Μερικές φορές αναρρωτιέμαι αν τα... γυαλιά της νοσταλγίας μας κάνουν να θυμόμαστε το παρελθόν διαφορετικά απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα. Άλλες φορές φοβάμαι ότι η ίδια η νοσταλγία μας κάνει να μην εκτιμάμε το παρόν όπως θα έπρεπε. Δυστυχώς και τα δύο είναι αλήθεια και το Shenmue 3 είναι αυτό που μου το θύμισε. Και μισώ όταν μου το κάνουν αυτό.

Πρώτού περάσουμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης, ας θυμηθούμε τι έχει “παιχτεί” με το Shenmue 3. Στην E3 2015, ο Yu Suzuki με τις ευλογίες της Sony, ανακοίνωσε διθυραμβικά το... crowdfunding του Shenmue 3. Το Kickstarter του παιχνιδιού έπιασε γρήγορα τον χρηματικό στόχο και έπειτα τα λεφτά συνέχισαν να ρέεουν άφθονα στην καμπάνια. Όλα φαίνονταν ωραία και ροδαλά για το Shenmue 3, μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια: το παιχνίδι ψιλοεξαφανισμένο και τα λίγα βίντεο και εικόνες του έδειχναν χαρακτήρες που θύμιζαν και κινούνταν σαν κέρινα ομοιώματα. Πολλαπλές καθυστερήσεις και άλλα. Δεν βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι στο μεταξύ η Sega κυκλοφόρησε επανεκδόσεις των προηγούμενων Shenmue, θυμίζοντάς μας ότι τα εν λόγω παιχνίδια ήταν ρηξικέλευθα τότε, αλλά ο χρόνος δεν τους έχει φερθεί καλά – κάτι που κάνει με όλα τα παιχνίδια που χαράσσουν νέα μονοπάτια.

Και τώρα βρισκόμαστε εδώ. Με το Shenmue 3 στα χέρια μας και πραγματικά οι σκέψεις μου δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές. Ναι, θέλω να δω πώς ολοκληρώνεται η ιστορία του Ryo Hazuki. Ναι, ο κόσμος του Shenmue είναι αρκετά ενδιαφέρων, όπως και το γεγονός ότι τέτοια games δεν φτιάχνονται πια. Όμως όλα τα υπόλοιπα έχουν μείνει πίσω. Η ιστορία λαμβάνει χώρα αμέσως μετά το τέλος του Shenmue 2. Περνάει πάρα πολλή ώρα χωρίς να συμβαίνει τίποτα και εν τέλει η κορύφωση τής δεν είναι αρκετή ως ανταμοιβή για τον χρόνο που επενδύετε στο παιχνίδι.

Καλοσωρίσατε στην πιο... γιαπωνέζικη Κίνα που έχετε δει ποτέ σε παιχνίδι.

Όμως το gameplay είναι το μεγάλο πρόβλημα του Shenmue 3. Στην ουσία το παιχνίδι παίρνει κοντά 20 χρόνια εξέλιξης των videogames σε θέματα διάδρασης, HUD, μηχανισμούς κτλ και τα πετάει όλα στην τουαλέτα και τραβάει το καζανάκι. Παρά τα άπειρα λεφτά που έχουν πεταχτεί επάνω του, εμμένει σε παλιές λογικές που έχουν εξαφανιστεί πια. Ναι, η συζήτηση με ΑΙ χαρακτήρεs είναι, στην ουσία, ο σκελετός του παιχνιδιού, όμως οι διάλογοι εξελίσσονται όπως στα παλιά Shenmue όπου κάποιος απλά σε ρωτάει για την ημέρα σου, αλλά αν μιλήσεις με συγκεκριμένη σειρά σε συγκεκριμένους χαρακτήρες τότε μπορούν να σου αναλύσουν αστροφυσική. Αυτό δεν είναι καν dialogue tree όπως σε κάποια παιχνίδια προηγούμενης γενιάς. Είναι απλά παλιά λογική adventure games. Μπορεί πχ να ψάχνετε ένα συγκεκριμένο άτομο, μετά κόπων και βασάνων να το βρίσκετε και αυτό για να μιλήσει σας στέλνει σε κάποιου είδους subquest για να ανοίξει το στόμα του και να σας πει μια λέξη σχετική με την ιστορία. Κάποια άλλα στοιχεία από το παρελθόν είναι επίσης εδώ, με ελάχιστες βελτιώσεις και, μερικές φορές, χειρότερα. Χρειάζεται ακόμα να διαχειρίζεστε τα λεφτά σας και μπορείτε να κάνετε κάποιες παροδικές δουλειές για να συμπληρώσετε τα ποσά που έχετε ξοδέψει, είτε σε τυχερά παιχνίδια, είτε σε capsule toys, είτε σε φαγητό.

