Υπάρχει ένας περίεργος κανόνας με τα beat 'em up όπου πρωταγωνιστούν όμορφες και σέξι γυναίκες: ή αποδεικνύονται τρελές επιτυχίες (βλ. Bayonetta) ή μας κάνουν να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο (βλ. Oneechanbara). Το Lollipop Chainsaw του Suda 51 σε ποια κατηγορία ανήκει άραγε; Πάρτε τα pom-pom σας και ελάτε να μάθουμε.

Στο Lollipop Chainsaw , ακολουθούμε το δεύτερο φυντάνι της οικογένειας Starling, μια ξανθιά bimbo μαζορέτα ονόματι Juliet. Για κακή τύχη της Juliet, την ημέρα που έχει τα 18α γενέθλιά της, ανοίγουν οι πύλες του Rotten World (μμμ… τι ταιριαστό όνομα) και η πόλη γεμίζει με ζόμπια κάθε είδους. Επειδή η Juliet εκτός από σεξοβόμβα πολλών μεγατόνων, νέα και σφριγηλή (η άρρωστη φαντασίωση κάθε 40άρη Γιαπωνέζου), τυχαίνει να είναι και Zombie Hunter, αρχίζει χωρίς δεύτερη σκέψη να σφάζει τα ζόμπι που της χαλάσανε τα γενέθλιά της, με το τεράστιο αλυσοπρίονο που κρατάει στο νεσεσέρ της. Μη νομίζετε βέβαια ότι είναι η μόνη «περίεργη» στην οικογένειά της. Θα συναντήσετε τις δύο αδερφάδες και τον πατέρα της, ο ένας χαρακτήρας πιο περίεργος από τον άλλον. Το δε αγόρι της Juliet κατέληξε να είναι μόνο το κεφάλι του περασμένο στην ζώνη της κοπέλας, ανήμπορος να αντιδρά, παρά μόνο να κάνει πολύ εύστοχα και ξεκαρδιστικά σχόλια. Όπως καταλαβαίνετε, το παιχνίδι είναι γεμάτο δράση, ηλίθια αστεία, γλειφιτζούρια, καρδούλες, ανωριμότητες και... περισσότερα ηλίθια αστεία.

Η Juliet, την οποία χειρίζεστε αποκλειστικά, έχει στη διάθεσή της ένα μεγάλο οπλοστάσιο από κινήσεις και διαφορετικά αλυσοπρίονα. Οι επιθέσεις της χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τις ελαφριές που γίνονται με κλωτσιές και μπουνιές με τα pom-poms στα χέρια και τις βαριές που περιλαμβάνουν στενές επαφές με το αλυσοπρίονο. Η βασική αρχή του gameplay είναι να προηγείται πρώτα ένα μπαράζ ελαφριών επιθέσεων ώστε να ζαλιστεί ο εχθρός και μετά κούρεμα με το αλυσοπρίονο. Βέβαια, καθώς προχωράτε τα πράγματα αλλάζουν αφού μπορείτε να αγοράσετε νέες επιθέσεις και combos που μπορείτε να εξαπολύσετε στους νεκροζώντανους εχθρούς. Το μεγάλο πρόβλημα του τίτλου είναι ότι η Juliet, αφενός δεν έχει κάποιου είδος block, όντας αδικαιολόγητα ευάλωτη όταν τα χτυπήματα έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, και αφεταίρου η κάμερα δεν βοηθάει στον χαμό που γίνεται επί της οθόνης. Επίσης, το lock-on που υπάρχει, κάνει τα πράγματα δυσκολότερα απ’ ότι θα έπρεπε και καλό θα ήταν να το αφήνατε στο περιθώριο.

Eλάτε ζόμπι να παίξουμε μακριά γαιδούρα. ΧΟΠ!

