Όσο και αν η Nintendo αρέσκεται στο να βγάζει (μερικές φορές υπερβολικά) πολλά sequels, υπάρχουν κάποιες σειρές που για κάποιον μυστήριο λόγο δεν τις έχει εκμεταλλευτεί αναλόγως. Το Kid Icarus είναι μάλλον τo πιο κραυγαλέο παράδειγμα και μετά από πολύχρονη απουσία, ξαναγεννιέται στο 3DS. O συμπαθέστατος σε όλους νεαρός άγγελος επιστρέφει, με το πολυδιαφημισμένο Kid Icarus: Uprising, από την ίδια ομάδα που έβγαλε τα υπερεπιτυχημένα Super Smash Bros. Aνταποκρίνεται στις μεγάλες προσδοκίες;

Aπόλυτα. Καταρχήν, μιλάμε για έναν από τους πιο όμορφους τίτλους του 3DS. Πέρα από την αρτιστική υπεροχή του παιχνιδιού, που θα κάνει πολλούς υποτιθέμενους σχεδιαστές στη βιομηχανία να αφρίσουν από το κακό τους, ό,τι συμπεριλαμβάνεται σε αυτό είναι άψογα σχεδιασμένο. Ο ίδιος ο Pit αντιπροσωπεύεται από ένα αρτιότατο μοντέλο χαρακτήρα, ενώ πάνω κάτω το ίδιο ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα ή εχθρό συναντάτε στο Uprising. Η θετική εντύπωση για το παιχνίδι ενισχύεται και άλλο όταν δείτε τα καλοσχεδιασμένα (πλην ελαφρως άδεια μερικές φορές) περιβάλλοντα, που ανταποκρίνονται μάλιστα άψογα στη χρήση του 3D της κονσόλας, δημιουργώντας, όχι σπάνια, μερικά φαντασμογορικά σκηνικά. Και σαν να μην έφταναν αυτά, τα πάντα τρέχουν σταθερά σε ένα αξιοσημείωτο αριθμό καρέ. Το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι που αποτελεί ένα από τα κορυφαία παράδειγματα προς μίμηση για μελλοντικούς τίτλους του 3DS και όχι μόνο.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το πόσο άψογο είναι Uprising τεχνικά και αρτιστικά, θα παρατηρήσετε το εξής: είναι δουλεμένο. Γενικά. Από τα μενού του μέχρι τη δομή των chapters και από τα mini-games με τις AR κάρτες μέχρι τη βάση που συνοδεύει κάθε κόπια του παιχνιδιού στη λιανική (περισσότερα γι’αυτό παρακάτω). Πράγματι, η προσοχεί που έχει δοθεί είναι εξωφρενική. Ας πάρουμε για παράδειγμα το περιεχόμενο. Πέρα από το τεράστιο campaign και θεωρώντας το multiplayer ως μία ξεχωριστή ύπαρξη, έχετε κάθε λόγο να δαπανήσετε πολύ μεγάλο αριθμό ωρών στο παιχνίδι. Κάθε chapter φέρει διάφορα και ποικίλα μυστικά, ενώ όσο καλύτερη η απόδοση, τόσο πιο επιτυχές το “Treasure Hunt” (όπως το βαφτίζει το παιχνίδι). Η απόδοση, από την άλλη, ανεβαίνει καθώς αποκτάτε νέα όπλα και μαθαίνετε να χειρίζεστε καλύτερα το παιχνίδι, οπότε μόνο παράλογο δεν είναι να θέλετε να παίξετε την κάθε πίστα αρκετές φορές. Αυτό πάντως, δεν είναι κουραστικό. Μπορεί η δομή της κάθε πίστας να επαναλαμβάνεται κάθε φορά, αλλά η διάρκεια της κάθε μίας, που δεν είναι υπερβολικά μεγάλη ή υπερβολικά μικρή, όπως επίσης και ο ξέφρενος ρυθμός, καταφέρνουν να διασκεδάσουν, σχεδόν κάθε φορά.

