Η ανακοίνωση του Artorias of the Abyss DLC του Dark Souls ήταν έκπληξη για πολλούς. Oι Ιάπωνες δε συνηθίζουν να βγάζουν επιπλέον περιεχόμενο για τoυς τίτλους τους, τουλάχιστον όχι τόσο συχνά όσο οι developers της Δύσης, ενώ δεν υπήρχε η αίσθηση πως κάτι έλειπε από το Dark Souls. Γι'αυτό και όταν έμαθα πως το έξτρα υλικό της έκδοσης του Dark Souls για PC θα έρθει και στις κονσόλες ενθουσιάστηκα. Νέα αφεντικά, νέες περιοχές, νέα όπλα/ξόρκια, και φυσικά, PvP αρένα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για ένα από τα αγαπημένα του παιχνίδια;

Η απάντηση γίνεται εμφανής με το που εγκαταστήσετε το Artorias of the Abyss DLC: εύκολα προσβάσιμες νέες περιοχές. Γιατί, για να ασχοληθείτε με το ολόφρεσκο πράμα που προσφέρει η From Software, πρέπει να ολοκληρώσετε μια τεράστια διαδικασία. Αν είστε νέοι παίκτες, πρέπει να προχωρήσετε το βασικό παιχνίδι περίπου στο 50% της συνολικής του διάρκειας για να αποκτήσετε πρόσβαση στο κόσμο του Oolacile. Αν βρίσκεστε στο NG+ ή έστω, έχετε περάσει ένα συγκεκριμένο σημείο, μπορεί να αναγκαστείτε να ολοκληρώσετε και να ξαναξεκινήσετε από την αρχή σε NG++ ή κάτι ανάλογο και να φτάσετε (ξανά) στη μέση της ιστορίας, ώστε να καταφέρετε, μετά κόπων και βασάνων, να απολαύσετε το Artorias of the Abyss. Το γιατί επέλεξε να κάνει τόσο δύσκολη τη διαδικασία η From, δε θα μπω καν στον κόπο να το αναλύσω, Ούτως ή άλλως είναι γνωστό στους παίκτες του Dark Souls πόσο ιδιότροπη είναι η συγκεκριμένη εταιρία σε τέτοια θέματα.

Αν πάντως έχετε ασχοληθεί εις βάθος με το βασικό παιχνίδι θα έχετε ψιλοκαταλάβει με τι ασχολείται το Artorias of the Abyss DLC. Μέσα από ένα μυστηρίωδες portal, ο undead που ελέγχετε μεταφέρεται πίσω στον χρόνο και στη χώρα Oolacile (ναι, την πατρίδα της πριγκίπισσας Dusk, που βρίσκεται κάπου στο Darkroot Basin), όπου πρέπει να ερευνήσει τα ίχνη του ιππότη Artorias και να νικήσει μια για πάντα την ψυχή της Αβύσσου, τον Manus. Το μοτίβο της μινιμαλιστικής ιστορίας καλά κρατεί και στο DLC αλλά τούτη τη φορά ο μύθος του Lordran παίρνει μια πιο στιβαρή υπόσταση, αφού στο ταξίδι σας στην Oolacile συναντάτε διάφορους NPCs στους οποίους έχουν γίνει αναφορές κατά καιρούς στους διαλόγους του παιχνιδιού, όπως οι ιππότες του Gwyn. Βέβαια, εκεί που αποτυγχάνει ο κόσμος του Artorias of the Abyss είναι στην αίσθηση της απόγνωσης και απαισιοδοξίας που επικρατεί στις υπόλοιπες περιοχές. Δεν βλέπετε παρηκμασμένα παλάτια όπως στο Anor Londo, δεν ακούτε NPCs να ζητάνε τη βοήθεια σας ενάντια στον Manus, ούτε νιώθετε απελπισμένοι από τις αφιλόξενες περιοχές.

Ο θρυλικός Artorias.

Γενικά, καθόλη τη διάρκεια του, το Artorias of the Abyss μου έδινε την αίσθηση πως δεν θα υπήρχε αν δεν το ζητούσαν τόσο απεγνωσμένα οι οπαδοί του Dark Souls, και αυτό του δίνει ένα πολύ βασικό ελάττωμα: το καθιστά fan service, μια ωδή στο μεγαλείο του βασικού τίτλου δηλαδή, που αυτομάτως το μειώνει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που το πρώτο πράγμα που συναντάτε με το που μεταφερθείτε στον κόσμο της Oolacile είναι... ένα αφεντικό. Το πρώτο από τα τέσσερα που αντιμετωπίζετε. Τα οποία τέσσερα αφεντικά είναι και από τα πιο δύσκολα του παιχνιδιού συνολικά, πράγμα που φυσικά προωθεί τη συνεργασία των παικτών μέσω summoning. Αλλά περισσότερα για το online παρακάτω. Τα αφεντικά του DLC, εντωμεταξύ, είναι ουσιαστικά ο κράχτης του, και πολύ καλά κάνουν, αφού οι μάχες εναντίον τους είναι αφάνταστα διασκεδαστικές και εξαιρετικά απαιτητικές. Παρόλο που είναι πανδύσκολα, ποτέ δε δίνουν την αίσθηση πως “κλέβουν”, παρά μόνο πως απαιτούν από εσάς στρατηγική, υπομονή και επιμονή. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα αφεντικά της κανονικής ιστορίας.

