Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του στις οικιακές κονσόλες, το Mortal Kombat έρχεται στο PlayStation Vita. Πώς τα πάει έναντι στον σκληρό ανταγωνισμό; Και προπάντων, πώς στέκεται δίπλα στις εκδόσεις των PS3 και Xbox 360. Η απάντηση στη συνέχεια.

Με μία λέξη, άψογα. Η Netherrealm όχι μόνο κατάφερε να μεταφέρει το παιχνίδι σχεδόν αυτούσιο στο φορητό, αλλά το φόρτωσε με επιπλέον περιεχόμενο πέραν του διαθέσιμου DLC. Έχουμε και λέμε: Arcade mode με 32 χαρακτήρες, mini-games, ένα story mode που συνοψίζει τα γεγονότα των τριών πρώτων MK (χωρισμένο σε 16 chapters, τρεις-τέσσερις μάχες το καθένα), ένα challenge tower με 300 διαφορετικές αποστολές, ένα έξτρα challenge tower, πιο δύσκολο από τον πρώτο μεν, πιο μικρό δε με 150 αποστολές, multiplayer μέσω wifi/adhoc και τέλος ένα σωρό από unlockables. Ε, για €40 δε λες πως δε βγάζει τα λεφτά του. Όρεξη να ’χετε να ασχοληθείτε. Και ταλέντο βέβαια, ή έστω χρόνο να το μάθετε. Γιατί το Mortal Kombat είναι ένα αξιοσημείωτα δύσκολο παιχνίδι. Με τέσσερις βαθμούς δυσκολίας στο arcade, και με campaign που δε συγχωρεί εύκολα τα λάθη, το παιχνίδι απαιτεί προσοχή και αυτοσυγκέντρωση για να αποδώσει τα μέγιστα.

Θα ξεκινήσω από το πιο αδύνατο σημείο του παιχνιδιού, το story mode. Με σκοπό να εξυπηρετεί μόνο τα τυπικά, έχει ένα σωρό λάθη. Καταρχήν, οι εχθροί επαναλαμβάνονται κάθε τόσο – χαρακτηριστικά, ο Reptile και ο Baraka κάνουν την εμφάνιση τους πάνω από τέσσερις φορές, που φυσικά καταντά κουραστικό. Σα να μην έφτανε αυτό, οι τέσσερις κατά μέσο όρο μάχες που αφορούν τον κάθε χαρακτήρα δεν είναι αρκετές για να μάθετε να τον χειρίζεστε αξιοπρεπώς (με την προϋπόθεση πως θα ασχοληθείτε πρωτίστως με το story) οπότε, στις πιο δύσκολες μάχες, θα καταλήξετε να επαναλαμβάνετε δύο, το πολύ τρεις, κινήσεις, μόνο και μόνο για να ξεμπερδεύετε. Επιπλέον, δεν δίνεται η επιλογή να προσπεράσετε τις (απίστευτα παιδαριώδη και κλισέ) cutscenes, όπως επίσης δεν υπάρχει η επιλογή να κάνετε save κάπου ανάμεσα στα chapters – πρέπει να ολοκληρώσετε ένα και να το αφήσετε, άμα κλείσει η κονσόλα στο ενδιάμεσο χάνετε όλη την πρόοδο που κάνατε.

H ιστορία είναι ο ορισμός του ''cheesy''.

