Όταν ανακοινώθηκαν οι VR συσκευές, ένα από τα πρώτα είδη που ήρθε στο μυαλό όλων των ενθουσιασμένων με το VR παικτών είναι τα flight combat simulatοrs. Τί καλύτερο από το να είστε μέσα στο cockpit ενός σκάφους (αεροπλάνου, διαστημόπλοιου κλπ), να το πιλοτάρετε και να πυροβολάτε; Οι εταιρείες ανταποκρίθηκαν άμεσα με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν ή να έρχονται διάφορα τέτοια παιχνίδια/εμπειρίες. Ενδεικτικά αναφέρω το Eve: Valkyrie, το Jackal Assault του Call of Duty: Infinite Warfare, το Ace Combat 7 (έχει ανακοινωθεί αλλά όλο καθυστερεί) και το Rogue One: X-wing VR Mission του Star Wars Battlefront. Ίσως το πιο δημοφιλές είναι το Eve: Valkyrie, κυρίως γιατί έχει εξαιρετικούς μηχανισμούς και γραφικά, πολύ δυνατό immersion (το διάστημα φαντάζει εξωπραγματικά ρεαλιστικό) και είναι cross-platform, άρα έχει και μεγάλη βάση παικτών. Το πρόβλημά του είναι, όμως, πως αν δεν έχετε δύο μεταπτυχιακά και τρία διδακτορικά τότε μάλλον είναι δύσκολο να παίξετε, εκτός εάν αφιερώσετε μπόλικες ώρες μέχρι να το μάθετε. Αυτό το πρόβλημα έρχεται να λύσει το Starblood Arena, ένα multiplayer space shooter για το Playstation VR που σας βάζει κατευθείαν και πολύ εύκολα στο ψητό: να αλληλοσκοτωθείτε με τους υπόλοιπους παίκτες.

Όταν κυκλοφόρησε το Quake 3 Arena, κανείς δεν ασχολήθηκε με την έλλειψη σεναρίου ή υπόθεσης. Όλοι έπεσαν με τα μούτρα στην καταιγιστική δράση και το απίστευτο multiplayer του. Με τον ίδιο τρόπο, το Starblood Arena δεν κάνει καν προσπάθεια να δικαιολογήσει την ύπαρξή του με κάποιο υποτυπώδες σενάριο. Multiplayer είμαι, λέει, και σε όποιον αρέσει. Και πολύ καλά κάνει, καθώς αυτό που θέλετε από ένα τέτοιο παιχνίδι, είναι να πειραματιστείτε με τους χαρακτήρες και τα όπλα τους, να διαλέξετε αυτούς που σας ταιριάζουν, να βουτήξετε στην πίστα και να διαλύσετε τα πάντα στο πέρασμά σας. Και έχει μεγάλη ποικιλία το Starblood από δαύτα.

Συνολικά υπάρχουν εννιά χαρακτήρες, ο καθένας με το δικό του σκάφος και τις δικές του προσωπικές δυνατότητες. Όπως σε ένα class-based σύστημα, υπάρχουν τα χαρακτηριστικά της επίθεσης, άμυνας, ταχύτητας και δυσκολίας για τον καθένα. Προφανώς οι ισορροπίες μεταβάλλονται, οπότε χρειάζεται να τους δοκιμάσετε όλους. Κάθε σκάφος έχει δύο πρωτεύοντα και ένα δευτερεύον όπλο. Τα χαρακτηριστικά και η περιγραφή των όπλων φαίνονται στην καρτέλα επιλογής χαρακτήρα, έτσι ώστε να γνωρίζετε τί ακριβώς κάνει κάθε ένα. Κάθε πιλότος έχει διαφορετικά όπλα, διαφορετικού βεληνεκούς και μηχανισμών, προσφέροντας εξαιρετική ποικιλία και όρεξη να τα δοκιμάσετε όλα. Υπάρχουν και νάρκες, μία δυνατότητα που είναι κοινή για όλους τους πιλότους. Συνήθως το πρώτο πρωτεύον όπλο είναι το πιο απλό και πιο άμεσα χρήσιμο, αλλά σιγά σιγά βλέπετε ότι όλα είναι εντυπωσιακά δυνατά. Με τη συνεχή χρήση των όπλων, αλλά και με τη συνεχή λήψη πυροβολισμών προς εσάς (κοινώς όταν σας κατατροπώνουν) φορτίζετε το heavy weapon, ένα πολύ χρήσιμο, πολύ δυνατό αν και μικρής διάρκειας εργαλείο ή όπλο με το οποίο εξολοθρεύετε ή παγιδεύετε τους αντιπάλους.