Ο συμπαθέστατος Pit επιστρέφει - επιτέλους!

Ο λαλίστατος Pit, με τη βοήθεια της επίσης λαλίστατης Palutena, καλείται για άλλη μια φορά να εξουδετερώσει τη διαβολική Medusa και όλα τα κακά που αυτή φέρνει. Τούτη τη φορά όμως ο νεαρός Ίκαρος μπορεί να πετάξει, μόνο για πέντε λεπτά κάθε φορά, αφού τόσο του επιτρέπουν τα μάγεια της θεάς φίλης του. Πέντε λεπτά ασταμάτητης δράσης λοιπόν, που μπορεί μεν να ακολουθούν μια on-rails στατηγική, αφού το μόνο που κάνετε είναι να κινείτε τον Pit με τον αναλογικό, να στοχεύετε με το stylus και να πυροβολάτε, καταφέρνουν όμως να είναι από τις πιο ωραίες εφαρμογές on-rails shooting που έχουμε δει.

Μόλις στερέψουν τα μάγεια της Palutena, ο Pit κατεβαίνει στο έδαφος και όλη η δομή του παιχνιδιού αλλάζει. Παρόλο που παραμένει η προοπτική τρίτου προσώπου, καλείστε να χειριστείτε και την κάμερα, παράλληλα πάντα με τη στόχευση (με τη βοήθεια του stylus ξανά), με αποτέλεσμα ένα αρκετά παράξενο σύστημα χειρισμού, που μπορεί μεν να ξενίζει στην αρχή, αργότερα όμως συνηθίζεται. Η κάπως πιο αργή ροή του gameplay στο έδαφος υποστηρίζει την αλλαγή αυτή στο χειρισμό, ή καλύτερα ανταποκρίνεται πιο σωστά σε δαύτη. Όπως ακριβώς κάνει και εκείνη η βάση που ανέφερα πιο πάνω – ο χειρισμός του Uprising μπορεί να φανεί κουραστικός και γι’αυτό το λόγο η Nintendo επέλεξε να δίνει με το παιχνίδι αυτό το εξάρτημα που τοποθετεί το 3DS σε μια πολύ άνετη γωνία, κατάλληλη τόσο για να παίζετε το Uprising ξεκούραστα όσο και να απολαμβάνετε πλήρως το 3D της κονσόλας.

Η δομή της κάθε πίστας δεν είναι κάτι το τρομακτικά πρωτότυπο, παραμένει ωστόσο το καταλληλότερο υπόβαθρο για τον πραγματικό στόχο του παιχνιδιού: το shooting. Με τον Pit να μπορεί να έχει έναν άπειρο αριθμο όπλων -εξαιρουμένου του γεγονότος ότι δύναται να συνδυάσει και δύο από αυτά δημιουργώντας ένα ολοκαίνουριο- και με τους εχθρούς να έρχονται κατά πάνω του πρακτικά συνεχώς, η όλη εμπειρία που προσφέρει το Uprising είναι από τις καλύτερες στο είδους, χωρίς μάλιστα να πέφτει στην παγίδα του να είναι υπερβολικά εύκολη ή υπερβολικά δύσκολη. Το παιχνίδι προσφέρει έναν τάδε βαθμό δυσκολίας (το βαφτίζει Intensity) σε κάθε πίστα, και εσείς, ποντάροντας τις καρδιές που έχετε κερδίσει σκοτώνοντας εχθρούς, μπορείτε να τον αυξήσετε, αυξάνοντας έτσι τόσο τη δυσκολία κάθε πίστας, όσο και τις πιθανές καρδιές που μπορείτε να κερδίσετε. Το όλο σύστημα λειτουργεί πρακτικά απροβλημάτιστα και είναι μια μέθοδος που δε θα μου φαινόταν παράξενο να δούμε και σε άλλα παιχνίδια.

