Εβδομάδα αποκαλύψεων για τους λάτρεις της Lara Croft η τελευταία που μας πέρασε. Είχαμε την επίσημη ανακοίνωση του Shadow of the Tomb Raider και παράλληλα την κυκλοφορία της πολυαναμενόμενης ταινίας Tomb Raider: Lara Croft. Η ταινία διαρκεί δύο ώρες και αφηγείται την πρώτη περιπέτεια της ηρωίδας, που καθορίζει για πάντα το πεπρωμένο της.

Ως γνωστόν, στον εμβληματικό ρόλο της Lara Croft έχουμε την Alicia Vikander. Η νεαρή Σουηδή και κάτοχος Όσκαρ Β΄ Γυναικείου ρόλου για το εκπληκτικό The Danish Girl, καλείται να αφήσει στην άκρη τα ρομάντζα και τα κοινωνικά δράματα που την έκαναν ευρέως γνωστή, για να ενσαρκώσει στην μετά-Angelina Jolie εποχή την διάσημη Βρετανίδα αρχαιολόγο. Παρεμπιπτόντως, όσοι δεν γνωρίζετε τις υποκριτικές ικανότητες της Vikander, καλό είναι να ρίξετε μια ματιά στο καθηλωτικό αλλά συνάμα οξυδερκές sci-fi αριστούργημα Ex Machina του Alex Garland. Το cast του Tomb Raider περιλαμβάνει επίσης τους Walton Goggins (The Hateful Eight, Django Unchained), Daniel Wu (Warcraft, The Man with the Iron Fists), Dominic West (John Carter, Centurion) και Kristin Scott Thomas (Τhe English Patient). Σκηνοθεσία από τον Νορβηγό Roar Uthuag.

Ακρογωνιαίος λίθος του σεναρίου της ταινίας αποτελεί το παιχνίδι Tomb Raider της Crystal Dynamics που βγήκε το 2013. Θεωρητικά αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μεγάλες σεναριακές αποκλίσεις στην ταινία. Νομίζετε. Μετά από ένα επαγγελματικό ταξίδι, τα ίχνη του πατέρα της Lara (Richard Croft) χάνονται από προσώπου γης και δηλώνεται αγνοούμενος. Αυτή η εξέλιξη επηρεάζει αρνητικά τον ψυχισμό της Lara, η οποία αποφασίζει να ανεξαρτητοποιηθεί, αποτινάσσοντας από πάνω της την αίγλη και το ειδικό βάρος του ονόματος Croft. Αδιαφορεί πλήρως για τον επιχειρηματικό όμιλο που ίδρυσε η οικογένειά της και απολαμβάνει μια λιτή και ανέμελη καθημερινότητα, προσπαθώντας να βρει νέα ερεθίσματα, ώστε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή της. Η μοίρα όμως αρέσκεται στο να παίζει περίεργα παιχνίδια. Αναπάντεχα, η Lara ανακαλύπτει ένα κρυφό μήνυμα του πατέρα της, το οποίο ρίχνει μερικό φως στην εξαφάνισή του.

Survivor.

Ο Richard Croft, γνωστός αρχαιολόγος γαρ, έμαθε για την ύπαρξη του τάγματος Trinity, μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης που δείχνει ζοφερό ενδιαφέρον στην κατανόηση και έλεγχο του μεταφυσικού. Ο Richard πληροφορήθηκε ότι η Trinity ταξιδεύει στην Ιαπωνία και πιο συγκεκριμένα στη θάλασσα του διαβόλου, αναζητώντας ένα μυστηριώδες νησί όπου βρίσκεται ο τάφος της βασίλισσας του θανάτου Χίμικο. Σύμφωνα με τους μύθους, ο ερχομός της Χίμικο θα σκορπίσει το χάος και το σκότος, καταδυναστεύοντας έτσι την ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν, ο Richard Croft αποφάσισε να ακολουθήσει το τάγμα στο νησί και να αποτρέψει την νεκρανάσταση της Χίμικο. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο όμως. Γι αυτό λοιπόν η Lara, δίχως να το σκεφτεί ιδιαίτερα, ξεχύνεται στην περιπέτεια με απώτερο σκοπό να ανακαλύψει τί πραγματικά συνέβη στον πατέρα της.