Για πλησίασε λίγο ακόμααα...

Μετά το tutorial, το οποίο παρουσιάζουν οι αξιαγάπητοι J3RY και GROX, ένα ανδροειδές ρομπότ και ένας γυμνοσάλιαγκας (ή ίσως χλαπάτσα, κάτι τέτοιο τέλοσπάντων) αντίστοιχα, και κατά τον πρώτο μου αγώνα, ξεκίνησα με τον Baron, έναν όχι πολύ γρήγορο αλλά ιδιαίτερα δυνατό πιλότο. Τον βρήκα πολύ άνετο και θεώρησα ότι αυτός ήταν ο τέλειος πιλότος για μένα. Τελικά το ίδιο έλεγα για όλους τους χαρακτήρες, μέχρι που κατέληξα στον σαυροειδή Blade, ο οποίος άλλωστε είναι και ο μόνος με melee όπλο (στοχεύει και ορμάει προς τον αντίπαλο τρακάροντάς τον και προκαλώντας του ζημιά) με αναπληρωματική τη σέξι Apollonia. Θέλω να πω πως όλοι οι πιλότοι είναι ιδιαιτέρως βολικοί στο χειρισμό τους και μη γελαστείτε με την πρώτη. Χρειάζονται αρκετά ματς για να καταλάβετε ποιος τελικά είναι ο ένας και μοναδικός για εσάς. Η cyborg Elsa, πάντως, είναι πιθανόν ο δυνατότερος και ευκολότερος πιλότος για να ξεκινήσετε.

Η κίνηση κάθε σκάφους γίνεται προς όλες τις κατευθύνσεις και άξονες. Είναι εντυπωσιακή η πληθώρα κινήσεων που έχετε στη διάθεσή σας και οι οποίες σας βοηθούν να ξεγλυστράτε από εχθρικά πυρά. Κατά τη διάρκεια του tutorial ίσως σας φανεί πολύπλοκος ο χειρισμός, όμως μόλις παίξετε κανά δυο μάχες αντιλαμβάνεστε ότι στην ουσία του είναι πολύ εύκολος. Οσο περισσότερο παίζετε (βασικά όσους περισσότερους σκοτώνετε), τόσα περισσότερα XP μαζεύετε και ως εκ τούτου περισσότερα upgrades χαρακτήρα και κυρίως σκάφους, τα οποία έχετε στην διάθεσή σας. Μαζί με τα XP συλλέγετε και νόμισμα, το οποίο μπορείτε να ξοδεύετε αγοράζοντας από τους J3RY και GROX πακέτα με mods για το σκάφος, από διαφορετικά χρώματα μέχρι ουρές, φτερά και διακοσμητικά για το cockpit σας. Μπορείτε να μετατρέψετε το σκάφος από εντυπωσιακό ή trendy μέχρι καρακιτσαριό. Την εξατομίκευση αυτή νομίζω την ευχαριστιούνται όλοι οι παίκτες, αφού κατά τη διάρκεια της (σύντομης όπως θα δείτε παρακάτω) ενασχόλησής μου συνάντησα ό,τι πιο κουλό σε εμφάνιση υπάρχει. Πολλή πλάκα.

Οι πίστες και τα σκάφη έχουν πολύ καλό σχεδιασμό.

Ένα ακόμα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του Starblood Arena είναι τα γραφικά και ειδικά η καθαρότητά τους. Στα πλαίσια δε του συνολικού χιούμορ που προβάλλει το παιχνίδι, επικρατεί η πολυχρωμία και η φαντασία σε όλα, από τους χαρακτήρες που κάνουν αναφορά σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας (βλ. Baron – Terminator αυτός είναι για σένα) μέχρι τα προαναφερθέντα mods και τις πίστες, όλα σφύζουν από χρώμα και καθαρότητα. Οι λεπτομέρειες (γιατί αυτές κάνουν τη διαφορά) είναι εντυπωσιακές. Αρκεί να δείτε από κοντά κάθε χαρακτήρα ή να χαζέψετε τις διαφημιστικές πινακίδες στην αίθουσα επιλογής χαρακτήρων και θα καταλάβετε τι εννοώ. Το μόνο που λίγο με χάλασε είναι ότι στα πλαίσια όλου αυτού του χιούμορ και του χρώματος προφανώς θυσιάζεται ο ρεαλισμός και ως εκ τούτου το immersion. Όχι ότι χάνεται και εντελώς. Απλά η cartooney αίσθηση όπως έχω αναφέρει και σε άλλο review, πάντα με βγάζει κάπως από τον κόσμο του παιχνιδιού (εξαίρεση ήταν το Psychonauts). Βέβαια στο συγκεκριμένο δεν έχετε και τον χρόνο να ασχοληθείτε με το immersion. Άπαξ και ξεκινήσει το παιχνίδι η δράση είναι τόσο καταιγιστική και γρήγορη που το τελευταίο που σκέφτεστε είναι αν όντως είστε σε σκάφος ή στον καναπέ σας.

