Ε ναι λοιπόν, το κείμενο αυτό ξεκίνησε σαν αστείο. Κατά τη διάρκεια μιας, απείρου κάλλους, συνομιλίας μεταξύ των Termi, john2 και εμού, οι δύο κύριοι με πείραζαν επίμονα για την έκδηλη λατρεία μου στα παρεξηγημένα Pokemon. Και για να τους αποδείξω, πως πράγματι, τα Pokemon είναι από τα κορυφαία RPG που υπάρχουν γενικώς, αποφάσισα να γράψω γι’ αυτό. Oρίστε, ετοιμάζομαι να ξεκινήσω. Το θέμα όμως είναι, πώς να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο χωρίς να γελάει ο κόσμος, ή, ακόμα χειρότερα, να τον πάρουν με τα gamepads; Λοιπόν, για να ξηγούμαστε, την άποψη ότι τα Pokemon είναι υπέροχα, δεν πρόκειται να μου την αλλάξετε. Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί αφορμή διαλόγου, αλλά επεξήγηση μιας γνώμης για την οποία έχω κατά καιρούς ακούσει πολλά και διάφορα.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, θα γράψω δυο λόγια γενικά για τη σειρά, μπας και υπάρχει κάποιος άνθρωπος εκεί έξω που δεν πέρασε την ηλικία των 10 και δεν έπαιξε ποτέ του. Στο franchise – που αριθμεί έξι κύριους τίτλους παρακαλώ, επί δύο εκδόσεις ο καθένας, συν τα spinoffs/remakes – ο παίκτης χειρίζεται ένα νεαρό (ή και νεαρή), του οποίου το όνειρο είναι να γίνει ο κορυφαίος εκπαιδευτής pokemon. Εκπαιδευτής είναι αυτός που προπονεί pokemon ώστε να γίνουν πιο δυνατά. Και όλο αυτό το πετυχαίνει ενώ μάχεται με έναν άλλο επίδοξο εκπαιδευτή, ταξιδεύοντας και γνωρίζοντας μια διαφορετική περιοχή σε κάθε τίτλο. Φυσικά, η απόλυτη καταξίωση είναι να γίνει και πρωταθλητής της εκάστοτε περιοχής, που σημαίνει ότι έχει νικήσει κάμποσους (συνήθως 13) σπουδαίους εκπαιδευτές. Αυτό είναι το concept των κύριων τίτλων της σειράς. Tώρα οι αλλαγές των spin-offs δεν αφορούν ιδιαίτερα το κείμενο, οπότε τις αφήνω απ’έξω.
Το gameplay των παιχνιδιών στηρίζεται, χρόνια τώρα, σχεδόν απόλυτα στις αρχές των jRPG. Τα pokemon επιτίθενται το ένα στο άλλο με turn-based λογική, ενώ μπορεί να χρησιμοποιούν κινήσεις καθαρά επιθετικές, αμυντικές, να heal-άρουν και λοιπά. Ο παίκτης, αντί για μια κίνηση με το pokemon, μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα item, να φύγει, ή να προσπαθήσει να πιάσει το αντίπαλο Pokemon, εννοείται όμως αν αυτό δεν ανήκει σε κάποιον άλλον. Πρακτικά και για να μην εμβαθύνω ιδιαίτερα, όλα τα παραπάνω είναι καρμπόν ίδια με τις επιλογές που έχουν οι παίκτες στα βαρυσήμαντα jRPG, όπως ας πούμε τα Final Fantasy.
Εντάξει, μπορεί τα παιχνίδια Pokemon να μην περιλαμβάνουν party με χαρακτήρες που ο παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει με σειρά (αν και κάθε εκπαιδευτής μπορεί να έχει μαζί του ως και έξι πλάσματα) και πλέον τα JRPG αφήνουν τους χαρακτήρες τους να κινούνται ελεύθερα στο πεδίο μάχης, ενώ οι «κασέτες» Pokemon – όπως μου έχει μείνει από παλιά να τις λέω – έχουν τους χαρακτήρες του αυστηρά στατικούς κατά τη διάρκεια της μάχης. Aλλά έχουν και κάτι που τα υπόλοιπα παιχνίδια αδυνατούν να δώσουν: μπορούν να πάρουν δύο ρόλους.
