Στον απόηχο του ερχομού του Wii U, με το οποίο ξεκινά η επόμενη γενιά, νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετίσω έναν πολύ καλό φίλο: το Wii. Αν και θα κυκλοφορεί για αρκετά χρόνια ακόμα, το Wii ουσιαστικά παραδίδει τη σκυτάλη στον διάδοχό του και χάνεται στο ηλιοβασίλεμα.

Η ύπαρξη του Wii έγινε γνωστή το 2004, όσο γινόταν κουβέντα για τον διάδοχο του GameCube, ενώ η Nintendo παρουσίαζε μια άλλη φοβερά πετυχημένη συσκευή, το DS. Το Wii άρχισε να σχεδιάζεται αφότου η Nintendo έβγαλε τον Κύβο το 2001, υπό την κωδική ονομασία “Revolution”. Όπως ο ίδιος ο Shigeru Miyamoto έχει δηλώσει σε συνέντευξή του, “υπήρχαν ήδη πολλές δυνατές κονσόλες στην αγορά, οπότε το να βγάζαμε τη δικιά μας θα ήταν σαν να βάζαμε δεινόσαυρους να παλέψουν για την επιβίωσή τους”. Γι αυτό, ο βασικός σκοπός του Wii δεν ήταν η δύναμη του hardware, αλλά η διαφορετική εμπειρία παιχνιδιού. Στην Ε3 2005 είδαμε την κονσόλα, και λίγους μήνες αργότερα, στο TGS 2005, έσκασε μύτη και το Wii Remote. Η ανακοίνωση της ονομασίας “Wii” προκάλεσε ανάμικτες εντυπώσεις, όμως όλα αυτά ξεχάστηκαν όταν το κοινό είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει τη νέα κονσόλα. Όταν τελικά το Wii βγήκε στην αγορά το 2006, εκτοξεύθηκε αμέσως στην κορυφή των πωλήσεων για χρόνια. Βλέποντας το Wii να... τυπώνει χρήμα για τη Nintendo, οι ανταγωνιστές Sony και Microsoft έβγαλαν τις δικές τους συσκευές με motion controls. Μάλιστα η Sony έσπευσε να φωνάξει “me too!” προσθέτοντας motion controls στο παραδοσιακό χειριστήριο του PS3 (Sixaxis), δυνατότητα που αποδείχθηκε πρακτικά άχρηστη.

Το δικό μου Wii το απέκτησα κατά την επίσημη κυκλοφορία. Ήμουν ακόμα φοιτητής στην Μυτιλήνη και ήταν η πρώτη κονσόλα που αγόρασα την ημέρα κυκλοφορίας (ή μια ημέρα πριν για την ακρίβεια.) Έχοντας ξοδέψει άπειρες “εργατοώρες” στο Wii έκτοτε, μπορώ σχεδόν με σιγουριά να πω ότι το Wii υπήρξε καλή κονσόλα σε γενικές γραμμές, παρά την απογοητευτική υποστήριξή του από τις εταιρείες, οι οποίες είτε το αγνοούσαν τελείως, είτε το γέμιζαν με... σκουπιδαριό. Η ίδια η Nintendo επίσης δεν φέρθηκε καλά στην κονσόλα της σε θέματα updates, online υποστήριξης και άλλων μικρών πλην σημαντικών πραγμάτων.

Τα αστεία για το όνομα Wii ήταν πολλά.

Ας ξεκινήσω με το “θάψιμο” του Wii, να φεύγει από την μέση και να μας μείνει το καλό κομμάτι στο τέλος. Το Wii είχε πολλά αρνητικά. Στην ουσία δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα δυνατότερο Gamecube ή, όπως το αποκαλούν χαριτολογώντας οι πικρόχολοι του διαδικτύου, Gamecube 2.5. Αν και σε μερικές περιπτώσεις ανάπτυξης αυτό ήταν καλό, στις περισσότερες έδειξε να ευνοεί τη συσώρευση προχειροφτιαγμένων casual τίτλων που στιγμάτισε την εικόνε της κονσόλας. Μάλιστα κάποια παιχνίδια έδειχναν καλύτερα ακόμα και στο iPhone, όπως πχ το Captain America.

