Σύμφωνα με τη θεωρία των θεμελιωδών αλληλεπιδράσεων, η βαρύτητα είναι η πιο ασθενής δύναμη. Εντούτοις, είναι η μόνη δύναμη, της οποίας οι επιπτώσεις δε μπορούν να ακυρωθούν, και είναι η μόνη που αφορά άμεσα τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους εκτός από την Kat, την πρωταγωνίστρια δηλαδή του πανέμορφου Gravity Rush για το PS Vita. Ένα παιχνίδι, προερχόμενο από τους δημιουργούς του Siren, που με έναν ιδιότυπο συνδυασμό στοιχείων από manga, όπως το Sailor Moon, και από τη cyberpunk φιλοσοφία (που τόσο πολύ θέλουμε να δούμε ξανά στο προσκήνιο του gaming), καταφέρνει να μαγέψει.

Η Kat δεν είναι αγοροκόριτσο. Δεν είναι καν δυναμική μαχήτρια. Είναι απλά ένα κορίτσι που, χωρίς να θυμάται πώς, βρίσκεται παρέα με μια παράξενη γάτα, αποκτά ακόμα πιο παράξενες δυνάμεις και αναλαμβάνει από το πουθενά να σώσει την πόλη της από την πληγή των μυστηριωδών Nevi και από τις πανίσχυρες «βαρυτικές καταιγίδες». Σε αυτήν της την περιπέτεια γνωρίζει θεούς και δαίμονες, μονομαχεί με επικίνδυνους επαγγελματίες, λαμβάνει την αναγνωρισιμότητα που όλοι οι έφηβοι ζητάνε και τέλος, βρίσκει τον εαυτό της. Όντας τόσο κλισέ, το σενάριο δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει, οι παιδιάστικοι διάλογοι όμως, που φέρνουν κατευθείαν στο μυαλό manga τύπου shojo, είναι χαριτωμένοι και οικείοι, οπότε δεν κουράσουν. Άλλωστε, το κοινό στο οποίο απευθύνεται το Gravity Rush έχει σίγουρα μια άλφα επαφή με τη συγκεκριμένη κουλτούρα, κάτι που δικαιολογεί την επιλογή των developers να κινηθούν σε αυτό το μονοπάτι όσον αφορά την ιστορία.

Η αίσθηση πως το Gravity Rush έχει επιρροές από τον κόσμο των manga, ενισχύεται από το γεγονός πως τα «επεισόδια» στα οποία χωρίζεται, ξεκινούν και κλείνουν με μια σειρά από έγχρωμα σχέδια που εξιστορούν σε πρώτο πρόσωπο τα γεγονόντα που τρέχουν. Τα ίδια τα σχέδια δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ο τρόπος όμως που παρουσιάζονται είναι πολύ στιλιζαρισμένος, με το γυροσκόπιο του Vita να χρησιμεύει στο να τους δίνετε κλίση και, κατά συνέπεια, να τα κάνετε να φαίνονται πιο κουλ. Οι in-game διάλογοι από την άλλοι παρουσιάζονται με τον παραδοσιακό τρόπο των JRPG, το πρόσωπο του χαρακτήρα και από κάτω τα λόγια του δηλαδή, ενώ πάτε στην επόμενη στιχομυθία ή το επόμενο σχέδιο χρησιμοποιώντας την οθόνη αφής του Vita.

Η μεταφορά μεταξύ των περιοχών της πόλης γίνεται με τρένα, αεροπλάνα κλπ.

Η ιδιαίτερες δυνάμεις της Kat είναι που κάνουν το Gravity Rush τόσο ξεχωριστό. Η ηρωίδα μπορεί να ελέγχει τη βαρύτητα: έχοντας τη δυνατότητα να την ακυρώνει, να περπατάει σα να μην τρέχει τίποτα σε κάθετα επίπεδα, να δημιουργεί ένα πεδίο αντιβαρύτητας (και να ελέγχει αντικείμενα και ανθρώπους μέσω αυτού), και γενικά, η κοπέλα είναι κάποιου είδους Gravity Queen. Και σε αυτό ακριβώς βασίζεται το παιχνίδι, στη μοναδικότητα των δυνάμεων και στο πώς μπορούν να αξιοποιηθούν, τόσο στις μάχες, όσο και στα ταξίδια μέσα στην πόλη, που ονομάζεται Hekseville.

