Front Mission: Μία σειρά που ενώ κρατάει από την εποχή του NES (η καλύτερα, του Famicom), προσωπικά δεν είχα ακούσει τίποτα γι αυτήν. Aπό το turn-based strategy, τo Front Mission Evolved έρχεται να μας προσφέρει την «εξέλιξη» της σειράς σε... third-person action shooter με mechs. Αν νομίζετε ότι κάτι πάει στραβά, έχετε απόλυτο δίκιο.

Η ιστορία έχει ως εξής. Σε κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν πλέον θα έχει περάσει η κρίση στην Ελλάδα (μιλάμε για το πολύ μακρινό μέλλον), η τεχνολογία είναι τόσο εξελιγμένη που το ανθρώπινο είδος έχει χτίσει ανελκυστήρες για το διάστημα και η κάθε υπερδύναμη έχει πάρει ένα κομμάτι και έχει φτιάξει τις διαστημικές της βάσεις. Η τεχνολογία λοιπόν σε αυτό το μακρινό μέλλον έχει φτάσει μεν στο απόγειό της, αλλά μου δόθηκε η εντύπωση ότι δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά αλλού, παρά σε μεγάλα mechs που τα οδηγούν άνθρωποι εκ των έσω. Κάτι σαν τα mechs των Mech Warrior, αλλά ομορφότερα και με μια γιαπωνέζικη νότα.

Γενικά η ιστορία έχει ίντριγκα, δολοπλοκίες και άλλα τέτοια, αλλά θα περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Οι χαρακτήρες είναι όλοι ρηχοί, με τον Dylan Ramsey να μην έχει ούτε την χάρη του Bob Dylan ούτε τον έντονο χαρακτήρα του Gordon Ramsey. Τα λόγια που βγαίνουν από τα στόματά τους είναι φωσκολικής παραγωγής και γενικά πρόκειται για μονοδιάστατους χαρακτήρες που συναντάμε συχνά σε μέτρια anime cash-ins.

Ψάχνοντας για ενδιαφέροντα στοιχεία στους χαρακτήρες...

Στα ίδια επίπεδα ισορροπεί και το gameplay που είναι απλό και κατανοητό, χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο. Συχνά είχα την αίσθηση ότι το παιχνίδι είναι απλά ένα filler ανάμεσα στην ιστορία και τα bosses. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι το customization που επικεντρώνεται ξεχωριστά για το κάθε χέρι του mech σας και στα πόδια. Κάθε configuration έχει τα δικά του υπέρ και κατά. Μπορεί τα crab legs να σας επιτρέπουν την κίνηση στην επιφάνεια του νερού, αλλά είναι αργά στην στεριά, ενώ αν υπερφορτώσετε το mech σας με όπλα θα καταντήσετε ένα καλά οπλισμένο τούβλο και ούτω καθεξής. Στο single-player πάντως δεν θα μπείτε σε πολλά διλήμματα, αφού κατά την διάρκεια του campaign σας υπαγορεύεται τι χρειάζεται να “φορέσετε” και τι να αφήσετε στην ρομποτική σας γκαρνταρόμπα. Υπάρχουν επίσης και αποστολές εκτός mech, που προσωπικά τις βρήκα ελαφρώς ανούσιες αφού από την αίσθηση της υπεροχής που δίνει καμιά φορά το παιχνίδι όταν είστε μέσα στο ρομπότ, περνάτε σε ένα κακέκτυπο του Gears of War χωρίς σύστημα κάλυψης.

Μπόνους αναφορά αξίζει να γίνει στα bosses που ακολουθούν την λογική του Metroid Prime. Είναι τεράστια και πρέπει να βρείτε μια στρατηγική για να τα ρίξετε. Μόνο που στο Front Mission όλο αυτό βασίζεται στο πίου-πίου και την επανεμφάνιση των αντικειμένων υγείας. Αν δεν λιποθυμήσετε από την βαρεμάρα λοιπόν, θα περάσετε αρκετό χρόνο μέχρι να ρίξετε ένα boss. Η μάχη είναι ελαφρώς άμυαλη. Έχετε την επιλογή να βαράτε τους εχθρούς με τα όπλα σας, να επιδοθείτε σε ρομπο-μπούφλες και άλλα τέτοια ωραία. Την περισσότερη ώρα όμως είστε πίσω από κάποιον τοίχο ή βαράτε κάποιον από απόσταση, λαμβάνοντας και ζημιά ταυτοχρόνως. Ευτυχώς η δυστυχώς το παιχνίδι δεν σας αφήνει ποτέ να στεγνώσετε από recovery items άσχετα αν η ενέργεια σας και εντός και εκτός mech ξαναγεμίζει από μόνη της.

