Δεν το συζητάμε, ωραία τα όπλα, οι χειροβομβίδες, οι εκρήξεις, τα αίματα, τα high scores, το multiplayer και όλος ο τζέρτζελος των περισσοτέρων games, αλλά καμιά φορά θέλουμε κάτι διαφορετικό. Λίγα παιχνίδια μπορούν πραγματικά να χαρακτηριστούν “ώριμα”. Ώριμο δεν είναι πάντα το ενήλικο όπως και το ενήλικο δεν σημαίνει αναγκαστικά και ώριμο. Η βία και το σεξ, για παράδειγμα, είναι ενήλικα θέματα, αλλά όχι πάντα παρουσιασμένα με ώριμο τρόπο, τουλάχιστον στα video games. Τα παιχνίδια της Team Ico, αν και θεωρούνται από πολλούς υπερεκτιμημένα, είναι σίγουρα από τα λίγα που μας δίνουν μια ιστορία με ώριμα νοήματα και έναν τρόπο αφήγησης που ξεφεύγει από τα τετριμμένα.

Τα Ico και Shadow of the Colossus κυκλοφόρησαν για το PS2 το 2001 και το 2005 αντίστοιχα. Δεν σημείωσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία αλλά εγκωμιάστηκαν από τύπο και gamers όσο λίγα παιχνίδια. Δεν βραβεύτηκαν για τα γραφικά ή τον ήχο τους, δεν προσέφεραν μεγάλη replay αξία ή διάρκεια. Aυτό που προσέφεραν ήταν μια μοναδική εμπειρία στον παίχτη. Πρόκειται για μελαγχολικές ιστορίες, συντροφικότητας, αφοσίωσης και πλατωνικού έρωτα που παρουσιάζονται με πρωτότυπο τρόπο, όχι μέσα από πακτωλούς αφήγησης και διαλόγων. Όλα δίνονται στον παίχτη με εικόνες και με νοήματα που λίγες φορές παρουσιάζονται κυριολεκτικά στα δύο παιχνίδια.

Το Ico μας αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που επειδή γεννήθηκε έχοντας δύο κέρατα στο κεφάλι του φυλακίζεται σε ένα κάστρο. Αφού καταφέρνει να ξεφύγει από τα δεσμά του, σώζει με την ευκαιρία και μια αιθέρια ύπαρξη με μαγικές δυνάμεις και προσπαθούν να βγουν μαζί από το κάστρο-φυλακή τους. Εμπόδιο στον δρόμο τους είναι οι σκιές-φύλακες που κυνηγούν την κοπέλα και προσπαθούν να την πιάσουν και οι διάφοροι γρίφοι που τους χωρίζουν απ' την ελευθερία. Ο ένας εξαρτάται απ' τον άλλο, αφού το αγόρι μπορεί να λύσει τους γρίφους για να προχωρήσουν άλλα και να απομακρύνει τους εχθρούς, ενώ η κοπέλα μπορεί να ανοίγει τις μαγικές πόρτες που είναι διάσπαρτες στο κάστρο και εμποδίζουν τον δρόμο τους.

Αυτός στα δεξιά με τα ανάποδα κέρατα θα κάνει καριέρα και στο Skyrim.

Στο Ico δεν υπάρχει καμιά ένδειξη στην οθόνη, δεν υπάρχουν ούτε καν on-screen οδηγίες. Η κάμερα είναι σταθερή και μετακινείται μόνο υπό γωνία κάνοντας την δουλειά μας λίγο πιο δύσκολη σε μερικά δυσπρόσιτα σημεία. Το AI της Yorda (της αιθέριας ντε) είναι λίγο “περίεργο”, αλλά πιθανόν οι δημιουργοί ήθελαν να πετύχουν ατόφια την γυναικεία ψυχοσύνθεση και τα κατάφεραν. Η Yorda όταν θέλει μας ακολουθεί, καμιά φορά το παίζει δύσκολη, άλλες φορές μας αρνείται κάθε ενέργεια. Από την άλλη, δεν μπορούμε να την αφήσουμε για πολύ μόνη γιατί είναι εντελώς απροστάτευτη και το game over είναι σίγουρο. Την κρατάμε λοιπόν απ' το χέρι και την παίρνουμε μαζί μας όπου μπορεί να ακολουθήσει.

Το Ico είναι με απλά λόγια μια μεγάλη αποστολή συνοδείας. Πηγαίνουμε από περιοχή σε περιοχή εντός του κάστρου, ανοίγουμε πόρτες σκαρφαλώνοντας, πηδώντας και τραβώντας μοχλούς, έπειτα μαχόμαστε με τις σκιές προστατεύοντας την Yorda και προχωράμε στην επόμενη περιοχή. Ο τίτλος τεχνικά δείχνει την ηλικία του, αλλά αισθητικά παραμένει πολύ όμορφος. Οι επιφάνειες, οι κινήσεις, το draw distance, έχουν δόσεις last-gen (αφού είναι), αλλά η προσθήκη HD δίνουν άλλη πνοή στο παιχνίδι. Η ατμόσφαιρα, οι λεπτομέρειες στις εκφράσεις, τα όμορφα περιβάλλοντα του κάστρου έχουν μια αίσθηση σχεδόν ονειρική.

Καλά ε, αν τα καταφέρω να σε ξαναζωντανέψω θα μου χρωστάς μεγάλη χάρη...

