Όσο περνάει ο καιρός, τα «κουλτουριάρικα», ασυνήθιστα 2D platformers γίνονται για την indie σκηνή ότι είναι τα shooters για την ευρύτερη βιομηχανία. Βλέπουμε περισσότερες τέτοιες παραγωγές, που συχνά βασίζονται σε μινιμαλιστικές ιστορίες, ξεκάθαρο χειρισμό και μια ιδιαίτερη κεντρική ιδέα με σαφείς νοσταλγικές αναφορές στο retro gaming. Όπως το Giana Sisters το οποίο είχα πρόσφατα την ευκαιρία να δοκιμάσω. Ο χώρος φιλοδοξεί να είναι λίγο σαν τον φεστιβαλικό κινηματογράφο, όπου η τέχνη ξεπερνά τα στενά σύνορα της κερδοσκοπίας. Βέβαια, οι δημιουργοί του Pid ίσως να έχουν ξεχάσει ή παραμελήσει το γεγονός πως εκτός από τη τέχνη, ένας σχεδιαστής παιχνιδιών οφείλει να λαμβάνει υπόψη του και το πόσο διασκεδαστικό είναι το δημιούργημα του, πόσο είναι «game», εκτός κι αν έχουμε διάθεση να συζητήσουμε για το τί καθιστά παιχνίδι αντί για απλά διαδραστική τέχνη.
Ξεκίνησα με αυτό τον πρόλογο γιατί το Pid με έβαλε σε σκέψεις. Είναι ένα όμορφο και καλαίσθητο παιχνίδι, περισσότερο σχεδιαστικά άρτιο παρα καλλιτεχνικά αξιοσημείωτο, με ωραίες εικαστικές ιδέες. Η ιστορία είναι όπως συνήθως μια αόριστη και μάλλον αχρείαστη ιδέα, η οποία υπάρχει για να ξεχνάει ο παίκτης ότι ουσιαστικά παίζει μια σειρά επιπέδων/προκλήσεων (αν και δεν ξέρω γιατί θεωρείται τόσο κακό αυτό). Ένα αγόρι αποκοιμιέται σε ένα διαστημικό λεωφορείο (στην κυριολεξία) και χάνει τη στάση του, καταλήγωντας έτσι σε έναν πλανήτη τον οποίο πρέπει να διασχίσει, αφού τα ΜΜΜ του πλανήτη φαίνεται να έχουν κυρήξει απεργία διαρκείας δεκαετιών. Τα περιβάλλοντα του Pid είναι μια μίξη του γνώριμου και του αλλόκοτου – εσωτερικά σπιτιών, εστιατορίων ή δρόμοι πόλεων, γίνονται πιο ονειρικά, με ξεκάρφωτα αντικείμενα να εμφανίζονται από το πουθενά ή με τις διαστάσεις των χώρων να διαστρεβλώνονται σε σημείο που ένα εστιατόριο μπορεί να γίνει όσο το… ΟΑΚΑ. Η όλη αισθητική του μου θύμισε έντονα stop-motion animation ανεξάρτητης παραγωγής, κάτι το οποίο παραπέμπει στο φεστιβαλικό το οποίο ανέφερα προηγουμένως.
Το πρόβλημα με το Pid ξεκινάει εκεί που αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για παιχνίδι και όχι απλά για κάτι το οποίο μένουμε να βλέπουμε σε μια μεγάλη οθόνη. Πρόκειται για ένα 100% παραδοσιακό 2D platformer με τη διαφορά ότι κύριο ρόλο παίζει ένα αντικείμενο το οποίο λειτουργεί σαν πεδίο παραγωγής αντιβαρύτητας, κάτι σαν τη δέσμη που εμφανίζεται στο Portal 2. Με βάση αυτό στην αρχή το χρησιμοποιείτε για να φτάσετε ψηλές πλατφόρμες ή να αποφύγετε παγίδες. Μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού όμως (δεν περίμενα να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια!) τα πεδία αντιβαρύτητας γίνονται οι μοναδικές λύσεις σε γρίφους, δίνοντας και στο Pid τον τίτλο του 2D puzzle-platformer. Ποιο είναι το πρόβλημα; Δεν είναι διασκεδαστικό. Και μπορεί να γίνει σαδιστικά δύσκολο. Αυτός ο συνδυασμός είναι θανατηφόρος, νομίζω θα συμφωνήσετε.
Τα τεινά πολλά. Ο χειρισμός είναι αργοκίνητος και όχι πολύ ακριβής. Οι παγίδες είναι στρατηγικά τοποθετημένες για να σας εκνευρίσουν όταν πηγαίνατε να κάνατε κάτι που νομίζατε ότι θα ήταν έξυπνο και κουλ! Ωιμέ! Ευτυχώς τα checkpoints είναι διάσπαρτα παντού στις πίστες, όμως σε κάθε θάνατο ο οποίος έρχεται, ξεκάθαρα σαν μια αναφορά στο παρελθόν, από ένα και μόνο χτύπημα, πρέπει να περιμένετε κοντά στα 5 δευτερόλεπτα κοιτάζοντας μια μαύρη οθόνη μέχρι να βρεθείτε στο κοντυνότερο checkpoint. Γιατί τέτοιοι χρόνοι φόρτωσης;!
