Υπάρχουν παιχνίδια που ενώ έχουν σοβαρά προβλήματα, σε καθηλώνουν και σε κάνουν να θες να τα παίξεις μέχρι το τέλος. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι και το Enslaved: Odyssey to the West, του οποίου το σενάριο, οι χαρακτήρες και η ποικιλία του με έκαναν να το «ρουφήξω» αχόρταγα μέχρι την τελευταία του σταγόνα.

Η ιστορία του Enslaved έχει να κάνει με έναν μουσκουλιάρη φουσκωτό “Μόγλη” που τον λένε Monkey, και μια σέξι φοβισμένη κοκκινομάλλα ονόματι Trip, που εμφανισιακά θυμίζει λίγο Nariko από το Ηeavenly Sword. Το παιχνίδια διαδραματίζεται στο μέλλον, όπου η ανθρώπινη παρουσία έχει πάψει να είναι η κυρίαρχη και τα mechs έχουν καταλάβει τα πάντα σκλαβώνοντας και σκοτώνοντας όποιον βρεθεί μπροστά τους. Η Trip και ο Monkey βρίσκονται αιχμάλωτοι σε ένα από τα πλοία που μεταφέρουν σκλάβους αλλά καταφέρνουν να δραπετεύσουν εφόσον η Trip βάζει το χεράκι της ως χάκερ. Αμέσως μετά την κινηματογραφική τους απόδραση, η Trip σκλαβώνει τον Monkey φορώντας του ένα ειδικό headband που είχε χακάρει ώστε να τον πείσει να τον βοηθήσει. Όχι ότι μπήκε στο μυαλό του, απλά αν πέθαινε η Trip, τότε το headband θα νέκρωνε τον εγκέφαλό του Monkey σκοτώνοντάς τον. Τι ευγενικό κορίτσι…

Ε εσύ κοπελιά! Στάσου μύγδαλα!

Εν τέλει ξεκινάνε μαζί το ταξίδι τους. Όσο κι αν φαίνεται ότι η Trip είναι η αφέντρα, στην πραγματικότητα ο Monkey είναι ο προστάτης και της δίνει εντολές για τις διάφορες τακτικές που θα χρησιμοποιήσουν ώστε να βγουν ζωντανοί από αυτό το ταξίδι. To σενάριο του Enslaved είναι πάρα πολύ καλό. Ίσως καλύτερο από τις περισσότερες blockbuster ταινίες που είχαμε την ατυχία να δούμε μέχρι τώρα τη φετινή χρονιά. Οι χαρακτήρες, που μαζί με τον Pigsy που εμφανίζεται αργότερα είναι μόνο τρεις και έχουν αρκετό χώρο να αναπτυχθούν, να δείξουν την ανθρώπινη υπόστασή τους και να αποκτήσουν βάθος στα 14 κεφάλαια του παιχνιδιού. Πράγμα που σπανίως βλέπουμε σε παιχνίδια του είδους (και τώρα τελευταία και ταινίες) και αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους που το Enslaved με καθήλωσε.

Όμως κάποιες επιλογές του gameplay χαλάνε την εικόνα αυτού του επιτεύγματος. Το παιχνίδι είναι ένα beat em up με πολλά platforming στοιχεία (βασικά την περισσότερη ώρα θα ασχολείστε με πλατφόρμες και άλματα), τα οποία γίνονται με ένα απλό πάτημα κουμπιού. Μπορεί να ο Monkey να μην πηδάει από μόνος του, αλλά αν πάτε σε ένα σημείο απ’ όπου μπορεί να πραγματοποιηθεί άλμα, τότε μόνο θα μπορέσετε να πηδήξετε. Αυτό αν και σαν ιδέα δεν είναι απαραίτητα κακό, στην υλοποίηση μας τα χαλάει πολύ. Μερικές φορές χρειάζεται να σταθείτε ακριβώς στο σωστό σημείο ώστε να εκτελέσετε το άλμα σας. Άλλες φορές και κυρίως όταν στέκεστε σε στέρεο έδαφος, δεν ξέρετε που μπορείτε να πηδήξετε και πού όχι. Οι λαβές και οι σωλήνες είναι άλλο θέμα. Δεν πρόκειται να τα χάσετε αφού πολύ απλά γυαλίζουν έτσι ώστε να τα ξεχωρίζετε από το υπόλοιπο περιβάλλον.

