Για να πω την αλήθεια μου, για το Dark δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Όταν μου προτάθηκε για review, κοίταξα λίγο στο internet και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν: βαμπίρ και μηχανισμοί stealth. Τα θεώρησα αρκετά για να με κάνουν να πω το “ναι” και να βουτήξω στον κόσμο του. Κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μου με το παιχνίδι, αναρωτήθηκα αρκετές φορές: "τελικά αξίζει τον κόπο, ή τσάμπα το παλεύω;"

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο χαρακτήρας που χειρίζεστε στο Dark είναι ο Eric. Ένας μυστηριώδης και πολλά βαρύς τύπος, που ξεστομίζει λίγες και κοφτές κουβέντες, προσπαθώντας να αποδείξει πόσο αντί-ήρωας είναι. Χωρίς πολλά-πολλά και με ένα ιδιαίτερα γραφικό στιλ, μαθαίνετε πως είστε ένας φρέσκοδαγκωμένος βρικόλακας, ο οποίος πάσχει από αμνησία, δεν ξέρει ποιος τον δάγκωσε, τί του συμβαίνει και τελικά πού έχει μπλέξει. Χιλιοειπωμένη ιστορία που όσοι από εσάς έχετε ασχοληθεί έστω και λίγο με τα αμερικάνικα comics ή τις ταινίες με βρικόλακες, την έχετε ξαναδεί ουκ ολίγες φορές.

Ξεκινάτε λοιπόν την περιπέτειά σας σε ένα club, που κλασικά έχει δυνατή techno μουσική, πολύ κόσμο που χορεύει σαν υπνωτισμένος και γενικότερα διακατέχεται από μια ατμόσφαιρα ιδιαίτερα φορτισμένη. Σιγά-σιγά έρχεστε σε επαφή με διάφορους ανθρώπους του club αυτού, που φυσικά είναι και αυτοί βρικόλακες. Αναλαμβάνουν λοιπόν να σας "ανοίξουν τα μάτια" και να σας βοηθήσουν να βρείτε τον βρικόλακα που σας δάγκωσε, έτσι ώστε να πιείτε από το αίμα του και να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωσή σας. Μηδενική πρωτοτυπία, απούσα κάθε προσπάθεια για να παρουσιαστεί κάτι καινούριο που "πιάνει" τον παίκτη. Δεν σας κρύβω πως εάν το παιχνίδι το είχα σε demo με μόνο το tutorial και τις δύο πρώτες αποστολές, ίσως να το έκανα απεγκατάσταση στο πρώτο 20λεπτο.

Έτοιμος για το επόμενο stealth kill...

Το Dark στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε αποστολές που πρέπει να ολοκληρώσετε με objectives σημείο-σε-σημείο. Η ραχοκοκαλιά όμως του τρόπου που τις ολοκληρώνετε είναι το stealth. Κάτι που σαν ιδέα ταιριάζει στους βρικόλακες, αφού είναι γνωστό τοις πάσι πως δεν θέλουν να έχουν πολλά-πολλα με τους ανθρώπους, καθώς το ατού τους είναι το σκοτάδι και οι σκιές. Σε αυτό το σημείο το παιχνίδι άρχισε να φαντάζει ενδιαφέρον. Για λίγο...

Από τις πρώτες κιόλας αποστολές του tutorial, μαθαίνετε να κινείστε στο σκοτάδι, να εντοπίζετε τα σημεία που μπορείτε να εκμεταλλευτείτε για να βγείτε από το οπτικό πεδίο των εχθρών σας και φυσικά να τους σκοτώνετε αθόρυβα, έναν-έναν. Ο τρόπος χειρισμού του stealth στο Dark, μου θύμισε αρκετά μια κακή και υποβαθμισμένη έκδοση του αντίστοιχου στοιχείου στο The Last of Us. Και για να μην παρεξηγηθώ, το ένα παιχνίδι απέχει χιλιόμετρα από το άλλο. Aπλά υπάρχουν κάποιες ομοιότητες, με πιο βασική την όραση στο σκοτάδι που είναι το αντίστοιχο του listen mode του The Last of Us. Μπορείτε λοιπόν με το πάτημα ενός κουμπιού να βλέπετε πού βρίσκονται οι εχθροί σας και να μελετάτε τις κινήσεις τους. Σε αυτό το mode, το περιβάλλον αποκτά μια έντονη ψυχεδελική απόχρωση του μαύρου και του μπλε και οι εχθροί ξεχωρίζουν με έντονο κόκκινο χρώμα. Σας θυμίζει κάτι;

Εάν καταφέρετε και βρεθείτε σε απόσταση βολής από κάποιον εχθρό, μπορείτε να κάνετε θανάσιμη κίνηση με την υπογραφή του cool βρικόλακα που χειρίζεστε και να τον ξεκάνετε μια και καλή αθόρυβα χωρίς κανένα πρόβλημα. Μπορείτε φυσικά να επιλέξετε να πιείτε το αίμα του για να αναπληρώσετε την ενέργειά σας, όμως αυτό χρειάζεται χρόνο και δημιουργεί θόρυβο που ίσως ακούσουν οι υπόλοιποι εχθροί. Φυσικά μπορείτε να μετακινήσετε το πτώμα αμέσως μετά, σε κάποιο σημείο που δεν μπορεί να το βρει κανείς.