Οι κίνδυνοι περιλαμβάνουν παγίδες, καρφιά, κάμερες παρακολούθησης, το απύθμενο κενό και φυσικά εχθρούς, οι οποίοι είναι συνήθως ρομποτάκια τα οποία πετάνε πυραύλους που σκάνε σαν κονφετί, γιατί οποιαδήποτε ύπαρξη βίας στον αραχτό κόσμο του Pid έχει κι αυτή κάτι το χαριτωμένο. Το χρώμα των εχθρών καθορίζει αν μπορούν να επηρεαστούν από τα πεδία αντιβαρύτητας – αν είναι κόκκινοι ναι, αν είναι μπλε όχι. Αυτό το σύστημα ισχύει και για πατώματα και άλλες επιφάνειες. Εκτός από αυτή τη δέσμη αντιβαρύτητας υπάρχουν και άλλα αντικείμενα όπως βόμβες, μουσικά κουτιά αλλά και κάτι σαν αλεξίσφαιρα γιλέκα που αυξάνουν τα χτυπήματα πριν τον θάνατο από ένα σε δύο. Αυτά βρίσκονται παντού από νεκρούς εχθρούς ή κρυμμένα σε διάφορα σημεία των επιπέδων, αλλά παρολα αυτά μπορείτε και να τα αγοράσετε με τη χρηματική μονάδα του παιχνιδιού, αστέρια σε διάφορους αστερισμούς τα οποία είναι πολύ ικανοποιητικό να μαζεύετε.
Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν ξαφνικά τα επίπεδα γίνονται υπερβολικά χαώδη, ειδικά μετά από έναν ενδεχόμενο θάνατο. Έτσι, παρόλο που θέλετε να μαζεύετε τα αστεράκια, δεν μπορείτε γιατί μεγάλο μέρος της πίστας είναι πολύ καλά κρυμμένο χωρίς εύκολο τρόπο να βρείτε την είσοδο. Στη συνέχεια χάνετε ξανά και ξανά, μέχρι που, βρίζοντας θεούς και δαίμονες, απλά ψάχνετε την έξοδο της πίστας. Πολύ πιθανόν εκεί να σας περιμένει ένα αφεντικό το οποίο θα σας πάρει γύρω στη μιάμισι ώρα να νικήσετε μέχρι να αποστηθίσετε τις κινήσεις του και να το χτυπήσετε τις άπειρες φορές που χρειάζεται για να πεθάνει. Πρέπει πάντως να δώσω πόντους για την περίεργη δημιουργικότητα που έδειξαν οι developers με τα αφεντικά… Περιμένατε ποτέ ότι θα πολεμούσατε ένα αερόστατο το οποίο σας ληστεύει στον δρόμο με ένα πράσινο πιστόλι; Εγώ πάντως όχι. Αν για σας είναι αυτός αρκετός λόγος για να δικαιολογήσει το πόσο αίμα θα φτύσετε για να το νικήσετε, πάω πάσο.
Τί να πω λοιπόν για το Pid; Ας σημειώθεί εδώ ότι είναι η πρώτη προσπάθεια του σουηδικού στούντιο Might and Delight – τα παρελκόμενα συμπεράσματα σχετικά με το αν αυτή η απειρία των δημιουργών κάνει το παιχνίδι καλύτερο ή χειρότερο, δικά σας. Στο δια ταύτα, το Pid είναι όμορφο, αν και συχνά δίνει την αίσθηση ότι φτιάχτηκε από μια ομάδα που ήθελε οπωσδήποτε το παιχνίδι της να έχει μεράκι, αυτό το κάτι, αλλά τελικά από την προσπάθεια δεν είχε παρά ελάχιστα δείγματα. Τα αστεράκια και τα ωραία περιβάλλοντα δεν καταφέρνουν να συμπληρώσουν τα κενά του δύσχρηστου και εκνευριστικού gameplay και το πάντρεμα του retro με το σύγχρονο κρίνεται μάλλον αποτυχημένο. Πάντως αν σας αρέσει η ιδιαίτερη αισθητική του και έχετε όρεξη να σπάσετε χειριστήρια και να εκνευρίζεστε από κάθε κομματάκι του παιχνιδιού (ξέρετε πως είναι όταν όλα σας φταίνε σε ένα παιχνίδι, έτσι δεν είναι; Μμμ…) μέχρι να μαζέψετε τελικά κάθε καλά κρυμμένο αντικείμενο και να βρείτε και το τελευταίο μυστικό, ίσως να σας αρέσει. Εγώ πάντως δεν θα το θυμάμαι. Εκτός από τη μουσική, αυτή ήταν καλούτσική. Α, και αυτό το αερόστατο-κλέφτη. Μπρρρ.
+ Όμορφα γραφικά και σχεδιασμός
+ Αισθητική φεστιβαλικού animation
+ Καλή μουσική
+ Ώρες ώρες είναι χαριτωμένο
+ Έξυπνη κεντρική ιδέα
+ Μεγάλη διάρκεια– Μεγάλη διάρκεια!
– Βγάζει κάτι το δήθεν στο αισθητικό του κομμάτι
– Αδιάφορη ιστορία (τι πρωτότυπο…)
– Κακός σχεδιασμός επιπέδων
– Αργοκίνητος και ατσούμπαλος χειρισμός
– Βαρετό και εκνευριστικά δύσκολο, ακόμα και στο normal!ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5
Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3, PC
Ανάπτυξη: Might and Delight
Έκδοση: D3Publisher
Διάθεση: Download
Είδος: Puzzle-platformer
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.pidgame.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 31/10/2012
PEGI: 7