Zelda: Link’s Awakening review
Υπάρχουν παιχνίδια που έχεις συνδέσει με πόνο και παιχνίδια που έχεις συνδέσει με χαρούμενες καταστάσεις. Είναι γενικό φαινόμενο για όσους μεγαλώσαμε στην εποχή που η ηλεκτρονική διασκέδαση ξεκίνησε να γίνεται κομμάτι της ζωής μας. Αυτή είναι η σχέση μου με το The Legend of Zelda: Link’s Awakening. Το έπαιξα σε μια φάση που ήμουν στο νοσοκομείο με αρκετά βαριά πνευμονία, μόλις εννιά χρονών τότε. Θυμάμαι ότι το παιδί στο διπλανό κρεβάτι είχε κι αυτό ένα Game Boy, γιατί άκουγα να παίζει. Θυμάμαι μόλις είχα ολοκληρώσει το Mystic Quest (γνωστό και ως Final Fantasy Adventure) και βαριόμουν θανάσιμα. Τότε μας ήρθε η ιδέα να ανταλλάξουμε κασέτες γιατί αυτός μόλις είχε βγάλει το Link’s Awakening. Μέχρι να βγούμε από το νοσοκομείο, είχαμε ρουφήξει αχόρταγα τις ασπρόμαυρες περιπέτειες που μας προσέφερε το αξέχαστο φορητό της Nintendo. Ήμασταν και οι δύο καθηλωμένοι στα κρεβάτια μας για αρκετές ημέρες. Δεν θυμάμαι το όνομα του παιδιού, ούτε την φωνή του. Θυμάμαι όμως ότι το Link’s Awakening μου έδωσε μια διέξοδο σε κάτι που το παιδικό μυαλό μου το έκανε τεράστιο. Γι αυτό και το συγκεκριμένο παιχνίδι καταλαμβάνει μια θέση στην καρδιά μου, όντας άρρηκτα συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία. Περισσότερα...