Δείγμα των υπέροχων γραφικών του παιχνιδιού.

Στις μάχες τα πράγματα είναι καλύτερα. Ο Monkey διαθέτει ένα τηλεσκοπικό κοντάρι με το οποίο κάνει θρύψαλα τους ρομποντενεκέδες που αντιμετωπίζει. Έχει στην διάθεσή του μια αδύναμη γρήγορη κίνηση, μια δυνατή αλλά αργή κίνηση, μια κίνηση που χρησιμοποιείται όταν πολλαπλοί εχθροί τον έχουν στήσει στον τοίχο και είναι έτοιμοι να τον κάνουν κεμπάπ (με τζατζίκι και πατάτες), άμυνα, αποφυγή και μια κίνηση που ακινητοποιεί τους εχθρούς για λίγο, αφαιρώντας και τυχόν ασπίδες. Επιπλέον, με τα κατάλληλα πυρομαχικά, το εν λόγω κοντάρι είναι και βλητικό όπλο που ρίχνει πλάσμα ή ηλεκτρικά φορτισμένες ριπές για να βραχυκυκλώνει τους ρομποτικούς στόχους.

Η μάχη έχει πολύ στρατηγική. Χρειάζεται να χρησιμοποιείτε την αποφυγή και την άμυνα πολύ προσεκτικά, καθώς και την ακινητοποίηση. Πολλοί εχθροί έχουν επιθέσεις που δεν μπορείτε να μπλοκάρετε, ενώ κάποιοι άλλοι φέρουν ασπίδες που σπάτε μόνο όταν τους ακινητοποιείτε ή τους σοκάρετε με το ανάλογο ammo. Κάποια από τα ρομπότ μπορείτε να τα πιάσετε και να χρησιμοποιείστε κομμάτια τους εναντίων των άλλων. Παράδειγμα, κάποια mechs που φέρουν power cores είναι ιδανικά να τα πιάσετε και να προκαλέσετε μια έκρηξη που θα καταστρέψει τα υπόλοιπα γύρω σας. Επίσης, κάποια διαθέτουν πολυβόλα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, ενώ δεν λείπουν και τα turrets που μετά την απενεργοποίησή τους, είναι στην διάθεσή σας. Τα αφεντικά, που αποτελούν και αυτά σημαντικό μέρος του παιχνιδιού, είναι αρκετά εντυπωσιακά, αλλά δεν θα σας δυσκολέψουν μόλις καταλάβετε με ποιο τρόπο αντιμετωπίζονται.

Για λαδοντενεκές βγάζεις πολλές σπίθες...

Η Trip προσφέρει και την αναβάθμιση του εξοπλισμού και της υγείας μέσα από ένα ειδικό μενού. Γι αυτές τις αναβαθμίσεις χρειάζεστε tech orbs, τα οποία βρίσκετε σε μεγάλους αριθμούς στα περιβάλλοντα ή στα “νεκρά” ρομπότ. Αν κάνετε λίγο παραπάνω από τις μισές που σας προσφέρονται, οι μάχες γίνονται παιχνιδάκι. Η Trip επίσης, αν και τον περισσότερο καιρό κάνει κάτι άλλο παράλληλα με τον Monkey, μερικές φορές θα χρειαστεί να τραβήξει την προσοχή κοντινών turrets ή mechs με όπλα ωστε να μπορέσετε να φτάσετε κάπου. Μπορείτε ακόμα να της πείτε πότε να μείνει ακίνητη και πότε να τρέξει προς τα εσάς. Το καλό είναι οτι όλο αυτό δεν γίνεται σαν τα ενοχλητικά escort missions που εμφανίζονται σε άλλους τίτλους αλλά σε συγκεκριμένα σημεία. Κατά τα άλλα, υπάρχουν και μερικές περιπτώσεις που θα κληθείτε να την κουβαλήσετε και να την πετάξετε σε κάποιες απομακρυνσμένες πλατφόρμες που δεν μπορεί να φτάσει.