Συνολικά, το μόνο που μου φάνηκε πως προσφέρει το campaign είναι αποκλειστικά μια αύρα νοσταλγίας. Το να ξαναδείτε τι συνέβη στην απαρχή του franchise αφήνει ένα ωραίο συναίσθημα, αλλά ως εκεί. Κατά τ' άλλα είναι περισσότερο μπελάς παρά ευχάριστο. Το λέω αυτό, γιατί από τη μία, με τους χαρακτήρες μπορείτε να εξασκηθείτε στο arcade και από την άλλη, το παιχνίδι συμπληρώνει περιεχόμενο με τους towers και το multiplayer. Το arcade από τη μεριά του είναι ακριβώς όπως σε όλα τα fighting games. Διαλέγετε χαρακτήρα, εμφάνιση και δυσκολία και καλείστε να νικήσετε 10 εχθρούς στη σειρά. Εδώ ακριβώς είναι που φαίνεται το καταπληκτικό gameplay του Mortal Kombat. Κάθε χαρακτήρας (υπενθυμίζω, 32) έχει ξεχωριστό ρεπερτόριο κινήσεων, ξεχωριστή λογική μάχης αν θέλετε και σίγουρα μετά από λίγο ψάξιμο θα βρείτε αυτόν που σας ταιριάζει απόλυτα. Κανονικές κινήσεις, combos, special moves, fatalities, όλα είναι εδώ και κάνουν τις μάχες ένα εκρηκτικό (και με πολύ ομαλή ροή) μείγμα από αγνό, θεσπέσιο, ξύλο.

Το παιχνίδι πέρα από την μπάρα της ενέργειας, εισάγει και μια έξτρα μπάρα που γεμίζει ή αφού τις φάτε, ή αφού κάνετε μεγάλα combos. Χωρισμένη σε τρεις μικρότερες, η μπάρα αυτή προσφέρει δύο πράγματα. Πρώτον, χρησιμοποιώντας μία από τις τρεις, μπορεί να δυναμώσει και άλλο τις special κινήσεις του εκάστοτε χαρακτήρα (η διαδικασία γίνεται με το πάτημα ενός μόνο έξτρα πλήκτρου, δε δυσκολεύει η αλυσίδα) ή δεύτερον, αφού γεμίσει πλήρως ενεργοποεί τις X-ray Moves. Οι κινήσεις αυτές, που ρουφάνε το ¼ της ενέργειας του αντιπάλου είναι τόσο εφετζίδικες όσο και τέρμα μπρουτάλ. Για παράδειγμα, η X-ray της Kitana είναι η εξής: ακινητοποιεί τον αντίπαλο με τις βεντάλιες και του χώνει τις λεπίδες στο πίσω μέρος του κρανίου και μετά στις κοιλότητες των ματιών. Και όλα αυτό το βλέπετε σαν ακτινογραφία, δηλαδή κόκκαλα να ραγίζουν και λοιπά. Κλασικό Mortal Kombat δηλαδή.

Κούκλες.

Οι X-ray Moves συντροφεύουν πολύ σωστά τα θρυλικά πια fatalities. Η μοναδική ατάκα “Finish Him” επανέρχεται και κάθε ήρωας εκτελεί πιο πολύ, πολύ αιματηρή εκτελεστική κίνηση που ποικίλει. Η μία κόβει τα άκρα και το κεφάλι, ο άλλος μαζί με τη σκιά του σκίζουν στα δύο τον εθχρό. Highlight σαφώς είναι ο Freddy Krueger του οποίου το fatality είναι να τραβά όποιον κακόμηρο νικήσει κυριολεκτικά στην κόλαση. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην έκδοση του Vita πάντως και σε μερικά modes, τα fatalities (κάθε ήρωας έχει πάνω από ένα) μπορείτε να τα ενεργοποιήσετε και μέσω της οθόνης αφής, κάνοντας τα έτσι πιο “άμεσα”. Gimmick, το ξέρω.

Αυτά που δεν είναι gimmick πάντως, ή τουλάχιστον εκμεταλλεύονται πιο σωστά τις ικανότητες του Vita, είναι τα mini-games που υπάρχουν στο παιχνίδι. Test your Balance και Test your Slice είναι αυτά που έχουν να κάνουν με το SixAxis και την οθόνη αντίστοιχα, ενώ τα υπόλοιπα είναι πιο κλασικά. Χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό, υπάρχουν για να γεμίσουν τόσο το χρόνο σας όσο και τις αποστολές των towers. Γιατί τα mini-games θα τα συναντήσετε ουκ ολίγες φορές στις 450 αποστολές συνολικά των πύργων αυτών. Πέρα από τα mini-games, τους πύργους γεμίζουν και άλλες αποστολές, όπως να εξολοθρεύσετε τον εχθρό με την τάδε κίνηση μόνο, ή να παλέψετε χωρίς blocking, ή καταστάσεις ακόμα πιο τρελές, όπως να απωθείτε τα zombies που σας κυνηγάνε με συγκεκριμένες κινήσεις!