Home-made πυραβλάκια για το πάρτι σας.

Μας μένει λοιπόν το multiplayer που προσφέρει τα deathmach, team deathmach, domination και supremacy. Εκεί τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα αφού το customization παίζει σημαντικό ρόλο και χωρίς να σας περιορίζει κάτι, οι λοιποί εχθροί είναι άνθρωποι και όχι χαζό AI και γενικά τα πράγματα λειτουργούν καλύτερα, παρά τα προβλήματα του χειρισμού. Το βασικό αρνητικό του multiplayer είναι ότι το supremacy και domination (κάτι σαν capture the flag) κάνουν ώρες να τελειώσουν. Είναι μεν διασκεδαστικά αλλά μπορεί να πάρει ώρες και ώρες για να ολοκληρωθεί ένας και μόνο γύρος.

Από τεχνικής πλευράς ο τίτλος είναι γεμάτος υποσχέσεις αλλά εν τέλει βρίσκεται κολλημένος στην γλίτσα της μετριότητας. Το σκηνικό είναι αρκετά καλοστημένο και τα ρομπότ έχουν ένα ιδιαίτερο look, με γιαπωνέζικη πινελιά, αλλά και “δυτικό” industrial design που τα κάνει άγρια, χοντροκομμένα αλλά και όμορφα. Από εκεί και πέρα, τα περιβάλλοντα του παιχνιδιού είναι αδιάφορα. Υπάρχει αρκετή ποικιλία μέσα στα πέντε κεφάλαια, αλλά τα σκηνικά δεν είναι ούτε τα πιο λεπτομερή, ούτε το level design τόσο περίπλοκο. Οι εκρήξεις και τα μοντέλα των mechs (το παιχνίδι τα ονομάζει Wanzers παρεμπιπτόντως) είναι αρκετά όμορφα για να ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο πεδίο της μάχης. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες ακολουθούν το επίπεδο των χαρακτήρων του σεναρίου. Ενώ έχουν ικανοποιητικές εκφράσεις προσώπου, θυμίζουν ελαφρώς κάτι από το παρελθόν. Ο ήχος κινείται κι αυτός σε μέτρια επίπεδα. Δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο ηχητικά εκτός από τις βλακώδεις ατάκες και μερικές φλατ ερμηνείες που θα ταίριαζαν κουτί στην “Ζωή της Άλλης”.

Ρομπο-ξύλίκια γι αυτoύς που δεν κάθονται φρόνιμα!

Όπως καταλαβαίνετε, το εν λόγω “evolution” κάνει τον Δαρβίνο να γυρνάει μέσα στον τάφο του σαν ένας μίνι μετροπόντικας. Εδώ που τα λέμε βέβαια, το Front Mission Evolved δεν είναι παντελώς κακό. Ενδέχεται να ενθουσιάσει τους λάτρεις των mechs και ίσως αποτελεί και ένα fan service για τους πιστούς της σειράς. Συν το ότι το σώζει ελαφρώς το multiplayer. Όμως γενικά πρόκειται για έναν τίτλο που “περνάει και δεν ακουμπάει”.

+ Ενδιαφέρον customization
+ Αρκετά καλό multiplayer
+ Ποικιλία περιβαλλόντων

- Φώσκολο σε anime έχετε δει; Αυτό είναι το στόρι...
- Μικρό campaign
- Χρονοβόρα bosses
- Αδιάφορος ήχος
- Βλακώδεις διάλογοι
- Χρονοβόρο multiplayer

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

Πλατφόρμα: PC, Xbox 360, PS3
Έκδοση: Square Enix
Ανάπτυξη: Double Helix
Διάθεση: CD Media
Είδος: Mech action shooter
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://na.frontmissionevolved.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 8/10/2010
PEGI: 16