Τα αγαπημένα μου PS4 exclusives
Νομίζω συμφωνούμε όλοι ότι η γενιά που μας αφήνει αποτέλεσε ένα τεράστιο χρυσωρυχείο αποκλειστικοτήτων του PS4. Πέρα από την επιτυχία της κονσόλας παγκοσμίως, οι περισσότερες αποκλειστικότητες του PS4 έκαναν κυριολεκτικά θραύση, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Τα γραφικά τους χαρακτηρίστηκαν εξωπραγματικά, το gameplay τους πέρασε σε άλλο επίπεδο. Η Sony πλέον κατέχει πλήρως το στήσιμο μιας πραγματικά system-seller αποκλειστικότητας, αξιοποιώντας στο έπακρο τους κομβικούς πυλώνες του single-player και του storytelling. Παλαιότερα είχα επισημάνει δυο κύρια σημεία που χαρακτηρίζουν τα Sony exclusives: σεναριακή ωριμότητα και γέννηση πρωταγωνιστών. Η σεναριακή αφήγηση των περισσότερων αποκλειστικοτήτων του PS4 καταπιάνεται με επίκαιρα κοινωνικά θέματα και επικεντρώνεται στα ανθρώπινα συναισθήματα. Επίσης, ο κατάλογος των εμβληματικών πρωταγωνιστών είναι μακρύς, από τον Jin και την Aloy μέχρι τον Deacon. Σε αυτό το αφιέρωμα παραθέτω τις εντυπώσεις μου για PS4 exclusives που έπαιξα και θεωρώ ότι χρήζουν αναφοράς. Ας ξεκινήσουμε.
13. Until Dawn
Δεν έκρυψα ποτέ την αγάπη που τρέφω στα παιχνίδια διαδραστικών επιλογών, οπότε το Until Dawn δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από μεριάς μου. Το Until Dawn είναι παιχνίδι τρόμου που δανείζεται ιδέες από τα πονήματα της κορυφαίας του είδους Quantic Dream. Ξεκινάει σαν ένα χαζοχαρούμενο teenage horror movie αλλά εξελίσσεται σε μια εφιαλτική αλληλουχία γεγονότων (butterfly effect), αντλώντας επιρροές από τo αμερικανικό folklore. Τα QTE και οι αποφάσεις που καλείται να πάρει ο παίκτης ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Εξαιρετική η σκηνοθεσία επίσης, με το σκοτάδι, το χιόνι και την κλειστοφοβία να συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα του τίτλου. Σεναριακά, η ιστορία αργεί να πάρει μπρος αλλά αργότερα λαμβάνουν χώρα συγκλονιστικές αποκαλύψεις και ανατροπές. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι στους πρωταγωνιστές συγκαταλέγονται ο Rami Malek (Mr.Robot, Bohemian Rhapsody) και η Hayden Panettiere (Remember the Titans). Τιμιότητα.
12. Infamous: Second Son
Δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν της Sucker Punch και της σειράς Infamous. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι με τα Infamous του PS3 πέρασα μια χαρά. Κατά μια έννοια, τα Infamous προωθούν μοναδικά την έννοια του αντισυμβατικού ήρωα. Δεν απομυθοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις. Αντιθέτως, θίγουν άμεσα έως και απροκάλυπτα τον αυταρχισμό και την κοινωνική καταπίεση. Παικτικά μιλώντας, το γνώριμο και ανάλαφρο στα όρια του arcade στιλ gameplay της SP δένει εκπληκτικά με τις σούπερ δυνάμεις του Delsin Rowe. Το Second Son, για εμένα προσωπικά, είναι το πρώτο open-world της γενιάς (μαζί με τα AC Unity και Witcher 3) που έδειξε τα δόντια του στον τομέα των γραφικών. Ειδικά τα particle effects αποτυπώνονται με φαντασμαγορικό τρόπο επί της οθόνης, προσφέροντας ένα χορταστικό οπτικό υπερθέαμα.
