alt text

Extinction Review

Το Extinction είναι το νέο πόνημα της Iron Galaxy, ενός στούντιο γνωστού για την ομολογουμένως καλή δουλειά του στο Killer Instict αυτής της γενιάς. Το Extinction αντλεί ξεκάθαρα την θεματολογία του από τον κόσμο του Attack on Titan, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εισάγει κάποιους ενδιαφέροντες μηχανισμούς στις μάχες με τα κολοσσιαία πλάσματα που καλείστε να αντιμετωπίσετε στο παιχνίδι. Δυστυχώς όμως είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα παιχνιδιού που επικεντρώνεται σε μία ενδιαφέρουσα ιδέα, που όμως αποτυγχάνει να την πλαισιώσει με όλα τα άλλα στοιχεία που κάνουν ποιοτικό ένα παιχνίδι, παραδίδοντας ένα άκρως απογοητευτικό αποτέλεσμα.

Η ιστορία του Extinction επικεντρώνεται στον Avil, ο οποίος είναι το τελευταίο μέλος των Sentinels, δηλαδή της ομάδας που ήταν υπεύθυνη για την εξόντωση των τεράστιων Ravenii. Αυτά τα γιγάντια τέρατα απειλούν ξανά την ανθρωπότητα με αφανισμό, οπότε ο Avil, με την βοήθεια της μοναδικής συμμάχου του ονόματι Xandra, προσπαθεί να σώσει τους εναπομείναντες αβοήθητους ανθρώπους και να δώσει οριστικό τέλος στα τέρατα. Η απλοϊκή ιστορία είναι το μικρότερο πρόβλημα του Extinction. Έχουμε δει κι άλλες απλοϊκές ιστορίες, οι οποίες όμως δένουν με μία ωραία αφήγηση, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, εξέλιξη κτλ. Εδώ δυστυχώς όλα όσα συνοδεύουν την ιστορία είναι τραγικά.

Τα cutscenes είναι μετρημένα στα δάκτυλα, ενώ και το κάθε ένα δεν ξεπερνάει το ένα λεπτό, οπότε μαθαίνετε με το σταγονόμετρο πληροφορίες τόσο για τον κόσμο του παιχνιδιού, όσο και για τους ίδιους τους χαρακτήρες. Μάλιστα ατυχώς, αντί να χρησιμοποιηθούν αυτά τα cutscenes για να αφηγηθούν την όποια εξέλιξη της ιστορίας, περιορίζονται στο να σας δείχνουν την ιστορία των πρωταγωνιστών πριν τα γεγονότα στα οποία λαμβάνετε μέρος. Πέρα από τα λιγοστά και εκτός τόπου και χρόνου cutscenes, τρομερά αρνητική εντύπωση κάνει και η πολύ κακή γραφή, με απαίσιους διαλόγους μεταξύ των δύο βασικών χαρακτήρων που όχι μόνο δεν σας συνδέουν συναισθηματικά με αυτούς, αλλά τουναντίον σας κάνουν να μην νοιάζεστε καν για την τύχη τους. Σε αυτό συμβάλλει και το κάκιστο voice acting που στην καλύτερη θυμίζει παιχνίδι 20ετίας.

Οι μάχες με τα τεράστια Ravenii προσφέρουν κάποιες στιγμές αδρεναλίνης.

Οι μάχες με τα τεράστια Ravenii προσφέρουν κάποιες στιγμές αδρεναλίνης.

Η βασική ιδέα πάνω στην οποία στηρίζεται το Extinction είναι οι μάχες με τα γιγάντια τέρατα Ravenii, τα οποία για να τα σκοτώσετε πρέπει σταδιακά να τα ακρωτηριάσετε και πριν προλάβουν να φυτρώσουν ξανά τα άκρα τους, να ανεβείτε στην ράχη τους και να τους κόψετε το κεφάλι. Κάθε τέρας έρχεται με διαφορετικές πανοπλίες φτιαγμένες από ξύλο, από ατσάλι, προστατευμένες από λουκέτα κτλ, οπότε και η αντιμετώπισή τους διαφέρει ελαφρώς κάθε φορά, αλλά όχι σε σημείο που να μην επαναλαμβάνονται οι ίδιες μάχες ξανά και ξανά. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί τo τελευταίο είδος τεράτων, τα οποία δεν μπορείτε να ακρωτηριάσετε, αλλά πρέπει να τα αναγκάσετε να αυτοτραυματιστούν προσπαθώντας να σας χτυπήσουν.

