Ε ναι λοιπόν, τα JRPG ζουν και βασιλεύουν. Μπορεί να μην βγαίνει κάθε τρεις και λίγο ένα νέο παιχνίδι που να τρελαίνει κόσμο (βλέπε Skyrim), αλλά τίτλοι όπως το Last Story, αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που καινοτομούν και μπορούν να προσφέρουν ποιότητα στα γιαπωνέζικα RPG. Άνθρωποι σαν τον μεγάλο Hironobu Sakaguchi.

Το Last Story αφηγείται την ιστορία του Zael και της ομάδας του, που προσφέρουν τις μαχητικές τους ικανότητες επί πληρωμή, καθώς και της Calista, μιας όμορφης και μυστήριας αριστοκράτισσας. Το όλο σκηνικό εκτυλίσσεται σε ένα μεγάλο νησί ονόματι Lazulis Island, το οποίο προσφέρει αρκετή ποικιλία σε σκηνικά για την ιστορία και το παιχνίδι. Οι χαρακτήρες δεν διεκδικούν βραβεία πρωτοτυπίας ως ιδέες. Ο Zael είναι ορφανός (προφανώς οι γονείς είναι πάντα... too mainstream), η Calista είναι η πλούσια που βαριέται και θέλει να ζήσει την περιπέτεια, η Syrenne είναι η μπεκρού θεριακλού που κατά βάθος αγαπάει τους πάντες κλπ. Το καλό είναι ότι κατά την διάρκεια της ιστορίας, αυτοί οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται εκ βαθέων και δένουν μεταξύ τους έτσι ώστε να δημιουργείται στον παίκτη μια συμπάθεια για όλους. Πράγμα που δεν συμβαίνει πλέον πολύ συχνά. Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία χωρίς τη σαπουνόπερα και τα ψευτοδιλήμματα κάποιων διάσημων τίτλων της γενιάς (εσένα κοιτάω Final Fantasy XIII).

Η αίσθηση της διαφορετικότητας στους χαρακτήρες κάνει την εμφάνισή της και στην μετάφραση του τίτλου, που αγγίζει το τέλειο. Τα παλικάρια που ανέλαβαν τη δουλειά, όχι μόνο στάθηκαν στο επαγγελματικό τους ύψος, αλλά έκατσαν και έγραψαν ξανά κομμάτια όπου χρειάστηκε, διανθίζοντάς τα με αστεία και εκφράσεις ώστε να κυλάει καλύτερα ο λόγος με την αγγλική γλώσσα, αλλά και δίνοντας στον κάθε χαρακτήρα διαφορετική προφορά των αγγλικών. Από τα «πρωτευουσιάνικα» μέχρι τα ιρλανδικά και τα σκοτσέζικα, η δουλειά είναι τόσο καλή που τα γιαπωνέζικα δεν θα σας λείψουν καθόλου.

Χωρίς να σας ''σποιλεριάσω'', πάρτε μια γεύση απο boss battle.

Τι γίνεται με το ίδιο το παιχνίδι όμως; Το Last Story τολμάει να συνδυάσει πολλά στοιχεία από παιχνίδια άλλων ειδών, με αρκετή (αν όχι απόλυτη) επιτυχία. Η μάχες γίνονται σε πραγματικό χρόνο και το σπαθί σας βρίσκει αυτόματα τον εχθρό που βλέπετε ακριβώς μπροστά σας, αλλά έχετε τις επιλογές να κινηθείτε ελεύθερα, να κρυφτείτε πίσω από αντικείμενα ή να πηδήξετε από πάνω τους. Μπορείτε επίσης σε ορισμένες περιπτώσεις να γκρεμίσετε κομμάτια του σκηνικού για να αποκτήσετε το στρατηγικό πλεονέκτημα.

Στην αρχή του παιχνιδιού, ο Zael μυστηριωδώς λαμβάνει μια ικανότητα ονόματι gathering, η οποία τραβάει το agro όλων των εχθρών πάνω του. Αυτό το «κολπάκι» έχει τρομερή σημασία, αφού σας επιτρέπει να δώσετε τον απαραίτητο χρόνο στους spellcasters και να αναστήσετε (μέχρι πέντε φορές) πεσμένους αντιπάλους, ενώ ο Zael λαμβάνει ένα μικρό boost στο HP κάθε φορά που χτυπάει έναν εχθρό στο εν λόγω mode. Φυσικά οι καινοτομίες δεν σταματούν εκεί. Μπορείτε με το crossbow να το παίξετε… Sam Fisher και να μην εμπλακείτε καν σε μάχη, ξεπαστρεύοντας ταυτόχρονα ανυποψίαστους τσιλιαδόρους. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο στρατηγικά, σε πολλές μάχες σας δίνεται η δυνατότητα να παρατηρήσετε τους εχθρούς από ψηλά και να καταστρώσετε την στρατηγική σας. Όλα αυτά, συν τις νέες δυνατότητες που μαθαίνετε ανεβαίνοντας level και το customization των όπλων, οδηγούν σε επικές μάχες με τα bosses, που κάνουν ακόμα και τους τίτλους πιο εξελιγμένων συστημάτων (πάλι εσένα κοιτάω Final Fantasy XIII) να χωλαίνουν.