Παρ’ όλα αυτά το παιχνίδι είναι αρκετά διασκεδαστικό, αν και οι μάχες είναι λίγο επαναλαμβανόμενες. Βασικά μου θυμίζει λίγο οτιδήποτε έχει βγάλει η Sega και έχει σχέση με ζόμπι. Από το Zombie Revenge μέχρι το House of the Dead με την έννοια της ανεγκέφαλης ζομποκαταστροφικής δράσης, τα θεόμουρλα ζόμπι (μέχρι και ιπτάμενους ζόμπι χωρικούς που σας πετάνε κοκόρια αντιμετωπίζετε) και τους ηθελημένους παρακμιακούς διαλόγους. Ένα καλό του τίτλου είναι ότι προσπαθεί να κρατήσει τα πράγματα φρέσκα, με bosses που είναι απίστευτα “καμμένα” (ειδικά η μαστούρα χίπισσα στη φάρμα), QTE’s που ποικίλουν από περιστασιακό «πάτα το Y συνεχόμενα για να κόψεις το ζόμπι στην μέση» μέχρι χαρούμενα πηδηματάκια στα κεφάλια των ζόμπι, σεκάνς που ο Nick προσπαθεί να χειριστεί ένα ακέφαλο ζόμπι και λοιπά ευτράπελα.

Επίσης, υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να κάνετε αφού ολοκληρώσετε το βασικό campaign, όπως να κάνετε καλύτερα σκορ από τον πατέρα της Juliet, να σώσετε όλους τους ζωντανούς συμμαθητές σας από τις ορδές των ζόμπι, να μαζέψετε τα χρυσά γλειφιτζούρια, να αγοράσετε τα πάντα από το (ηλεκτρονικό;) κατάστημα του παιχνιδιού ή να δοκιμάσετε τα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας που επιφέρουν αλλαγές στον τρόπο που εκτυλίσσονται οι πίστες και τις θέσεις των αντικειμένων. Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια είναι ότι το παιχνίδι πάντα εκτυλίσσεται αποκλειστικά με τρόπο γραμμικό. Δεν υπάρχουν πολλαπλά μονοπάτια, εκτός από μερικά μυστικά κρυμμένα από δω και από εκεί. Αν δείτε το Lollipop Chainsaw σαν μια arcade εμπειρία, δεν νομίζω να σας ενοχλήσει ούτε το γεγονός ότι το campaign βγαίνει σε ένα πεντάωρο γεμάτο, ούτε ότι ουσιαστικά ο τίτλος έχει φτιαχτεί για να παίζεται ξανά και ξανά ώστε να μαζευτούν μεγαλύτερα σκορ και όλα τα αντικείμενα/επιζώντες/κινήσεις κλπ.

Το πώς μένει καθαρή με τόσο αίμα και glitter η τύπισσα, είναι αξιοθαύμαστο.

Από γραφικής πλευράς μην περιμένετε κάτι το ιδιαίτερο. Δεν πρόκειται να δείτε ούτε τρελά γραφικά, ούτε περιβάλλοντα που καταστρέφονται, ούτε υφές υψηλής ευκρίνειας. Γενικά το budget για την δημιουργία του Lollipop Chainsaw πρέπει να ξοδεύτηκε σε ποτά για τους συγγραφείς που έγραψαν τους ξεκαρδιστικά άκυρους διαλόγους και τις cutscenes που θυμίζουν Archie Comics. Παρόλα αυτά, το παιχνίδι δεν δείχνει ολότελα κακό και τουλάχιστον δεν πέφτει στα χαμηλά standards του Oneechanbara. Προσωπικά θα ήθελα πιο προσεγμένα πρόσωπα χαρακτήρων αφού έχω δει παιχνίδια του PS2 με μεγαλύτερη εκφραστικότητα σε αυτά.

