Μια από τις πιο γοητευτικές και συνάμα χαοτικές εμπειρίες που θυμάμαι μικρός, ήταν τα παραμύθια της Baba Yaga, δια στόματος της Γιουγκοσλάβας γιαγιάς μου. Μας κάθιζε με την ξαδέρφη μου πλάι στη φωτιά, αφού είχαν τελειώσει όλες οι δουλειές κι οι περισσότεροι είχαν πάει για ύπνο, και μας έλεγε παραμύθια που μας μάγευαν και μας μπέρδευαν ταυτόχρονα. Βλέπετε, η Baba Yaga είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη φιγούρα της σλαβικής λαογραφίας. Η ηθική της πυξίδα εμφανίζεται βαθιά συγκεχυμένη. Πράττει το καλό με την ίδια ευκολία που πράττει το ειδεχθές. Υπάρχουν φορές που εμφανίζεται ως ευγενής, καλοκάγαθη οντότητα, ενώ άλλες που ξυπνάει κάποιος δαίμονας μέσα της και δρα ως η προσωποποίηση του ακραιφνούς κακού. Καμιά φορά παρουσιάζεται ως η σύμπραξη του καλού και του κακού, κάτι σαν την αρχαιοελληνική Εκάτη – είναι φάρμακο και φαρμάκι μαζί. Η Baba Yaga συμβολίζει τον Χειμώνα, τον Θάνατο, το Φίδι, το Πουλί, τη Γη και το Φεγγάρι. Παρουσιάζεται ως αρχετυπική μητριαρχική φιγούρα, που όμως διαθέτει ανδροπρεπή χαρακτηριστικά. Κι είναι αυτή ακριβώς η βαθιά αμφιλεγόμενη, πολυμορφική σε όλες της τις εκφάνσεις, φύση που την καθιστά τόσο θελκτική. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε η πολωνική The Parasight και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον μύθο της Baba Yaga ως υπόβαθρο για το Blacktail. Περισσότερα...