Η πρώτη μου εμπειρία με την σειρά House of the Dead ήταν σε κάποιο από τα αγαπημένα μας "ηλεκτρονικάδικα" πριν πολλά χρόνια, που τώρα πλέον ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Η φόρμουλα είναι απλή: άφθονο πιστολίδι με τα light guns, πολίτες που χρειάζονται σωτηρία από ζόμπι και άλλα αποκρουστικά πλάσματα, μικρά διαλείμματα για reload και πολλά πολλά κατοστάρικα χαμένα στα arcades…

Οι καιροί πέρασαν. Τα "ηλεκτρονικάδικα" εξαφανίστηκαν, οι κονσόλες τις SEGA επίσης εξαφανίστηκαν, οπότε το House of the Dead έμεινε χωρίς… σπίτι. Η Sega σε προηγούμενές της κυκλοφορίες όπως το Ghost Squad και επανακυκλοφορίες των House Of The Dead 2 and 3, δοκίμαζε τα νερά του Wii, το οποίο προσφέρει ότι πιο κοντινό με τα κλασσικά light guns: το Wii Remote. Το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν ήρθε και το Wii απέκτησε το δικό του αποκλειστικό House of the Dead παιχνίδι, ονόματι House of the Dead: Overkill.

Η σειρά House of the Dead ανέκαθεν ήταν on-rails FPS. Αυτό σημαίνει ότι ο παίκτης δεν έχει κανέναν έλεγχο για το προς τα πού θα κινηθεί ο χαρακτήρας. Ο παίκτης αναλαμβάνει μόνο την στόχευση και τους πυροβολισμούς, βασιζόμενος στα καλά του αντανακλαστικά και τις σκοπευτικές του δεξιότητες και μοιράζοντας μολύβι στα ζόμπι που κινούνται επί της οθόνης. Το House of the Dead Overkill δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο χειρισμός είναι απλούστατος με το B να είναι η σκανδάλη, το A το reload, που μπορεί να εκτελεστεί και με ένα απλό το κούνημα του Wii Remote, και τα υπόλοιπα κουμπιά να εξυπηρετούν σκοπούς όπως εναλλαγή όπλων και ρίψη χειροβομβίδων.

Γειά σου ζόμπι, μολυβάκι για το κρανίο σου θές;

Το gameplay όπως αντιλαμβάνεται κάποιος είναι πολύ απλό στην εκμάθησή του και το παιγνίδι γενικά δεν ξεφεύγει από τα όρια των κλασσικών on-rail shooters, εκτός από μερικά events όπου ο παίκτης θα πρέπει να κουνήσει σαν τρελός το Wii Remote για να απελευθερωθεί από κάποιον εχθρό. Σε αυτό το «τρενάκι» του αίματος, ο παίκτης δεν είναι μόνος του. Υπάρχουν health packs και power ups που επιβραδύνουν τον χρόνο για να μοιράσει πιο εύκολα headshots, ενώ τελειώνοντας τις πίστες το καλό score ανταμείβεται με χρήμα που μπορεί να το σπαταλήσει στην αγορά νέων όπλων, ή την αναβάθμιση των ήδη υπαρχόντων. Ένα μεγάλο πρόβλημα που εντόπισα στο gameplay είναι το ότι κάποια ζόμπι εμφανίζονται στις άκρες της οθόνης και πολλές φορές δεν γίνονται αντιληπτά μέχρι να είναι πια πολύ αργά. Επίσης, ενοχλητικό καταντάει το γεγονός ότι ο χαρακτήρας αλλάζει γρήγορα στάσεις και πολλές φορές η δουλειά μένει μισή.