Καθώς μιλάμε για το φαγητό, έχετε υπόψη ότι πλέον ο Ryo θέλει ντάντεμα. Κατά την διάρκεια της ημέρας, η αντοχή σας πέφτει και την αναπληρώνετε τρώγοντας. Αυτό θα ήταν ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό, αν δεν ήταν συνδεδεμένο με όλα τα υπόλοιπα. Αν πχ τρέχετε (και υπάρχει και ειδικό κουμπί για το τρέξιμο, γιατί δεν μας φτάνουν οι αναλογικοί μοχλοί), τότε η αντοχή σας μειώνεται πιο γρήγορα. Αν κάνετε δουλειές, το ίδιο. Οπότε μπορεί να φτάσετε σε κάποια στιγμή που πρέπει να παίξετε ξύλο και το παιχνίδι σας θυμίζει ότι πρέπει να φάτε κάτι πριν την κλωτσοπατινάδα, γιατί θα είστε αυτόματα σε δυσμενή θέση ενάντια στους εχθρούς. Και αυτό σημαίνει φαγητό. Πρέπει να έχετε στις τσέπες του Ryo διάφορα snacks που ανεβάζουν την υγεία του. Προσοχή όμως! Ενώ οπτικά βλέπετε την μπάρα υγείας, τα διάφορα φαγητά γράφουν ποσοστό HP που αναπληρώνουν. Που σημαίνει ότι “όσα περισσότερα τόσο το καλύτερο”. Πέρα όμως από το μικρό μανάβικο που πρέπει να κρύψετε στο μπουφάν του Ryo, υπάρχει και το θέμα της εκμάθησης πολεμικών τεχνών που χρειάζεστε για να προχωρήσετε το παιχνίδι. Στο Bailu Vilage υπάρχει κανονικό dojo με δασκάλους και πίνακα μαθητών, όπου καλείστε σιγά σιγά να ανέλθετε στους κορυφαίους. Οπότε αυξάνετε το επίπεδό σας κάνοντας training (που κοστίζει φαγητό, μην ξεχνάμε) με τον παλιό Shenmue τρόπο: περισσότερα minigames και QTEs. Στην πλειοψηφία τους βαρετά και ανούσια και πολλές φορές πανεύκολα.

Ρομαντικό καβγαδάκι μεταξύ martial artists.

Σχεδόν 20 χρόνια μετά, η μάχη εξακολουθεί να είναι χάλια. Ναι, στα παλιά Shenmue είχε πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον αν κάποιος είχε παίξει Virtua Fighter ήξερε κάποιες βασικές κινήσεις. Εδώ οι συνδυασμοί κουμπιών δεν βγάζουν καν νόημα. Ακόμα και το tutorial στις μάχες σας λέει απλά “πάτα κουμπιά και δες τί γίνεται”. Εμφανίζονται ναι μεν τα διάφορα σετ κινήσεων που σας λένε τί να κάνετε, παίρνετε νέες κινήσεις από scrolls και μπορείτε να τις εξασκήσετε σε dojos. Ή μπορείτε απλά να ανεφάσετε το επίπεδο των πολεμικών σας τεχνών και να κάνετε παλιό καλό button mashing και μερικές καλές αποφυγές. Δεν υπάρχει ούτε καν ένα πιο ανοιχτό πλάνο στις μάχες, με αποτέλεσμα να τρώτε μερικές μπούφλες στις φάσεις όπου πολεμάτε πολλαπλούς εχθρούς.

Ας επιστρέψουμε λίγο στους διαλόγους και την ιστορία και τον τρόπο εξέλιξης της “adventure” πλευράς του παιχνιδιού. Όπως ανέφερα, οι διάλογοι είναι γραμμικοί και το παιχνίδι σας βάζει εξαρχής σε προδιαγεγραμμένες πορείες. Οι διάλογοι στην πλειοψηφία τους είναι ρομποτικοί και πολλές φορές δεν βγάζουν πλήρες νόημα, εκτός αν, από καθαρή τύχη, συζητήσατε με τους σωστούς ανθρώπους τη σωστή στιγμή. Το σημειωματάριο του Ryo που είναι και αυτό παρόν, δεν βοηθάει σχεδόν καθόλου. Πολλές φορές γράφονται πράγματα σε διαφορετικές σελίδες και πρέπει να γυρνάτε δεξιά και αριστερά τις σελίδες για να βρείτε τις σημειώσεις, που συνήθως είναι μερικές μικρές γενικές φράσεις. Υπάρχει ένα τυπικό fast travel που εμφανίζεται όποτε αυτό γουστάρει και σας πάει σε συγκεκριμένα σημεία και συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, μόνο όταν το απαιτεί η ιστορία. Εσείς, τον περισσότερο καιρό δεν έχετε καν λόγο στο πού και πότε μπορείτε να μεταπηδήσετε. Στις σπάνιες περιπτώσεις όπου σας δίνεται ο έλεγχος έχετε ελάχιστες επιλογές. Και όλα αυτά για να φτάσετε στις καλές στιγμές του παιχνιδιού. Που τις έχει, να μην είμαστε άδικοι. Υπάρχουν αρκετές στιγμές στην ιστορία όπου το ενδιαφέρον κορυφώνεται, όμως μόνο και μόνο για να συνεχίσετε να κάνετε την πλειάδα εκνευριστικών και βαρετών ασχολιών.