Οι αποτυχημένες απόπειρες μεταφοράς των video games στην μεγάλη οθόνη έχουν εξελιχθεί σε “εφιάλτη” για εμάς τους gamers. Από πού να ξεκινήσω και από πού να τελειώσω; Από τις σαπουνόπερες των Resident Evil της Jovovich; Το δυσφημιστικό Max Payne του Mark Wahlberg; Ή μήπως θέλετε να θυμηθούμε παρέα τις παρωδίες του απόλυτου καταστροφέα Uwe Boll (Alone in the Dark, Bloodrayne); Τα παραδείγματα είναι πραγματικά αναρίθμητα. Μοναδικές “αναλαμπές” (αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θριάμβευσαν κιόλας) υπήρξαν τα Warcraft του Duncan Jones και το Assassin’s Creed του Justin Kurtzel. Όχι ότι αυτά τα δύο έσωσαν την παρτίδα. Επί της ουσίας, μετριότητες ήταν και αυτά.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι αποφάσεις και οι επιλογές της Warner Bros για τη στελέχωση του Tomb Raider, συνοδεύονται από άπειρα ερωτήματα και μπόλικη αμφιβολία. Για αρχή, έχουμε να κάνουμε με έναν άγουρο και πρωτάρη κινηματογραφιστή από την Νορβηγία, ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται με την καυτή πατάτα στα χέρια, γνωρίζοντας προκαταβολικά ότι οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του. Φαινομενικά, η ανάθεση της σκηνοθεσίας στον Roar Uthaug εγκυμονούσε κινδύνους. Δεν αφορίζω τον σκανδιναβικό κινηματογράφο σε καμία περίπτωση, ίσα-ίσα λατρεύω τον ωμό ρεαλισμό του The Hunt (τρομερός Mads Mikkelsen) και την ψυχεδέλεια του Lars Von Trier. Η σκηνοθετική ματιά του Uthaug στο Tomb Raider, σε πρώτη φάση τουλάχιστον δεν είναι κακή. Το αντίθετο μάλιστα. Η φωτογραφία της ταινίας είναι πολύχρωμη και έντονη, με έξυπνο μοντάζ στην εναλλαγή των εικόνων, μπολιάζεται με χιούμορ όταν απαιτείται, ενώ oι σκηνές δράσης, παρότι μικρές και σύντομες σε έκταση και κλίμακα, ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Τα οπτικά εφέ όσο χρησιμοποιούνται λειτουργούν ικανοποιητικά και δίχως υπερβολή, αν και σε μερικές περιπτώσεις τo CGI τo περίμενα περισσότερο αληθοφανές. Μουσικά έχουμε τζούρες από sound bits που διαδέχονται πολεμικά και tribal εμβατήρια όταν οι καταστάσεις απαιτούν ένταση.

Lara Croft χωρίς κυνηγητό δεν γίνεται.

Το δεύτερο μεγάλο “πείραμα” της ταινίας, είναι αναμφίβολα η επιλογή της Vikander ως Lara Croft. Δεν θα το κρύψω, σε πρώτη φάση δεν είδα με θετικό μάτι την γλυκύτατη κατά τα άλλα Vikander, στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εμφανισιακά και μόνο, παραπέμπει σε κοριτσάκι και λιγότερο σε gunslinger. Ωστόσο, την εκτιμώ βαθύτατα ως ηθοποιό και δεν διστάζω μάλιστα να την κατατάξω στο top 3 μου (Jessica Chastain, Jennifer Lawrence, Alicia Vikander). Η Σουηδή ηθοποιός καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων σε μικρές παραγωγές κοινωνικού-δραματικού χαρακτήρα, υποδυόμενη ρόλους από τους οποίους ξεχειλίζει το ταλέντο και το συναίσθημα.

