Ότι και να πει κανείς για την Sonic Team είναι λίγο. Έπιασαν μία από τις πιο γνωστές μορφές των video games και έκαναν τα πάντα για να την τσαλακώσουν ανεπανόρθωτα. Ο λόγος φυσικά για τον γνωστό μπλε σκαντζόχοιρο και τη σειρά παιχνιδιών-σκουπιδιών που αμαυρώνουν το όνομά του. Μετά το μέτριο Sonic and the Secret Rings, το Sonic and the Black Knight είναι η δεύτερη – αποκλειστική στο Wii – περιπέτεια του αγαπημένου αγκαθωτού ήρωα. Ας δούμε εκτενέστερα αν το νέο αυτό παιγνίδι είναι ένα ακόμα χαστούκι στα πρόσωπα των φανατικών του Sonic.
Το παιγνίδι μας τοποθετεί στο Camelot, το βασίλειο του βασιλιά Αρθούρου. Εκεί λοιπόν εμφανίζεται ο Sonic μετά την επίκληση μίας κοπέλας με γνώση μαγείας, ονόματι Merlina (ας αφήσουμε το όνομα ασχολίαστο). Ως γνωστόν, από το Sonic The Hedgehog του 2006, ο Sonic ποτέ δεν λέει όχι σε όμορφες κοπελίτσες που του ζητάνε βοήθεια. “Let’s do this!” απαντάει ο Sonic όλο χαρά και ξεκινά την περιπέτειά του ενάντια στον παράφρων βασιλιά Αρθούρο και τους ιππότες του, με στόχο την επαναφορά του Camelot στην αρχική του δόξα. Η ιστορία γενικά δεν αποτελεί κάτι το τρομερό. Ειδικά όταν ο Sonic και οι φίλοι του καταστρέφουν τον μύθο του Camelot. Οι φανατικοί του μύθου του βασιλιά Αρθούρου καλύτερα να μην πλησιάσουν το παιγνίδι γιατί το πιο πιθανό είναι ότι θα φυτέψουν το Wii remote στην τηλεόραση από τα νεύρα τους.
Η παρουσίαση του τίτλου είναι αρκετά όμορφη πάντως. Το στιλ των μενού αποπνέει την αισθητική του μεσαιωνικού χαρτιού, ενώ τα ίδια τα μενού είναι απλά στην πλοήγησή τους, που μπορεί να γίνει είτε με το pointer, είτε με το αναλογικό μοχλό του Nunchuck. Οι αποστολές εμφανίζονται σε έναν χάρτη όπου μαρκάρονται οι διάφοροι προορισμοί του Sonic, δίνοντας στο παιγνίδι μία πιο ανοιχτή δομή, αφού μπορείτε να παίξετε όποια από τις διαθέσιμες πίστες θέλετε. Ένα άλλο θετικό στην παρουσίαση του τίτλου είναι ότι μεγάλα μέρη της ιστορίας παρουσιάζονται σαν στατικές ζωγραφιές με περιορισμένο animation και ιδιαίτερο στιλ. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με τις σκηνές του Sonic and the Secret Rings αλλά με πιο… μεσαιωνική αίσθηση.
Το ίδιο το παιγνίδι είναι αρκετά όμορφο. Χρησιμοποιεί την ίδια μηχανή γραφικών με το Secret Rings και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: οπτική ευχαρίστηση. Θα δείτε σπίθες από τα σπαθιά, ψηλή βλάστηση, ποτάμια λάβας, πόλεις με τεράστια μεσαιωνικά κάστρα, νεράιδες κλπ – όλα αυτά βέβαια με κόστος στην σταθερότητα του frame rate, που συχνά κάνει βουτιές, ειδικότερα σε μερικές επικές μάχες, χαλώντας κάπως τον οπτικό οργασμό του τίτλου. Ο ήχος βρίσκεται στα ίδια επίπεδα, με τα μουσικά θέματα των Crush 40, τα πλούσια ηχητικά εφέ και τις φωνές των χαρακτήρων, να έχουν ένα πιο… σοβαρό χαρακτήρα. Θα έλεγα ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στον οπτικό-ακουστικό τομέα, κάτι για το οποίο φημίζεται η Sonic team.