Ο χειρισμός ξενίζει αρχικά, αλλά συνηθίζεται εν καιρώ.

Από εκεί και πέρα, ο Pit, πέρα από τις καρδιές και τα όπλα, μπορεί να έχει και ορισμένες δυνάμεις, περιορισμένες πάντα. Καλείστε να διαλέξετε ποιές δυνάμεις θα έχετε μαζί σας, τοποθετώντας τα σχήματα που αντιστοιχούν σε αυτές σε ένα πλέγμα α λα τέτρις. Το Uprising όμως δεν περιορίζεται μόνο εκεί, έχει και ορισμένα αξιοσημείωτα mini-games. Πέρα από εκείνο το treasure hunt μετά το τέλος κάθε πίστας που ολοκληρώνεται αφού εκτελέσετε ορισμένα κατορθώματα in-game, υπάρχουν και οι κάρτες AR. Μαζί με το παιχνίδι, δίνεται ένα πακετάκι με έξι κάρτες, που αν τοποθετηθούν μπροστα στις κάμερες του 3DS, τις αναγνωρίζει και μέσω Augmented Reality δημιουργεί μια μάχη μεταξύ των ηρώων που απεικονίζουν. Η όλη φάση είναι αρκετά πλακατζίδικη, αλλά ως εκεί. Με το να μην τις έχει διαθέσιμες στο εμπόριο, η Nintendo μάλλον κλείνει το μάτι στους συλλέκτες με αυτές τις κάρτες.

Τέλος, το Kid Icarus: Uprising έχει και multiplayer. Δύο modes λοιπόν, ένα Free-for-All και το Light vs Dark. Το πρώτο είναι το κλασικό Deathmatch, το δεύτερο όμως ξεφεύγει ελαφρώς. Μόλις η μία ομάδα ξεπαστρέψει την άλλη, τη θέση των παικτών παίρνει ένας άγγελος (καλός ή κακός αντίστοιχα) και η ομάδα που επιβίωσε πρέπει να αντιμετωπίσει και το νέο εχθρό. Διαδραματιζόμενο μόνο στο έδαφος, το multiplayer υποφέρει αρχικά από το παράξενο σύστημα χειρισμού, που όπως είπαμε συνηθίζεται με τον καιρό. Το online δεν μου παρουσίασε συγκλονιστικά προβλήματα, μόνο κάποιο ανεπαίσθητο lag εδώ και εκεί, που δεν ήταν αρκετό όμως για να εκνευρίσει ή να κουράσει. Υπάρχει πάντα και η επιλογή να παίξετε με πέντε φίλους τοπικά, αν και το να μαζευτείτε τόσα άτομα με 3DS είναι λίγο δύσκολο.

O σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι εξαιρετικός.

Στο δια ταύτα, το Kid Icarus: Uprising καταφέρνει να επαναφέρει ένα σχεδόν ξεχασμένο franchise στο προσκήνιο. Είναι απίστευτα δουλεμένο, έχει τρομερό περιεχόμενο και το gameplay του, παρόλο που ξενίζει με το χειρισμό του, καταλήγει να είναι εθιστικότατο. Αν έχετε 3DS, τσιμπήστε αυτό το παιχνίδι.

+ Κορυφαία γραφικά/3D εφέ
+ Εθιστικό gameplay
+ Πολύ περιεχόμενο
+ Έξυπνες ιδέες όσον αφορά τη δυσκολία/treasure hunt/δομή της κάθε πίστας
+ Το multiplayer λειτουργεί σωστά

- Ο χειρισμός απαιτεί εκμάθηση
- Το Augmented Reality είναι ελαφρώς ανούσιο

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

Πλατφόρμα: 3DS
Έκδοση: Nintendo
Ανάπτυξη: Project Sora
Διάθεση: Nortec
Είδος: Shooter
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://kidicarus.nintendo.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 23/3/2012
PEGI: 12