Η πρώτη κατηγορία, είναι μάλλον απογοητευτική, ή τουλάχιστον υπερβολικά τσαπατσούλικη για να εντυπωσιάσει. Η Kat καλείται συχνά πυκνά να αντιμετωπίσει τους Nevi, και αυτό το κάνει με διάφορους τρόπους, με το βασικό της όπλο να είναι η κλωτσιά. Κάθε είδους αντιπάλος έχει ένα είδους «αδύνατο σημείο» και πρέπει να χειρίζεστε τις υπερδυνάμεις της ηρωίδας έτσι ώστε να αποκτήσετε πρόσβαση σε δαύτο. Ένα παράδειγμα είναι η gravity kick, με την οποία η Kat, όντας στον αέρα, κλειδώνει στο επίμαχο σημείο και ρίχνει μια ξεγυρισμένη κλωτσιά ακριβώς εκεί που πρέπει. Ακούγεται εύκολο, και αν το κάνετε μια φορά είναι, όμως ως επί το πλείστον οι μάχες περιλαμβάνουν πάνω από μισή ντουζίνα εχθρούς και οι περισσότεροι χρειάζονται πάνω από τρία χτυπήματα για να εξοντωθούν, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται. Σα να μην έφτανε αυτό, το παιχνίδι δεν προσφέρει πολλές κινήσεις πέρα από τη gravity kick, οπότε μετά από λίγο οι μάχες καταντούν επαναλαμβανόμενες.

Σε αυτό δε βοηθάει και το γεγονός ότι οι Nevi, τα περίεργα αυτά πλάσματα, έχουν ένα εντελώς “ότι να ' 'ναι” design. Από βατράχια μέχρι πεταλούδες και από εκεί σε άλλα, τελείως τυχαία σχέδια, οι εχθροί του παιχνιδιού δεν έχουν καμμία προσωπικότητα, υπάρχουν απλά για να γεμίσουν το παιχνίδι. Βέβαια, απ’ ότι φαίνεται, οι developers αντιλίφθηκαν το πρόβλημα αυτό και σχεδίασαν έτσι τις μάχες (ιδίως από τη μέση και μετά) ώστε να έχουν ενδιαφέρον όσον αφορά το πώς τις προσεγγίζετε. Σε κάποια φάση, για παράδειγμα, καλείστε να αντιμετωπίσετε καμιά δεκαριά πλάσματα που είναι κολλημένα σε έναν πύργο τηλεπικοινωνιών, οπότε πρέπει να βρείτε έναν τρόπο ώστε και να αντιμετωπίσετε τους Nevi, και να είστε προσεκτικοί μη ξεμείνετε από δυνάμεις.

The Black Cat.

Γιατί, πέρα από όλα τα άλλα, οι δυνάμεις της Kat δεν είναι απεριόριστες. Τα πάντα εξαρτώνται από μία μπάρα, που αναλώνεται όσο δε βρίσκεστε στο έδαφος. Αν απλά η Kat αιωρείται, η μπάρα τελειώνει πιο αργά, ενώ αν περπατάει σε άλλα επίπεδα οι δυνάμεις της καταναλώνονται πιο γρήγορα. Η διαδικασία αυτή έχει φυσικά νόημα, γιατί αλλιώτικα το παιχνίδι θα ήταν γελοιωδώς εύκολο. Τώρα πρέπει απλά να είστε πιο προσεκτικοί, και να αναβαθμίζετε τις δυνάμεις πιο συνετά. Οι αναβαθμίσεις αυτές γίνονται από ένα ειδικό μενού οπού διαλέγετε τη δύναμη που θέλετε, ξοδεύετε τα απαραίτητα gems και κάνετε την Kat λίγο πιο δυνατή. Το κόστος κάθε δύναμης σε gems είναι ανάλογο της χρησιμότητάς της, ενώ δε μπορείτε να ενισχύσετε κάποια πέρα από ένα όριο, το οποίο αυξάνεται μαζί με τη φήμη της ηρωίδας στην πόλη (δηλαδή το πόσο έχετε προχωρήσει στην ιστορία και πόσες challenges έχετε ξεκλειδώσει).