Για να δούμε όμως και το άλλο θεματάκι για το οποίο φημίζεται η Sonic Team, με όχι και τόσο καλά σχόλια. Αναφέρομαι φυσικά στο gameplay του τίτλου, όπου υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες αλλά και μεγάλες διαφορές με το Secret Rings. Μία μεγάλη ομοιότητα είναι ότι στο Sonic and the Black Knight η διαδρομή είναι καθορισμένη για τον Sonic . Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να προβληματιστείτε για το πού θα πάει ο υπερηχητικός σπαθοφόρος σκαντζόχοιρος. Το μόνο που χρειάζεται από τον παίκτη είναι να μετακινεί δεξιά και αριστερά τον Sonic ώστε να αποφεύγει τα διάφορα αντικείμενα και τους εχθρούς που επιχειρούν να ανακόψουν την τρελή πορεία του.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Πρώτα απ’ όλα έριξαν στον κάλαθο των αχρήστων τα motion controls. Πλέον, χρησιμοποιείται το Nunchuk για την κίνηση του Sonic, ενώ κουνώντας το Wii Remote, o ήρωας μας επιτίθεται με το σπαθί του στους εχθρούς. Το πρώτο πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι οι επιθέσεις βασίζονται στο απλό ταρακούνημα του Remote. Αυτό αφαιρεί αρκετή από την ευχαρίστηση του τίτλου και, εκτός αυτού, όλη η ιδέα της μάχης με σπαθιά είναι επαναλαμβανόμενη και διαταράσσει τον ρυθμό του παιχνιδιού. Χώρια που από το πολύ κούνα-κούνα υπάρχει κίνδυνος πρόκλησης πόνου στον καρπό σας.
Στην θέση του Soul Gauge του προηγούμενου τίτλου, υπάρχει το Soul Surge, που εκτός από την τρομερή επιτάχυνση του χαρακτήρα, επιτρέπει την εκτέλεση θεαματικών combos στους εχθρούς, σκορπίζοντας τον όλεθρο. Με αυτό το mode, βρίσκουμε ένα ακόμα αρνητικό στοιχείο στον χειρισμό. Από τη στιγμή που το παιγνίδι είναι γεμάτο με quick time events, θα ανακαλύψετε πολύ σύντομα το πόσο αργά αντιλαμβάνεται το παιγνίδι την κίνηση του remote. Πολλές φορές, και ενώ είστε σε μάχες, θα εμφανιστεί στην οθόνη σας ένα εικονίδιο που θα σας λέει ότι πρέπει να κουνήσετε το Remote. Εκτός του ότι εμφανίζεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα, το ίδιο το παιγνίδι αντιλαμβάνεται αργά ότι σας έχει φύγει ο καρπός μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα είναι σκαντζόχοιρος σις-κεμπάπ.
Μέσα σε όλη αυτή την μίξη βάζουμε την τυπικά πλέον κακή κάμερα και τo περίεργο collision detection του παιχνιδιού. Παράδειγμα, σε μία πίστα όπου υπάρχουν γέφυρες που γκρεμίζονται μετά από ένα χρονικό διάστημα, πολλές φορές ο Sonic περνά από μέσα τους και πέφτει στο κενό πριν αυτές γκρεμιστούν. Επίσης, οι αποστολές έχουν περίεργα κείμενα briefing, και έτσι πολλές φορές ξεκινάτε χωρίς να ξέρετε τί ακριβώς πρέπει να κάνετε.
