Δεν ξέρω για εσάς, αλλά μου έχει λείψει το sandbox gaming. Όχι εκείνη η μορφή του που σε αφήνει να εξελίξεις το παιχνίδι σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα, διαλέγοντας ποιο μονοπάτι θες να ακολουθήσεις και πότε. Όχι, αυτή την ελευθερία μας τη χάρισαν απλόχερα παιχνίδια όπως το Skyrim, το New Vegas, το GTA 4. Μου έχει λείψει η άλλη φάρα, εκείνα τα παιχνίδια που σε έβαζαν στο ρόλο ενός υπερανθρώπου με τρελές δυνάμεις και σε άφηναν ελεύθερο σε μια μεγαλούπολη να τα κάνεις όλα λίμπα. Εκρήξεις η μία μετά την άλλη, πέντε-και-βάλε ελικόπτερα να σε κυνηγάνε ενώ παριστάνεις τον πιθηκάνθρωπο πηδώντας από τον ένα ουρανοξύστη στον άλλο. Ξέρετε... τα συνηθισμένα. Το Prototype 2 είναι ακριβώς αυτό. Ένα sandbox που προσφέρει τέτοιες στιγμές που, αν μη τι άλλο, γίνονται όλο και πιο σπάνιες στο γεμάτο πια σοβαροφάνεια gaming.

Όπως όλα τα παιχνίδια αυτού του είδους, έτσι και το Prototype 2 έχει μια δικαιολογία για τις υπερδυνάμεις του ήρωα. Κατ’ αντιστοιχία με το πρώτο παιχνίδι λοιπόν, ο ιός που προσέβαλε τον Alex Mercer τώρα προσβάλει και έναν άλλον δύσμοιρο άνθρωπο, τον James Heller, με μία σημαντική διαφορά: ο νέος πρωταγωνιστής ξέρει πως απέκτησε τον ιό και τα κίνητρα του παίρνουν τη μορφή της εκδίκησης για το θάνατο της οικογένειάς του. Κάπως έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι του σεναρίου, που, ενώ περιέχει απρόσμενα πολλές ανατροπές και εξελίξεις, έχει μια οικειότητα, αφού τέτοιες καταστάσεις (σατανικές πολυεθνικές που θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα, ιούς που μπορούν να αφανίσουν τον κόσμο κλπ) έχουμε δει σε διάφορα παιχνίδια και ταινίες, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας.

Το θέμα πάντως με το σενάριο του παιχνιδιού δεν είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας, αλλά το γεγονός πως δε συνδέεται άμεσα με το αρχικό Prototype. Μπορεί κάποια πρόσωπα να επιστρέφουν, αλλά ο κεντρικός άξονας του marketing της Activision (“Murder your Maker”) αφήνει πολλά κενά, αφού την τελευταία φορά που είδαμε τον Alex Mercer ήταν όταν απέτρεψε έναν πυρηνικό όλεθρο. Τι συνέβη στο μεταξύ; Γιατί ο ήρωας αυτός έγινε ξαφνικά “κακός”; Ερωτήματα που δεν απαντώνται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, και αυτό γιατί η Activision αποφάσισε να βγάλει μια γραφική νουβέλα σε έξι τεύχη που εξηγεί τα πάντα. Εν τέλει, το μόνο που κατάφερε με την κίνηση αυτή είναι να αφήνει ορισμένα ερωτηματικά να αιωρούνται μετά το τέλος του παιχνιδιού.

''Murder your Maker'' - Γιατί όμως;

Πάντως, το κέντρο βάρους του Prototype 2 σε καμμία περίπτωση δε στηρίζεται στο σενάριο – το ρόλο αυτό τον έχει, και δικαίως στην τελική, το gameplay. Για άλλη μια φορά λοιπόν, η Νεα Υόρκη έχει προβλήματα, αφού η πιο κεντρική της περιοχή, η Times Square είναι το σημείο μηδέν του ιού. Από εκεί ξεκίνησαν όλα και εκεί τοποθετείται η κόκκινη ζώνη, η τελευταία και πιο ενδιαφέρουσα από τις τρεις ζώνες στις οποίες χωρίζεται η μητρόπολη (πράσικη-κίτρινη-κόκκινη). Οι δύο πρώτες είναι αδιάφορες, με κανονικό κόσμο να περπατάει στους δρόμους και με μόνο συγκεκριμένα σημεία ενδιαφέροντος. Στον αντίποδα, η κόκκινη έχει το περισσότερο ζουμί, με τους μεταλλαγμένους και το μινι-στρατό της mega-corporation Gentek να κυκλοφορούν ανενόχλητοι.