Οι μάχες με τα Ravenii, ιδιαίτερα στις πρώτες ώρες της ενασχόλησης με το Extinction, είναι ομολογουμένως απολαυστικές. Η ευχαρίστηση που νιώθετε όταν αποκεφαλίζετε τα διαμελισμένα τέρατα είναι από τις λίγες θετικές εμπειρίες που μπορεί να προσφέρει το παιχνίδι, ενώ αρκετά ικανοποιητική είναι και η κάμερα με δεδομένη την μεγάλη κλίμακα των μαχών. Αρκετά εθιστικοί είναι και οι μηχανισμοί που στηρίζουν την μάχη, αφού ο αποκεφαλισμός των τεράτων μπορεί να γίνει μόνο αν έχετε γεμίσει μία συγκεκριμένη μπάρα που γεμίζει όσο ακρωτηριάζετε τα τέρατα, όταν σκοτώνετε μικρότερους εχθρούς ή όταν σώζετε τον άμαχο πληθυσμό. Η διαχείριση των καταστάσεων ώστε τα Ravenii να μην διαλύσουν την πόλη και χάσετε την αποστολή, αλλά και να μπορέσετε να γεμίσετε την μπάρα για να κάνετε την ισχυρή σας κίνηση ώστε να κόψετε τον λαιμό των γιγάντων σας γεμίζει αδρεναλίνη, η οποία όμως σταδιακά εξασθενεί κάνοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια πράγματα.

Κι εδώ φτάνουμε στα πολύ άσχημα κουσούρια του Extinction, ξεκινώντας από τις απίστευτα επαναλαμβανόμενες και ρηχές αποστολές που σας κάνουν να απηυδήσετε για τον χρόνο που σπαταλάτε στο παιχνίδι. Στην επτάωρη περίπου ενασχόλησή σας με το παιχνίδι, πρέπει είτε να σώσετε ένα συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων, είτε να σκοτώσετε ένα συγκεκριμένο αριθμό τεράτων, είτε να μπορέσετε να κρατήσετε όρθια μία από τις βάσεις σας. Μιλάμε για περισσότερες από 30 αποστολές στις οποίες κάνετε ένα από αυτά τα τρία πράγματα και τίποτα άλλο, χωρίς καμία σοβαρή εξέλιξη στην ιστορία, χωρίς ίχνος αφήγησης, χωρίς να σας δίνεται η παραμικρή αίσθηση ότι προχωράνε και εξελίσσονται οι μηχανισμοί του παιχνιδιού.

Τα γραφικά σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν.

Τα γραφικά σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν.

Στην αφόρητη επανάληψη και τη ρηχή δομή προστίθενται τρία ακόμη σοβαρά προβλήματα που καταδικάζουν το παιχνίδι. Το πρώτο αφορά τις μάχες με τους μικρότερους εχθρούς, η ποικιλία των οποίων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Στην ουσία υπάρχει μόνο ένα κουμπί για να πραγματοποιείτε τα λιγοστά combo, τα οποία όμως σύντομα καταλαβαίνετε ότι σας είναι άχρηστα, αφού χρησιμοποιείτε ξανά τις δυνατές κινήσεις που χρησιμοποιείτε και στα μεγάλα τέρατα. Τραγελαφική είναι και η σταδιακή ενσωμάτωση των skills που αποκτάτε σκοτώνοντας τα τέρατα, αφού στην ουσία δεν αλλάζει τίποτα στο κυρίως gameplay πέρα από το να γίνονται πιο ισχυρές οι ικανότητες που έχετε εξαρχής, όπως το να πηδάτε πιο ψηλά, να έχετε καλύτερο σημάδι κτλ. Τέλος και το level design των λιγοστών περιοχών θα μπορούσε με επιείκια να σταθεί σε παιχνίδι 20ετίας, αλλά με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει πολύ φτωχό, με τις περιοχές να φαντάζουν περισσότερο σαν πλαστικές μακέτες παρά σαν ζωντανός κόσμος.