Σαν να μην έφτανε το όλο θέμα με τα αδύναμο hardware, που όμως η Nintendo απέδειξε ότι είχε δυνατότητες, το πρόβλημα ήταν και τα ίδια τα παιχνίδια. Για κάθε κορυφαίο τίτλο που έβγαινε στο Wii, υπήρχαν δεκάδες άλλοι που μας έκαναν να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Το πρόβλημα είναι ότι και η ίδια η Nintendo σε κάποια φάση έπεσε στο ίδιο τρυπάκι. Θυμάστε το άθλιο Wii Music; Παίζει να είναι το πρώτο και μοναδικό παιχνίδι της Nintendo που βρέθηκε στα καλάθια προσφορών στο οχτάμηνο. Και μην γελάτε, γιατί στο Media Markt και στα Careffour ακόμα βρίσκεται στον πάτο του κουβά. Αν αύριο μεθαύριο αποκτήσει το Wii “ρετρό” χαρακτήρα, να είστε σίγουροι ότι τύποι όπως ο Angry Videogame Nerd θα έχουν τρομερό απόθεμα από το Wii και μόνο.

Το χειρότερο πάντως ήταν η online υποστήριξη της κονσόλας. Το Wii είναι το σύστημα που έβαλε στην ζωή μας για τα καλά τους περιβόητους friend codes. Ναι, ξέρω, το DS τους είχε πιο πριν, αλλά το Wii έσπασε κάθε όριο... ανεκτικότητας. Πέρα από αυτό, υπήρχαν κάποιες καλές ιδέες, όπως το Wii Message Board, που στην ουσία ήταν το inbox σας και έρχονταν μηνυματάκια, φωτογραφίες κλπ από φίλους που είχαν το Wii Friend Code σας ή το τεράστιο mail (το δικό μου είναι w8488179045760725@wii.com) Τι; Το ξεχάσατε; Το χρησιμοποιήσατε μόνο δύο φορές; Λογικό. Κρίμα που είναι ο μοναδικός τρόπος να ανάψετε το cool φωτάκι του Wii – χωρίς χακάρισμα.

H κατάσταση έφτασε να είναι απελπιστική.

Το δεύτερο online θέμα είναι η υπόσχεση των “καναλιών”, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το Photo Channel είναι ο μοναδικός τρόπος να δείτε μαζεμένες φωτογραφίες και να ακούσετε μουσική στο Wii (με αψυχολόγητο update καταργήθηκε το MP3 και υιοθετήθηκε το AAC.). Το News Channel είναι καλό αλλά προβληματικό, αφού κάνει μια αιωνιότητα να φορτώσει τις περισσότερες φορές. Το Forecast Channel έξυπνο αλλά περιορισμένο. Το Internet Channel, ο περιηγητής δηλαδή, είναι το καλύτερο channel του Wii, αφού ο κέρσορας και το όλο pointing system δουλεύουν σωστά. Το Today and Tomorrow Channel, με τις αυτοματοποιημένες ειδήσεις, και το Everybody Vote Channel, πρέπει κάποιος να τα δει για να πιστέψει οτι έκατσαν και σκέφτηκαν ΑΥΤΑ τα apps για να προωθήσουν κονσόλα.

ΟΚ έχει κάποια πράματα να σας κρατήσουν στο μενού. “Ποιο είναι το πρόβλημα;” ίσως να αναρωτιέστε. Το πρόβλημα φίλτατοι είναι το εξής: πόσες φορές ανανεώθηκαν αυτές οι εφαρμογές; Σε όλες τις περιπτώσεις, όχι πάνω από δύο. Κάποιες καινούριες εφαρμογές έτσι για το ενδιαφέρον; Ποτέ. Το WiiWare που ξεκίνησε λίγο αργότερα, επικεντρώθηκε στα downloadable games. Υπάρχουν και άλλα πράγματα που είναι απλά περίεργα. Για παράδειγμα στο Photo Channel, μπορείτε να δείτε όλες τις φωτογραφίες που λάβατε μέσω του Message Board, αλλά για να τις σβήσετε πρέπει να πάτε στον συγκεκριμένο μήνα και μέρα και αφού βρείτε το μήνυμα, να το διαγράψετε.

Όσο για τα παιχνίδια του Wii, το συνολικό επίπεδο ποιότητας απλά ξύνει τον πάτο του βαρελιού. Από πού να ξεκινήσουμε; Από το Bread Ninja; Το Ju-On: The Grudge; Τα αμέτρητα παιχνίδια “για κορίτσια” και “για παιδάκια” που ουσιαστικά ήταν πασιφανή κοροϊδία, ακόμα και για τις δύο αυτές ομάδες του πληθυσμού; Τα του WiiWare που πλην μερικών εξαιρέσεων δεν είναι καν άξια αναφοράς; Το Wii έπλεε σε έναν ωκεανό από shovelware και αυτό δεν αμφισβητείται, παρά τα όποια καλά δείγματα. Η ίδια λογική κυρίευσε και τα περιφερειακά. Τα τελευταία περιφερειακά του Wii, που δεν ήταν άχρηστα κομμάτια πλαστικού, ήταν το Wii MotionPlus και το Wii Balance Board της Nintendo. Όλα τα υπόλοιπα ήταν πλαστικές θήκες για το Wii Remote, είτε από τρίτους (πχ τα ηλίθια sports sets της Joytech) είτε και από την ίδια τη Nintendo (Wii Zapper, Wii Wheel).

