Σε ένα είδος παιχνιδιών όπως τα μοντέρνα FPS, όπου τα Call of Duty και τα Battlefield όχι απλά κυριαρχούν, αλλά μάλλον πνίγουν τον όποιο ανταγωνισμό κάνει την εμφάνισή του, η προσπάθεια της THQ με το Homefront σας λέω από τώρα ότι είναι αξιέπαινη σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και καλύτερο από τον ανταγωνισμό...

Το σενάριο είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που κάνουν το Homefront να ξεχωρίζει. Ξεχάστε τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, το Βιετνάμ και όποιο άλλο μέρος στο οποίο έχουμε “πολεμήσει” τα τελευταία χρόνια. Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στην ιδια την Αμερική, στην ενδοχώρα των ΗΠΑ. 20 χρόνια περίπου από τώρα, ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός. Οι ΗΠΑ έχουν γονατίσει λόγω της οικονομικής κρίσης και της γρίπης, αντίθετα με τη Βόρεια Κορέα που έχει ενωθεί με τη Νότια και έχει γιγαντωθεί. Η κορεατική υπερδύναμη βλέπει ότι οι αντίπαλοί της δεν μπορούν να αντισταθούν και έτσι της ανοίγει η όρεξη. Πρώτα καταλαμβάνει γειτονικές ασιατικές χώρες και την Ιαπωνία και στη συνέχεια στρέφεται προς την πάλαι ποτέ ακμάζουσα Αμερική. Το έργο της διευκολύνεται από τον δορυφόρο EMP που χρησιμοποιεί, καταστρέφοντας την τεχνολογία των Αμερικάνων. Χωρίς πολλά πολλά, οι ΗΠΑ πλέον βρίσκονται υπό κορεατική κατοχή.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται μετά την εισβολή, κατά την διάρκεια της κατοχής. Ο αμερικανικός πληθυσμός έχει εξαθλιωθεί. Οι περισσότεροι έχουν συμβιβαστεί. Είναι κάποιοι όμως που ονειρεύονται την πατρίδα τους ελεύθερη και θα κάνουν τα πάντα για να διώξουν τους ξένους εισβολείς. Είναι η λεγόμενη Αντίσταση, της οποίας γίνεστε μέλος στην αρχή του παιχνιδιού. Εσείς αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός πιλότου, που λόγω της ειδικότητάς του είναι πολύτιμος για τους αντιστασιακούς. Ο ήρωας δεν έχει προσωπικότητα και δεν επηρεάζει άμεσα το σενάριο σε καμμία περίπτωση. Παίζετε έναν χαρακτήρα απλά επειδή πρέπει. Το θέμα του παιχνιδιού είναι η κατοχή και η αντίσταση γενικότερα. Δεν είναι ιδιαίτερα προσωποκεντρικό, αν και οι άλλοι χαρακτήρες έχουν προσεχθεί ιδιαίτερα. Τώρα, αν σας φαίνεται εξωπραγματική η ιστορία, δεν σας αδικώ. Όμως το πως φτάνουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο παρουσιάζεται αρκετά ρεαλιστικά, ενώ το όλο setting είναι τόσο καλοφτιαγμένο, που θα σας κάνει να ξεχάσετε τις όποιες αμφιβολίες έχετε επί του θέματος. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού βρίσκετε αποκόματα παλιών εφημερίδων, που αφηγούνται γεγονότα από την κατάρρευση της Αμερικής και την επέλαση της Κορέας. Ειδικά το σημείο με την καταστροφή των πυρηνικών εργοστασίων της Ιαπωνίας και την μόλυνση που ακολούθησε, είναι (πλέον) ανατριχιαστικό!

Εφιάλτης!