Επίθεση!

Σε περίπτωση που οι εχθροί σας καταλάβουν ή εντοπίσουν κάποιο πτώμα, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά αντιμετωπίσιμα. Τις περισσότερες φορές όμως που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο, προτιμούσα να ξεκινήσω μια αποστολή από την αρχή, από το να δοκιμάσω να την βγάλω με τους εχθρούς μου σε "εγρήγορση". Το έκανα αυτό αφού το στοιχείο του stealth είναι το μόνο που με κρατούσε και συνέχιζα το παιχνίδι. Η εχθρική ΑΙ δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, ακόμα και στο hard που έπαιζα, αλλά μερικές αποστολές ειδικά από την μέση του παιχνιδιού και μετά, είναι αρκετά δύσκολες και θα σας προκαλέσουν.

Δεν μπορώ να πω πως το σύστημα stealth είναι εντελώς κακό. Σε αρκετές αποστολές το βρήκα ενδιαφέρον, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν παρέχει μια ολοκληρωμένη stealth εμπειρία. Παρόλα αυτά, όταν κατάφερνα να περάσω απαρατήρητος από κάποια δύσκολα σημεία, ένιωθα ικανοποιημένος, αν και το παιχνίδι δεν ανταμείβει με κάποιον τρόπο πέρα από τους πόντους εμπειρίας. Καθώς σκοτώνετε εχθρούς και ολοκληρώνετε αποστολές, ο Eric κερδίζει τέτοιους πόντους, τους οποίους μπορείτε να τους χρησιμοποιήσετε για την αγορά ειδικών ικανοτήτων που σας κάνουν τη ζωή πιο εύκολη. Πολλές από αυτές είναι διαθέσιμες από την αρχή κιόλας του παιχνιδιού, κάτι που με εξέπληξε θετικά. Πολλές από αυτές επίσης είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες, προσθέτωντας ένα μικρό RPG στοιχείο. Από τα θετικά του τίτλου.

Περνάμε στον χειρισμό, ο οποίος είναι άστοχος και χοντροκομμένος. Ο χαρακτήρας σας κινείται και συμπεριφέρεται εκνευριστικά ψεύτικα, με σπασμωδικό και αφύσικο τρόπο. Ο χειρισμός είναι τόσο κακός, που με έκανε να σκεφτώ πως εκεί στη Realmforge Studios δεν είχαν αρκετά χρήματα ή χρόνο για να βελτιώσουν τον τομέα αυτό που είναι από τους σημαντικότερους των stealth action παιχνιδιών. Πλήρης αποτυχία, για παιχνίδι του 2013.

Η νυχτερινή όραση σας επιτρέπει να βλέπετε πού βρίσκονται οι αντίπαλοι.

Τα γραφικά του Dark θυμίζουν το Borderlands, αλλά στην πολύ κακή και σκούρα τους έκδοση. Με ένα ψευδο-καρτουνίστικο στιλ, οι δημιουργοί προσπάθησαν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό αλλά δυστυχώς και εδώ αποτυγχάνουν. Τα μοντέλα των χαρακτήρων φαίνονται ψεύτικα και κακοσχεδιασμένα. Το περιβάλλον, όσο και να προσπαθεί να κρυφτεί στο σκοτάδι, δημιουργώντας μια δρακουλιάρικη ατμόσφαιρα αλά Queen of the Damned, δεν κάνει αυτό που τάζει. Επιπόλαιη δουλειά και εδώ, χωρίς κανένα έλεος στον παίκτη και τα μάτια του. Ίσως το οπτικό αποτέλεσμα του παιχνιδιού να ήταν αποδεκτό πριν από 10 χρόνια, αλλά όχι σήμερα. Ηχητικά το Dark δεν έχει να προσφέρει κάτι. Η φωνή του Eric είναι ίσως η πιο γραφική και δήθεν που έχω ακούσει ποτέ. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που σας μιλούν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, χωρίζονται σε αυτούς που έχουν πειστικές φωνές και σε αυτούς που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Φυσικά μην περιμένετε συγχρονισμό φωνής με κίνηση χειλιών. Αυτά να τα ψάξετε αλλού. Η μουσική -όπου υπάρχει- είναι κυρίως ηλεκτρονική, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Όπως αντιλαμβάνεστε από τα παραπάνω, δυστυχώς το Dark είναι ένα κάκιστο παιχνίδι. Και το "δυστυχώς" το γράφω γιατί μετά το Vampire: The Masqurade, με όσα κακά είχε το συγκεκριμένο (bugs, εκνευριστικά υψηλές για την εποχή απαιτήσεις), δεν έχουμε δει κάποιο παιχνίδι με βρικόλακες που να κάνει την διαφορά. Εδώ θα είμαι, στα σκοτάδια, και θα περιμένω καρτερικά...