Όταν λέω ότι τα αφεντικά είναι ο κράχτης του Artorias of the Abyss το εννοώ. Από εκεί και πέρα, πολύ λίγα πράγματα αλλάζουν με την έλευση του DLC, και οι νέες περιοχές αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Ναι, το εξαιρετικό level design με τα shortcuts και τα κρυφά μονοπάτια επιστρέφει, αλλά η δομή των περιοχών της Oolacile και το πως αυτές ενώνονται απογοητεύουν ελαφρώς. Δεν υπάρχει πια η ημι-sandbox λογική των περιοχών του Dark Souls, ούτε οι πολύπλοκες συνθέσεις, όπως αυτές του Sen's Fortress ή του Undead Parish. Οι νέες περιοχές (και αυτές τέσσερις είναι) ακολουθούν μια πιο γραμμική λογική, και είναι και αρκετά μικρές. Με άλλα λόγια, αν έχετε δυνατό ήρωα και εξαιρέσετε τα bosses, η περιήγηση στη χώρα της Oolacile δεν θα σας πάρει πάνω από πέντε ωρίτσες. Κατά τ'άλλα, υπάρχουν κάποια νέα όπλα, νέα ξόρκια, μόλις μία νέα πυρομαντεία, νέες πανοπλίες, όλα σε μικρές ποσότητες. Οι νεοσυστηθείς NPCs πάντως είναι απολαυστικοί, με κορυφαίο τον Marvellous Chester και την υπέροχη στολή του.

Η μάχη με τον Kalameet παίζει να είναι η καλύτερη μετά από τους Smough & Ornstein.

Ένα ολοκαίνουριο χαρακτηριστικό που εισάγει το Artorias of the Abyss είναι η PvP αρένα που υπάρχει στην Oolacile, ή αλλιώς η Battle of Stoicism. Στην αρένα αυτή λοιπόν, έχετε τη δυνατότητα να συμμετάσχετε σε οργανωμένες μάχες, είτε αυτές είναι μονομαχίες, είτε μάχες δύο εναντίο δύο, είτε deathmatch τεσσάρων παικτών. Η όλη ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αφού οι μάχες στο Dark Souls γενικότερα είναι κορυφαίες. Όμως η εκτέλεση χωλαίνει κάπου ανάμεσα στο εκνευριστικότατο lag των servers και τη λογική που θέλει παίκτες level 101 και level 190 να είναι στην ίδια κατηγορία. Πάρα ταύτα, αν όλα πάνε καλά και πέσετε σε ώρα που η κίνηση των servers είναι τόση ώστε να βρίσκετε κόσμο, αλλά όχι τόση ώστε να υπάρχει τρομερό lag, θα ξοδέψετε αρκετή ώρα στη Battle of Stoicism προσπαθώντας να ανεβάσετε το σκορ νικών και να δείτε το nickname σας γραμμένο στο Plaque of Legends, εκεί δηλαδή που αναγράφονται οι καλύτεροι παίκτες.

Πάντως, αυτό που καταφέρνει το Artorias of the Abyss, είναι να ανανεώσει το ενδιαφέρον των παικτών για το παιχνίδι. Αυτό το λέω γιατί, ενώ στις αρχικές περιοχές που ταξίδευα πριν ξεκλειδώσω την Oolacile, πολύ δύσκολα μπορούσα να καλέσω κάποιον άλλον μέσω summoning ή να κάνω invade σε κάποιον κόσμο, με το που μπήκα στιην Oolacile βρήκα παντού signs, κάθε τόσο μου έκανε κάποιος κακιασμένος invade (και συνήθως τις έτρωγα) και με το που ανανέωσα τον χαρακτήρα μου άρχισα να κάνω και εγώ invade. Kαι όλα αυτά συνέβαιναν όπως συνέβαιναν πριν από ακριβώς ένα χρόνο, όταν πρωτοέπαιζα δηλαδή το παιχνίδι. Και αυτή είναι η αίσθηση που έπρεπε να αφήσει το DLC και ομολογώ πως το καταφέρνει άψογα. Δεν ξέρω αν αυτή η κατάσταση θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμα, αλλά έστω και αυτές οι λίγες εβδομάδες που ο κόσμος ξαναασχολήθηκε τόσο πολύ με το Dark Souls είναι ωραίες.

Praise the Sun στη Battle of Stoicism!

Τελικά, παρά τα προβλήματά του, ή καλύτερα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του Dark Souls που αποτυγχάνει να εφαρμόσει απόλυτα, το Artorias of the Abyss είναι από τα πολύ λίγα DLC που δε λειτουργούν ως ένα κομμάτι που έλειπε από τον αρχικό τίτλο. Προσφέρει εμπειρίες συμπληρωματικές, αν όχι καλύτερες σε κάποιες περιπτώσεις από τις αυθεντικές, και πάνω απ'όλα ανανεώνει το ενδιαφέρον των παικτών. Και αυτό για έναν τίτλο, τόσο δύσκολο και τόσο ιδιόρρυθμο όπως το Dark Souls, σημαίνει πολλά. Ένα εκ των οποίων είναι πως, αν αγαπήσατε το αρχικό παιχνίδι, πρέπει να ασχοληθείτε με το Artorias of the Abyss.

+ Νέα, φανταστικά αφεντικά
+ Καταφέρνει να κάνει τον κόσμο να ξαναασχοληθεί με το Dark Souls
+ Η ιδέα της PvP αρένας λειτουργεί...

- ...αν δεν υπάρχει lag στους servers
- Οι καινούριες περιοχές έχουν πολλά να ζηλέψουν από τις υπόλοιπες

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

Πλατφόρμα: PS3 (review), Xbox 360, PC
Ανάπτυξη: From Software
Έκδοση: Namco Bandai
Διάθεση: PSN, Xbox Live, Prepare to Die Edition
Είδος: RPG
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://preparetodie.com/en/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 24/10/2012
PEGI: 16