Ο ήχος έχει όμως την τιμητική του. Η Juliet είναι τόσο ενοχλητική όσο ένα 18χρονο σαχλοκούδουνο αμερικανάκι. Η μικρή αδερφή είναι ακόμα χειρότερη, ενώ η μεγάλη είναι λίγο πιο σοβαρή. Ο «μαμώ και δέρνω» πατέρας έχει γκαριδοφωνάρα, ενώ τα ζόμπι ξεστομίζουν βρομόλογα και απειλές (πολλές από αυτές σεξιστικού περιεχομένου) προς την ηρωίδα. Κανένας μα ΚΑΝΕΝΑΣ όμως δεν βγάζει νόημα σε αυτό που λέει. Είναι όλοι θεότρελοι, μερικές φορές πανίβλακες. Ο μόνος που βγάζει νόημα είναι ο Nick ο οποίος εν τέλει είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που μπορεί να συνδεθεί με τον παίκτη, παρόλο που αποτελεί απλά ένα κεφάλι. Δηλαδή σοβαρά, η Juliet του θέτει ως επιχείρημα ότι είναι καλό που είναι μόνο το κεφάλι γιατί μπορεί να τον βάλει στο σινεμά τσάμπα. Ο κακομοίρης όταν δεν συμμετέχει σε κάποια ειδική κίνηση (που επιβάλει την κρανιοεγκεφαλική κακοποίησή του), βρίσκεται δεμένος στην ζώνη της Juliet και σχολιάζει εύστοχα τα τεκταινόμενα.

Η μουσική επένδυση έχει αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια, κυρίως school rock και λίγη punk. Βέβαια δεν λείπουν μερικά κλασσικά κομμάτια στις πιο άκυρες στιγμές όπως το κλασικό “Lollipop” των Chordettes, το “You Spin Me Round των Dead or Alive” (όταν σκοτώνετε ζόμπι με την αλωνιστική μηχανή) και άλλα πολλά που παίζουν σε αλλοπρόσαλλες στιγμές. Μπορείτε να αγοράσετε περισσότερη μουσική από το κατάστημα του παιχνιδιού και να την ακούτε κατά τη διάρκεια της περιπέτειας. Γενικά η μουσική αξίζει αρκετά εύσημα.

Aς πούμε ότι ξεχνάμε ότι η κοπέλα έχει στηθεί περίεργα και ο γέρος ΔΕΝ κοιτάει το κομμένο κεφάλι που κρέμεται από τη ζώνη της. Το ψάρι τί ρόλο βαράει στο παρασκήνιο;

Tο Lollipop Chainsaw είναι αρκετά διασκεδαστικό, με αυτό το arcade feel που λείπει από τα zombie games. Το χιούμορ του Suda 51 είναι δίκοπο μαχαίρι, αφού κάποιοι ίσως το βρουν πολύ αισχρό ή σαχλό ή και τα δύο μαζί. Σαν παιχνίδι θα σας κάνει να περάσετε καλά μεν, αλλά δεν έχει τίποτα νέο να προσφέρει στο είδος, αφού οι μάχες είναι αρκετά επαναλαμβανόμενες και τα έξτρα που προσφέρει πέρα από το χιούμορ είναι κοινότυπα. Παρόλα αυτά έχει πολλά πράγματα που μπορείτε να αγαπήσετε, από τα πολλαπλά επίπεδα δυσκολίας και τα leaderboards μέχρι το ίδιο το χιούμορ που άλλοι θα μισήσουν. Γενικά, προτείνω τσίμπημα του τίτλου αν έχετε αδυναμία σε άκυρο χιούμορ και τα τυπικά πρότυπα που ακολουθεί ο Suda 51 και τα arcade games με ζόμπι.

+ Άκυρο χιούμορ
+ Τα πολλά unlockables που απαιτούν να παίξετε το παιχνίδι ξανά και ξανά
+ Φανταστική μουσική
+ Προσφέρει πάντα κάτι διαφορετικό για να σπάσει την μονοτονία

- Αυτό το κάτι όμως δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο
- Δεν υπάρχει block
- Αισχρή κάμερα στις μάχες
- Άκυρο χιούμορ
- Εντελώς κουλοί χαρακτήρες, πλην του Nick
- Μερικές φορές θα εύχεστε η Juliet να βγάλει τον σκασμό

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3
Έκδοση: Warner
Ανάπτυξη: Grasshopper Manufacture
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Action, hack and slash
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://us.lollipopchainsaw.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 15/6/2012
PEGI: 18