Η Kaos έχει δημιουργήσει έναν πειστικό κόσμο, που καταφέρνει να σας ρουφήξει στην δική του πραγματικότητα. Η Αμερική είναι μια διαλυμένη, γονατισμένη χώρα. Οι πόλεις και οι υποδομές έχουν καταστραφεί. Παντού περιπολούν κορεάτες στρατιώτες. Αμερικάνοι πολίτες συλλαμβάνονται, βασανίζονται και εκτελούνται στους δρόμους, μπροστά στα μάτια ανήμπορων συνανθρώπων τους. Αιχμάλωτοι δουλεύουν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Μπουλντόζες πετούν δεκάδες πτώματα σε ομαδικούς τάφους. Μέσα σε αυτή την εφιαλτική κατάσταση, σε μια πόλη στο Κολοράντο, οι αντιστασιακοί ετοιμάζουν ένα σχέδιο που θα προκαλέσει προβλήματα στις κατοχικές δυνάμεις και θα βοηθήσει τα απομεινάρια του αμερικανικού στρατού να αντεπιτεθούν στη μάχη του Σαν Φρανσίσκο. Τα υπόλοιπα σας αφήνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας.

Το single-player campaign του Homefront δυστυχώς αφήνει ανάμικτες εντυπώσεις. Και λέω “δυστυχώς”, γιατί περίμενα περισσότερα. Διασχίζετε διάφορες περιοχές της αμερικανικής ενδοχώρας, αστικές και υπαίθριες, και αντιμετωπίζετε δεκάδες κορεάτες στρατιώτες και οχήματα. Στο πλευρό σας πολεμούν κι άλλα μέλη της αντίστασης – κεντρικοί χαρακτήρες που σας συνοδεύουν από την αρχή ως το τέλος. Οι μάχες με τους εχθρούς είναι καταιγιστικές, αλλά σίγουρα έχετε παίξει και πιο απολαυστικές, τουλάχιστον όσον αφορά το πεζικό. Αυτό γιατί το ΑΙ, αν και δεν είναι της πλάκας, σίγουρα θα μπορούσε να είχε δουλευτεί περισσότερο. Αρκετοί εχθροί δίνουν την εντύπωση ότι είναι “κομπάρσοι” - απλά στέκονται και σας πυροβολούν περιμένοντας να τους φυτέψετε μια σφαίρα στο κεφάλι. Σα να μην έφτανε αυτό, υπάρχουν στιγμές -ευτυχώς λίγες- που το παιχνίδι δίνει την αίσθηση παλιού Call of Duty, με την έννοια ότι οι εχθροί δεν σταματούν να έρχονται αν δεν προχωρήσετε λίγο.

Το παιχνίδι όντως σε κάποιες στιγμές θυμίζει MW2.

Επίσης, στο Homefront, περισσότερο από κάθε άλλο παιχνίδι, διαπίστωσα πόσο απαρχαιωμένο και εκτός πραγματικότητας είναι πια το σύστημα της υγείας που ανανεώνεται μετά από λίγο. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι εχθροί σας γεμίζουν μολύβι, αλλά αν κρυφτείτε τελευταία στιγμή και γλιτώσετε, μετά από λίγο έχετε γίνει καλά, λες και είστε... σφουγγάρι σφαιρών. Συμβαίνει και σε άλλα παιχνίδια, απλά εδώ μου έκανε εντονότερη αίσθηση. Και τώρα που ανέφερα το CoD παραπάνω, να σας πω ότι στο παιχνίδι υπάρχουν στιγμές αργής κίνησης, όπως αυτές του Modern Warfare 2, όπου μπουκάρετε και πρέπει να καθαρίσετε τους εχθρούς στο δωμάτιο σε slow-mo. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο καλοφτιαγμένες όσο του MW2.

Το campaign όμως έχει και αρκετά θετικά στοιχεία. Καταρχάς, λαμβάνει χώρα σε περιοχές που δεν έχουμε συνηθίσει. Εγκαταλελειμμένα προάστια, γήπεδα που έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σχολεία που έχουν γίνει αποθήκες πυρομαχικών, αυλές που έχουν γίνει στρατηγεία της αντίστασης, σούπερ μάρκετ που πλέον είναι οχυρά, και βέβαια η διάσημη γέφυρα Golden Gate του Σαν Φρανσίσκο, είναι περιβάλλοντα που προσφέρουν ένα διάλειμμα από τα τοπία των CoD και των Bf. Η ένταση αυξομειώνεται με σωστό τρόπο και προκαλεί εναλλαγή συναισθημάτων – στον πόλεμο υπάρχουν και απώλειες, αλλά πρέπει να τις ξεπεράσεις και να συνεχίσεις μέχρι τέλους. Θετική εντύπωση μου άφησε και η μεγάλη ποικιλία όπλων. Στο πεδίο της μάχης θα τσιμπήσετε πολλά διαφορετικά “εργαλεία”, ενώ όταν βρεθείτε σε κάποια αποθήκη όπλων και πυρομαχικών, θα νιώσετε σαν μικρό παιδί σε ζαχαροπλαστείο.