Εκεί, όμως, που βγάζω το καπέλο στη Whitemoon Dreams είναι η παντελής έλλειψη ναυτίας. Δε ξέρω εάν εγώ συνήθισα πλέον το VR (που είναι πιθανό), αλλά ακόμα και σε σχέση με το Eve: Valkyrie, τα καταφέρνει πολύ καλύτερα. Mπορείτε να στριφογυρίζετε, να πηγαίνετε πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, να πυροβολάτε ενώ ταυτόχρονα κάνετε τούμπες (και ο σχεδιασμός των πιστών ενθαρρύνει όλα αυτά) και να μη ζαλίζεστε καθόλου. Μπορεί να σας προκάλεσα ναυτία με αυτά που γράφω, αλλά πραγματικά στο παιχνίδι δε νιώθετε τίποτα. Βοηθάει, βέβαια, και το ότι στοχεύετε με το κεφάλι, οπότε κατά τη διαρκή σας κίνηση ουσιαστικά κοιτάτε σε ένα σημείο.

Όλη αυτή η δράση και ο φρενήρης ρυθμός εντείνονται από τα μουσικά κομμάτια που επέλεξαν οι δημιουργοί να ντύσουν τις αρένες. Δυνατά ροκ κομμάτια συνοδεύουν τον πανζουρλισμό πυροβολισμών, ενώ έχετε και την επιλογή της ηλεκτρονικής μουσικής (επιλέγετε το είδος από το μενού). Οποιο κομμάτι και να παίζει πάντως, το σίγουρο έιναι ότι σας ανεβάζει τη διάθεση για μάχη. Να αναφέρω ανάμεσα στα άλλα ότι και οι όποιες ομιλίες των χαρακτήρων υπάρχουν είναι υψηλού επιπέδου.

Ετσουρουφλήσθη!

Μέχρι τώρα θα νομίζετε ότι πρόκειται να δώσω σχετικά υψηλό βαθμό στο παιχνίδι. Η αλήθεια έιναι ότι είναι διασκεδαστικότατο, γρήγορο, καθόλου βαρετό, με πολύ καλά γραφικά και ποικιλία. Αλλά είναι multiplayer. Και multiplayer χωρίς... multiplayer δεν γίνεται. Εδώ είναι το αγκάθι του τίτλου, καθώς τα κακά μαντάτα ήρθαν από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας του με τους περισσότερους παίκτες να διαμαρτύρονται ότι δεν μπορoύν με τίποτα να συνδεθούν σε ματς αρχίζοντας τις γκρίνιες για refunds. Το πρόβλημα όντως υπήρχε και γρήγορα βγήκε το πρώτο patch. Το patch αυτό διόρθωνε μεν τα βασικά προβλήματα που υπήρχαν, όμως οι παίκτες συνέχιζαν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες με το multiplayer. Έτσι βγήκε και δεύτερο patch, το οποίο προσέθεσε τη δυνατότητα quick match (δηλαδή τυχαίου mode, γιατί έμ δε μπορώ να βρω κόσμο έμ θέλω και συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού, τρέχα γύρευε δηλαδή) και επίσης άλλαζε τον αλγόριθμο αναζήτησης επιτρέποντας παιχνίδι με τέσσερις παίκτες (μέχρι εκείνη τη στιγμή αναζητούσε μέχρι οκτώ παίκτες).

