν έμειναν μαζί μου στο βάθος του χρόνου. Ίσως όντως να παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το ποια παιχνίδια παίζουμε μικροί, και πόσο η νοσταλγία μας εμποδίζει να απολαύσουμε τα καινούργια παιχνίδια, όσο αυτά που παίζαμε όταν «τα games ήταν αλλιώς»...

Όπως και να 'χει, με την ευκαιρία των 25 χρόνων Zelda, αποφάσισα να παίξω τον τίτλο που ήταν η αρχή του Θρύλου. Να συνειδητοποίησω ίσως τι θα μπορούσε να είναι αυτό το οποίο με κράτησε μακριά από τους καινούργιους τίτλους, τι ήταν αυτό το κάτι που είχαν οι παλιοί, τι άλλαξε στην πορεία, τι παρέμεινε ίδιο μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα και τελικά ποια είναι η καρδιά του Θρύλου της Ζέλντα, τι είναι αυτό το οποίο κάνει αυτά τα παιχνίδια αυτά που είναι.

Κατέβασα λοιπόν το Legend of Zelda από την Virtual Console και ξεκίνησα. Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν, φυσικά, η δυσκολία του παιχνιδιού. Είναι γνωστό ότι τα παλιά παιχνίδια ήταν αμείλικτα, ανελέητα, έως και βάρβαρα. Κάθε λάθος πληρώνεται στον πρώτο Hyrule, κάθε καρδιά είναι πολύτιμη. Την πρώτη ώρα παιχνιδιού περιπλανήθηκα, χωρίς καμία βοήθεια (αφού, ακόμα και όταν το παιχνίδι μου πρότεινε στους τίτλους αρχής να ανατρέξω στο manual για βοήθεια, αυτό φυσικά δεν υπήρχε πουθενά) από την μια οθόνη στην άλλη, σφάζοντας εχθρούς οι οποίοι μου ήταν ήδη γνωστοί αναχρονιστικά, όπως Tektites, Leevers, Octoroks... Πέθαινα ξανά και ξανά, στην προσπάθεια μου να βρω πού έπρεπε να πάω.

“It's too dangerous to go alone! Take this!” μου είπε ο γέρος στην πρώτη σκάλα που κατέβηκα δίνοντας μου το πρώτο, ξύλινο σπαθί. Κάθε φορά που το παιχνίδι προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου ή μου προσέφερε κάποιο ίχνος βοήθειας, δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω με τα χαμηλά επίπεδα ποιότητας του localization αλλωτινών εποχών, που όμως άγγιζαν το σημείο της γραφικότητας. “Pay and I'll talk – This ain't enough to talk!” “Buy something' will ya!” “Dodongo dislikes smoke.” “It is a secret to everybody” Η κακή μετάφραση προσέδιδε στην μυστικιστικότητα των μηνυμάτων και στην φαντασία που έπρεπε να βάλω για να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω. Δεν υπήρχε κανένα βελάκι που να μου έδειχνε που έπρεπε να πάω, καμμία ένδειξη ότι έχω καταλάβει σωστά. Ψάχνοντας, βρήκα το πρώτο μπουντρούμι το οποίο όμως, σύμφωνα με το παιχνίδι ήταν το Level 3. Αφού πέθανα κι εκεί μερικές φορές, αποφάσισα πως δεν ήταν η καλύτερη ιδέα να προσπαθήσω να το διασχίσω τόσο ανέτοιμος.

Κι όμως. Ενώ συνέχισα να ψάχνω με τον μηδαμινό μου εξοπλισμό για το “Level 1”, σκεφτόμουν... Σε πόσα σύγχρονα παιχνίδια θα μπορούσα να ανακαλύψω τυχαία ένα μέρος που θα έπρεπε να επισκεφθώ στην συνέχεια; Τελικά, αρχίζοντας να κάνω τα πρώτα βήματα απομνημόνευσης του χάρτη («εκεί είναι η λίμνη, το δάσος φτάνει μέχρι εκεί, αν πάω πιο πέρα από εκεί θα με *****ουν, αυτό το μέρος είναι ενδιαφέρον, θα θυμάμαι που είναι αν βρω κάποιο αντικείμενο»), κατάφερα και βρήκα το πρώτο και το δεύτερο μπουντρούμι, τα οποία πέρασα με σχετική ευκολία! Το ότι κατάφερα να προχωρήσω στο παιχνίδι από το οποίο μέχρι πριν λίγο δεν μπορούσα να βγάλω άκρη με γέμισε με ένα πείσμα και μια αισιοδοξία. Ήταν ακριβώς η κατάλληλη επιβράβευση για τους κόπους μου: ούτε υπερβολικά μεγάλη, ούτε υπερβολικά μικρή.

