Silent Hill: Downpour Review
H σειρά Silent Hill έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, όπως και στη δική σας φαντάζομαι. Το πρώτο SH υπήρξε δίχως αμφιβολία καθοριστικό για την “παιδεία” μου ως gamer. Το SH2 σίγουρα είναι από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Το SH3 επίσης μου στέρησε κάποιες νύχτες τον ύπνο μου. Τα κλειστά μαγαζιά, η πηχτή ομίχλη στους δρόμους, το άβολο σύστημα μάχης, ο βαθύς, πραγματικός τρόμος και οι πόρτες που “κάτι από την άλλη μεριά τις εμποδίζει να ανοίξουν”, αποτελούν αναμνήσεις από παιχνίδια που πραγματικά ήταν αριστουργήματα ατμόσφαιρας και τρόμου.
Μέτα το SH4: The Room όμως, η σειρά φαίνεται να έχει περάσει στην παρακμή. Με τίτλους όπως το Origins και το Homecoming να παίρνουν μέτριες ως επί το πλείστον κριτικές, το άλλοτε τρανό όνομα Silent Hill, που συναγωνιζόταν το Resident Evil για τον τίτλο του βασιλιά του τρόμου, πλέον έχει περάσει στην ημιφάνεια. Η Team Silent δεν φτιάχνει τα παιχνίδια πια, τα νούμερα έφυγαν από τους τίτλους, βγήκε και μια ταινία, με δεύτερη καθοδόν. Τώρα, η Vatra Studios έρχεται με το Silent Hill: Downpour να σώσει ή να... αποτελειώσει ένα από τα σημαντικότερα franchises στην ιστορία των παιχνιδιών τρόμου.
Πρωταγωνιστής είναι ο Murphy Pendleton, ένας δραπέτης κατάδικος, ο οποίος μετά το τρακάρισμα του λεωφορείου που τον μετέφερε, καταλήγει μόνος και αβοήθητος στα περίχωρα της γνώριμης και “αγαπητής” πόλης του Silent Hill. Φυσικά κάτι φαίνεται να μην πάει καλά στην “θολή” αυτή πόλη. Ο Murphy, ακόμα με την λογική του φυλακισμένου, έχει ένα μονό στόχο: να φύγει από το Silent Hill. Αν και αυτό ακούγεται απλό, η πόλη έχει άλλα σχέδια για τον Murphy.

Tα περιβάλλοντα συχνά είναι (ή θυμίζουν) φυλακές.
Η ιστορία του Downpour βαδίζει στα χνάρια του SH2, είναι δηλαδή, εντελώς αυτόνομη. Δεν εμφανίζονται χαρακτήρες ή στοιχεία από άλλα παιχνίδια της σειράς. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ καλή επιλογή των δημιουργών, γιατί αφήνει χώρο στο παιχνίδι να πει τη δικιά του ιστορία. Επιπλέον, η απουσία μυστικών οργανώσεων, τελετών και οικογενειακών τραγωδιών, κάνει την πόλη του Silent Hill να έχει έναν πολύ πιο υπόγειο, αλλά παράλληλα και πιο δυνατό ρόλο. Πάντα φανταζόμουν ότι το Silent Hill δεν είναι μια απλή στοιχειωμένη πόλη, όπου όλοι βλέπουν το ίδιο, αλλά κάτι σαν ένα μέρος όπου οι ένοχες των ανθρώπων παίρνουν σάρκα και οστά και έρχονται για να τους τιμωρήσουν/βασανίσουν. Ο James από το SH2 τυραννιόταν από τις ενοχές που είχε για τον θάνατο της γυναίκας του και έτσι όλη η πόλη τον οδηγούσε στα σημεία των ραντεβού του, από στριπτιζάδικα μέχρι ξενοδοχεία που περνούσαν τις διακοπές τους μαζι και άλλα τέτοια μέρη. Τα τέρατα ήταν διεστραμμένες γυναικείες μορφές, εκτός από έναν τεράστιο εκτελεστή/φαλλικό σύμβολο με μεγάλο... σπαθί (Pyramid Head μπρρ...). Οι συμβολισμοί ήταν... τρομακτικά καλοφτιαγμένοι.