Για να είμαι απολύτως ακριβής, ποτέ μου δεν μπόρεσα να χωνέψω την μετάλλαξη της Lara Croft από badass μαγκάκι και sex symbol σε γκομενάκι από το αριστοκρατικό Chelsea που από την μια μυξοκλαίει και από την άλλη σκοτώνει με τη σέσουλα. Η επιτομή της αντίφασης! Η Lara Croft σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά από gamers, εδραιώθηκε στις καρδιές όλων με έναν επιβλητικό τρόπο, αφήνοντας εμφατικά το στίγμα της στην ιστορία των video games. Είναι ένα είδωλο για πολλούς από εμάς και τα είδωλα δεν πρέπει να αμαυρώνονται ή να καπηλεύονται για να συμβαδίσουν με τα σημεία των καιρών (Uncharted). Τ' ακούς, Crystal Dynamics;

Ευτυχώς η Vikander με διαψεύδει πανηγυρικά, ενσαρκώνοντας επιτυχέστατα τη σύγχρονη Lara Croft. Μπορεί η Angelina Jolie για πολλούς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) να θεωρείται η απόλυτη κινηματογραφική μετενσάρκωση της Lara Croft, η Alicia Vikander όμως έρχεται με φούρια, μπρίο, φρεσκάδα και ταμπεραμέντο να αποτυπώσει την δική της ανανεωμένη εκδοχή. Καταρχήν, είναι τρομακτική η δουλειά που έχει ρίξει στο σώμα της και φαίνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας. Προσωπικά τα έχασα! Άνοιξε πλάτες, μύες, κοιλιακούς. Έχτισε μοναδικά το κορμί της και δοκίμασε πράγματα στα οποία δεν μας είχε συνηθίσει. Όλα τα ακροβατικά τα έκανε μόνη της, δίχως την παρουσία κασκαντέρ. Δεν φοβήθηκε να τσαλαπατήσει την εικόνα της ούτε μια στιγμή και γι αυτό και μόνο της αξίζουν συγχαρητήρια.

Πληγωμένη και με ένα χέρι αναρριχάται, γιατί μπορεί!

Το τρίτο σημαντικό στοιχείο του Tomb Raider έγκειται στο σενάριο και την διατήρηση της πιστότητας του παιχνιδιού. Δυστυχώς και σε αυτή την ταινία οι συντελεστές τα έκαναν μούσκεμα όσον αφορά αυτό το θέμα. Στο μέσον της ταινίας σκάει ένα plot twist που με έφερε στα όρια μου. Μονολόγησα μέσα στα σκοτάδια ένα “δεν είναι δυνατόν!”. Δεν θα προβώ σε spoilers. Όσοι σπεύσετε στους κινηματογράφους και δείτε την ταινία, θα καταλάβετε τί εννοώ. Κατά δεύτερον, το χαρακτηριστικό γνώρισμα επιβίωσης των παιχνιδιών στην ταινία πολύ απλά δεν υφίσταται. Δηλαδή, δεν βλέπετε καμία survivor Lara. Ξεβράζεται στο νησί και έκτοτε μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Δεν έρχεται ενάντια στις κακουχίες της ζούγκλας, δεν συλλέγει προμήθειες και εφόδια για να επιβιώσει. Τίποτα από όλα αυτά. Ακόμα και το τόξο με τα βέλη που φτιάχνει μόνη της στο παιχνίδι, στην ταινία τα βρίσκει μέσα σε μια σπηλιά! Έχετε διανοηθεί Lara Croft χωρίς πυροβόλα όπλα; Όχι απαραίτητα μπαζούκες και καλάσνικοφ. Περίστροφα έστω. Ε, στην ταινία βλέπετε μια Lara και ένα τόξο. Αυτά. Ήμαρτον, που λέει κι ο Γεωργίου. Επίσης λάμπουν δια της απουσίας τους οι γρίφοι. Κάτι ψευτό-artifacts τάχα μου περιεργάζεται/επεξεργάζεται η Lara για να λύσει μυστήρια και θεωρίες. Τραγικά επιφανειακή προσέγγιση σε ένα εμβληματικό προσόν που υποτίθεται ότι συνιστά το μεγάλο ατού της Lara Croft. Ξεφτίλα!

