Η επιτυχημένη αναβίωση της σειράς Doom κατά την τελευταία δεκαετία συνεχίζεται με το Doom The Dark Ages, το οποίο παικτικά αποτελεί διάδοχο αλλά σεναριακά prequel των Doom (2016) και Doom Eternal. Ας δούμε αν είναι αντάξιο των προηγούμενων τίτλων και του ονόματος που κουβαλάει.
Ως prequel, το παιχνίδι αφηγείται πώς ο Doom Slayer μετατρέπεται από υπερόπλο σωτηρίας της ανθρωπότητας σε φόβο και τρόμο των δαιμόνων. Ο δαιμονικός πρίγκιπας Ahzrak, με τον ολοκόκκινο χιτώνα και τα πεταχτά μαύρα κέρατα, διεκδικεί την κυριαρχία της κολάσεως, και ο Slayer είναι το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνον και τον σκοπό του. Αφήνοντας πίσω το φουτουριστικό sci-fi περιβάλλον του Doom Eternal, το παιχνίδι διαδραματίζεται σε ένα σκοτεινό, μεσαιωνικό τοπίο με κάστρα, ιπτάμενους δράκους, διαστημόπλοια και πύλες της κολάσεως.
Ο χειρισμός παραμένει πιστός στη φόρμουλα των προηγούμενων Doom, με τις γνώριμες μπάρες υγείας και θωράκισης στο κάτω μέρος της οθόνης. Το tutorial είναι κατανοητό όσον αφορά τον χειρισμό, όμως δεν αξιοποιεί το codex για να παρουσιάσει τα νέα τέρατα — κάτι που παλαιότερα προσέδιδε βάθος και επιπλέον πληροφορίες. Το melee έχει αναβαθμιστεί αισθητά, με τον Slayer να χρησιμοποιεί power gauntlet, flail για επιθέσεις σε μεγαλύτερη εμβέλεια, αλλά και μια ασπίδα που λειτουργεί τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά καθώς πετιέται προς τους εχθρούς. Μια νέα προσθήκη είναι η δυνατότητα απόκρουσης και επιστροφής ενεργειακών κυμάτων. Πατώντας το σωστό κουμπί τη σωστή στιγμή, αποκρούετε τα πράσινα κύματα και τα επιστρέφετε στον εχθρό. Αρχικά μοιάζει εκτός ύφους Doom, αλλά σύντομα ενσωματώνεται στη γενική αίσθηση του gameplay. Οι ζαλισμένοι εχθροί μπορούν να εξοντωθούν άμεσα χωρίς τα υποχρεωτικά και επαναλαμβανόμενα animations που υπήρχαν στο Eternal, εκτός εάν η κίνηση γίνει από ψηλά. Τα όπλα ανταποκρίνονται πλήρως στο ύφος της σειράς. Εκτός από το super shotgun και το shield saw που τρώει κόκαλα, υπάρχουν πιο ευφάνταστα όπλα όπως το pulverizer που χρησιμοποιεί ολόκληρα κρανία αντί για φυσίγγια. Επιστρέφουν και τα εκρηκτικά βαρέλια, αν και το περιβάλλον δεν καταστρέφεται ιδιαίτερα — κάτι που δεν ενοχλεί αφού οι περισσότερες πίστες εξελίσσονται σε ανοιχτά περιβάλλοντα.
Από το παιχνίδι απουσιάζουν τα double jump και air dash που είχαμε στο Eternal, γεγονός που περιορίζει την κινητικότητα αλλά ταιριάζει στον πιο «βαρύ» μεσαιωνικό τόνο. Τα platforming στοιχεία αφορούν βασικό σκαρφάλωμα και μίνι-γρίφους, όπως η χρήση της ασπίδας για την ενεργοποίηση μηχανισμών ή το άνοιγμα διαδρομών. Υπάρχουν και στιγμές εξερεύνησης κάτω από το νερό, μέσα σε σπηλιές, που οδηγούν σε αναβαθμίσεις ή μυστικά. Ο χρυσός, απαραίτητος για την αναβάθμιση του εξοπλισμού, όπως και οι ρούνοι, συχνά βρίσκονται σε δυσπρόσιτα σημεία, αλλά ο εξαιρετικός τρισδιάστατος χάρτης σας καθοδηγεί αποτελεσματικά. Τα secrets εξακολουθούν να είναι σημαντικά για την 100% ολοκλήρωση, όμως κάποιες φορές μπορεί να χαθούν λόγω λεπτομερειών, όπως πχ αν βρείτε ένα life sigil (κάτι που σας επαναφέρει στη ζωή και γεμίζει την μπάρα υγείας) αλλά δεν το πάρετε ή απομακρυνθείτε πολύ γρήγορα από αυτό. Οι εχθροί είναι επανασχεδιασμένοι ώστε να ταιριάζουν στο νέο σκηνικό και τις αλλαγές στο gameplay. Η ασπίδα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς συχνά είτε μπλοκάρετε είτε επιτίθεστε από απόσταση. Σε αντίθεση με το Doom Eternal, εδώ δεν απαιτούνται χτυπήματα με συγκεκριμένα όπλα για τους πιο δυνατούς αντιπάλους, αλλά τα περισσότερα από αυτά είναι εξίσου αποτελεσματικά απέναντί τους, αρκεί να χτυπάτε τη σωστή στιγμή.