Μόνο αγάπη για το Super Mario Galaxy.

Με όλα αυτά τα αρνητικά, τώρα που το Wii φτάνει στο τέλος της ζωής του, αξίζει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να ξεχαστεί; Εγώ λέω όχι, για τρεις βασικούς λόγους: τα παιχνίδια της Nintendo, το μειωμένο κόστος παραγωγής τίτλων και τη Virtual Console. Ας πιάσουμε το πρώτο. Ας μην κρυβόμαστε, τις κονσόλες της Nintendo της αγοράζουμε πρωτίστως για τα κορυφαία παιχνίδια της εταιρείας. Το Wii είχε σχεδόν τα πάντα: Zelda, Mario (σε μεγάλη ποσότητα αλλά και ποιότητα), Metroid (αν και το Other M δεν ανταποκρίθηκε στα υψηλά στάνταρ της σειράς), Kirby, Mario Kart, Smash Bros., αρκετά re-releases (Pikmin, Metroid Prime Trilogy), Mario Party/Tennis/Strikers, Animal Crossing, Donkey Kong, Wario και πάει λέγοντας. Πέρα από κάποιες αρνητικές εξαιρέσεις (Wii Music), η Nintendo τα πηγε πολύ καλά με τα παιχνίδια της στο Wii, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα θέτοντας νέα δεδομένα στο εκάστοτε είδος (πχ Mario Galaxy).

Υπήρξαν όμως επιτυχίες και από τις άλλες εταιρείες. Τα Rabbids εξελίχθηκαν σε μία από τις μεγαλύτερες σειρές της Ubisoft. Ο Sonic επέστρεψε σε φόρμα με ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του τα τελευταία χρόνια, το Sonic Colors. Το Silent Hill: Shattered Memories έφερε πίσω κάτι από τoν εφιάλτη που έκανε τη σειρά διάσημη. Το House of the Dead: Overkill επανέφερε στο προσκήνιο την αγαπημένη σειρά, με ζόμπι και... ηλίθιους διαλόγους. Το Monster Hunter είναι επίσης άξιο αναφοράς.

Το μειωμένο κόστος παραγωγής, μπορεί να διευκόλυνε τη συσώρευση σκουπιδαριού, όμως άφηνε και χώρο για πειραματισμό και καθαρή δημιουργία. Παιχνίδια όπως το No More Heroes ίσως χάνονταν στα PS3 και Xbox 360. Το Xenoblade Chronicles μάλλον δεν θα ήταν τόσο μεγάλο και ανοιχτό, αν έπρεπε να ακολουθήσει τα οπτικά standards του Final Fantasy XIII. Οπότε είχαμε πολλά ενδιαφέροντα πειράματα. Μερικά από αυτά είναι το De Blob, το προαναφερθέν No More Heroes, η σειρά Bit.Trip, που αργότερα μεταφέρθηκε σε άλλες πλατφόρμες, το Boom Blox, το Zack and Wiki και άλλα.

Αν και δεν φτάνει το Ocarina of Time, το Zelda: Skyward Sword είναι από τα καλύτερα (και ομορφότερα) παιχνίδια της γενιάς.

Απο την άλλη είχαμε μερικά επικά παιχνίδια από ένα είδος που δεν είναι στα καλύτερά του - τα JRPG's. Τα τέσσερα μεγαλύτερα στο Wii είναι το Pandora's Tower, Xenoblade Chronicles, Last Story και Monster Hunter Tri. Ένα καταπληκτικό πράγμα που συμβαίνει με αυτά τα RPG's είναι ότι διαθέτουν έναν αχανή κόσμο, ο οποίος μάλιστα είναι ορθάνοιχτος για τους παίκτες. Αυτό συμβαίνει γιατί οι δημιουργοί δεν είχαν να ανησυχoύν για τη δημιουργία HD περιεχομένου και το κόστος. Η δημιουργικότητά τους επικεντρώθηκε στο να φτιάξουν ποιοτικό περιεχόμενο και σε μεγάλη ποσότητα. Στην περίπτωση του Last Story, η ιστορία είναι επίσης από τις ελάχιστες καλές που είδα τα τελευταία χρόνια, σε οποιοδήποτε παιχνίδι του είδους, HD ή μη.