Υπάρχουν επίσης και μάχες με οχήματα. Σε κάποια φάση τσιμπάτε ελικόπτερο και σπέρνετε τον όλεθρο σε αέρα και έδαφος, ενώ για αρκετά μεγάλο διάστημα έχετε στη διάθεσή σας ένα τηλεκατευθυνόμενο τεθωρακισμένο, στο οποίο “δείχνετε” εχθρούς και αυτό τους κάνει σκόνη. Πρόκειται για μέρη του παιχνιδιού που σπάνε επιτυχώς τη μονοτονία. Το campaign είναι γεμάτο κινηματογραφικές και επικές στιγμές. Είναι προφανές ότι oι developers έχουν επηρεαστεί από τα Call of Duty, και δεν τους αδικώ. Highlight δίχως αμφιβολία η στιγμή που βλέπετε και ακούτε τι γίνεται στο Αλκατράζ, η οποία είναι έμμεση αλλά ξεκάθαρη αναφορά στην πολυαγαπημένη ταινία “Ο Βράχος”. Κρατάει λίγα δευτερόλεπτα κατά την διάρκεια του gameplay, αλλά αν είστε σαν κι εμένα σίγουρα θα ανατριχιάσετε.

Ο τηλεκατευθυνόμενος Γολιάθ είναι πολύτιμος σύμμαχος στη μάχη.

Και εκεί που σας μιλάω για το τι μου άρεσε στο campaign του Homefront, ξαφνικά σας το κόβω μαχαίρι. Γιατί; Για να σας κάνω να νιώσετε όπως με έκανε να νιώσω το απότομο τέλος του παιχνιδιού. Εκεί που η μάχη έχει ανάψει, έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της και περιμένετε να δείτε τι θα γίνει μετά, ξαφνικά... credits. Και οκ, ας είναι απότομο το τέλος αλλά τουλάχιστον ας είναι και η διάρκεια ικανοποιητική. Έλα όμως που δεν είναι. Επίτηδες το έπαιξα στο δύσκολο, για να με κρατήσει περισσότερο μπας και του δώσω κανένα ελαφρυντικό, αλλά και πάλι το campaign είναι δίχως αμφιβολία μικρό. Πραγματικά κρίμα, γιατί μέσα σε όλον αυτό τον κόσμο που τόσο αριστοτεχνικά έχουν φτιάξει, θα μπορούσαν να βρουν πολλά άλλα πράγματα να μας βάλουν να κάνουμε. Αλλά είπαμε, πρέπει να μείνει κάτι και για το sequel έτσι;

Με βάση την μικρή διάρκεια του campaign, μπορούμε να πούμε ότι το παιχνίδι “σώζεται” από το multiplayer του. Δεν είναι Call of Duty, ούτε Battlefield. Είναι κάτι ανάμεσα. Το κύριο mode είναι το Ground Control, το οποίο αποτελεί τον πνευματικό διάδοχο του Frontlines. Δύο ομάδες με έως και 16 παίκτες η κάθε μία, μάχονται για τον έλεγχο σημείων στον χάρτη. Νικήτρια αναδεικνύεται η ομάδα που έχει υπό την κατοχή της τα περισσότερα σημεία για περισσότερο χρόνο. Φανταστείτε το πιστολίδι του CoD και τις μάχες με οχήματα του Battlefield, όχι όμως απαραίτητα με την ανάλογη ποιότητα. Το στοιχείο που κάνει τη διαφορά είναι οι Battle Points που κερδίζετε κατά την διάρκεια της μάχης με ότι κάνετε -πχ kills, καταλήψεις περιοχών- και τους οποίους μπορείτε να ξοδέψετε -πάντα κατά την διάρκεια του ματς- για να ενεργοποιήσετε τον ειδικό εξοπλισμό σας ή να αποκτήσετε κάποιο όχημα, αλλάζοντας έτσι τις ισορροπίες. Με λίγα λόγια, το παιχνίδι σας αναγκάζει να σκεφτείτε στρατηγικά και ανταμείβει την επιμονή και την υπομονή σας. Θα προτιμήσετε να ξοδέψετε τους BP σας άμεσα για να αποκτήσετε αλεξίσφαιρο γιλέκο, ή θα τους μαζέψετε ώστε να φτάσετε το ποσό που απαιτείται για να αποκτήσετε τανκ; Πανέξυπνο σύστημα.