11. The Last Guardian
O Fumito Ueda είναι καλλιτέχνης. Ξεκινάμε από αυτό. Ο Fumito Ueda είναι ένα ανήσυχο πνεύμα. Σύμφωνοι. Ο Fumito Ueda είναι οραματιστής. Εννοείται. Ο Fumito Ueda είναι τελειομανής. Δεν το συζητώ. Κατά καιρούς, τον έχω αποκαλέσει χίππη και αντικομφορμιστή. Ε, είναι, πώς θα το κάνουμε τώρα; Η ανάπτυξη του δύσμοιρου The Last Guardian πέρασε από 40 κύματα. Ούτε το γεφύρι της Άρτας να ήταν. Δεν ισχυρίζομαι ότι για όλα φταίει ο Ueda (προς Θεού) αλλά όλο και κάπου θα είχε λερωμένη τη φωλιά του. Πέρασαν κάμποσα χρόνια και τελικώς το παιχνίδι κυκλοφόρησε στο PS4. Κατανοώ απόλυτα όσους ενοχλούνται από τον δύχρηστο χειρισμό ή την προβληματική κάμερα των παιχνιδιών της Team Ico. Είναι “love it or hate it” φάση, όπως “hate it” είναι για εμένα το Death Stranding. Ετσι πάνε αυτά. Το Last Guardian δεν είναι ένα απλό videogame με την ευρεία έννοια του όρου. Το Last Guardian αποτελεί ένα ξεχωριστό φόρο τιμής στην αλληλεγγύη και τη φιλία, γκρεμίζοντας τα τείχη της διαφορετικότητας και ανασύρροντας εκ των έσω τις ξεχασμένες αξίες της συντροφικότητας και της συμπόνοιας.
10. Shadow of the Colossus Remake
Το παιχνίδι που με έκανε να αγαπήσω το PS2. Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Εκεί όπου η λέξη “έπος” στερείται περαιτέρω περιγραφής. Εκεί όπου η περιπέτεια συναντά τη συγκίνηση. Εκεί όπου ο Δαβίδ πολεμάει τον Γολιάθ. Εκεί όπου η ανθρώπινη θυσία και η επιθυμία για ζωή αποτελούν την ύψιστη μάχη που καλείται να δώσει κανείς. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να περιγράψω το παιχνίδι, θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι το SotC είναι ένα πελώριο boss rush τοποθετημένο σε έναν ανοικτό κόσμο όπου η κάμερα αδυνατεί να εστιάσει στους θεόρατους κολοσσούς. Το remake ξύπνησε από μακροχρόνιο λήθαργο έναν “κοιμώμενο γίγαντα”, αναβιώνοντας σκηνές και αναμνήσεις χαραγμένες στην καρδιά και το μυαλό μας.
9. Detroit Become Human
Το ταλέντο της Quantic Dream αρκεί για να ερωτευτεί κάποιος παράφορα τα interactive drama games. Στην περίπτωση του Detroit, μπορεί η θεματολογία της επανάστασης των ανδροειδών και το ζήτημα της τεχνητής νοημοσύνης να έχει απασχολήσει πολλάκις τον τομέα της ψυχαγωγίας, όμως η QD κατορθώνει με τα αγαπημένα της QTE, τα πολλαπλά playthroughs και τις κομβικές αποφάσεις που κατ’επέκταση οδηγούν σε αλλεπάλληλες σεναριακές διακλαδώσεις, να δημιουργήσει το δικό της “φιλοσοφικό” Blade Runner.
8. Marvel’s Spider-Man
Ως φαν της Marvel, ξενέρωνα ασύστολα με την απουσία καλών παιχνιδιών Spider-Man. Μα ένα παιχνίδι να μην μπορεί να αναδείξει τον μύθο του Spidey όπως έκαναν τα Arkham για τον Batman; Ευτυχώς ήρθε η Insomniac και μας έδωσε το εξαιρετικό Marvel’s Spider-Man. Χορταστικός οπτικός τομέας, καλοστημένο σενάριο, εμβληματικοί χαρακτήρες και κακοί, δράση πέρα από κάθε φαντασία, εντυπωσιακές σκηνές, ταχύρυθμα μαθήματα δυναμικών ακροβατικών κινήσεων. Όλα αυτά δημιουργούν μια σαρωτική marvel-ιστική περιπέτεια, που εδραίωσε τον Spider-Man στο gaming. Ανυπομονώ για το Spider-Man: Miles Morales.
7. Days Gone
Ένα The Last of Us σε ανοικτό κόσμο. Αυτό μονολόγησα όταν πρωτοείδα το Days Gone. Η Bend Studios ανέλαβε για πρώτη φορά την ανάπτυξη ενός μεγάλου Sony exclusive και τηρουμένων των αναλογιών μας έδωσε ένα εκπληκτικό παιχνίδι παρά τα όποια προβλήματά του. Βγάζω το καπέλο στα 150 άτομα της Bend, διότι το εγχείρημα ήταν μεγαλεπήβολο κι όμως ανταποκρίθηκαν με συνέπεια και μεθοδικότητα. Για εμένα όπως και για πολλούς ακόμη, ο Deacon, ο πρωταγωνιστής του Days Gone, είναι ο Jax Teller σε έναν Walking Dead κόσμο. Θέλω απεγνωσμένα Days Gone 2.