Στο Shadow of the Colossus ένας νεαρός φέρνει σε ένα απομονωμένο ναό μια νεκρή κοπέλα και ζητά να την σώσει με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα πνεύμα του αναθέτει να θυσιάσει την ζωή 16 κολοσσών που βρίσκονται διάσπαρτοι στην γύρω περιοχή, για να την επαναφέρει. Έτσι παίρνουμε τον ρόλο του νεαρού και με την βοήθειά του αλόγου μας Agro προσπαθούμε να φέρουμε εις πέρας την αποστολή. Όλες οι μάχες του SotC ουσιαστικά είναι boss fights. Πρέπει να ακολουθήσουμε την λάμψη του σπαθιού μας για να βρούμε τον εκάστοτε κολοσσό και να τον σκοτώσουμε. Κάθε γομάρι έχει εντελώς διαφορετικές ικανότητες και εμφάνιση, αλλά και διαφορετικό τρόπο να το προσεγγίσουμε και να το αποτελειώσουμε. Φυσικά, όχι με μεθόδους hack 'n' slash, αλλά βρίσκοντας τα αδύνατα σημεία του, σκαρφαλώνοντας πάνω του και χτυπώντας το εκεί που πονάει. Η αίσθηση του να ανεβαίνεις σε ένα τεράστιο πλάσμα μπορεί να μην είναι η ίδια με αυτή που νιώσαμε πριν έξι χρόνια που παίξαμε για πρώτη φορά το παιχνίδι, αφού το concept έχει επαναληφθεί πολλές φορές από τότε, αλλά είναι και πάλι μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία.

Και στο SotC, τα γραφικά ούτε τότε αλλά ούτε και τώρα παίρνουν κάποιο βραβείο. Σε μερικά σημεία του χάρτη το παιχνίδι δείχνει να ασπάζεται τον κυβισμό από τις πολλές γωνίες, αλλά και εδώ σκοπός σε καμμία περίπτωση δεν είναι ο ρεαλισμός. Με την περιορισμένη παλέττα χρωμάτων του, τα μελαγχολικά τοπία και τα τεράστια -αλλά και πολλές φορές φαινομενικά αθώα- πλάσματα που πρέπει να σκοτώσουμε, το SotC μας ταξιδεύει σε ένα κόσμο μακριά απ' την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείο. Αν και η κάμερα του SOTC είναι ελεύθερη, σε κάποια σημεία πάσχει. Όπως στις μάχες, που ενώ σκαρφαλώνουμε στον δύσμοιρο τον κολοσσό, μας κάνει κάποια τσαλίμια αν προσπαθήσουμε να την κοντρολάρουμε. Από εκεί και πέρα, το μόνο τεχνικό πρόβλημα που εντόπισα είναι κάποια σκοτεινιάσματα της οθόνης, χωρίς να είναι σκηνοθετική άποψη.

Με τέτοιες σκηνές ποιος νοιάζεται για τα γραφικά...

Η μόνη προσθήκη στα δύο παιχνίδια είναι ότι πλέον τρέχουν σε υψηλότερη ανάλυση με περισσότερες λεπτομέρειες να κάνουν την εμφάνιση τους, σε σύγκριση με τους αρχικούς τίτλους. Κανένα πρόβλημα με τον χειρισμό και με την απόκρισή του. Αν τα έχετε ήδη παίξει στο PS2 είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα! Η μουσική και γενικότερα οι ήχοι είναι καθηλωτικοί και σε πολλές περιπτώσεις δραματικοί. Δεν αποσπούν την προσοχή με κορώνες και νταβαντούρι. Είναι πάντα στο κλίμα της σκηνής που συνοδεύουν και βοηθούν στην “ύπνωσή” μας απ' το παιχνίδι. Η προσθήκη trophies δεν είναι απαραίτητα θετική (εκτός αν είστε trophy whores), αφού ο ευχάριστος κατά τ' άλλα ήχος τους και η εμφάνιση τους στην οθόνη σας βγάζουν απ' το κλίμα και την “νιρβάνα” που σας έχει υποβάλλει το παιχνίδι.

Τα δύο αυτά αριστουργήματα της Team Ico δεν θα τα λέγαμε τόσο απλά games, όσο εμπειρίες. Δεν μετράει η ικανότητα ή το υψηλό σκορ, δεν υπάρχουν αντικείμενα προς συλλογή ή οτιδήποτε άλλο έχουν τα περισσότερα παιχνίδια. Μετράει το “ταξίδι”. Το θέμα δεν είναι απλά να τα ολοκληρώσουμε και να πάνε στο ράφι με τα άλλα, αλλά να αποκομίσουμε την ικανοποιητική αίσθηση της ολοκλήρωσης μιας ιστορίας που μπορεί να μην αφορά τη διάσωση του πλανήτη, του γαλαξία ή μιας σεξοβόμβας, αλλά μας βάζει στο κλίμα και μας απορροφά με την παρουσίασή της περισσότερο απ' ότι θα μπορούσαν ποτέ άλλου είδους τίτλοι. Η συλλογή Ico and Shadow of the Colossus μας κρατάει συντροφιά μέχρι να 'ρθει επιτέλους το πολυαναμενόμενο Τhe Last Guardian και να μας δώσει μια κλωτσιά στα αχαμνά με την πλοκή, το σκηνικό και τους χαρακτήρες του. Άντε ρε Team Ico... τέλειωνέ το!

+ Ιστορία
+ Παρουσίαση
+ Μοναδικά παιχνίδια σε αίσθηση και νοήματα

- Παρωχημένο το gameplay του Ico
- Προβληματική κάμερα και στα δύο παιχνίδια

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

Πλατφόρμα: PS3
Έκδοση: Sony
Ανάπτυξη: Team Ico
Διάθεση: Sony Hellas
Είδος: Action adventure
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://gr.playstation.com
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 29/9/2011
PEGI: 12