Πρώτα απ’όλα, μπορούν να γίνουν απίστευτα casual, τόσο όσο να μπορούν να παίζουν μ’αυτά ακόμα και μικρά παιδιά. Η GameFreak από τις πολύ πρώτες εκδόσεις, είχε σχεδιάσει έτσι τα παιχνίδια ώστε να έχουν ένα «καρτουνιζέ» feeling, πιο πολύ ακόμα και από τους τίτλους Zelda ή Mario και μάλιστα πολύ πριν ριχθεί η ιδέα για τη δημιουργία του πασίγνωστου anime. Αργότερα, με την έλευση του Game Boy Colour, το όλο σκηνικό εμπλουτίστηκε με ένα κάρο πλούσια χρώματα (ποιος ξεχνάει το σοκ που προκαλούσε η θέαση του εισαγωγικού βίντεο για πρώτη φορά) που ενίσχυσαν αρκετά την παραπάνω αίσθηση. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Ακόμα και οι λεπτομέρειες, από τους διαλόγους μέχρι το μενού και από το σύστημα του pokedex μέχρι την όλη εξελικτική αλυσίδα των pokemon, όλα, ήταν στημένα έτσι ώστε να μπορούν να προσεγγιστούν χωρίς δυσκολίες πρακτικά από τους πάντες.
Από την άλλη, ακόμα και το ίδιο το gameplay είχε και έχει μια πολύ απλή λογική. Οι εντολές δίνονται από ένα απλό πλαίσιο, ενώ η λογική του «ο δυνατότερος νικάει», αν και αντικειμενικά λανθασμένη, λειτουργεί. Mην ξεχνάτε ότι εξακολουθούμε να μιλάμε για ένα franchise που έχει τεράστιο fanbase σε ηλικίες κάτω των 10 ετών. Προσθέστε επίσης και τη δυνατότητα ανταλλαγής pokemon, κάτι που ο Satoshi Tajiri (ο πατέρας της σειράς) είχε οραματιστεί σαν «έντομα» να περπατάνε στο τότε Gamelink καλώδιο, που αν μη τι άλλο, έχει πολλή πλάκα – ξέρετε, τα φανταστικά επιχειρήματα του τύπου «έεεεεεεεελα ρεεεεεεε…»
Όμως επειδή εμείς είμαστε hardcore τύποι και το δηλώνουμε (κρατήστε τα δερμάτινα μαστίγια στα μπουντουάρ σας όμως) τα Pokemon δε θα ήταν τίποτα παραπάνω από μια ευχάριστη ανάμνηση από το παρελθόν. Και όμως, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, εξακολοθούμε να τα παίζουμε. Γιατί πέρα από casual, τα παιχνίδια αυτά κρύβουν μια πραγματικά πολυσύνθετη προσωπικότητα.
Gotta Catch’em all. Ξεκινήσαμε από εκείνο το θρυλικό νούμερο, το 151, και με την κυκλοφορία των Black and White, η Gamefreak έχει φτάσει στο ψυχολογικό όριο των 650 πλασμάτων. 649 pokemon, όλα για εσάς να τα κατακτήσετε, και αυτό σημαίνει πάνω απ’ όλα τακτική και στρατηγική. Δεν είναι εύκολο κατόρθωμα να συγκεντρώσετε τον αριθμό αυτό, πιστέψτε με, και όσο και αν η Nintendo έχει βοηθήσει με το Global Link (το multiplayer πρακτικά) και πάλι, η απόκτηση των πιο σπάνιων εξακολουθεί να είναι μια σχεδόν εθιστική πρόκληση. Τόσο μεγάλη, ώστε να παίζονται στοιχήματα τα ίδια τα pokemon στις online μάχες.