Ο Heller, έχοντας από την αρχή ιδιαίτερες δυνάμεις, μπορεί και ταξιδεύει χωρίς προβλήματα στους ουρανοξύστες της πόλης: μπορεί να περπατάει σε κάθετο επίπεδο, να κάνει τεράστια άλματα και άλλα συναφή. Αυτές οι δυνάμεις, που είναι απόρροια του ιού, εξελίσσονται καθώς ο Heller ανεβαίνει επίπεδο (επίπεδο τώρα ανεβαίνει αφού εκτελέσει αποστολές), ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τις άλλες ικανότητες-όπλα με τις οποίες είναι εξοπλισμένος. Πέντε στο σύνολο (ξεκλειδώνονται με μια άλφα in-game πρόοδο), περιλαμβάνουν εντυπωσιακότατες δυνάμεις, όπως τα tendrils - δίχτυα από ένα μαύρο γλειώδες υλικό που εγκλωβίζουν τον εχθρό, ή μια τεράστια λεπίδα που αντικαθιστά το ένα χέρι του Heller.

Κάθε μία από αυτές τις δυνάμεις έχει δύο κινήσεις, μία κανονική και μία πιο δυνατή (όπως επίσης και μια εξ αέρος) δημιουργώντας ένα σύνολο με ευχάριστη ποικιλία. Η εναλλαγή μεταξύ των δυνάμεων γίνεται χωρίς προβλήματα, οπότε με το που αποκτήσετε τρεις και πάνω -ο Heller μπορεί να χρησιμοποιεί μέχρι δύο ταυτόχρονα- το gameplay γίνεται απρόσμενα βαθύ. Πράγματι, κατά τις πρώτες ώρες του Prototype 2 είχα την αίσθηση πως επρόκειτο για ένα πολύ άτσαλο παιχνίδι, η αλήθεια όμως είναι πως οι πρώτες ικανότητες απλά δεν ήταν του γούστου μου. Φυσικά, κάθε (σοβαρός) εχθρός έχει τις αδυναμίες του, ενώ μερικοί από αυτούς μπορούν και εκμεταλλεύονται τις επιθέσεις σας προς όφελος τους, οπότε προσοχή.

Αντιλαμβάνεστε γιατί την αποκαλούνε Red Zone...

Παρόλα αυτά, όσο και να εξελίξετε τις δυνάμεις σας, οι μάχες του Prototype 2 σπάνια καταφέρνουν να χορτάσουν τον παίκτη. Μπορεί να δίνονται τα βασικά στοιχεία (πέρα από τις δυνάμεις, έχετε perks για ξεκλείδωμα, ένα είδος ασπίδας, οχήματα κλπ), το παιχνίδι όμως βασίζεται υπερβολικά στο lock-on στον κάθε στόχο, την ίδια στιγμή μάλιστα που καλείστε εκτελέσετε τις κινήσεις σας με πολύ γρήγορο ρυθμό. Το σύνηθες αποτέλεσμα των παραπάνω είναι μάχες χαοτικές χωρίς πραγματικό σκοπό, ένα button mashing δίχως ουσία. Ιδίως αφού αποκτήσετε το perk “Finisher” (να καταστρέφετε tanks κλπ με το πάτημα ενός πλήκτρου δηλαδή) για τα οχήματα, κάθε μη stealthy στρατηγική χάνεται και τα πράγματα απλοποιούνται υπερβολικά πολύ.

