Λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, έπαιξα το Shadows of the Damned για τελευταία φορά, και στη συνέχεια έκλεισα οργισμένος το 360, λέγoντας πως ως εδώ και μη παρέκει. Σόρι παιδιά, αλλά δεν μπορώ να παίξω άλλο αυτό το παιχνίδι. Είχα μεγάλες ελπίδες για το Shadows of the Damned, κυρίως επειδή υπεύθυνοι για την ανάπτυξή του είναι ορισμένοι θρύλοι της ιαπωνικής βιομηχανίας: Suda51 (No More Heroes), Shinji Mikami (Resident Evil), Akira Yamaoka (Silent Hill μουσική), και φυσικά η Grasshopper Manufacture. Τελικά φαίνεται πως, όχι ένας, αλλά ούτε καν τρεις κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη...

Το παιχνίδι δεν παίρνει τον εαυτό του ιδιαίτερα στα σοβαρά και αυτό φαίνεται από την αρχή. Αναλαμβάνετε τον ρόλο του Garcia Hotspur, ενός περίεργου λατίνου τύπου, που είναι κυνηγός δαιμόνων. Για την ακρίβεια, δεν τους κυνηγά απλά, αλλά έχει γίνει ο εφιάλτης τους. Για να τον εκδικηθεί, ο αρχικακός δαίμονας απαγάγει την κοπέλα του πρωταγωνιστή και την παίρνει μαζί του στον υπόκοσμο. Ο Garcia τον ακολουθεί, με στόχο να τη σώσει και στην πορεία να καθαρίσει όσα περισσότερα δαιμονικά φρικιά μπορεί. Αν η ιστορία σας φαίνεται ψιλοσυνηθισμένη, σωστά σας φαίνεται, γιατί είναι. Απλά, το Shadows of the Damned προσπαθεί να ξεχωρίσει με το στιλ road movie και κάποια κωμικά στοιχεία που διαθέτει. Δυστυχώς, αποτυγχάνει παταγωδώς. Η ιστορία έχει ελάχιστο ενδιαφέρον, και ακόμα χειρότερα, ο ήρωας είναι της πλάκας. Από τη φωνή του, μέχρι την εμφάνισή του και αυτά που λέει, ο τυπάκος είναι γελοίος. Λατίνος πρωταγωνιστής σε παιχνίδι απλά δε λέει.

Τουλάχιστον ο σχεδιασμός των περισσότερων δαιμόνων είναι εξαιρετικός.

Το Shadows of the Damned είναι third-person shooter, στο οποίο γεμίζετε μολύβι αμέτρητους δαίμονες διαφόρων ειδών. Στο ταξίδι σας σας βοηθά ένα... κρανίο, πρώην δαίμονας, που μετατρέπεται σε πιστολι, πολυβόλο και shotgun. Και τα τρία όπλα βελτιώνονται κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, είτε με αναγκαστικές, είτε με επιλεκτικές αναβαθμίσεις. Θα περίμενε κανείς λοιπόν, εφόσον έχουμε να κάνουμε με third-person shooter, τουλάχιστον οι βασικοί μηχανισμοί μάχης να είναι προσεγμένοι. Κι όμως, το σύστημα στόχευσης είναι απαράδεκτο και εκνευριστικό, για να μην πω ολόκληρος ο χειρισμός, από το τρέξιμο του χαρακτήρα, μέχρι την αδυναμία του κάποιες φορές να ακολουθήσει τις εντολές του παίκτη. Το παίξιμο του Shadows of the Damned είναι μια προβληματική εμπειρία.

Και δεν είναι μόνο ο χειρισμός το θέμα. Το παιχνίδι είναι φοβερά επαναλαμβανόμενο. Συχνά αντιμετωπίζετε τους ίδιους και τους ίδιους εχθρούς. Συχνά καλείστε να κάνετε τα ίδια και τα ίδια πράγματα και συχνά γίνονται τα ίδια και τα ίδια πράγματα, όπως οι περιπτώσεις που το σκοτάδι κατακλύζει τον κόσμο και εσείς πρέπει να βρείτε μια πηγή φωτός πριν τελειώσει η ζωή σας. Οι ίδιες οι μάχες είναι άλλη μία πονεμένη ιστορία, με υπερβολικά προβλέψιμους και κουραστικούς εχθρούς. Αποκορύφωμα οι απογοητευτικές μάχες με τα αφεντικά, οι οποίες είναι σχεδιασμένες με ελάχιστη φαντασία και είναι υπερβολικά εύκολες. Απλά θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, που αντικατοπτρίζει τη γενικότερη εικόνα το SotD. Σε κάποια επίπεδα το παιχνίδι ξαφνικά μετατρέπεται σε... 2D side-scrolling shooter, με generic καρτουνίστικα γραφικά. Πέρα από το ότι είναι προφανές πως πρόκειται για προχειροδουλειά που απλά γεμίζει χώρο στο δίσκο, σε τέτοιου είδους gameplay αντιμετωπίζετε ένα από τα σημαντικότερα αφεντικά του παιχνιδιού! Τα αυτογκόλ δεν έχουν τέλος...

Για γέλια και για κλάματα.

Τα γραφικά είναι από τους λίγους τομείς όπου το Shadows of the Damned τα πάει σχετικά καλά. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων και των δαιμόνων ικανοποιεί, ενώ το θέαμα που προσφέρει το παιχνίδι είναι βάναυσο και αιματηρό, όπως πρέπει σε τέτοιου είδους τίτλο. Υπάρχουν και διάφορα άλλα στοιχεία που ξεχωρίζουν, όπως οι πόρτες με φάτσα... μωρού, που πρέπει να ταϊσετε για να ανοίξουν, ή το γεγονός ότι πίνετε αλκοολούχα ποτά όπως τεκίλα, για να αναπληρώσετε την υγεία σας. Αντίθετα, τα περιβάλλοντα δεν έχουν ποικιλία και είναι μουντά και μονότονα. Ο ήχος κινείται σε αντίστοιχα επίπεδα. Πέρα από την απίστευτα εκνευριστική φωνή του ήρωα, οι ερμηνείες είναι σε γενικές γραμμές καλές. Το ίδιο και τα εφέ. Όμως το καλύτερο στοιχείο του ηχητικού τομέα είναι η χαρακτηριστική μουσική, που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του παιχνιδιού.

Το Shadows of the Damned είναι μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της φετινής χρονιάς, για πολλούς και διάφορους λόγους. Το παιχνίδι υποφέρει από έλλειψη σοβαρότητας, τόσο στη θεματολογία του, όσο και στο gameplay του. Κρίμα, γιατί όλα αυτά τα μυαλά που μαζεύτηκαν για να το δημιουργήσουν, σίγουρα θα μπορούσαν να μας δώσουν κάτι πολύ καλύτερο. Από την άλλη, μήπως τελικά οι Ιάπωνες δεν το ΄χουν πλέον;

+ Ο σχεδιασμός χαρακτήρων και δαιμόνων
+ Ωραία μουσική

- Επαναλαμβανόμενο
- Εκνευριστικός χειρισμός
- Γελοία ιστορία
- Γελοίος πρωταγωνιστής
- Ανούσια 2D side-scrolling επίπεδα
- Απογοητευτικές μάχες με αφεντικά

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.0

Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3
Έκδοση: EA
Ανάπτυξη: Grasshopper
Διάθεση: EA Hellas
Είδος: Third-person shooter
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: www.shadowsofthedamned.com
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 24/6/2011
PEGI: 18