Κάτι, που με οδηγεί στο gameplay ξανά. Με την εισαγωγή των συστημάτων EV και IV, που δεν είναι μεν φανερά φόρα-παρτίδα στον παίκτη, είναι όμως έξυπνα κρυμμένα στις «προσωπικότητες» των pokemon, στα αντικείμενα που αυτά κουβαλούν και λοιπά, ο παίκτης μπορεί να πειράξει τα στατιστικά του καθενός έτσι, ώστε να τουμπανιάσει ένα συγκεκριμένο (ας πούμε επίθεση), αλλά να θυσιάσει κάποιο άλλο. Βάλτε και το γεγονός ότι υπάρχουν και 17 διαφορετικοί τύποι pokemon, συν το ότι οι επιθέσεις πλέον έχουν κατηγοριοποιηθεί σε… tank και range πρακτικά (το ίδιο έχει γίνει και για τα στατιστικά της επίθεσης και της άμυνας), είναι και μερικά αντικείμενα που όταν συνοδεύουν τα pokemon αυτά γίνονται ακόμα πιο δυνατά. Οι συνδυασμοί που μπορούν να προκύψουν είναι πρακτικά ατέλειωτοι. Έτσι λοιπόν, ανατρέπεται το δίκαιο του ισχυρότερου, και οι μάχες αποκτούν νόημα αρκετά βαθύτερο ακόμα και από τα πολύ βαριά jRPG (Resonance of Fate ας πούμε).
Όμως η GameFreak δεν έχει μείνει μόνο στις μάχες. Το όλο στόρι των παιχνιδιών, συνήθως περιλαμβάνει και μια σατανική οργάνωση που θέλει ντε και καλά να κάνει κάτι πολύ κακό, είτε στον κόσμο, είτε στα ίδια τα pokemon. Από τη μία, το politically correct της υπόθεσης βγάζει μάτι, από την άλλη όμως δεν είναι τόσο υπερβολικό για να χλευαστεί από αυτούς που δεν είναι γενικώς φαν της ιαπωνικής κουλτούρας. Βέβαια, οι πρόσφατες εκδόσεις έχουν πολλά περισσότερα πράγματα να κάνει ο παίκτης (εκτός του να πιάνει pokemon και να δίνει μάχες) πριν αποφασίσει να βαρεθεί, όπως ας πούμε το περίφημο Battle Frontier, όπου ο παίκτης, παρέα με τα pokemon του λαμβάνει μέρος σε διάφορες δοκιμασίες, που, παραδόξως, έχουν ένα άλφα ενδιαφέρον (αν και, πάλι, το Battle Tower τραβάει τον περισσότερο κόσμο – οι απλές μάχες δηλαδή).
Συνολικά, αυτό πιστεύω πως είναι και το μεγαλύτερο ατού των παιχνιδιών, πως συνδυάζουν το casual και το hardcore με φοβερή άνεση, και, πάνω απ’όλα, πως το κάνουν τόσο επιτυχημένα. Με άλλα λόγια, είναι, αν όχι το μόνο, τότε σίγουρα από τα λίγα franchises, που απευθύνονται σε όλων των ειδών gamers και το κάνουν χωρίς να βαρύνουν τους casual ή να περιορίζουν τους hardcore. Τελικώς, αν έχετε καιρό να παίξετε pokemon ή δεν έχετε παίξει ποτέ, δοκιμάστε. Ποιος ξέρει, ίσως βρείτε μια καλή gaming συντροφιά. Αν πάλι εξακολουθείτε να είστε προκατειλημμένοι, είστε ελεύθεροι να γελάσετε με αυτό το κείμενο και να μπείτε στο αποκριάτικο κλίμα των ημερών. Προσέξτε μόνο μη ντυθείτε… Pikachu!