Μπορεί να ακούγεται πλακατζίδικο και ίσως να είναι, αλλά για κάποιο λόγο οι αποστολές αυτές είναι απίστευτα εθιστικές. Σαφώς, οι πρώτες 100-150 βγαίνουν πανεύκολα, αλλά μετά τα πράγματα δυσκολεύουν και γίνονται πιο ενδιαφέροντα. Όπως και να’χει, οι αποστολές αυτές εκμεταλλεύονται πλήρως το ρόστερ του τίτλου, όπως και τις πίστες του, που είναι επίσης αρκετές σε αριθμό, χωρίς να παρουσιάζουν τρομερή ποικιλία. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός πως οι πύργοι δίνουν ίση σημασία στο solo όσο και στο tag gameplay (να χειρίζεστε δηλαδή δύο παίκτες ταυτόχρονα), κάτι που υποδηλώνει πως οι δημιουργοί έδωσαν βάρος και στα δύο modes, δίχως να παραμελήσουν κάποιο. Εν τέλει, τα κατάφεραν.

Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς;

Μένει το multiplayer, που έχει τρομερό δυναμικό, σκοντάφτει όμως σε ένα καίριο σημείο: δεν έχει κόσμο! Το παιχνίδι βρίσκει αντίπαλο, αλλά για να το καταφέρει κάνει αρκετή ώρα (μερικές φορές αποτυγχάνει εντελώς) και όταν συμβεί αυτό, δεν τον κρατάει για μια σειρά από αγώνες. Στο ranked mode δηλαδή, συμμετέχετε σε ένα ματς και αφού αυτό λήξει δε μπορείτε να ζητήσετε κάποιου είδους ρεβάνς. Συνολικά, όσο καλά δομημένο και να είναι, το multiplayer χάνει και είναι πραγματικά κρίμα.

Τεχνικά πάντως το Mortal Kombat είναι εξαίσιο. 60 fps σταθερά, εφέ που δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά από τις “μεγάλες” εκδόσεις. Γενικά το πρόκειται για ένα πανέμορφο παιχνίδι. Προφανώς, τα μοντέλα των χαρακτήρων δεν έχουν την ανάλυση που έχουν τα μοντέλα των PS3/360 αλλά και πάλι, όταν προσπαθείτε να ξεριζώσετε τη σπονδυλική στήλη του εχθρού, δύσκολα θα παρατηρήσετε κάτι άσχημο. Το voice cast και το soundtrack από την άλλη παραμένουν αναλλοίωτα από την περσινή έκδοση, οπότε ό,τι ίσχυε τότε, ισχύει και τώρα: μέτρια πράγματα, χωρίς σπουδαίες εμπνεύσεις.

Τα unlockables ειναι μπόλικα.

Τελικά, το Mortal Kombat του Vita είναι μία έκδοση που όχι μόνο είναι αντάξια των PS3/360, αλλά σε μερικά σημεία τις ξεπερνά. Μπορεί τεχνικά να μην είναι του ίδιου επιπέδου και να χάνει πόντους από την έλλειψη κόσμου στο multiplayer, αλλά συνολικά αποτελεί μία από τις καλύτερες προτάσεις στο φορητό, ιδίως αν δεν έχετε ασχοληθεί με το Mortal Kombat τις επιτραπέζιες κονσόλες.

+ Πολύ περιεχόμενο
+ 32 χαρακτήρες
+ Πολυσύνθετο gameplay με ένα κάρο κινήσεις
+ Unlockables
+ Τεχνικά αξιοπρεπέστατο

- Αδιάφορο story mode
- Multiplayer χωρίς κόσμο

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

Πλατφόρμα: PS Vita
Έκδοση: Warner
Ανάπτυξη: Netherrealm
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Ξύλο
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.themortalkombat.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 4/5/2012
PEGI: 18+