Δύο ακόμη προσθήκες στο παιχνίδι έρχονται να δώσουν κάτι διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει: οι εναέριες μάχες όπου χειρίζεστε τον Mech Dragon και οι close-combat σκηνές όπου χειρίζεστε το τεράστιο Atlan Mech. Ωστόσο, και οι δύο λειτουργούν περισσότερο ως ενδιάμεσα διαλείμματα από το shooting και όχι ως ουσιαστικό μέρος του gameplay. Τα κομμάτια με τον δράκο, όπου συνήθως πυροβολείτε έναν στόχο από ψηλά, αποκρούετε πράσινες και κόκκινες επιθέσεις και στη συνέχεια προσγειώνεστε -μέχρι το επόμενο σημείο- δεν σχετίζονται τόσο με τον κόσμο του Doom όπως τον ξέρουμε. Όσο για τις μάχες με το mech, αυτές περιορίζονται στο να δίνετε μπουνιές σε άλλους εξίσου τεράστιους εχθρούς και ενίοτε να τους ποδοπατάτε, σε κίνηση λίγο πιο αργή από του υπόλοιπου παιχνιδιού. Ουσιαστικά, και τα δύο αυτά στοιχεία του παιχνιδιού είναι υπερβολικά απλά και εύκολα, σε βαθμό που λειτουργούν περισσότερο ως ένα διάλειμμα από το κεντρικό μέρος του παιχνιδιού παρά ως συνέχειά του. Οι πίστες διαρκούν περίπου μία ώρα η καθεμία, με ορισμένες να διαρκούν λίγο περισσότερο, ανάλογα με το πόσο ενδιαφέρεστε για τα collectibles. Μάλιστα, μία από αυτές είναι τόσο μεγάλη που χωρίζεται δύο μέρη. Τα checkpoints είναι γενικά σωστά τοποθετημένα στον κόσμο, όμως η ειδοποίηση ότι φτάσατε σε αυτά και αποθηκεύσατε την πρόοδό σας εξαφανίζεται πολύ γρήγορα.
Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού ξεχωρίζει, με έναν πρότυπο συνδυασμό διαστημοπλοίων και δράκων. Καταρράκτες σε ύψος ουρανοξυστών, ερειπωμένα κάστρα, πεδία μάχης με δεκάδες δαίμονες να τρέχουν καταπάνω σας, σκοτεινά δάση και καμένη γη βγαλμένη από την κόλαση εναλλάσσονται και κρατούν το ενδιαφέρον. Λεπτομέρειες όπως οι αντανακλάσεις στο νερό και στα όπλα, τα εφέ φωτός ή τα δέντρα που καίγονται στη βραδινή βροχή προσφέρουν μια οπτικά πλούσια εμπειρία. Το feedback από τα χτυπήματα είναι έντονο και ξεκάθαρο, με μια γρατσουνιά να εμφανίζεται στο κέντρο της οθόνης, αποσπώντας σας την προσοχή κατάλληλα. Η βία, που είναι σήμα κατατεθέν των Doom, έχει την τιμητική της, με διαμελισμούς, κακούς να κόβονται στην μέση από την ασπίδα, θεαματικά finisher moves κτλ. Ωστόσο, η ποικιλία των εχθρών εξαντλείται νωρίς, αφού οι περισσότεροι παρουσιάζονται μέσα στα πρώτα επίπεδα και δεν εμφανίζονται καινούριοι σταδιακά, με αποτέλεσμα να βλέπετε συχνά τους ίδιους. Το ίδιο ισχύει και για τα cutscenes: κινηματογραφικά, αλλά χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα ή αξέχαστες στιγμές και υπάρχουν για να προχωρούν την ιστορία παρακάτω. Επίσης να αναφέρω πως συνάντησα ένα bug, όπου μετά από restart σε checkpoint οι εχθροί δεν εμφανίζονταν και η πίστα δεν προχωρούσε. Το πρόβλημα λύθηκε με επανεκκίνηση του παιχνιδιού, χωρίς να χάσω πρόοδο, αλλά παρουσιάστηκε τουλάχιστον άλλη μία φορά.
Τα ηχητικά εφέ κυμαίνονται στα αναμενόμενα πλαίσια, με λεπτομέρειες όπως ήχοι από καμπάνες, βροχή και σφυρίγματα του ανέμου. Οι αποκρούσεις με την ασπίδα έχουν ικανοποιητικό ήχο, αν και κάποιες φορές θυμίζουν… τηγάνι. Το industrial metal soundtrack από τη Finishing Move μπορεί να μη δένει απόλυτα με τον μεσαιωνικό κόσμο, αλλά είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Οι ήσυχες στιγμές προσφέρουν αντίθεση, όμως αξίζει να αυξήσετε την ένταση της μουσικής αφού από προεπιλογή αυτή είναι χαμηλωμένη.
Λιγότερο… ακροβατικό σε σχέση με το Doom Eternal, αλλά με περισσότερη δράση, το Doom The Dark Ages ακολουθεί τα βήματα των προκατόχων του προσφέροντας δεκάδες ώρες απολαυστικής δράσης και εξολόθρευσης δαιμονικών κακών. Αν είστε φαν της σειράς Doom, θα το λατρέψετε.
| Πλατφόρμα: | PS5 (review), Xbox Series X/S, PC |
|---|---|
| Ανάπτυξη: | id Software |
| Έκδοση: | Bethesda |
| Διάθεση: | Ave |