Με ευχαρίστηση λοιπόν αναφέρω ότι το Downpour κάνει πολύ αξιόλογες προσπάθειες με την ίδια λογική. Το Silent Hill αντιμετωπίζει τον Murphy σαν ένα φυλακισμένο και ο ήρωας αντίστοιχα το βλέπει σαν μια φυλακή. Η κύρια αποστολή είναι ξεκάθαρη: η απόδραση από την πόλη. Πολλές φορές ο θάνατος στο Otherworld έρχεται από αντικείμενα που θυμίζουν χρόνο που περνάει (λεπίδες/δείκτες ρολογιών), στοιχειωμένα περιπολικά κόβουν βόλτες στους ομιχλιασμένους δρόμους και τα περιβάλλοντα είναι σχεδιασμένα (ειδικά στον Otherworld) έτσι ώστε να θυμίζουν φυλακή. Ενίοτε ξεσπάει βροχή και ο Murphy πρέπει να βρει καταφύγιο κάπου μέσα, γιατί η κατάσταση στους δρόμους γίνεται πολύ πιο επικίνδυνη. Η βροχή, παρότι παίζει κάποιο ρόλο, δεν μου έδωσε την αίσθηση ότι αποτελεί ένα τόσο δυνατό στοιχείο, είτε από πλευράς gameplay, είτε από πλευράς ιστορίας, ώστε να δικαιολογεί τη θέση της στο όνομα του παιχνιδιού.

H πόλη του Silent Hill είναι όμορφα σχεδιασμένη.
Ο σχεδιασμός των εχθρών είναι επίσης κάπως απογοητευτικός (με εξαίρεση τον Wheelman) και το ίδιο και οι μηχανισμοί μάχης. Γυναίκες που ουρλιάζουν και κάποιοι μπρατσωμένοι βασανισμένοι δίνουν έναν αέρα τερατούπολης που δεν κολλάει πολύ στο πιο “αλλόκοτο” ύφος του Silent Hill. Το απαράδεκτο σύστημα save (χωρίς υπερβολή, μέσα σε 15 δευτερόλεπτα το παιχνίδι έκανε autosave τρεις φορές.) που βασίζεται σε checkpoints, επίσης αποδυναμώνει και αφαιρεί κάθε ένταση που μπορεί να έχει η πρόοδος μέσα σε ένα σκοτεινό και μυστηριώδη διάδρομο γεμάτο κινδύνους. Οι μάχες είναι από τα πιο ενοχλητικά στοιχεία του παιχνιδιού, όχι μόνο γιατί έχουν το περιβόητο άβολο σύστημα μάχης της σειράς, αλλά και γιατί σχεδόν κάθε εχθρός έχει μια ειδική επίθεση που αντιμετωπίζεται με ένα Quick Time Event. Κακή επιλογή.
Μιλώντας για κακές επιλογές, να αναφέρω ότι ο μόνος τρόπος για να δει ο παίκτης τη ζωή που του απομένει πρέπει να κάνει pause, να πάει στα options και μετά στο statistics... Τέτοια διαδρομή, για να δεις κάτι τόσο απλό. Γιατί; Οι δε γρίφοι έχουν τη γνώριμη “κουλή” λογική των Silent Hill και τις περισσότερες φορές, αναλόγως το βαθμό δυσκολίας πάντα, δεν απαιτούν πολλή προσπάθεια για να λυθούν.
Αυτό που διαφέρει από τα υπόλοιπα παιχνίδια σειράς και κατά τη γνώμη μου αφαιρεί περισσότερο από το Downpour, είναι η απουσία της μουσικής του μεγάλου Akira Yamaoka. Ο παλαίμαχος και πρωτοπόρος μουσικός, που ήταν παρών σε κάθε Silent Hill μέχρι τώρα, απουσιάζει από το Downpour, δημιουργώντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο παιχνίδι. Το soundtrack είναι κλασικό και αδιάφορο (με guest star artist τους KoRn – ορίστε;;;), με τα γνωστά έγχορδα και τύμπανα στις “σωστές” τυπικά στιγμές. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα που καταφέρνει είναι να μας δείξει πόσο αναντικατάστατη είναι η διεστραμμένα μοναδική μουσική/θόρυβος του Yamaoka.

Υπάρχουν μερικές αγνές στιγμές Silent Hill.