6. Bloodborne
Χρειάζονται συστάσεις για το συγκεριμένο αριστούργημα της FromSoftware; Το Bloodborne είναι ότι πιο άρρωστο έχω αντικρύσει σε video game. Εύκολα όμως! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αβεβαιότητα που είχα αγοράζοντάς το πρώτη μέρα κυκλοφορίας. Την περίοδο εκείνη πίστευα ότι ο κόσμος που επιλέγει τέτοια παιχνίδια για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του είναι μαζόχες. Ξεκάθαρα! Πού κρύβεται η χαρά και η ευχαρίστηση αν πεθαίνεις διαρκώς; Αυτό αναρωτιόμουν. Βάζω το παιχνίδι να παίξω και πρέπει να μου πήρε αμέτρητες ώρες να φτάσω στην δεύτερη περιοχή. Όταν άρχισα σταδιακά να μπαίνω στην λογική του τίτλου κατάλαβα αμέσως την μαγεία των hardcore RPG. Εισχωρώντας βαθύτερα στο πνεύμα του Bloodborne συνειδοτοποίησα ότι δεν ευθυνόταν η προεπιλεγμένη δυσκολία του παιχνιδιού όσο έχανα, αλλά εγώ ο ίδιος. Ένας εσφαλμένος χειρισμός, η ατολμία, τα αργά αντανακλαστικά τεστάρουν σίγουρα τα νεύρα αλλά η ικανοποίηση ρίχνοντας boss σε τέτοιου είδους παιχνίδια δεν περιγράφεται. Ο Miyazaki και η παρέα του έστησαν ένα αιματοβαμένο παραμύθι, με την γοτθική και βικτωριανή αρχιτεκτονική να ντύνουν επιβλητικά το όλο εικαστικό. Η βία, το gore element και η ματαιοδοξία συνθέτουν τελικώς ένα ανεπανάληπτο σκοτεινό και απόκοσμο έργο τέχνης. Αυτό είναι το Bloodborne.
5. Uncharted 4: A Thief’s End
Μετά την αποχώρηση της Amy Hennig από τη Naughty Dog, υπήρξε κάποια ανησυχία για το Uncharted 4. Όμως η πανούργα Naughty Dog έκανε και πάλι το θαύμα της. Η κινηματογραφική δράση καθηλώνει, οι χολιγουντιανές σκηνές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, η μερική open-world προσέγγιση διανθίζει τον πυρήνα του gameplay, τα γραφικά ρίχνουν σαγόνια, ενώ το αιώνιο παράπονο του “πλαστικού” shooting διορθώνεται σημαντικά. Η μεγαλύτερη αλλαγή όμως προκύπτει από την πένα των δημιουργών του. Σαφέστατα ωριμότερο από τους προκατόχους του, το Uncharted 4 παρουσιάζει μια ισχυρή δόση σοβαροφάνειας και όχι διακωμώδησης των καταστάσεων. Ο Nathan Drake παραμένει ο χιουμορίστας τυχοδιώκτης που αγαπήσαμε, αλλά το παιχνίδι παρουσιάζει μια πιο ανθρώπινη πλευρά του ήρωα, κάτι που προσωπικά εκτίμησα δεόντως. Ναυαρχίδα του PS4 το Uncharted 4 όπως και να το κάνουμε.
4. Ghost of Tsushima
Akira Kurosawa. Αυτό το όνομα αρκεί για να περιγράψει το νέο πόνημα της Sucker Punch. Αντλώντας έμπνευση από τις θρυλικές δημιουργίες του Ιάπωνα σκηνοθέτη, η SP μας έδωσε ένα έπος διαφήμιση της ιαπωνικής κουλτούρας. Το bushido, ο κώδικας τιμής που ορίζει την ζωή ενός ευγενή σαμουράι αναπαριστάται με απόλυτο σεβασμό προς την ιαπωνική παράδοση. Το GoT αποτελεί αναμφίβολα το απόλυτο παιχνίδι samurai. Ακρογωνιαίοι λίθοι της ποιότητάς του, το σύστημα μάχης που στηρίζεται στο clean cut, ο οργανικός κόσμος του που καταρρίπτει κάθε έννοια στατικότητας σε open-world παιχνίδι και η μοναδική χρήση του ανέμου ως μέσο προσανατολισμού. Δηλώνω γοητευμένος αλλά και ανυπόμονος για τη συνέχεια!
