Κατα καιρούς πέφτω πάνω σε διάφορες δημοσιεύσεις για το πόσο εθισμένοι είναι οι Ελληνες στα Videogames και στο Διαδίκτυο. Αυτές λοιπόν η δημοσιεύσεις, γεμάτες ποσοστά και, ίσως, κάποιους στιγματογόνους ορισμούς, προσπαθούν να περιγράψουν μία κατάσταση. Δεν θα σταθώ στο αν τα παιδιά που έκαναν έρευνες έβγαλαν λάθος αποτελέσματα, ούτε για το τι ισχύει ή όχι. Αυτό που μου την δίνει ρε παιδιά είναι η καταστροφολογία.

Για να εξηγηθώ, θεωρώ οτι πίσω απο κάθε τέτοια καταγραφή υπάρχουν βαθύτερα αίτια, τα οποία συχνά δεν λαμβάνονται υπόψην απο αυτούς που ερμηνεύουν, ή προσπαθούν να ερμηνεύσουν, ποσοστά απο μία ερεύνα. Πόσο μάλλον οταν αφορά νέους οπου ασχολούνται με τα βιντεοπαιχνίδια και, ίσως χωρίς να γίνεται ηθελημένα, προσάπτεται η ταμπέλα του “αντικοινωνικού”. Μπορεί πάλι να γίνεται και ηθελήμένα για την αύξηση της πώλησης των φύλλων ή το στάτους του δημοσιογράφου, αλλά μιας που είμαι ενας άνθρωπος που πιστεύει στις καλές προθέσεις, αφήνομαι στο γεγονός στα πλαίσια του λάθους με τις καλύτερες προθέσεις.

Στο θέμα λοιπόν της χρήσης των παιγνιδιών και του ίντερνετ θα πρέπει να λάβουμε υπόψην κάποιους παράγοντες που έφεραν τα παιδιά να σπαταλάνε άπειρες ώρες σε αυτές τις δραστηριότητες απομονώνοντας τον εαυτό τους απο την κοινωνική ζωή. Υπάρχει ενα σημείο των καιρών που ακόμα και αν δεν έχει καταγραφεί, είναι πολύ κοινό γύρω μας. Το αστικό περιβάλλον έχει περιορίσει τις επιλογές δραστηριοποίησης των νέων. Πρώτα απ όλα τα παιδιά δεν εχουν την ελευθερία και την άπλα να παίξουν χωρίς κίνδυνο. Έπειτα οι έφηβοι είναι ευάλλωτοι στην βία και τέλος οι νέοι προσπαθούν να μπούν σε ένα τρυπάκι καθημερινότητας που τους αποκόπτει απο την δημιουργία ευρέων οριζόντων. Βάλτε μέσα και την υπερπροστασία των γονέων και την παρατεταμμένη παραμονή των παιδιών και ως νέων ενηλίκων στο πατρικό τους σπίτι. Ολο αυτό γεννάει ενα αδιέξοδο και μία πίεση που δύσκολα θα εμφανιστεί με άλλες μορφές πλήν της αγχώδης νέυρωσης, της κατάθλιψης και της ανίας. Γι αυτό, προσωπικά, ονόμασα το φαινόμενο Σύνδρομο της Βαρεμάρας.

Τυπικό Net-cafe. Αιτία δεινών ή κατάληξη;

Αυτό όμως το φαινόμενο δεν αφορά την πλειοψηφεία των Gamers. Αφορά τις μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων με πλούσιο ιστορικό σε θέματα στρές και οικογενειακής πίεσης. Τα παιδιά που παίζουν όλη μέρα Lineage και WoW δεν είναι εκεί επειδή ήρθε ο ηλεκτρονικός Δρακουμέλ να φέρει τα παιγνίδια και να τους κάνει υπηρέτες του. Είναι εκεί με την ταυτόχρονη ύπαρξη αυτών των συνθηκών πίεσης που δημιουργήθηκαν απο οικογένεια, κοινωνία και συχνά ο εθισμός τους στον ηλεκτρονικό κόσμο συνυπάρχει μαζι με άλλες ψυχολογικές παθήσεις όπως είναι η κατάθληψη. Σημειώστε επίσης οτι η χρήση ναρκωτικών δεν εχει να κάνει με την ασχολία με κάποιο παιγνίδι ή το διαδίκτυο. Συνήθως οι συνθήκες που ωθούν έναν νέο στις ουσίες είναι τελείως διαφορετικές απο το ότι έχει εθιστεί στα ηλεκτρονικά μέσα. Δεν είδα κανένα να βαράει ενέσεις επειδή παίζει WoW...

Δεν είναι τυχαίο οτι τα παιγνίδια που παίζονται απο αυτά τα άτομα είναι κυρίως MMORPG.
Ενα είδος που ως ένα σημείο αποτελεί μία ξεχωριστή πραγματικότητα οπου πολλοί άνθρωποι βιώνουν περιπέτειες ή απλά βγάζουν το άχτι τους ατέρμονα. Χωρίς να υπάρχει κάτι να τους περιορίζει όπως ενα σενάριο ή το τέλος του.

Η απάντηση στον εθισμό στα παιγνίδια είναι έξω απο αυτά

Για να κλείσω, θα πω οτι καλά τα ποσοστά και οι αναφορές, αλλά και μία βαθύτερη ματιά σε κάποια πράγματα θα βοηθούσε. Δέν αρκεί απλά να ανοίγουν κλινικές απεξάρτησης απο το internet και τα παιγνίδια, αλλα μία πιο ευαίσθητη οπτική στα γεγονότα της σύγχρονης κοινωνίας...Η καταστροφολογία και ο εκφοβισμός, μπορεί να περιμένει.