Τα γραφικά αποτελούν δυνατό σημείο του παιχνιδιού και συνάμα μια ακόμα απογοήτευση. Τα περιβάλλονται είναι πανέμορφα. Μπορεί το Bailu Village και οι λοιπές τοποθεσίες να είναι η πιο... γιαπωνέζικη Κίνα που έχετε δει ποτέ, αλλά σίγουρα θα βρεθείτε να χαζεύετε τα τοπία παρά να παίζετε το παιχνίδι. Τα μοντέλα των χαρακτήρων όμως μας τα χαλάνε απίστευτα. Ο Ryo και η Shenhua είναι σχεδόν σαν πλαστικές κούκλες. Δεν βοηθάει το γεγονός ότι οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι σα να δημοουργήθηκαν με άλλο art direction. Απ’ ότι φάινεται, οι δημιουργοί προσπάθησαν να κάνουν την πολυπόθητη “αναβάθμιση” στα γραφικά αλλά, όπως σε όλο το παιχνίδι, η προσκόλληση στην εποχή του Dreamcast κρατάει πίσω και το στιλ γραφικών. Δεν βοηθάει που πέρα από τους ρομποτικούς διαλόγους και οι ίδιοι οι χαρακτήρες κινούνται ρομποτικά. Μπορεί το 2000 το motion capture να ήταν σπάνιο ή και αδύνατο, αλλά εν έτει 2020 είναι τουλάχιστον προαπαιτούμενο και εδώ είτε η χρήση του είναι κακή, είτε απλά ελάχιστη.

Ο χρήστης Ryo Hazuki αισθάνεται άβολα στην τοποθεσία Niaowu.

Τουλάχιστον ο ήχος δεν σας κάνει να θέλετε να καρφώσετε ταβανόπροκες στα αυτιά σας. Οι διάλογοι ακουστικά είναι καθαροί, πολλοί από αυτούς έχουν σωστή τονικότητα και μερικοί αρκετά καλή ηθοποιία. Βέβαια, στην περίπτωση του Ryo ο οποίος έχει λιγότερη προσωπικότητα και από τον Link, παρόλο που είναι ένας ομιλών βασικός χαρακτήρας, ο κακομοίρης ο ηθοποιός του δεν έχει και πολλές επιλογές. Η μουσική είναι αρκετά καλή και βοηθάει στην ατμόσφαιρα, αν και μερικές φορές γίνεται μονότονη. Ειδικά στο Bailu Village, όπου παίζει το ίδιο μουσικό μοτίβο κατά την διάρκεια της ημέρας. Όμως γενικά, η μουσική δεν έχει πολλά ψεγάδια, σε αντίθεση με το υπόλοιπο παιχνίδι.

Το Shenmue 3 δίνει την αίσθηση ότι κάτι έχει χαθεί. Δεν υπάρχει ίχνος από την προσωπικότητα των παλιών Shenmue, γιατί πολύ απλά το gaming έχει προχωρήσει. Ναι, είναι μια πιο αργή και μεθοδική εμπειρία, της οποίας οι καλύτερες στιγμές βρίσκονται στην αλληλεπίδραση με τους κατοίκους του κόσμου του. Από την άλλη, όμως, σε μια εποχή όπου το Yakuza έχει πάρει όλα τα καλά του Shenmue και τα έχει εξελίξει, το Shenmue δεν έχει πάρει τίποτα από το Yakuza. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του παιχνιδιού είναι το πόσο αναχρονιστικό είναι, που εν τέλει καταντάει κουραστικό και βαρετό. Σίγουρα υπάρχει ένα κοινό γι αυτό, αφού αυτές οι εμπειρίες σπανίζουν στο gaming, αλλά το κοινό είναι περιορισμένο και πολύ εξειδικευμένο. Αυτό που λέμε “niche”. Αν ανήκετε σε αυτό το κοινό ή θέλετε μια πιο χαλαρή εμπειρία, το Shenmue 3 δεν θα σας “χαλάσει”. Για οτιδήποτε άλλο, προτιμήστε τη σειρά Yakuza.