Υπάρχουν κι άλλες μικρότερες παραλείψεις που επίσης αφαιρούν από την εμπειρία του παιχνιδιού. Ο θάνατος είναι ακαριαίος αφού τις περισσότερες φορές αρκεί ένα άγγιγμα ενός γίγαντα για να σας στείλει στα θυμαράκια, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνει το παιχνίδι είναι να διακόπτει την ροή της δράσης, αφού σε λίγα δευτερόλεπτα εμφανίζεστε ξανά στο σημείο που είχατε μείνει και αποτελειώνετε το τέρας με την ησυχία σας. Θα ήταν πολύ καλύτερο να χάνατε πιο δύσκολα, αλλά να υπήρχε πραγματική τιμωρία σε κάθε θάνατο, ώστε να μην διακόπτεται κάθε λίγο και λιγάκι η ροή της μάχης, αλλά και να νιώθετε πραγματικό κίνδυνο για έναν επικείμενο θάνατο. Επίσης, η κίνηση του χαρακτήρα είναι ελαφρώς πιο γρήγορη απ’ όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην μπορείτε να τον χειριστείτε σωστά και να πέφτετε σε καρφιά μόνο και μόνο επειδή δεν καταφέρατε να σταματήσετε την κίνηση τού από μία προηγούμενη ενέργεια.

Αν αντέχετε και θέλετε περισσότερες ώρες ενασχόλησης πέρα από το επτάωρο περίπου campaign, υπάρχουν τα modes extinction και skirmish. Σε αυτά χοντρικά κάνετε τα πράγματα που κάνετε και στο campaign, με την διαφορά ότι στο extinction έχετε μόνο μία ζωή για να εξολοθρεύσετε όσο πιο πολλά Ravenii μπορείτε, ενώ στο skirmish χάνετε αν πεθάνει ένα συγκεκριμένο ποσοστό του πληθυσμού. Υπάρχουν επίσης τα daily challenges τα οποία ολοκληρώνετε με στόχο να ξεπεράσετε το σκορ των άλλων παικτών.

Tα είδη των μικρών εχθρών που αντιμετωπίζετε είναι τέσσερα όλα κι όλα.

Tα είδη των μικρών εχθρών που αντιμετωπίζετε είναι τέσσερα όλα κι όλα.

Αρνητική εντύπωση κάνουν και τα γραφικά του παιχνιδιού, με ανέμπνευστες και άδειες περιοχές γεμάτες άσχημα textures που χτυπάνε στο μάτι, κτίρια που θυμίζουν τραπουλόχαρτα, ενώ και οι μικρότεροι εχθροί είναι πρόχειρα σχεδιασμένοι και θυμίζουν παιχνίδια παλιότερης γενιάς. Τα γιγάντια τέρατα, όπως και ο πρωταγωνιστής είναι πιο όμορφα σχεδιασμένοι, αλλά δεν σώζουν την κατάσταση. Εξίσου απογοητευτικά είναι τα πράγματα και στον ήχο, με επαναλαμβανόμενα μουσικά θέματα και ερμηνείες για... χρυσά βατόμουρα.

Παιχνίδια όπως το Extinction κάποτε ίσως να είχαν μία ευκαιρία να αποκτήσουν το δικό τους κοινό. Στις μέρες μας, όμως, παιχνίδια χωρίς ιστορία, χωρίς στιβαρούς μηχανισμούς gameplay, με άθλιο level design και απαρχαιωμένα γραφικά, αλλά και με δυσανάλογα υψηλή τιμή για ότι προσφέρουν, δεν έχουν καμία τύχη. Τρανό παράδειγμα το Extinction, το οποίο είναι καταδικασμένο σε αφανισμό και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το σώσετε από αυτόν.

  • Οι μάχες με τα γιγάντια τέρατα, τουλάχιστον στο πρώτο δίωρο
  • Η κάμερα δουλεύει αξιοπρεπώς παρά την μεγάλη κλίμακα
  • Εξοργιστικά επαναλαμβανόμενες αποστολές
  • Ανύπαρκτο σενάριο, τραγική γραφή και ρηχοί χαρακτήρες
  • Φτωχό level design
  • Ελάχιστη ποικιλία εχθρών
  • Θάνατοι που διακόπτουν τη ροή της μάχης και δεν στοιχίζουν
  • Μέτρια γραφικά με κτίρια που θυμίζουν τραπουλόχαρτα
  • Ερμηνείες για χρυσό βατόμουρο
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PC
ΑΝΑΠΤΥΞΗ:Iron Galaxy
ΕΚΔΟΣΗ:Modus Games
ΔΙΑΘΕΣΗ:-
ΕΙΔΟΣ:Action adventure
ΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player
ΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.extinction.com/
HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:10/4/2018