Αναρωτιέμαι συχνά, ποιο είναι τελικά το ιδανικό role playing game, και κάνω στο μυαλό μου αναλύσεις επί αναλύσεων και στις παρέες μου, συζητήσεις επί συζητήσεων. Το μόνο συμπέρασμα που έχω βγάλει ως τώρα είναι ότι το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό. Την υποκειμενική αυτή άποψή μου πρόκειται να αναπτύξω στο συγκεκριμένο άρθρο.
Ξεκίνησα να παίζω RPG, ουσιαστικά από την εποχή του Baldur’s gate, είχα παίξει και δύο-τρία πιο πριν, όμως τότε, επειδή δεν τα καλοκαταλάβαινα, δεν μπορούσα να εκτιμήσω την αξία τους. Από την αρχή της ενασχόλησης μου με τον χώρο των RPG, είχα μισήσει το hack and slash (ή action RPG αν προτιμάτε) είδος, με μοναδική ίσως εξαίρεση το Diablo, το οποίο ήταν τόσο ποιοτικό για την εποχή του που δεν σου άφηνε περιθώρια να το προσπεράσεις. Συνήθως μου άρεσαν τα παιχνίδια εκείνα που έλεγχες ένα ολόκληρο party, όπως ήταν για παράδειγμα το Baldur’s Gate, το Neverwinter Nights κ.α. Αν μου ζητούσατε να αναφέρω ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που έχουν την μεγαλύτερη σημασία για εμένα σε ένα role playing game, θα έλεγα τα παρακάτω:
– Πολύπλοκο σύστημα ανάπτυξης χαρακτήρων που να έχει αντίκρισμα στον κόσμο του παιχνιδιού (δηλαδή τι να το κάνω το pickpocket άμα το ίδιο το παιχνίδι το απαξιώνει). Παιχνίδια που τα καταφέρνουν καλά σε αυτόν τον τομέα είναι όσα βασίζονται στους κανόνες DnD (Baldur’s Gate, Icewind Dale, Neverwinter Nights), τα Fallout (ειδικά το Vegas) και σίγουρα η σειρά Drakensang.
– Καλό σενάριο, όχι υπερβολικό (δηλαδή καλύτερα να είναι σφιχτοδεμένο και λιγότερο πομπώδες, παρά να σώζεις ντε και καλά για ακόμη μια φορά ολόκληρο το σύμπαν) , καλοδουλεμένοι διάλογοι (βλέπε Μass Εffect, αν και εκεί σώζεις το σύμπαν…), και σεξ, μεγάλες δόσεις σεξ!!! (πλάκα κάνω)
– Όμορφα γραφικά (προσοχή, όμορφα, όχι κατ’ ανάγκη state of the art), γιατί καλό είναι να βάζεις και την φαντασία σου να δουλεύει, όμως όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο της οπτικής ποιότητας του κόσμου που ανοίγεται μπροστά σου, τόσο ψηλότερα θα φτάσει και η ίδια σου η φαντασία
– Η ύπαρξη party, διότι παρόλο που έχουν κυκλοφορήσει διαμάντια RPG ενός χαρακτήρα (Oblivion, Gothic), όσο να ‘ναι, άλλη η χάρη του να οργανώνεις στρατηγικά το group σου συνδυάζοντας τα διάφορα classes μεταξύ τους και άλλη να κυκλοφορείς σαν μπακούρι από εδώ και από εκεί.
– Ο ανοιχτός κόσμος, αν και αυτό είναι ίδιον των RPG ενός χαρακτήρα. Βέβαια υπάρχουν και open-world RPG που υποστηρίζουν party, όπως ήταν παλιά η σειρά των Might and Magic, τα οποία όμως ποτέ δεν μου άρεσαν.
Ωραία, είπαμε τι μου αρέσει στα RPG, ας δούμε τώρα και μερικά πράγματα τα οποία απεχθάνομαι:
– Να κάνει το παιχνίδι αμέτρητα item drops κάθε δευτερόλεπτο, κάτι που συναντάται συχνά σε hack-and-slash RPG. Χαρακτηριστικά παιχνίδια τέτοιου είδους, το Diablo 2 το Borderlands και το Hellgate London.
– Να μην υπάρχουν σοβαρά bugs (με αυτά που έχουμε δει σε παιχνίδια όπως το Gothic 3 και το Two Worlds έχει τρομάξει το μάτι μας)
– Να μην είναι απλοποιημένα για χάρη του marketing. Δείτε πως καταντήσανε το Gothic Arcania, δείτε πως κατάφεραν και απλοποίησαν περαιτέρω το ήδη απλό Μass Εffect. Απλοποιούν στις μέρες μας τα RPG σε τέτοιο βαθμό που μοιάζει να είναι πιο hardcore το… Mini Ninjas από το Arcania.
Θα σταθώ τώρα λίγο στο ζήτημα της απλοποίησης, που είναι φαινόμενο των ημερών μας. Για κάποιους η ρίζα του κακού είναι οι κονσόλες, αφού απευθύνονται σε πιο ευρύ κοινό. Δεν επιλέγουν να παρουσιάσουν στο κοινό αυτό παιχνίδια όπως το Mοrrowind, διότι φοβούνται την εμπορική τους αποτυχία. Επειδή κακά τα ψέματα, πλέον το gaming, ακόμα και στον χώρο των PC, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις κονσόλες, μετατρέπονται ολοένα και περισσότερα games από «Morrowind» σε… «Morronwind». Το φαινόμενο βέβαια των fast food παιχνιδιών δεν εμφανίζεται μόνο στα RPG, αλλά σε όλες τις κατηγορίες, όμως αλλιώς είναι να έχεις ένα fast food FPS (που ως κατηγορία έτσι και αλλιώς έχει αυτή την ιδιότητα , στο single-player έστω) και αλλιώς ένα fast food wannabe RPG.
Και το απαραίτητο κοινωνικό σχόλιο…
Η πεποίθηση μου είναι, πως αν συνεχίσουν με αυτόν τον τρόπο οι εταιρίες, πολλά από τα δημιουργήματά τους μοιραία θα απαξιωθούν από το «εξειδικευμένο» ή αν προτιμάτε «ψαγμένο» κοινό που τις καθιέρωσε. Το να μείνει ικανοποιημένο αυτό το κοινό, δεν είναι ζήτημα σεβασμού προς τους καταναλωτές, αλλά θέμα επιβίωσης του είδους των RPG (τουλάχιστον όπως τα γνωρίζαμε). Η εμπειρία δυστυχώς έχει δείξει, ότι αρκετές εταιρίες που προσπαθούν να ξεφύγουν από την πεπατημένη, καταλήγουν να κλείνουν, ενώ εκείνες που δίνουν περισσότερα λεφτά στο marketing από ότι στον σχεδιασμό ενός παιχνιδιού, καταφέρνουν να επιβιώνουν ακόμα και αν βγάζουν μέτριες παραγωγές. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, ότι ακόμα και αν δεκάδες πρωτοπόρες εταιρίες έχουν βάλει λουκέτο, έχουν αφήσει το στίγμα τους για πάντα στη βιομηχανία του gaming, τόσο με τα ίδια τα δημιουργήματά τους, όσο και με τα μετέπειτα παιχνίδια που «πάτησαν» πάνω σε αυτά.