Σεναριακά, η ταινία τα πηγαίνει τίμια θα έλεγα, την πρώτη μια ώρα και κάτι. Στα τελευταία 45 λεπτά όμως, του δίνει και καταλαβαίνει. Πανωλεθρία! Ότι κι αν γράψω, δεν αρκεί για να σας μεταφέρω αυτά που αντίκρισαν τα μάτια μου. Για να σας βοηθήσω να καταλάβετε: αν έχετε παίξει το Tomb Raider του 2013, πιστεύω θυμάστε το τελικό boss fight. Το συγκεκριμένο σημείο στην ταινία εμφανίζεται το λιγότερο αποκαρδιωτικό και δεν επιφέρει καμία κλιμάκωση. Πιο συγκεκριμένα, αποτελεί και την “ταφόπλακα” της ταινίας. Ένα μάτσο χάλια, άλλα ντι άλλων. Ένα μεγάλο κρίμα πραγματικά για την Alicia Vikander, καθώς καθόλη την διάρκεια της ταινίας πασχίζει απελπιστικά μόνη της να σύρει το άρμα από τον γκρεμό.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες/ηθοποιοί είναι παντελώς αδιάφοροι και ρηχοί, μηδενός εξαιρουμένου. Ποιον να αρχίσω να θάβω πρώτο; Τον Dominic West που δεν πείθει ούτε τον εαυτό του σαν Richard Croft; Το αγγουράκι ονόματι Daniel Wu με το μόνιμα απλανές βλέμμα στην κάμερα; Ο χειρότερος όλων δε είναι με διαφορά ο Walton Goggins στο ρόλο του Mathias Vogel, αρχικακού της ταινίας, γεγονός που με στεναχώρησε, αφού τον θεωρώ ευρηματικό και πολύπλευρο ηθοποιό. Προσπαθεί να το παίξει brutal και macho, με το αποτέλεσμα να μην τον επιβραβεύει διόλου. Τον θυμάμαι να δίνει ρέστα στο Sons of Anarchy, ενώ εδώ ταλαιπωρείται και δεν μπαίνει ποτέ στο πετσί του ρόλου. Μα ο άνθρωπος γεννήθηκε για να παίζει σε μαύρες κωμωδίες. Λέτε να μην ξέρει ο Quentin Tarantino τί εστί Walton Goggins και ξέρουν τα φιντάνια της Warner Bros; Καλά η Kristin Scott Thomas, φωνή από τάφο. Κάποτε υπήρξε μεγάλη ηθοποιός, τώρα μαζεύει ένσημα σε άσχετες και ασήμαντες ταινίες.

Σταθερά χέρια.

Για πολλοστή φορά, το Χόλιγουντ μας απογοητεύει. Αδυνατεί να σεβαστεί το χρόνιο αίτημα μιας τεράστιας κοινότητας ανθρώπων: την ορθολογική μεταφορά ενός video game στον κινηματογράφο. Φοβάται να ενστερνιστεί την μυθολογία των παιχνιδιών; Θεωρεί μπανάλ και μπλαζέ μια τέτοια παραγωγή; Εμπιστεύεται λάθους ανθρώπους σε λάθος θέσεις; Βλέποντας τις ταινίες με υπερήρωες να έχουν ξεπεράσει την δική τους κατάρα της μετριότητας που τις μάστιζε κάποτε, είναι να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορούν και οι ταινίες που βασίζονται σε video games να καταφέρουν κάτι ανάλογο. Γιατί δυσκολεύει η απενεχοποίησή τους; Θα μείνουμε άραγε με το ερώτημα; Όλες οι απαντήσεις φαντάζουν πιθανές.

Ολοκληρώνοντας, το Tomb Raider: Lara Croft είναι μια ταινία σαν όλες τις άλλες. Πηγαίνεις στο πλησιέστερο κινηματογράφο για δυο ώρες, κουρασμένος μετά την δουλειά για να αποφορτιστείς από τις σκοτούρες της καθημερινότητας, για να ξεσκάσεις. Είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια, αλλά τίποτα περισσότερο. Εμείς οι gamers οφείλουμε να δούμε την ειλικρινή και αξιόλογη προσπάθεια της Alicia Vikander. Μπορεί η ταινία να θυμίζει ναυάγιο, όμως η Lara Croft της Vikander είναι ο πραγματικός επιζών.