Ας περάσουμε λοιπόν στην ιστορία και την παρουσίαση του παιγνιδιού. Εδώ υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον, αφού το House of the Dead ξεφεύγει από τα πεπατημένα των video games. Η όλη παρουσίαση μοιάζει με φιλμ Β’ κατηγορίας με χαμηλό budget και έχει σκοπό να σαρκάσει τις ταινίες τρόμου με ζόμπι. Το παιγνίδι διηγείται την ιστορία του μυστηριώδους Agent G και του ιδιωτικού ντετέκτιβ Washington, o οποίος πετάει συχνά-πυκνά κακές λεξούλες που αρχίζουν από “F”. Μιλώντας για κακές λεξούλες, δεν παίζει να έχω ακούσει τόσο πολύ βρισίδι σε παιχνίδι - σχεδόν κάθε διάλογος είναι γεμάτος με βρισίδια. Είναι δε τόσο αστείοι οι διάλογοι, που σίγουρα θα γελάσετε με τις απίστευτα χοντροειδής ατάκες που πετάγονται από τους δύο πρωταγωνιστές αλλά και την συμπρωταγωνίστρια, μία στριπτιζού ονόματι Varla, που συμμετέχει στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τον τρελό επιστήμονα που δημιούργησε όλο αυτό το... ζομπαριό. Η παρουσίαση του παιγνιδιού ακολουθεί τα strandards της ξεπεσμένης υπερπαραγωγής. Τα μενού είναι απλά, ενώ το κάθε κεφάλαιο παρουσιάζεται σαν μία αφίσα ταινίας. Για το καλό του νευρικού συστήματός σας, μην φανταστείτε τις αφίσες-υπερπαραγωγές του Left 4 Dead… καμία σχέση.

Σε αγαπούσα κάποτε, άλλα έγινες ζόμπι. Αντίο...

Τα γραφικά του τίτλου κυμαίνονται σε μέτριο επίπεδο. Τα μοντέλα δεν είναι τα πιο λεπτομερή που έχουν εμφανιστεί στο Wii. Τα ίδια ζόμπι εμφανίζονται ξανά και ξανά, ενώ κάποια νέα που εμφανίζονται μέσα στο παιγνίδι έχουν διάφορα αξεσουάρ όπως κράνη και ασπίδες. Τα περιβάλλοντα επίσης μπορεί να μην έχουν πολύ λεπτομέρεια άλλα έχουν φτιαχτεί έτσι ώστε να θυμίζουν ταινίες χαμηλού budget. Μεγάλο αρνητικό είναι η έλλειψη διαδραστικότητας με το περιβάλλον. Δεν σπάνε λάμπες, ούτε φαίνεται ότι οι σφαίρες χτυπούν στον τοίχο. Η μόνη περίπτωση που χρειάστηκε να πυροβολήσω ένα αντικείμενο, ήταν όταν έπρεπε να χτυπήσω έναν πολυέλαιο στην αρχή του παιγνιδιού.

Ένα άλλο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος είναι το ότι κάποια ζόμπι πετάνε αντικείμενα που έχουν τον ίδιο χρωματικό συνδυασμό με τον περιβάλλοντα χώρο. Αυτό μπορεί να αποτελέσει πονοκέφαλο, αφού στις τελευταίες πίστες αυτά τα αντικείμενα μπορεί να κοστίσουν ακριβά αν δεν τα πυροβολήσει ο παίκτης εγκαίρως. Το παιγνίδι επίσης υποφέρει από μικρές πτώσεις του frame rate, που μπορεί να ενοχλήσουν. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει παράπονο στον οπτικό τομέα. Το φίλτρο εικόνας που κάνει το παιγνίδι να φαίνεται σαν παλιό φιλμ του σινεμά, του δίνει έναν άλλο αέρα.

Ελπίζω να μην φοβάστε τους κλόουν γιατί σε αυτό το παιγνίδι υπάρχουν πολλοί...