Στην αντίπερα όχθη, το shapeshifting, δηλαδή η δυνατότητα να «ρουφάτε» τους ανθρώπους παίρνοντας τη μορφή τους, δίνει μια καλή βάση για stealthy τακτικές. Ο Heller, υπό τη μορφή τρίτων, μπορεί να προσεγγίζει βάσεις και άλλα απαγορευμένα μέρη χωρίς να τον αντιλαμβάνεται κανείς, αλλά για να το καταφέρει αυτό πρέπει να συμπεριφερθεί και σαν άνθρωπος, να μη χρησιμοποιεί τις υπερδυνάμεις του δηλαδή. Οπότε, έχετε μεταλλαγμένο εχθρό; Rocket Launcher και ο Θεος μαζί σας. Πρέπει να πάρετε τη μορφή κάποιου συγκεκριμένου ατόμου, αλλά έχει συνοδεία από φρουρούς; Βρείτε στρατηγική για να απασχολήσετε τους φρουρούς. Και πάει λέγοντας.

Οι αποστολές πάντως μπορούν να προσσεγγιστούν είτε με τον ένα είτε με τον άλλον τρόπο και σε πολύ λίγες μόνο περιπτώσεις είστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσετε συγκεκριμένη στατηγική. Οι στόχοι των αποστολών που σας ανατίθενται έχουν να κάνουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα με το shapeshifting σε άτομα-κλειδιά, ούτως ώστε να αποκτήσετε τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες τους για να καταλάβετε τι παιχνίδι παίζεται γύρω από τα μυστικά projects και τα μεγαλεπίβολα σχέδια. Δε νομίζω να εντυπωσιαστεί κανείς από τη δομή των αποστολών. Το πιο ωραίο σημείο της ιστορίας είναι οι cutscenes που, στυλιζαρισμένες σε μαύρο-άσπρο, πετυχαίνουν το σκοπό τους: να προωθούν δηλαδή το -μέτριο κατά τ’άλλα- σενάριο, με ενδιαφέροντα τρόπο.

Το Whipfist, ας πούμε, ποτέ δεν το συμπάθησα.

Τεχνικά τώρα, το παιχνίδι είναι αξιοπρεπέστατο. Η Titanium 2.0 engine κάνει καλή δουλειά στην απεικόνιση της Νέας Υόρκης, παρόλο που ο σχεδιασμός της είναι μάλλον αδιάφορος. Οι δυνάμεις του Heller εκτελούνται ομαλά, χωρίς κολλήματα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το ίδιο ισχύει και για όλο το παιχνίδι. Τα 30fps στα οποία βρίσκει ταβάνι δε μου φάνηκαν αρκετά. Στον αντίποδα, είχα συνεχώς την αίσθηση πως στερούσαν από το gameplay εκείνο το μοναδικό ρυθμό που θα το έκανε καλύτερο, όπως συνέβη και με το πρώτο Crackdown. Όσο για τον ήχο, ξεχωρίζει το soundtrack, που συνοδεύει όμορφα τις σκηνές δράσης, χωρίς να είναι κάτι το αξιομνημόνευτο.

Τελικά, το Prototype 2 τη δουλειά του την κάνει καλά. Είναι ένα sandbox παιχνίδι, που για περίπου ένα 10ωρο (στο normal) θα σας χαρίσει αρκετή δράση και εν τέλει, διασκέδαση. Κάποιες επιλογές στο gameplay καθώς και το γεγονός ότι δεν τρέχει σε 60fps το εμποδίζουν από το να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Δεν παύει όμως να εκπροσωπεί αξιοπρεπώς ένα είδος που σπάνια τυγχάνει σωστής εφαρμογής πια, και αυτό είναι αρκετό για τους οπαδούς. Για όλους τους υπόλοιπους, είναι απλά ένα καλό παιχνίδι.

+ Ικανοποιητική διάρκεια
+ Οι δυνάμεις του Heller ικανοποιούν όλα τα γούστα
+ Δυνατότητα για δύο παράλληλες στρατηγικές (stealth/action)
+ Μπόλικα unlockables

- Αδιάφορο σενάριο
- 30 fps
- Σύστημα μάχης χωρίς βάθος

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

Πλατφόρμα: PS3 (review), Xbox 360, PC
Έκδοση: Activision
Ανάπτυξη: Radical
Διάθεση: IGE
Είδος: Open-world action
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://www.prototypegame.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 24/4/2012 (PS3, X360), Ιούλιος 2012 (PC)
PEGI: 18