Τουλάχιστον τα γραφικά του παιχνιδιού είναι ικανοποιητικά, με την ομίχλη πηχτή και τους δρόμους αρκετά καλοφτιαγμένους. Μαραμένα δέντρα υψώνονται απειλητικά και εγκαταλελειμμένα σπίτια και παιδικές χαρές κάνουν ξεκάθαρο σε ποια πόλη βρισκόμαστε. Επίσης, κάποια μέρη του Otherworld και ο τρόπος που μεταμορφώνονται είναι πολύ εντυπωσιακά. Οι υφές κινούνται στην μετριότητα, όπως και το animation, αλλά δεν αφαιρούν ιδιαίτερα από την εμπειρία.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση -πέρα από τη μουσική- του Downpour, είναι ίσως και το σημαντικότερο στοιχείο του παιχνιδιού: o πρωταγωνιστής. O Muphy, παρόλο που προς το τέλος οφείλω να ομολογήσω ότι τον συμπάθησα αρκετά, αργεί πολύ να αναπτυχθεί σαν χαρακτήρας. Μέχρι τη μέση του παιχνιδιού και παρά κάποια side-quests (άλλο καινούριο στοιχείο, δευτερεύουσες αποστολές, κάποιες πιο ενδιαφέρουσες, αν και αρκετές φορές χαλάνε το ρυθμό της ιστορίας), ο Murphy δεν με είχε κάνει να νοιαστώ και να θέλω να μάθω για την κατάστασή του καθόλου. Αρκετές φορές, πράξεις του γίνονται κατανοητές πολύ αργότερα, όταν μαθαίνει και ο παίκτης την ιστορία του και το τι έχει περάσει... πολλές ώρες παιχνιδιού μετά.

A ρε Murphy, πες μας τι σε βασανίζει από πιο πριν βρε παιδί μου.
Καταλήγοντας, το Silent Hill: Downpour είναι μια καλή προσπάθεια, σίγουρα καλύτερη από πρόσφατους τίτλους της σειράς. Η έμπνευση που αντλούν οι δημιουργοί από το Silent Hill 2 είναι αξιέπαινη, όπως και το γεγονός ότι απέφυγαν να αντιγράψουν το SH2 σκηνή με σκηνή. Δυστυχώς, το αδύναμο πρώτο μισό και η σημαντική απουσία της μουσικής του Akira Yamaoka, είναι μεγάλα αρνητικά για ένα παιχνίδι που βασίζεται τόσο πολύ στην ατμόσφαιρα και στον πρωταγωνιστή. Παρόλα αυτά, αν ψάχνετε έναν τίτλο τρόμου που έχει κάποιο ζουμί, πέρα από το κλασικό προβλέψιμο αιφνιδιασμό που βλέπουμε τόσο συχνά, το Downpour μάλλον αξίζει να του ρίξετε μια ματιά - αρκεί να μην περιμένετε πολλά. Αν αναπολείτε τις εποχές των παλιών καλών Silent Hill, τότε με το Downpour (και ανάλογα με την επιείκεια που είστε διατεθειμένοι να δείξετε) ή θα απογοητευθείτε που δεν καταφέρνει να φτάσει σε αυτά τα επίπεδα ή θα εκτιμήσετε την προσπάθεια και θα το απολαύσετε γι αυτό που είναι. Η δική μου πρόταση είναι ένα αρκετά επιφυλακτικό “δοκιμάστε το”.
+ Το Silent Hill πιο “όμορφο” από ποτέ
+ Πολύ αξιόλογη προσπάθεια, που εμπνέεται από το SH2, αλλά δεν το αντιγράφει
+ Αυτόνομη ιστορία...
- ...αλλά αργεί να πάρει μπροστά
- Το πρώτο μισό του παιχνιδιού
- Η μουσική... Akira, γύρνα πίσω!
- Μικρές αλλά εν τέλει σημαντικές “στραβοτιμονιές” (πολύ συχνά autosave, health θαμμένη στα μενού και άλλα παρόμοια)
- Ανέμπνευστος σχεδιασμός μερικών εχθρών, QTEs
- Πτώση frame rate όταν η δράση γίνεται πολύ έντονη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0
Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3
Έκδοση: Konami
Ανάπτυξη: Vatra Games
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Survival horror
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://www.konami.com/games/sh
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 30/3/2012
PEGI: 18