Όμως, εκτός από τα αρνητικά στοιχεία του παιχνιδιού, υπάρχουν και μερικές πολύ καλές ιδέες που ίσως αποτελούν ένα βήμα μπροστά για την σειρά. Πρώτη και καλύτερη η ανοιχτή δομή του παιχνιδιού και η μεγάλη ποικιλία των αποστολών. Θα κληθείτε να φτάσετε στο τέλος μιας πίστας, να σφαγιάσετε διάφορους εχθρούς ή να κάνετε φιλανθρωπικές χειρονομίες στους κατοίκους του Camelot. Το Story mode είναι αρκετά μικρό. Θα κάνετε λιγότερο από εννέα ώρες για να το τελειώσετε, χωρίς πολύ ψάξιμο ή ιδιαιτέρες επιδόσεις. Παρόλα αυτά, αν θέλετε να αποκαλύψετε τα πάντα στο παιχνίδι, θα σας πάρει πολύ παραπάνω.
Το παιχνίδι διαθέτει πληθώρα υλικού για να ξεκλειδώσετε, είτε αυτό αφορά βιογραφίες των χαρακτήρων, είτε μουσική και video. Ταυτόχρονα, υπάρχει πληθώρα χρήσιμων και άχρηστων αντικειμένων, σπαρμένα στις πίστες προς συλλογή αλλά και αποστολή σε άλλους χρήστες. Τα ψηφιακά κουλουράκια μέσω του Wii μπορεί να μην είναι κάτι χρήσιμο, αλλά τουλάχιστον αποτελούν μία ευχάριστη προσθήκη.
Υπάρχει επίσης και ένα ψευδο- RPG σύστημα, που προσδίδει βάθος στον τίτλο, ενώ σας ωθεί να ξαναπαίξετε κάποιες πίστες, ώστε να σκαρφαλώσετε στην ιεραρχία του Camelot. Πλέον, μπορείτε να παίξετε ορισμένα επίπεδα και να συγκρίνετε τις επιδόσεις σας με αυτές άλλων παικτών ανά τον κόσμο, μέσω των online leaderboards. Αυτή η λειτουργία είναι πρωτοεμφανιζόμενη στα χρονικά των παιχνιδιών Sonic και σίγουρα αποτελεί την προσθήκη που τραβάει όλη την προσοχή επάνω της. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συμμετοχής έως και τεσσάρων παικτών σε τοπικό multiplayer, το οποίο αποτελείται από mini-games μέτριας ποιότητας, σαν τα πολλά που έχουμε συνηθίσει στο Wii.
Πραγματικά δεν ξέρω πώς ακριβώς να ολοκληρώσω το review αυτού του τίτλου. Σε ποιούς μπορώ να τον προτείνω; Είναι ένα θέμα που δεν έχει εύκολη απάντηση. Πρώτα απ’ όλα, ξεκαθαρίζω ότι το Sonic and the Black Knight είναι ό,τι πιο playable υπάρχει σε Sonic game. Εμπερικλείει αρκετή ευχαρίστηση και πρόκειται για έναν παιχνίδι που, παρά τα κακά του στοιχεία, είναι πιο τελειοποιημένο από τα προηγούμενα Sonic. Θα έλεγα ότι είναι ένα μέτριο προς καλό παιχνίδι, αλλά με τίποτα δεν αποτελεί την θριαμβευτική επιστροφή του προσφιλούς μπλε αγκαθωτού τρωκτικού, που τόσο περιμέναμε και περιμένουμε ακόμα…
+ Καλάγραφικά και ήχος
+ Το gameplay μπορεί να γίνει απολαυστικό
+ Online leaderboards
+ Μεγάλη ποικιλία αποστολών
+ Μεγάλη ποσότητα υλικού προς ανακάλυψη– Κούραση που επέρχεται από το κούνημα του Wii Remote
– Προβληματική κάμερα και collision detection
– Κακογραμμένα κείμενα των αποστολών
– Γραμμικό και επαναλαμβανόμενο
– Αργή ανταπόκριση στον χειρισμό
– Μέτριο σενάριοΒαθμολογία: 6.5
Πλατφόρμα: Wii
Έκδοση: Sega
Ανάπτυξη: Sonic Team
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Action adventure
Παίκτες: 1-4
Επίσημο Site: http://www.sonicandtheblackknight.com/us/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 13/3/2009
PEGI: 12+