Ερχόμαστε τώρα στα αρνητικά τα οποία είναι αρκετά. Πρώτα απ’ όλα η κάμερα πρέπει να έχει επιληπτικές τάσεις, αφού σε περίπτωση που χωθεί σε κάποια γωνία, δείχνει άλλα 'ντ' άλλων. Ειδικότερα στις μάχες αποπροσανατολίζει σε σημείο που να μην ξέρετε τι βαράτε, πώς το βαράτε, ποιος σας βαράει κι από πού. Επιπλέον, υπάρχουν και AI bugs τα οποία θα σας αφήσουν άφωνους με την... ηλιθιότητα τους. Κάποιοι εχθροί κολλάνε σε γωνίες και δεν λένε να ξεκολλήσουν. Ειδικότερα όταν αυτός ο εχθρός είναι demolition mech το οποίο θέλει συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης και πρακτικά δεν μπορείτε να προχωρήσετε το παιχνίδι.

Γκατζετάκι ανθρώπινης δυστοπίας made by Apple;

Όσο για τα γραφικά του τίτλου, αυτά χαρακτηρίζονται από μία και μόνο λέξη: πανέμορφα. Από την κατεστραμμένη Νέα Υόρκη μέχρι το εσωτερικό ενός τεράστιου mech, όλα έχουν σχεδιαστεί με στιλ και λεπτομέρεια που συχνά κόβει την ανάσα. Οι χαρακτήρες είναι λεπτομερέστατοι και κινούνται αρκετά φυσικά, ενώ στα βίντεο οι εκφράσεις των προσώπων είναι αρκετά καλές. Αυτό ακριβώς που περιμέναμε από την Ninja Theory δηλαδή. Οι εχθροί, όντας mechs, γίνονται χίλια κομμάτια, ενώ η τελειωτική κίνηση σε αργή κίνηση που ζουμάρει στην αγριόφατσα του Monkey, μας δίνει ακριβώς την αίσθηση ότι χειριζόμαστε έναν υπερβολικά δυνατό αγροίκο.

Κλείνοντας το review λοιπόν θεωρώ ότι το Enslaved: Odyssey to the West δικαιώνει κάποιες επιλογές της Ninja Theory, ενώ κάποιες άλλες είναι απλά… ατυχείς. Πρόκειται για ένα γραμμικό παιχνίδι με μηδενικό replay value, που ενώ δεν έχει σε καμμία περίπτωση το budget και την τεχνολογία του Heavenly Sword, το ξεπερνάει σε συναίσθημα (και το HS είχε αρκετό αν θυμάστε καλά) χωρίς να καταντάει μελόδραμα και οι χαρακτήρες του αποκτούν περισσότερο βάθος κατά την διάρκειά του. Μαζί με τις χορταστικές μάχες και το platforming, μάλλον θα παραβλέψετε τα πολλαπλά λάθη του και θα το απολαύσετε δεόντως.

+ Ιστορία και πλήρης σκιαγράφηση χαρακτήρων
+ Οι μάχες είναι απολαυστικές και θέλουν στρατηγική
+ Υπέροχα γραφικά
+ Οι αναβαθμίσεις του χαρακτήρα που προσφέρει η Trip

- Πολλά bugs, κυρίως στο AI
- Προβληματικές επιλογές χειρισμού στο platforming
- Κάμερα που παθαίνει κρίσεις πανικού στις μάχες
- Το παίζετε μια φορά και πάπαλα…

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

Πλατφόρμα: Xbox 360, PS3
Έκδοση: Namco Bandai
Ανάπτυξη: Ninja Theory
Διάθεση: Namco Bandai Partners Hellas
Είδος: Action-adventure
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://enslaved.uk.namcobandaigames.eu/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 8/10/2010
PEGI: 16