Darksiders 2 Review
Είναι μια μάλλον ατυχής στιγμή, να συνειδητοποιείς ότι το παιχνίδι που περιμένες τρελά τον τελευταίο χρόνο, δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου. Νιώθεις απογοήτευση, αδικία για την αφοσίωση που του έδειξες, και, εν τέλει, αυτή την κενή αίσθηση του να μην ξέρεις ποιον να πρωτοκατηγορήσεις, ιδίως αν το παιχνίδι είχε φοβερές προοπτικές. Και ενώ το Darksiders 2 δεν είναι ακριβώς απογοητευτικό, σίγουρα δε θα μπορέσει, αυτό και οι δημιουργοί του, να απολαύσουν τις δάφνες που, τόσο εγώ όσο και πάμπολλοι gamers, ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε.
Το στραβοπάτημα ξεκινά από την αρχή του Darksiders 2, εκεί που επιβεβαιώνεται πως το sequel πραγματεύεται όντως την προσπάθεια του Θανάτου, του Καβαλάρη με το χλωμό άλογο, να ξεκαθαρίσει την κατάσταση γύρω από την προδοσία που υπέστει ο αδερφός του Πόλεμος στο πρώτο Darksiders. Όλα αυτά, τη στιγμή που το πρώτο παιχνίδι έκλεισε με μια φοβερή σκηνή, αφήνοντας ελπίδες για μεγαλειώδεις καταστάσεις τετραπλού co-op στη συνέχεια. Κάτι φυσικά που δεν ισχύει. Ο Θάνατος είναι μόνος όπως και ο Πόλεμος, αλλά αυτή τη φορά ο πρωταγωνιστής δεν ταξιδεύει σε μια κατεστραμμένη Γη, αλλά στα Nether Realms (σ.σ.: Κάτω Βασίλεια), όπου πρέπει να γίνει ο θεληματάρης πολλών υπάρξεων, ώστε να καταφέρει να σώσει τον αδερφό του.
Ο Terminator, στο review του Darksiders μερικά χρόνια πριν, είχε γράψει πως ο Πόλεμος είναι "είναι φοβερά cool, όπως αρμόζει σε έναν Καβαλάρη της Αποκάλυψης" – προφανέστατα, δε φανταζόταν πώς θα είναι ο Θάνατος στο sequel. Ο πιο φοβερός από τους Καβαλάρηδες, όπως ισχυρίζεται το παιχνίδι, είναι από μόνος του ένα πολύ καλός λόγος για να ασχοληθείτε μαζί του. Είναι ήρεμος στους διαλόγους του με τρομερά πλάσματα, καταφέρνει όμως να γίνει τρομερός εχθρός όταν τα πράγματα εξελίσσονται... στραβά. Δείχνει να παίρνει τη θέση του υπάκουου θεληματάρη πιο συχνά απ’ ότι θα έπρεπε, όταν έρθει η ώρα όμως παίρνει αυτό που θέλει χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Ετοιμόλογος, πανέξυπνος και έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα για τον αδερφό του, είναι ικανός να θυσιάσει οτιδήποτε για να αποκαταστήσει την τάξη. Σίγουρα ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ήρωες σε video game τέτοιου είδους και ένα κερδισμένο στοίχημα για τη Vigil.
Αυτός ο τρομερός ήρωας ταξιδεύει στα Nether Realms, για να βρει τον τρόπο να διελευκάνει την πολύπλοκη σκευωρία. Κόσμοι διαφορετικοί από τη Γη, που έδωσαν την ελευθερία στα ταλαντούχα παιδιά της Vigil να δημιουργήσουν μοναδικές καταστάσεις. Τα μέρη που ταξιδεύει ο Θάνατος αντιστοιχούν σε –κυρίως- τέσσερα διαφορετικά βασίλεια, το καθένα με εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Μπορεί τα περιβάλλοντα να μην είναι διαδραστικά, και το platforming στα βασίλεια να περιορίζεται στα πολύ βασικά (περισσότερο υπάρχει μέσα στα dungeons του παιχνιδιού), ο σχεδιασμός όμως των κόσμων και οι επιλογές των χρωμάτων, κάνουν το Darksiders 2 και το ταξίδι του Θανάτου μια μοναδική εμπειρία. Το αν θα αρέσει σε όλους είναι ένα καθαρά υποκειμενικό θέμα, αλλά το παιχνίδι καταφέρνει να έχει τη δική του ταυτότητα, αν και υπάρχουν διάφορες φωνές που υποστηρίζουν πως η απομάκρυνση από το γκρίζο του original ίσως να έχει επηρεαστεί υπερβολικά πολύ από το World of Warcraft.