Εγώ ξεκίνησα τους αγώνες μετά το patch αυτό, περιμένοντας ότι τα προβλήματα θα είχαν διορθωθεί. Δυστυχώς τις καθημερινές ήταν σχεδόν αδύνατον να πετύχω κάποιο ματς, με αποτέλεσμα να βρω μόλις έναν αγώνα (πεντάλεπτο κιόλας). Σαββατοκύριακο η κατάσταση ήταν κατά τι καλύτερη, αλλά και πάλι είχε πολλά προβλήματα. Αφενός γιατί έπρεπε να περιμένω τουλάχιστον μισή ώρα μέχρι να πετύχω αγώνα, αφετέρου γιατί προκειμένου να μαζέψει τέσσερις παίκτες ο αλγόριθμος προφανώς αγνοεί το level κάθε παίκτη. Ως εκ τούτου, βρέθηκα να παίζω με level 18 και 20 με εμένα να είμαι ένα ταπεινό 3. Τι ελπίδα και τι τύχη να έχω λοιπόν; Να σημειώσω, βέβαια, ότι αν έχετε την διάθεση και την αϋπνία να ακολουθήσετε τις ώρες Αμερικής, ίσως έχετε περισσότερες πιθανότητες να βρείτε αγώνες λόγω περισσότερων παικτών. Το πρόβλημα θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί. Από τη μία η βάση παικτών είναι μικρότερη, καθώς πρόκειται για αποκλειστικό παιχνίδι του PSVR. 1 εκατομμύριο συσκευές έχουν πουληθεί περίπου ανά την υφήλιο. Βάλτε κάτω ποσοστό που παίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι, ποσοστό που παίζει τις ίδιες ώρες, τα διαφορετικά timezones κλπ και θα δείτε ότι όντως οι πιθανότητες είναι πολύ μικρές. Όπως στο Eve: Valkyrie, θα μπορούσε να συμπληρώνεται ο αριθμός παικτών με bots, ώστε να παίζετε δύο παίκτες με ισάριθμα bots. Επιπλέον, με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να ισορροπηθούν τα levels των παικτών για να μην διαλύονται τα καημένα τα νιούφια. Κρίμα τη χαρά δηλαδή.

Τα modes περιλαμβάνουν όλα τα κλασικά ενός multiplayer παιχνιδιού, όπως το carnage όπου είναι όλοι εναντίον όλων, το team carnage όπου είναι μία ομάδα εναντίον μιας άλλης, το gridiron όπου υπάρχει μία μπάλα και προσπαθείτε να την εκτοξεύσετε στο αντίπαλο τέρμα και τέλος το invaders που αποτελεί το endless wave mode, δηλαδή όλοι οι παίκτες εναντίον ατελείωτων εξωγήινων πλασμάτων. Πάντως, όσο δε βρίσκετε online ματς, μπορείτε να απασχολείτε τον πιλότο σας και να εξασκείστε με το single-player. Περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα modes του multiplayer, με bots αντί για πραγματικούς παίκτες. Μπορείτε να επιλέγετε συγκεκριμένη πίστα, αριθμό bots, φιλικά πυρά και άλλα. Επίσης, σε περίπτωση που είστε παρέα πολλών VRάδων, υπάρχει η δυνατότητα για private match όπου μαζεύεστε με τους κολλητούς (ιντερνετικούς ή κανονικούς) και αλληλοσφάζεστε.

Στον κύκλο μπροστά φαίνονται τα stats της υγείας και των όπλων σας.

Πάντως, πέρα από τα προβλήματα, τόσο οι δημιουργοί όσο και οι κάτοχοι του Starblood Arena έχουν αγκαλιάσει το παιχνίδι. Είναι σχεδόν απαραίτητο θα έλεγα να εγγραφείτε στο PS community και να ενημερώνεστε για επικείμενους αγώνες, ενώ η ίδια η Whitemoon Dreams οργανώνει κάθε Τετάρτη (δυστυχώς ώρα Αμερικής) ματς καλώντας όλους τους παίκτες να συμμετέχουν. Παράλληλα, έχουν ήδη βγει πέντε patch, κάτι που δείχνει ότι η εταιρεία προσπαθεί. Και αυτό αν μην τι άλλο το εκτιμάμε.

Το Starblood Arena το ευχαριστήθηκα, παρόλο που δεν είμαι τρελός φαν του είδους. Το single-player μπορει να σας κρατήσει συντροφιά για αρκετούς αγώνες, όμως στο online βλέπετε το πραγματικό και απολαυστικό πρόσωπο του παιχνιδιού και σίγουρα θα χαλαστείτε που δεν μπορείτε να το ξαναδείτε εύκολα. Έχετε υπόψη, όμως, πως σε περίπτωση διόρθωσης του προβλήματος ή μεγάλης ξαφνικής αύξησης της βάσης παικτών (αν και μετά την κυκλοφορία των Farpoint και Star Trek: Bridge Crew δεν το πολυβλέπω), το παιχνίδι αξίζει τα λεφτά του. Με αυτό το σκεπτικό προτείνω να το αγοράσετε. Γιατί αν δε γίνουμε πολλοί, ποιους θα διαλύουμε στις αρένες;