Πριν από λίγο καιρό, ο Shuhei Yoshida, αφεντικό των στούντιο της Sony, ειλικρινής όπως πάντα, δήλωσε πως η Sony μάλλον θα έπρεπε να κυκλοφορεί λιγότερα παιχνίδια, ούτως ώστε να μπορεί να τα προωθεί πιο σωστά και κατά συνέπεια, να πουλάνε (ή ακόμα και να είναι) καλύτερα. Η δήλωση αυτή ήταν απόρροια διάφορων πρόσφατων εμπορικών αποτυχιών, όπως τα Resistance 3 και Infamous 2. Τίτλοι αξιόλογοι, με τα φόντα να είναι κορυφαίοι, που όμως η κακή διαχείριση τους καταδίκασε στην αφάνεια. Η ίδια ακριβώς -αν όχι και χειρότερη- μοίρα, περιμένει και το Starhawk. Το παιχνίδι, το πνευματικό sequel του πολυαγαπημένου Warhawk (2007), είναι κομμένο και ραμμένο για κορυφαίες multiplayer εμπειρίες. Είναι γρήγορο, έχει ποικιλία, αναπτύσσει ιδέες που θα μπορούσαν να το κάνουν ξεχωριστό, έχει μία πολύ καλά σχεδιασμένη δομή networking, κλπ. Δεν έχει όμως ένα πράγμα: κόσμο.

Πριν όμως αναπτύξω περισσότερο τα του multiplayer, οφείλω να σχολιάσω λίγο το single-player campaign. Σε έναν μελλοντικό κόσμο λοιπόν, η ανθρωπότητα λειτουργεί με τη βοήθεια του Rift, ενός καυσίμου που θεωρητικά είναι άψογο. Η ενέργεια όμως που προκύπτει από το Rift είναι επικίνδυνη για τους ανθρώπους, μεταλάσσοντας τους πρώτους εργάτες στα ορυχεία σε βάρβαρα πλάσματα, ονόματι Outcasts. Ο ρόλος τώρα του πρωταγωνιστή, του Emmett, είναι να προστατεύει τα εναπομείναντα ορυχεία του Rift από τους Outcasts. Όλα πάνε καλά, ώσπου το παρελθόν του Emmet έρχεται στην επιφάνεια, γίνονται αποκαλύψεις για την οικογένειά του και ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες τραβηγμένες καταστάσεις.

Σε γενικές γραμμές, το campaign του Starhawk είναι μάλλον μέτριο. Το σενάριο, αν και δουλεμένο, δεν εμβαθύνει αρκετά, οπότε φαντάζει ελαφρώς ανώριμο, ενώ η δομή των πιστών του το καθηλώνουν από πολύ νωρίς στον υποβαθμισμένο ρόλο του tutorial για το multiplayer. Και ενώ αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, η διάρκεια του campaign είναι αρκετά μεγάλη, με αποτέλεσμα να καταντά δυσκίνητο. Η επιμονή αυτή των developers να εισάγουν μόλις ένα νέο στοιχείο σε κάθε πίστα δεν έχει κάποιο νόημα, αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις όλα τα επίπεδα καταλήγουν σε μία «σκοτώστε-ό,τι-κινείται» κατάσταση, απλά σε διαφορετικα περιβάλλοντα και σε διαφορετικούς χάρτες. Γιατί, πέρα από τις διάφορες τοποθεσίες όπου βρίσκονται τα ορυχεία, το παιχνίδι σας στέλνει μερικές φορές και στο υπερπέραν, σε διαστημικές βάσεις ή σε μεγάλα διαστημόπλοια, τα οποία πρέπει να προστατεύσετε ενάντια στους Outcasts. Αυτή η φάμπρικα δουλεύει με τον παίκτη στο ρόλο του πιλότου.

Τα hawks είναι ενδιαφέρουσα προσθήκη, όχι όμως κορυφαία.

Ναι, στο ρόλο του πιλότου. Το Warhawk είναι περιβόητο για την ποικιλία των οχημάτων του, και το ίδιο ισχύει και στο Starhawk. Στο campaign ειδικότερα, όπου κουμαντάρετε όλων των ειδών τα οχήματα, με αποκορύφωμα τα Hawks, mechas που μετατρέπονται σε F-16 του διαστήματος, κατά κάποιον τρόπο. Οφείλω να ομολογήσω πως στο single-player οι μάχες με τα Hawks δε με εντυπωσίασαν, αφού είναι αρκετά δυσκίνητα (ή είμαι εγώ άσχετος). Η ποικιλία όμως από όπλα που διαθέτουν και το πώς μπορείτε να τα χειρίζεστε, είναι στοιχεία που δεν έχουν ξαναϋπάρξει σε τέτοιου είδους παιχνίδι. Όπως και να έχει το θέμα, το Starhawk, πέρα από διάφορα οχήματα και όπλα, διαθέτει και το σύστημα Build and Battle που λειτουργεί ως εξής: ξοδεύοντας Rift (ο κάθε ήρωας, είτε στο single, είτε στο multiplayer, μπορεί να το αποθηκεύσει) έχετε τη δυνατότητα να αναπτύσσετε μία ντουζίνα σχεδόν από διαφορετικές κατασκευές στο πεδίο της μάχης.