Αν πράγματι ισχύει το παραπάνω, κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Αυτό όμως που ο καθένας μπορεί να καταλάβει είναι πως το τέκνο της Vigil, όπως και ο προκάτοχος του άλλωστε, δανείζεται και κατόπιν προσαρμόζει στοιχεία από ένα σωρό παιχνίδια. Καταρχήν, το Darksiders 2 έχει πιο πολλές RPG “ανησυχίες” από το πρώτο παιχνίδι. Πλέον πρέπει να έχετε κατά νου, όχι μόνο τη ζωή και το Wrath (που αντιστοιχεί στο mana των υπόλοιπων παιχνιδιών και αναλίσκεται σε ειδικές δυνάμεις), αλλά και τί είδους πανοπλία φοράτε, ποιο δευτερεύον όπλο έχετε, ποιά ειδική δύναμη θα διαλέξετε να ξεκλειδώσετε ή να ενδυναμώσετε, ποιος είναι ο κύριος άξονας του τρόπου παιχνιδιού σας κλπ. Όλα αυτά καθορίζονται από το level που έχει φτάσει ο Θάνατος και από το πώς εσείς ξοδεύετε το χρυσό (Gilt το ονομάζει το παιχνίδι) στους σκόρπιους εμπόρους και εκπαιδευτές.
Προχωρώντας λοιπόν στο παιχνίδι, σκοτώνοντας ό,τι κινείται, και ολοκληρώνοντας αποστολές, επιβραβέυεστε με XP, που προφανώς σας βοηθούν να ανεβείτε επίπεδο. Καθώς εκτελείται αυτή η διαδικασία, ο Θάνατος βρίσκει όπλα, που χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: το κύριο, που είναι τα γνωστά του δρεπάνια, και τα δευτερεύοντα, που μπορεί να είναι βαριά όπλα (σφυριά, τσεκούρια κλπ) και τα λεγόμενα melee, που είναι ουσιαστικά προεκτάσεις των χεριών του ήρωα (νύχια, γάντια κ.ο.κ.). Το παιχνίδι ποτέ δεν αναγκάζει τη χρήση κάποιας συγκεκριμένης στρατηγικής στα όπλα –ας πούμε τα melee είναι απίστευτα γρήγορα, κάνουν λιγότερη ζημιά από τα άλλα- αλλά γενικότερα, οι μάχες και οι εχθροί στο Darksiders 2 είναι ένα τικ γρηγορότεροι απ’ ότι θα έπρεπε, οπότε τα melee όπλα για κάποιους είναι μονόδρομος.
Και δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα με τις αναρίθμητες επιλογές στα όπλα. Καθένα από αυτά έχει κάποια σπέσιαλ ικανότητα, όπως ένα αυξημένο ποσοστό critical, ή μεγαλύτερη επιτυχία στις διαπεραστικές επιθέσεις. Κάτι που, ενώ υπόσχεται φοβερές επιλογές τόσο στη στρατηγική όσο και στην ανάπτυξη των ίδιων των RPG στοιχείων, εν τέλει καταλήγει να χαλάει την ισορροπία του παιχνιδιού, ιδίως προς το τέλος. Δεν είναι τυχαίο που το παιχνίδι καταλήγει σε μία από τις πιο αδιάφορες τελικές μάχες που έχω παίξει τα τελευταία χρόνια, αντίθετα από το πρώτο Darksiders. Όλα αυτά ακριβώς ισχύουν και για τις πανοπλίες και τα περιδέραια (υπάρχουν και τέτοια), που τουμπανιάζουν το Θάνατο με τρομερές δυνάμεις. Βέβαια, αυτό είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να απολαύσετε το παιχνίδι ευθύς εξαρχής στον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, αλλά το θέμα είναι πως η όλη ισορροπία του παιχνιδιού... μπάζει ελαφρώς.
Όπως και νά’χει το θέμα, οι μάχες του Darksiders 2 είναι θεαματικές. Πέρα από τα ίδια τα πλάσματα που θέλουν να ξεκάνουν τον Θάνατο -τα οποία είναι πολύ καλοσχεδιασμένα πλην ελαφρώς επαναλαμβανόμενα- οι επιθέσεις τους όσο και οι επιθέσεις και δυνάμεις του Θανάτου είναι εντυπωσιακότατες, και πάνω απ’όλα, με μια φανταστικά ομαλή και χορταστική ροή. Ο ήρωας μπορεί να καλεί πλάσματα από τον υπόκοσμο να τον υποστηρίζουν, να βγάζει ένα τεράστιο δρεπάνι και να προκαλεί βαρβάτη ζημιά σε όποιον είναι τριγύρω, και πολλές άλλες χρήσιμες υπερδυνάμεις, που κοστίζουν φυσικά Wrath. Πέρα όμως από αυτές, υπάρχει και η πολύ σπέσιαλ μορφή του Θάνατου, που τον μετατρέπει σε έναν τεράστιο Grim Reaper... και ποιος είδε τον Χάροντα και δε φοβήθηκε!
Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για το platforming, που όπως έγραψα παραπάνω γίνεται πιο έντονο στα διάφορα dungeons. Ο Θάνατος, όντας πιο ευκίνητος από τον Πόλεμο και με τα διάφορα μαγικά του, όπως ένα ειδικό γάντι που χρησιμεύει στο να πιάνεται από μερικά συγκεκριμένα σημεία, έχει μια πιο αέρινη κίνηση, που ενσωματώνει τα ακροβατικά πιο σωστά στο κυρίως gameplay από το πρώτο Darksiders. Από την άλλη πλευρά, οι γρίφοι, που είναι διάσπαρτοι στον κόσμο του παιχνιδιού, αφήνουν μια πικρή γεύση. Εύκολοι, προβλέψιμοι και συνηθισμένοι, είναι κατά πάσα πιθανότητα ο πιο αδύναμος από τους τρεις πυλώνες του gameplay.
Πάντως, το Darksiders 2 είναι χορταστικότατο. Με μια κύρια ιστορία που διαρκεί πάνω από 20 ώρες, μια ντουζίνα δευτερεύουσες, New Game+, το Crucible mode που είναι ένα είδος Horde και φυσικά διάφορα collectibles, το παιχνίδι θα σας κρατήσει απασχολημένους για πολύ καιρό. Δυστυχώς αυτό το γεγονός δεν είναι εντελώς θετικό. Ένα από τα προβλήματα που είναι ορατά στο campaign είναι πως, συχνά πυκνά, οι αποστολές διακλαδίζονται υπερβολικά πολύ, με αποτέλεσμα ο τίτλος και κατά συνέπεια ο παίκτης να χάνει τη συγκέντρωση του. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να σκεφτώ για λίγη ώρα πριν θυμηθώ ποια είναι η βασική αποστολή του βασιλείου όπου βρίσκομαι. Πρόβλημα που ούτε στο πρώτο Darksiders δεν υπήρχε, ούτε στα περισσότερα παιχνίδια με αποστολές.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε έκαν κόσμο τεράστιο, πολύχρωμο και με μεγάλη ποικιλία, που μπορεί να μην ξεχωρίζει με τα γραφικά του, ξεχωρίζει όμως σίγουρα με τη μοναδικότητα και τη δουλειά που έχει πέσει πάνω του. Τίποτα δεν είναι μοναδικά υπέροχο τεχνικά στο Darksiders 2 (ίσως μόνο μια συγκεκριμένη μάχη να ξεχωρίζει), αλλά όλα μαζί συνθέτουν ένα πανέμορφο σκηνικό, μια εμπειρία που λείπει από τις κονσόλες. Τη φαντασμαγορική εμπειρία του κόσμου του παιχνιδιού συμπληρώνει το εκπληκτικό soundtrack, δια χειρός Jesper Kyd, το οποίο έχει μερικά κορυφαία κομμάτια. Πίσω δε μένουν ούτε οι διάλογοι, που ενσαρκώνονται από ένα φοβερό καστ. Αν και δεν υπάρχουν πολύ μεγάλα ονόματα, όλοι οι ηθοποιοί που συμμετέχουν κάνουν άψογη δουλειά.
Ήθελα να λατρέψω το Darksiders 2. Ήθελα να το χρήσω υποψήφιο για GOTY ’12. Όμως δεν μπορώ. Το υπερβολικά μεγάλο campaign που χάνει τη συγκέντρωσή του, τα θέματα με την ισορροπία του gameplay, καθώς και το γεγονός ότι στην ουσία δεν προχωράει καθόλου τον πολύ ενδιαφέροντα μύθο του πρώτου παιχνιδιού, κρατάνε πίσω έναν τίτλο, που θα μπορούσε να εκτινάξει τη σειρά στην κορυφή. Μην έχετε αμφιβολία ότι το Darksiders 2 είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι. Απλά δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά που περιμέναμε.
+ Φοβερός ήχος (μουσική, διάλογοι, εφέ)
+ Αφάνταστα ικανοποιητικές μάχες
+ Τα στοιχεία RPG δίνουν τόνο φρεσκάδας στο παιχνίδι
+ Πολύ υλικό με ένα τεράστιο campaign…- …που όμως χάνει τη συγκέντρωση του
- Εύκολοι γρίφοι
- Προβλήματα ισορροπίαςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0
Πλατφόρμα: PS3 (review), Xbox 360, PC
Έκδοση: THQ
Ανάπτυξη: Vigitl
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Action adventure
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://www.darksiders.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 21/8/2012
PEGI: 16