3. Horizon Zero Dawn
Το Horizon Zero Dawn σημαίνει πολλά για εμένα, αφού είναι το πρώτο review έκανα στο Game 2.0. Ξεκινώντας το HZD την άκουσα στερεοφωνικά. Μεταποκαλυπτικός ανοιχτός κόσμος, το sci-fi αγκαλιάζει το tribal στοιχείο, ηρωίδα μια τύπισσα με ένα τόξο που πολεμάει πελώριους ρομποτικούς δεινόσαυρους. Χάος! Αρχικά ήμουν δύσπιστος ως προς το τελικό αποτέλεσμα διότι δεν ήμουν σίγουρος ότι ένα στούντιο όπως η Guerrila μπορεί να κάνει την διαφορά. Διαψεύστηκα και χαίρομαι για αυτό. Με την Decima Engine για οδηγό, το HZD κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι σε όλα τα open-world games της γενιάς. Τα φωτορεαλιστικά γραφικά του προκαλούν επιφωνήματα θαυμασμού, η πένα του John Gonzalez (Fallout New Vegas) συγκλονίζει και η Aloy αναγνωρίζεται (δικαίως) ως το “πρόσωπο” του PS4. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Forbidden West, here I come!
2. The Last of Us Part 2
Στα τέλη της γενιάς, η Sony έριξε ένα από τα πιο βαριά χαρτιά της στο τραπέζι. Το The Last of Us Part 2 είναι μια ωδή στα σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα. Η επιβίωση περνά σε δεύτερη μοίρα καθώς την αντικαθιστά η ανάγκη για απονομή μιας πρωτόγονης δικαιοσύνης. Τα κίνητρα του κάθε χαρακτήρα είναι κατακριτέα και δικαιολογημένα ταυτόχρονα. Σε έναν κόσμο άλλωστε που κυριαρχεί η μιζέρια και η εξαθλίωση, ας μην περιμένουμε πράξεις δικαίου ή αδίκου. Οπτικά αλλά και παικτικά το TLoU2 εμφανίζεται σαν μια υπερ-εξελιγμένη έκδοση του προκατόχου του. Ο τεχνικός τομέας τσακίζει κόκκαλα ενώ οι σκηνές μάχης είναι πιο βίαιες και ωμές από ποτέ.Το “ωστικό κύμα” του The Last of Us Part 2 παρέσυρε εν τέλει τα πάντα στο διάβα του, θέτοντας ψηλότερα τον πήχη από όσο θα περίμενε κανείς. Εύγε και πάλι εύγε ND.
1. God of War
Άκοπα και αδιαπραγμάτευτα, το καλύτερο παιχνίδι της γενιάς κατ' εμε! Η σειρά God of War χρειαζόταν ένα γερό ηλεκτροσοκ και με αυτό το reboot η Sony δεν ρίσκαρε απλά, αλλά τζόγαρε και μάλιστα χοντρά. Στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού διαπίστωσα τρομακτικές διαφοροποιήσεις που ομολογώ ότι με έκαναν να τσιμπιέμαι από την πόρωση. Προοπτική πίσω από τον Kratos, μονοκάμερη σκηνοθεσία, σύστημα μάχης που ρίχνει τις ταχύτητες και αποκτά στιβαρότητα παραπέμποντας ολοφάνερα στα Soulsborne, εντυπωσιακά γραφικά, κόσμος με semi-open world/sandbox χαρακτηριστικά, θεματολογία βασισμένη στη σκανδιναβική μυθολογία και ένας Kratos που είναι λιγομίλητος αλλά αυστηρός πατέρας ενός μικρού αγοριού με το όνομα Ατρέας. Ο άλλοτε θεός του πολέμου αγκαλιάζει ολότελα την ανθρώπινη πλευρά του, κρύβοντας εσκεμμένα την θεϊκή φύση του από τον γιο του και προσπαθεί να το μεγαλώσει με αρχές και σειδηρά πειθαρχία, μακριά από τον κίνδυνο και τις κακουχίες που βίωσε αλλά και προκάλεσε ο ίδιος. Θέλετε μήπως να αναφερθώ στο mindfuck τέλος του; Αφήστε το καλύτερα.
Με το PS4 έτοιμο να παραδώσει τη σκυτάλη στον διάδοχό του, ήταν μια καλή ευκαιρία να εστιάσουμε για τελευταία φορά στην πλούσια παρακαταθήκη αποκλειστικοτήτων που αφήνει πίσω του. Δίνοντάς μας το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, το PS4 μας έκανε μάρτυρες μιας χρυσής εποχής για το gaming. Χώρος για νοσταλγία δεν υπάρχει όμως. Το μέλλον προδιαγράφεται ακόμα πιο λαμπρό. Greatness awaits.