Γενικά, η Heskeville, η πολη όπου διαδραματίζεται το παιχνίδι, είναι γεμάτη περιεχόμενο. Από την μία, τα τριών ειδών gems και ειδικότερα τα μωβ, σας τραβούν να τα συλλεξετε, αφού για κάποιο λόγο το παιχνίδι τα καταφέρνει περίφημα στο να σας κάνει... gem-whores. Από την άλλη, υπάρχουν οι challenges, διάσπαρτες δοκιμασίες αρκετά δύσκολες και με μεγάλη ποικιλία, που δεν είναι τόσο εθιστικές όσο θα ήθελα, είναι όμως μπόλικες. Πέρα από τα παραπάνω, στην πόλη υπάρχουν κατά καιρούς άνθρωποι με τους οποίους μπορείτε να συνομιλήσετε, ενώ μόνο και μόνο η περίηγηση σε δαύτη με τις δυνάμεις της Kat είναι μαγευτική. Εξαιρετική μουσική στο backround, με μια άψογη, σχεδόν cyberpunk αρχιτεκτονική. Η Heskeville είναι βασικά μία από τις πο ενδιαφέρουσες πόλεις που έχουμε δει σε RPG. Μπορεί όντως, να μην υπάρχει τρομερή διαδραστικότητα με τα κτίρια (δεν μπορείτε δηλαδή να εισέλθετε σε αυτά), αλλά, κακά τα ψέμματα, αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα στο Gravity Rush. Το παιχνίδι αστράφτει όταν ταξιδεύετε από τα υπόγεια της πόλης στην κορυφή της με περισσή άνεση, και πολύ σωστά έκαναν οι developers που έδωσαν βάση στη χωροταξία της.

Τα ''manga'' που χωρίζουν τα επεισόδια είναι καλή ιδέα.

Δεν είναι μόνο η πόλη που είναι υπέροχη. Το Gravity Rush γενικώς είναι ένα πανέμορφο παιχνίδι. Πολύ μακριά από το φωτορεαλισμό, η cel-shaded απεικόνιση κυριαρχεί και κάνει άψογη δουλειά. Πέρα από τα εφέ που βλέπετε κατά καιρούς στο παιχνίδι και είναι εντυπωσιακά, το animation της Kat είναι πολύ ομαλό, ενώ τα κολλήματα σπάνια. Οι μάχες, παρόλο που είναι άκομψες, δεν κουράζουν τη μηχανή γραφικών, οπότε, τουλάχιστον, δεν υπάρχει lag. Σε ανάλογο κορυφαίο επίπεδο κινείται και ο ήχος του παιχνιδιού. Στις λίγες φορές που ακούγονται οι φωνές των χαρακτήρων, χρησιμοποιείται μία ιδιογλωσσία, σε στυλ Ico, ενώ η μουσική (που παίζει σχεδόν συνέχεια) είναι άψογη. Ότι έχει σχέση με τον οπτικοακουστικό τομέα του Gravity Rush είναι τόσο προσεγμένο και τόσο δουλεμένο, που το κάνει ίσως τον πρώτο τόσο ποιοτικό τίτλο του Vita.

Εν τέλει, το Gravity Rush είναι ένα παιχνίδι τόσο ιδιαίτερο, όσο και ενδιαφέρον. Η ιδιότυπη αλλά προσεγμένη αισθητική του το κάνει ξεχωριστό, αν και το άκομψο σύστημα μάχης το κρατάει λίγα βήματα μακριά από την κορυφή. Έστω κι έτσι όμως, αποτελεί ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του PS Vita αυτή τη στιγμή.

+ Πανέμορφη πόλη
+ Τεχνικά άψογο
+ Πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες στο gameplay
+ Καλό σύστημα αναβαθμίσεων

- Μάλλον άκομψες μάχες
- Ελαφρώς μικρό σε διάρκεια

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

Πλατφόρμα: PS Vita
Έκδοση: Sony
Ανάπτυξη: Sony
Διάθεση: Sony Hellas
Είδος: Action RPG
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://gr.playstation.com/gravityrush/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 13/6/2012
PEGI: 12