Το τρίτο μεγάλο θετικό του Wii -και εδώ πολλοί ίσως διαφωνήσουν- είναι η Virtual Console. Αν και η VC έχει πολλά πράγματα λάθος, όπως η τιμολόγηση (μας πουλάνε ένα ROM για 5 ευρώ, έλεος) και μερικές φορές η περιορισμένη λειτουργικότητά της (το πρόβλημα με το composite υπάρχει ακόμα), υπάρχουν κάποιοι παράγοντες για τους οποίους προτιμώ να απολαμβάνω retro gaming στο Wii, παρά στις retro συλλογές των άλλων συστημάτων.

Πρώτα απ' όλα, η VC κρύβει τα στρώματα software που υπάρχουν για να τρέξουν το παλιό παιχνίδι. Είναι ωραία τα μενού του Sega Vintage Collection και λοιπά, αλλά αυτό προσωπικά μου χαλάει την αίσθηση ότι το παιχνίδι “τρέχει” κανονικά και δεν είναι απλά υπό μηχανική υποστήριξη. Πολλοί θα πουν ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού κάποιες συλλογές τελευταία έχουν achievements, extra modes, leaderboads και λοιπά μοντερνίστικα. Εγώ θα σας κάνω μια ερώτηση: Ποιος παίζει παλιά παιχνίδια για τα achievements; Ποιος ζήτησε leaderboards για να χαρεί το Sonic 2 ή το Super Mario World; Ποιος πραγματικά πιστεύει οτι τα challenge modes είναι λόγος (επαν)αγοράς του παλιού Alex Kidd;

Η απάντηση είναι “κανείς”. Αν δεν έχεις συναισθηματικό δέσιμο με τις παλιές γενιές παιχνιδιών, είναι δύσκολο να βρεις την όρεξη να ρίχνεις 400 ή 800 points κάθε φορά στο Xbox Live Arcade μόνο για τα achievements και τα leaderboards. Οι περισσότεροι που ζήσαμε στα 80's και τα 90's θέλουμε να έχουμε μια πιο αυθεντική εμπειρία και εκεί μετράει το “less is more”. Στη Virtual Console του Wii, αφού ξεκινήσουμε το παιχνίδι, τίποτα δεν μαρτυρά την παρουσία emulator, παρά μόνο το home menu. Η εικόνα επίσης είναι ελαφρώς καλύτερη, αφού η ανάλυση του Wii είναι πιο κοντά σε αυτήν των παλιών συστημάτων, οπότε μερικές φορές, τα γραφικά φαίνονται πιο “αυθεντικά” από τα ανάλογα των HD συλλογών. Κοινώς, η VC είναι μια πιο οικεία εμπειρία για τους λάτρεις των παλιών παιχνιδιών. Επίσης, να αναφέρω ότι έφερε μερικά παιχνίδια που δεν έχουμε δει ακόμα αλλού, όπως το Castlevania: Rondo of Blood και το πρώτο Sin and Punishment, που και τα δύο υπήρχαν μόνο στην Ιαπωνία.

Virtual Console. Αγνό retro gaming και ας είναι emulated.

Εν τέλει, το Wii έπαιξε το ρόλο του στην ιστορία της βιομηχανίας των video games. Έβαλε τα motion controls στην καθημερινότητά μας. Αυτή η “μόδα” δυστυχώς η ευτυχώς θα παραμείνει και στην επόμενη γενιά, παραδόξως όχι τόσο λόγω του Wii U, όσο λόγω των νέων Xbox και PlayStation. Σίγουρα το Wii δεν είναι η καλυτερη οικιακή κονσόλα που έχει βγάλει η Nintendo, αλλά είναι με διαφορά η πιο πετυχημένη. Μας αφήνει με κάποια διαμάντια, που πλέον μπορείτε να απολαύσετε άνετα, τώρα που έχουν πέσει οι τιμές. Κατ' εμέ επιβάλλεται να έχετε στη συλλογή σας τα Super Mario Galaxy (και τα δύο), Muramasha, No More Heroes (και τα δύο), Smash Bros Brawl, Sonic Colours, Xenoblade Chronicles, Last Story, Monster Hunter Tri, Wii Sports Resort, New Super Mario Bros. Wii, Metroid Prime Trilogy, Kirby's Epic Yarn, Donkey Kong Country Returns, De Blob (και τα δύο), Pandora's Tower, Zelda: Skyward Sword, Zack and Wiki, Super Paper Mario, Little King's Story, και Punch Out. Φυσικά υπάρχουν ακόμα περισσότεροι τίτλοι που αξίζουν την προσοχή σας.

Εσείς τί λατρέψατε και τί μισήσατε στο Wii και ποια παιχνίδια του ευχαριστηθήκατε περισσότερο;