Τι γίνεται όμως όταν ΔΕΝ μάχεστε; Υπάρχουν αρκετά side-quests, fetch quests κλπ για να ασχοληθείτε. Το Last Story προσφέρει μεγάλη ελευθερία όσον αφορά όσον αφορά το πού θέλετε να πάτε και τι να κάνετε πρώτα. Ακόμα και οι πανέμορφες πόλεις του παιχνιδιού, είναι γεμάτες και περίπλοκες. Μπορείτε να επισκεφτείτε μαγαζιά για αντικείμενα και σιδεράδες που βελτιώνουν τα όπλα και τις πανοπλίες, με αντάλλαγμα χρήματα ή κάποια αντικείμενα. Μερικά είναι αρκετά ακριβά, ενώ ζητάνε και σπάνια αντικείμενα, οπότε λίγο grinding θα το κάνετε, αλλά όχι τόσο όσο σε άλλους τίτλους του είδους.

Η χημεία του άνοστου-άγευστου Zael με την γοητευτική Calista, είναι κάτι το αξιοθαύμαστο.

Με το grinding να είναι περιορισμένο και τις μάχες γρήγορες, η διάρκεια της ιστορίας δεν ξεπερνάει τις 16-20 ώρες. Πράγμα απογοητευτικό αν προέρχεστε από κάποιο κυριολεκτικά μεγαθήριο όπως το Xenoblade Chronicles. Σε αυτό βοηθάει λίγο και το γεγονός ότι το leveling και τα skills που αποκτούνται είναι μια σχεδόν αυτοματοποιημένη διαδικασία, πράγμα που σημαίνει λιγότερη σκέψη πάνω από ένα μενού. Προσωπικά, τα μούτρα μου τα ξίνισα. Θέλω skill trees και skill grids. Όπως και να 'χει, πρόκειται για μια σχετικά μικρή εμπειρία (συγκριτικά με άλλες αντίστοιχες) η οποία όμως θα σας αποζημιώσει, διότι δεν κάνει “κοιλιά”, έχει τρομερές μάχες, ενώ η ίδια η ιστορία ικανοποιεί απόλυτα.

Όμως το παιχνίδι δεν σταματάει εκεί. Το Last Story έχει και online mode, το οποίο αναδεικνέυι ακόμα περισσότερο το άψογο σύστημα μάχης του. Μπορείτε να παίξετε co-op ενάντια στα bosses του παιχνιδιού ή 3 vs 3 deathmatch. Το απολαυστικό της υπόθεσης είναι ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον Zael που έχετε φτιάξει στο single-player ενάντια στους άλλους ή να χρησιμοποιήσετε διαφορετικό skin ή μοντέλα χαρακτήρων όπως αυτά των εχθρών ή των μελών του υπόλοιπου cast. Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο multiplayer, αν και θα μπορούσε να είναι καλύτερο, ένεκα των περιορισμών που έχει το Wii και το online του. Είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν μπορούν να το έχουν πολλά JRPG ή RPG γενικώς.

Όπως μάλλον έχετε ήδη αντιληφθεί, το Last Story είναι ένα από τα ομορφότερα παιχνίδια του Wii. Οι χαρακτήρες έχουν αρκετή λεπτομέρεια, τα περιβάλλοντα είναι όμορφα και ζωντανά, ενώ το draw distance είναι εφάμιλλο με αυτό του Xenoblade. Οι πόλεις είναι ολοζώντανες, με μικρά σοκάκια και κόσμο να τριγυρνάει. Τα σκηνικά εκτός πόλεων βρίθουν από λεπτομέρεια και ποικιλία. Θα βρεθείτε να πολεμάτε σε διάφορες περιοχές, από σπηλιές και καταγώγια μέχρι βουνά με λάβα και… πλοία. Η μηχανή του παιχνιδιού μπορεί και απεικονίζει με ευκολία συνωστισμένες μάχες και αυτό είναι από μόνο του κάτι ιδιαίτερα θετικό. Η μουσική του τίτλου είναι φιλοτεχνημένη από τον μετρ του είδους Nobuo Uematsu. Δυστυχώς, πέρα από δύο-τρία themes, η αίσθησή μου ότι ο Nobuo δεν απέδωσε τα δέοντα δε λέει να φύγει. Οι περισσότερες συνθέσεις, ενώ ακούγονται άνετα, είναι περισσότερο χαλιά για τη δράση, παρά η επική μουσική που μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος υπερσυνθέτης. Κρίμα.

Αφήστε τον spellcaster να κάνει την ζημιά του. Θα σας ανταμείψει!

Το Last Story είναι ένα JRPG που οι λάτρες του είδους πρέπει να έχουν στη συλλογή τους. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που τολμά νέα πράγματα σε ένα κουρασμένο είδος και τα καταφέρνει, δίνοντας ταυτόχρονα ποιότητα και επαγγελματισμό στην υλοποίηση. Αν είστε κάτοχοι Wii και έχετε ήδη χαρεί το Xenoblade Chronicles, το Last Story είναι η επόμενη αγορά σας.

+ Φοβερή ιστορία
+ Πολύ όμορφο για τα δεδομένα του Wii
+ Οι χαρακτήρες και οι σχέσεις μεταξύ τους
+ Μεγάλη ποικιλία σκηνικών
+ Το σύστημα μάχης είναι κα-τα-πλη-κτι-κό!
+ Αξιόλογο online mode
+ Ανοιχτός κόσμος

- Αυτοματοποιημένο leveling
- Μικρή διάρκεια (σε σχέση με άλλα του είδους)
- Nobuo, γιατί δεν έδωσες πόνο και πόρωση στον λαό;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

Πλατφόρμα: Wii
Έκδοση: Nintendo
Ανάπτυξη: Mistwalker
Διάθεση: Nortec
Είδος: RPG
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.nintendo.co.uk
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 24/2/2012
PEGI: 16