Κατά τ' άλλα, το multiplayer έχει στηθεί στα πρότυπα των CoD. Μπορείτε να επιλέξετε τον εξοπλισμό που θέλετε, αφού βέβαια τον έχετε ξεκλειδώσει έχοντας φτάσει το απαιτούμενο level. Υπάρχουν επίσης τα καθιερωμένα πλέον perks, που αφορούν τόσο εσάς τους ίδιους, όσο και τα οχήματα που χρησιμοποιείτε. Τα άλλα κύρια modes είναι το Team Deathmatch και το Skirmish, που αναμιγνύει τα δύο πρώτα. Ας μην κρυβόμαστε όμως, το ζουμί είναι το Ground Control και δικαίως. 32 παίκτες, διασκεδαστικές μάχες. Σημαντικό, σημαντικότατο στοιχείο είναι οι dedicated servers που υποστηρίζει το Homefront, ακόμα και στις κονσόλες. Δεν είναι απλά το ότι είναι όλοι οι παίκτες ίσοι, νιώθετε ότι είναι όλοι ίσοι, τη βλέπετε τη διαφορά. Ευχάριστη πινελιά αποτελεί και η μουσική που παίζει σε σημαντικές στιγμές του ματς, όπως προς το τέλος που αυξάνεται η αγωνία. Δυστυχώς, οι χάρτες είναι λίγοι, ενώ συχνά το matchmaking αργεί.

Η κατοχή έχει αλλάξει το πρόσωπο των ΗΠΑ.

Από πλευράς γραφικών και ήχου, το Ηomefront τα πάει καλά, χωρίς βέβαια να είναι και τεχνολογικό θαύμα. Η μηχανή της Kaos κάνει τη δουλειά της και βοηθάει στο να απορροφηθείτε στον κόσμο του παιχνιδιού. Τονίζω τα έντονα και ζωντανά χρώματα, που διαφέρουν από τα κουραστικά φίλτρα γραφικών των στρατιωτικών shooters. Όσο για τον ήχο, πρώτη και καλύτερη βάζω τη μουσική, που είναι “κινηματογραφική” και ταιριάζει με το ύφος του τίτλου. Θα σας κάνει να παίζετε με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη. Εξίσου καλά είναι τα εφέ, αλλά και το voice work, το οποίο συγκαταλέγεται στις καλύτερες δουλειές που έχουμε δει -ή μάλλον ακούσει- σε παιχνίδι του είδους.

Το Ηomefront δεν είναι το καλύτερο FPS της χρονιάς και δύσκολα θα πάρει κάποιο οποιοδήποτε βραβείο. Είναι όμως μια διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, ένα παιχνίδι που προσφέρει πράγματα που σίγουρα θα εκτιμήσετε, με σημαντικότερο το σενάριο και τον κόσμο του. Επίσης, αν θέλετε να παίξετε online κάτι που μοιάζει αλλά δεν είναι CoD/Bf, αξίζει να ασχοληθείτε με το multiplayer του. Όπως και να' χει, το Homefront μετράει!

+ Ενδιαφέρουσα ιστορία, καλοφτιαγμένος κόσμος/setting
+ Το campaign έχει τις στιγμές του
+ Ενδιαφέρον multiplayer, με dedicated servers
+ Καλό soundtrack
+ Η έμμεση αλλά ξεκάθαρη αναφορά στην ταινία "Ο Βράχος"

- Tίποτα ιδιαίτερο το gameplay
- To AI χαλαρά θα μπορούσε να είναι καλύτερο
- Μικρό campaign, με απότομο τέλος
- Λίγοι χάρτες στο multi

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3, PC
Έκδοση: THQ
Ανάπτυξη: Kaos Studios
Διάθεση: Zegetron
Είδος: FPS
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: www.homefront-game.com
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 18/3/2011
PEGI: 18