Ο ηχητικός τομέας από την άλλη, είναι από τους ποιο περίεργους που έχω συναντήσει. Ναι, τα ζόμπι και οι πυροβολισμοί ακούγονται σωστά και μάλιστα αυτά τα εφέ δίνουν μπόλικη ευχαρίστηση, όμως η μουσική ακολουθεί την B-movie λογική και οι jazzy ρυθμοί δημιουργούν μια γλυκόπικρη αντίθεση με αυτά που συμβαίνουν επί της οθόνης. Γενικά, αν περιμένετε να τρομάξετε με το Overkill, ο ήχος κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να μην πάθετε κάτι τέτοιο. Σκηνές όπως αυτή όπου ένα τσούρμο ζόμπι είναι πάνω σε ένα παιγνίδι του λούνα παρκ που πηγαίνει δεξιά κι αριστερά, το πιο πιθανό είναι ότι θα σας προκαλέσουν γέλιο.

Άφθονο γέλιο επίσης προσφέρει και το 2-player mode. Δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από το να σκοτώνεις ζόμπι με φίλους. Οποιαδήποτε στιγμή μέσα στο παιγνίδι, μπορεί να προστεθεί και δεύτερος παίκτης με ένα απλό πάτημα του Α και το Β στο δεύτερο Wii Remote. Το παιγνίδι βέβαια γίνεται πολύ πιο εύκολο έτσι, καθώς ο αριθμός των εχθρών δεν αλλάζει και ο κάθε παίκτης έχει ξεχωριστή μπάρα υγείας. Βέβαια, η ύπαρξη τριών mini-games, στα οποία μπορούν να συμμετάσχουν μέχρι και τέσσερεις παίκτες, δίνει την ευκαιρία σε ακόμα περισσότερα άτομα να διασκεδάσουν πυροβολώντας ζόμπι.

Οι δύο ήρωες με τα σιδερικά τους

Το House Of The Dead Overkill δεν θα σας πάρει πολύ να το ολοκληρώσετε, αλλά έχει αρκετό «ψαxνό» σε σχέση με τα υπόλοιπα on-rail shooters του Wii. Αποτελείται από το Story mode, το οποίο έχει επτά κεφάλαια που παρουσιάζονται σαν αυτούσιες ταινίες, τα mini-games, ενώ μετά το πέρας του Story mode, ξεκλειδώνεται το Director’s Cut, που είναι το ίδιο mode απ’ την αρχή, αλλά με έξτρα δυσκολία και μερικές πρόσθετες σκηνές. Πάντως, υπάρχει και η επιλογή “Extra Mutants” για περισσότερους εχθρούς και πρόκληση για μεγαλύτερο score. Να μην ξεχάσουμε βέβαια και τα 3 mini-games που είναι αρκετά διασκεδαστικά αν και δεν ξεφεύγουν από την λογική shooting του παιχνιδιού.

Εν κατακλείδι, το House of the Dead: Overkill αποτελεί μία απλή και διασκεδαστική εμπειρία, γεμάτη χιούμορ, strippers, βρισίδια και πολύ πιστολίδι. Δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, αυτοσαρκάζεται και γι αυτό του συγχωρούνται κάποια από τα λάθη που κάνει. Η χρήση της φαιάς ουσίας του παίκτη δεν είναι αναγκαία, μιας και πρόκειται για ένα απλό on-rail shooter με ζόμπι, ιδανικό για όσους αναζητούν κάτι χαλαρό και ταυτόχρονα πιο… ενήλικο.

+ Η B-movie παρουσίασή και ιστορία του
+ Γρήγορο και απλό gameplay
+ Αστείες ατάκες των πρωταγωνιστών
+ Παρά τον ίδιο τρόπο παιγνιδιού, παραμένει ενδιαφέρον
+ Πολλά modes, διασκεδαστικό multiplayer

- Μέτρια γραφικά
- Νon-interactive σκηνικά
- Μικρές πτώσεις του frame rate
- Μουσική επένδυση που προκαλεί… ανάμικτα συναισθήματα
- Τα ενοχλητικά ζόμπι στις άκρες τις οθόνης

Βαθμολογία: 8.0

Πλατφόρμα: Wii
Έκδοση: SEGA
Ανάπτυξη: Headstrong Games
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Rail shooter
Παίκτες: 1-4
Επίσημο Site: http://www.sega.com/hodoverkill
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 13/2/2009
PEGI: 18+