Κατασκευές όπως αποθήκες πυρομαχικών, πύργους sniping, βάσεις για τα mechas και πάει λέγοντας. Όλα είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να σας βοηθούν, είτε επιθετικά είτε αμυντικά. Η διαδικασία είναι πολύ απλή, ίσως υπερβολικά απλή, αλλά αν το spawning διαρκούσε περισσότερο, τότε θα ήταν μάλλον ανούσιο. Βέβαια, υπάρχει ένα θέμα με την εισαγωγή των κατασκευών αυτών στο παιχνίδι. Τα τέσσερα είδη του multiplayer δεν είναι απόλυτα εναρμονισμένα με τις κατασκευές και τα οχήματα, οπότε κάποιες φορές προκύπτουν θέματα ισορροπίας, ή καλύτερα, χάνεται κάπου στη μετάφραση η ουσία του ματς. Για παράδειγμα, το ότι τα turret guns είναι πολύ εύκολο να τοποθετηθούν, σημαίνει ότι σε κάθε σημείο ενδιαφέροντος μέσα στο χάρτη (ειδικότερα στα CTF και Zones) θα υπάρχουν πέντε - έξι οπλοπολυβόλα να σας περιμένουν. Αυτά καταστρέφονται εύκολα (όπως και όλες οι κατασκευές), όμως είναι ενοχλητικό και παιδαριώδες να βασίζονται εκεί οι παίκτες.

Build and Battle. Εύκολα και γρήγορα.

Δεν είναι αυτό όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα του Starhawk. Η ανοιχτή πληγή του παιχνιδιού είναι η έλλειψη κόσμου. Στις δύο περίπου εβδομάδες που ασχολούμαι με το παιχνίδι (το λάβαμε πολύ καθυστερημένα από τη Sony), πολύ σπάνια βρήκα πλήρες ματς. Τα περισσότερα ήταν μισογεμάτα, ενώ από την άλλη, ο αριθμός των διαθέσιμων ματς ήταν και αυτός αρκετά μικρός. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι πως η έξοχη αρχιτεκτονική του παιχνιδιού (τεχνικά μιλώντας) περιορίζει εντελώς το ping, με αποτέλεσμα το lag να είναι εξαφανισμένο, ενώ οι αγώνες ξεκινούν πολύ γρήγορα, χωρίς κολλήματα ή ανόητες καθυστερήσεις. Βέβαια, το matchmaking θέλει λίγο καιρό μέχρι να ωριμάσει πλήρως και να γίνει κορυφαίο, αλλά ακόμα και στην τωρινή του κατάσταση λειτουργεί απολύτως ικανοποιητικά.

Αφήνοντας στην άκρη το θέμα του κόσμου, το παιχνίδι προσφέρει τα βασικά για το multiplayer. τέσσερα modes -Deathmatch, Team Deathmatch, CTF, Zones- που καλύπτουν τα απαραίτητα, αλλά πέρα από το Zones, τα υπόλοιπα είναι και γνωστά, και δε συμβαδίζουν απόλυτα με το σύστημα Build and Battle. Από εκεί και πέρα, οι χάρτες δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό, αλλά εξυπηρετούν το σκοπό τους, αφού και μπόλικοι είναι και δεν κουράζουν. Υπάρχει και δομή για δημιουργία clans γι αυτούς που το βλέπουν πιο ανταγωνιστικά το θέμα. Τέλος, η ύπαρξη του co-op είναι μάλλον θέμα marketing, αφού στην ουσία πρόκειται για κλασικό mode επιβίωσης τύπου Horde.

Τεχνικά πάντως, το Starhawk είναι αρτιότατο. Πέρα από τα πολύ όμορφα γραφικά και τις εντυπωσιακές εκρήξεις (πραγματικά εντυπωσιακές), τα πάντα τρέχουν ομαλά και τονίζω για δεύτερη φορά ότι το networking του αγγίζει την τελειότητα. Από κοντά και ο ήχος, που ως επί το πλείστον ενισχύει το χαμό που επικρατεί στα πεδία μάχης. Μπορεί το soundtrack του παιχνιδιού να μη συγκλονίζει, τα ηχητικά εφέ του όμως είναι εντυπωσιακά.

Oι εκρήξεις είναι εντυπωσιακές.

Εν τέλει, δύο είναι τα προβλήματα του Starhawk. Από τη μία, το αδιάφορο single-player που έχει το ρόλο του tutorial, και από την άλλη η έλλειψη κόσμου στο κατά τ' άλλα ωραίο multiplayer. Και άντε, το πρώτο το προσπερνάμε, όμως με το δεύτερο τι γίνεται; Όσο διασκεδαστικό και αν είναι το παιχνίδι (που πράγματι είναι), τα μισοάδεια ματς αποκαρδιώνουν. Σα να μην έφτανε αυτό, οι ελάχιστες πωλήσεις που έχει κάνει, μέχρι τώρα τουλάχιστον, το Starhawk, είναι λόγος ανησυχίας για την μελλοντική υποστήριξή του με patches και expansions, τα οποία χρειάζεται για πλησιάσει ακόμα περισσότερο την κορυφή. Κρίμα...

+ Διασκεδαστικό multiplayer
+ Τρέχει άψογα, χωρίς κολλήματα
+ Η δομή του πλησιάζει αυτήν των κορυφαίων multiplayer games
+ Το σύστημα Build and Battle είναι έξυπνο...

- ...παρόλο που τα υπάρχοντα modes δεν το αφήνουν να λάμψει
- Αδιάφορο campaign
- Δεν έχει κόσμο στο multiplayer

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

Πλατφόρμα: PS3
Έκδοση: Sony
Ανάπτυξη: Lightbox
Διάθεση: Sony Hellas
Είδος: 3rd-person shooter
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.starhawkthegame.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 11/5/2012
PEGI: 16