Κομμάτι-κομμάτι, ανακάλυπτα αυτό το παλιό παιχνίδι, που όμως τελικά απόλαυσα όσο λίγα τον τον τελευταίο καιρό. Ναι, ΟΚ. Στα Level 6 και 8, με τα Wizzrobes και τα Darknuts, έφτυσα αίμα. Γέλαγα από τα νεύρα μου με τον σαδισμό των δημιουργών σε ορισμένα σημεία. Όταν είδα όλες μου τις ρούπιες να φεύγουν μόνο και μόνο επειδή δεν ήμουν τυχερός με ένα «τυχερό» παιχνίδι, όταν ξανά και ξανά ένας εχθρός μου έτρωγε στην κυριολέξια, μόνο και μόνο επειδή τον άγγιζα (!), την μαγική ασπίδα - από τα ακριβότερα αντικείμενα του παιχνιδιού - θυμόμουν γιατί αυτό το παιχνίδι, όπως και τόσα άλλα της εποχής του, μπορούσε να οδηγήσει κάθε υγειή gamer στην τρέλλα.

Και τελικά, μια φορά αφού πέθανα, επειδή επέλεξα “Retry” αντί για “Save” χάθηκε όλη μου η πρόοδος στα δύο τελευταία μπουντρούμια. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Βλέπετε, παρ'όλο που το Zelda ήταν από τα πρώτα παιχνίδια με Save, το Autosave δεν είχε εμφανιστεί για μερικά χρόνια ακόμα. Και έτσι, μετά από 9 ώρες παιχνιδιού περίπου, τέλειωσε ο θρύλος μου στην Hyrule... Κι όμως, 9 ώρες δεν είναι λίγες για ένα παιχνίδι NES, πόσο μάλλον όταν πολλα σύγχρονα games προσφέρουν μικρότερες και χαμηλότερης ποιότητας εμπειρίες... Στην εποχή του πρέπει να ήταν κάτι το πραγματικά επαναστατικό.

Παρατηρώντας την πορεία της σειράς, θα έλεγα πως έχει χάσει τα στοιχεία που έκαναν τα παλιά Zelda καλά. Πλέον, τίτλοι όπως το Twilight Princess είναι υπερβολικά εύκολοι και γραμμικοί, δεν προσφέρουν καμία χαρά ανακάλυψης, ποτέ δεν νιώθει ο παίκτης ότι βρήκε κάτι με την αξία του. Επιπλέον, έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους φανς η ανάγκη διαιώνισης ενός timeline μεταξύ των τμημάτων της σειράς. Η επιταγή δημιουργίας τάξης από το χάος (γιατί, αν και έχω τις θεωρίες μου, δεν πιστεύω ότι υπάρχει επίσημο timeline - περισσότερο πιστεύω ότι οι δημιουργοί ρίχνουν τις υπόνοιες και τα στοιχεία για να έχουν κάτι να ασχολούνται οι σκληροπυρηνικοί) είναι άλλωστε έμφυτη στον άνθρωπο, με μερικές φορές εντυπωσιακά αποτελέσματα. Όμως έτσι η σειρά δεν πηγαίνει μπροστά, δεν έχει δοκιμάσει κάτι καινούργιο με επιτυχία εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα και τα Phantom Hourglass και Spirit Tracks ήταν κατα την γνώμη μου απογοητευτικά.

Έχοντας παίξει πλέον το παλιό Zelda, αναγνωρίζοντας την υπεροχή του στο αγνότερο του αγνού gaming και, όντας αρκούντως επιρεασμένος (και χωρίς να έχω πολλές ελπίδες ότι το Skyward Sword θα μπορέσει να σπάσει την παράδοση των τελευταίων χρόνων), για μένα θα ήθελα να προσφέρει την χαρά της ανακάλυψης που είχαν τα παλιά, χωρίς να μας πιάνει από το χεράκι σε κάθε βήμα και να μας χαρίζεται και από άποψη δυσκολίας και από άποψης περιπλοκότητας. Να έχει το βάθος στους χαρακτήρες και την γενικότερη αύρα μυστηρίου από το Majora's Mask και να αφήσει πίσω την μυθολογία που κατάφερε το Ocarina of Time. Ή όπως ξέρουν να κάνουν εκεί στην Nintendo αλλά δεν το έχουν κάνει και πολύ τελευταία: να μην μας ακούσουν καθόλου και να μας αφήσουν κατάπληκτους, κάνοντας κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να είχαμε μαντέψει ότι θα λατρεύαμε...