Inside Review

Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που δεν χρειάζονται πολλά για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα. Ένα τέτοιο είναι το Inside της Playdead, το οποίο έχει την μινιμαλιστική προσέγγιση του προκατόχου του, Limbo, με κάθε στοιχείο του όμως να είναι προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια. Αν θέλετε να μιλήσουμε ίσως για το πιο ατμοσφαιρικό παιχνίδι των τελευταίων ετών, ας μιλήσουμε για το Inside.

Το Inside διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον, στο οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου βούληση. Εκτός από τον χαρακτήρα σας, ένα μικρό αγόρι με κόκκινη μπλούζα. Όπως και στο Limbο, δεν υπάρχουν λεκτικές εξηγήσεις για το οτιδήποτε. Την ιστορία την γνωρίζετε μέσα από τους γρίφους και τα γεγονότα που συμβαίνουν στο παρασκήνιο, αν δείξετε προσοχή. Δεν υπάρχει εξήγηση γιατί πάτε εκεί που πάτε, ποιος ο λόγος να μπείτε στο στρατόπεδο του παιχνιδιού, ποιος προσπαθεί να σας σταματήσει και γιατί. Όλα αυτά είναι πράγματα που αποτελούν ένα πνευματικό παζλ που το Inside σας καλεί να λύσετε μόνοι σας, βασιζόμενοι στην αντίληψη και τη φαντασία σας. Αυτό σε άλλα παιχνίδια ίσως να με πείραζε λίγο, αφού δεν είμαι ιδιαίτερα φανατικός της δημιουργίας μυστηρίου χωρίς κάποια σαφή απάντηση. Όμως είναι δύσκολο να μην συγχωρέσω ένα τόσο προσεγμένο παιχνίδι, το οποίο κάνει σαφές ότι υπάρχει ιστορία πίσω απ’ όλα όσα συμβαίνουν. Αυτό το κάνει είτε με διαφορές στην χρωματική του παλέτα, προσθέτοντας κόκκινες πινελιές εκεί που πρέπει να δείτε, είτε με τη χρήση αχτίδων φωτός εκεί που χρειάζεται να πάτε ή να δείτε. Απλά αφήνει τις πιθανές ερμηνείες σε εσάς.

Το gameplay ακολουθεί την απλότητα του Limbo. Κινείστε σε 2D πλάνο, άσχετα αν το περιβάλλον είναι 3D και τα μόνα πράγματα που κάνετε είναι να πηδάτε και να αλληλεπιδράτε με τον κόσμο του παιχνιδιού. Θα μπορούσατε κατά μία έννοια να παίξετε με ένα χεριριστήριο… NES αλλά θα ήταν μεγάλο σφάλμα να πούμε ότι το παιχνίδι είναι απλό. Ο θάνατος(και θα έχετε πολλούς, πιστέψτε με) είναι το όχημα για να μάθετε τί πρέπει να κάνετε. Οι γρίφοι είναι πιο εύκολοι από αυτούς του Limbo, αφού δεν χρειάζεστε παραπάνω από τρία με τέσσερα λεπτά για να τους λύσετε και πάντα υπάρχει ένα μικρό tip κάπου στο παρασκήνιο. Όμως κάποιοι από αυτούς είναι τόσο καλά στημένοι και λειτουργούν τόσο έξυπνα που δεν καταλαβαίνετε καν πώς βγαίνετε από τον έναν και περνάτε στον επόμενο. Αυτό έχει να κάνει και με τον τρομερά υπολογισμένο ρυθμό με τον οποίο εκτυλίσσεται το παιχνίδι, αφήνοντας σας στιγμές για να πάρετε ανάσα πριν σας βάλει στην επόμενη σεκάνς όπου πρέπει να τρέξετε για να γλιτώσετε από κάποιο κίνδυνο ή μια από αυτές τις σκηνές όπου πρέπει να είστε προσεκτικοί και αθόρυβοι.

Ειδικά αυτές οι στιγμές stealth είναι που σας αφήνουν με κομμένη την ανάσα, αφού είναι προσεκτικά χορογραφημένες, έτσι ώστε να μπορείτε να τις φέρετε εις πέρας μεν, αγχωτικά δε. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισα στο θέμα του gameplay είναι το ελαφρώς αλλοπρόσαλλο collision και clipping. Δεν είναι τίποτα τρομερό, καθώς ο θάνατος, πέρα από τα αρκετά φρικιαστικά animations (το Heart of Darkness του 1998 έχει αφήσει το αποτύπωμά του ανεξίτηλο απ’ ότι φαίνεται) επιφέρει άμεσο respawn στο κοντινότερο checkpoint, το οποίο ποτέ δεν είναι πολύ μακριά. Απλά είναι ενοχλητικό να πεθαίνεις σε κάποιο άλμα στην πρώτη προσπάθεια, να χαλάς ένα πεντάλεπτο έπειτα νομίζοντας ότι δεν είναι αυτό που πρέπει να κάνεις μόνο και μόνο για να προσπαθείς για δεύτερη φορά και να το πετυχαίνεις.

Τα γραφικά του παιχνιδιού όμως είναι αυτά που δίνουν το στίγμα της όλης εμπειρίας. Όπως προανέφερα, τα περισσότερα πράγματα θυμίζουν “γδυτά” πολύγωνα με ελαφρύ cel shading. Όμως τα πάντα είναι τόσο προσεγμένα στις λεπτομέρειες που κυριολεκτικά κάθε σκηνή είναι για να την χαζεύετε για ώρες. Πρώτα απ’ όλα τα μουντά χρώματα που φλερτάρουν με αποχρώσεις του γκρι με πινελιές χρώματος και φωτός ως hints. Έπειτα οι σκιάσεις που δημιουργούν απίθανη ατμόσφαιρα και ποικίλουν από απαλές μέχρι έντονες, ειδικά εκεί που υπάρχουν προβολείς. Επίσης τα μικρά εφέ που κάνουν την διαφορά, όπως κόκκοι σκόνης που στραφταλίζουν στο έντονο φως, θολώματα στα σημεία κάτω από το νερό, έντονη βροχή και άλλα. Σε στιγμές ηρεμίας θα κάτσετε να χαζεύετε με τις ώρες τα εκπληκτικά σκηνικά του παιχνιδιού. Είναι σπάνιο ένα παιχνίδι να σας κάνει να νιώθετε τόσο άσχημα αλλά ταυτόχρονα και τόσο ωραία για τον κόσμο του, που είναι τόσο ενδιαφέρων όσο και τρομακτικός. Πρόκειται για ένα διαμάντι όσον αφορά το οπτικό στιλ. Ο ηχητικός τομέας πλαισιώνει επάξια τα γραφικά. Ο ήχος του αέρα που κουνάει τα κλαδιά των δέντρων σας βάζει στο κλίμα, ακούτε το αγόρι που χειρίζεστε να ασθμαίνει μετά από τρέξιμο, μακρινά μηχανήματα βουίζουν. Η μουσική κατά καιρούς δίνει το παρόν για να σημάνει ένταση ή ηρεμία και δένει απόλυτα με τη δράση επί της οθόνης.

Το Inside είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσετε “από κοντά”. Διαθέτει συνολική παρουσίαση που κεντρίζει το ενδιαφέρον και gameplay τόσο απλό όσο ένας αναλογικός μοχλός και δύο κουμπιά αλλά και τόσο περίπλοκο όσο χρειάζεται για την επίλυση γρίφων. Για εμένα σίγουρα το indie της χρονιάς που πέρασε. Κρίμα μόνο που έχει μικρή διάρκειά. Άλλωστε όλα τα καλά πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο.