Παιδιά, δεν ξέρω τι γίνεται με την Epic. Μπορεί τα Gears of War και Shadow Complex να είναι πολύ αξιόλογα παιχνίδια, αλλά δεν καταφέρνουν να μου βγάλουν (προσωπικά τουλάχιστον) τα συναισθήματα που βγάζουν τα Unreal Tournament. Και, ναι, ξέρω, το UT3 δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά και πάλι, ήταν απλά πιο διασκεδαστικό. Με τα πολλά, έρχεται το 2011 και φέρνει μαζί του το Bulletstorm της People Can Fly, που αναπτύχθηκε με τις ευλογίες της ίδιας της Epic και του CliffyB. Ένα παιχνίδι που έχει ήδη προκαλέσει διάφορα σχόλια λόγω της χιουμοριστικής διαφημιστικής του εκστρατείας. Άλλοι το λάτρεψαν πριν καν κυκλοφορήσει, άλλοι ισχυρίζονται πως είναι απίστευτα βαρετό. Τελικά, πως καταφέρνει να σταθεί;

Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, στο Bulletstorm, ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός μέθυσου μισθοφόρου, που όταν αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τη δουλειά του αποφασίζει να το παίξει διψασμένος για εκδίκηση και αυτό τον οδηγεί σε έναν πλανήτη γεμάτο με μεταλλαγμένα πλάσματα. Ουφ βγήκε. Τι, περιμένατε ολόκληρες παραγράφους; Ξεχάστε το, ήδη έγραψα πολλά για το στόρι του παιχνιδιού. Προβλέψιμο, χιλιοειπωμένο και, προφανώς, μια δικαιολογία για το πιστολίδι, δεν αξίζει καν να του δώσετε σημασία. Δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα, οπότε όταν πατήσετε skip στις cutscenes, μη νιώσετε και πολλές τύψεις!

Το gameplay όμως του Bulletstorm είναι μια άλλη ιστορία. Me το καλημέρα, το παιχνίδι δίνει την αίσθηση πως επιθυμεί να συνδυάσει τα Unreal Tournament και Painkiller. Ξέφρενο δηλαδή πίου-πίου, με ελάχιστη στρατηγική και βάθος. Παρόλα αυτά, καθώς ο τίλος εξελίσσεται, θα διαπιστώσετε σιγά σιγά πως η People Can Fly έχει ενσωματώσει κάποια άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία και το έχει κάνει με τέτοιον τρόπο μάλιστα, που καταφέρνει, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, να δώσει έναν ευχάριστο αέρα πρωτοπορίας στο όλο εγχείρημα.

Άντε να βρεις τρόπο να τον σκοτώσεις τώρα...

Υπάρχει ένα σύστημα που ανταμοίβει τον παίκτη για εντυπωσιακά και κυρίως αποτελεσματικά kills (που ονομάζονται skillshots) και λίγο πιο σπάνια για τα γρήγορα αντανακλαστικά του. Τα δωράκια που κερδίζετε είναι πρακτικά πόντοι, τους οποίους τους χρησιμοποιείτε για αν αγοράσετε όπλα, πυρομαχικά και διάφορα άλλα. Και σα να μην έφτανε αυτό, υπάρχει και το leash, ένα είδους λάσο δηλαδή, που σας επιτρέπει να «πιάνετε» αντικείμενα και εχθρούς και να τα φέρνετε κοντά σας – και από εκεί έχει ο Θεός. Μπορεί οι ιδέες αυτές να σας φαίνονται γνωστές, αλλά στην πράξη δημιουργούν ένα πολύπλευρο και καθόλα διασκεδαστικό gameplay.

Με τη βοήθεια του leash, της κλωτσιάς που μπορεί να δώσει ο ήρωας στους εχθρούς αλλά και του γενικότερου στήσιμου του κόσμου του παιχνιδιού, οι αντίπαλοι μπορούν να εξουδετερωθούν με πολλούς και διάφορους τρόπους. Μπορείτε να κλωτσήσετε κάποιον και να πάει κυριολεκτικά «στου διαόλου τη μάνα», κερδίζοντας έτσι πόντους «Vertigo». Μπορείτε να τον καρφώσετε πάνω σε σύρματα, κάνοντάς τον έτσι «Voodoo Doll» ή, ακόμα πιο γουστόζικα, μπορείτε να τον φέρετε σε τέτοια… εχμ… στάση, και να τον σκοτώσετε κερδίζοντας πόντους «Rear Entry» (ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ!).

Ο όλος συνδυασμός των παραπάνω και η ποικιλία που μπορεί να επιτευχθεί μέσω αυτού είναι ικανός να σας κάνει να πιστέψετε, πως πράγματι, το Bulletstorm είναι ένα από τα καλύτερα FPS των τελευταίων χρόνων. Και ίσως να είναι, αν απομωνώσει κανείς τα σημεία όπου γίνεται τέτοιος χαμός, που, όταν ξεμπερδέψετε, ένα χαμόγελο να είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σας. Στην τελική, τι να ζητήσει κανείς πέρα από φρέσκιες ιδέες και mindless fun σε έναν τόσο πολυπληθή και κοινό πια χώρο; Και όμως, αν κοιτάξετε λίγο πέρα από τις φανφάρες των γουστόζικων kills του Bulletstorm, δεν έχετε να δείτε και πολλά.

Ναι, θα ''παίξετε'' μαζί του, αλλά δεν είναι τόσο εντυπωσιακή μάχη όσο φαντάζει.

Το ήδη μικρό campaign καταντά κουραστικό μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού, γιατί, ενώ ξεκλειδώνονται συνεχώς νέα όπλα και συνεπώς νέα skillshots, η όλη ιδέα παραμένει αναλλοίωτη στον πυρήνα της, και όταν ένας τίτλος στηρίζεται πρακτικά μόνο σε μία και μοναδική ιδιαιτερότητα, ε, κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο. Οι επιτηδευμένα φορτωμένοι με τεστοτερόνη διάλογοι δε βοηθούν, αφού όταν το παιχνίδι πάει να πιάσει ένα ενδιαφέρον θέμα (το πόσο αξιόποινος είναι ο φόνος, ομοφυλοφιλία κλπ) αυτό χάνεται μέσα στις βρισιές και την κενότητα των χαρακτήρων. Προφανώς και το όλο σκηνικό είναι στημένο να μοιάζει έτσι, από την άλλη όμως, σε μερικά σημεία το Bulletstorm ίσως να ξεπεράσει τα όρια ανεκτικότητας κάποιων παικτών. Άλλοι πάλι ίσως να το προτιμούν έτσι, το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό.

Αντικειμενικά μαύρο χάλι είναι το AI. Οι αντίπαλοι το μόνο που κάνουν είναι ή να πυροβολούν τον ήρωα (και όχι την κομπανία που κατά καιρούς τον συνοδεύει) ή να τρέχουν αλλοπρόσαλα, ενώ οι δικοί σας, λες και δεν υπάρχουν, είναι κάργα άχρηστοι. Επίσης, στο Bulletstorm σπάνια να παρουσιαστεί κάποιου είδους στρατηγική πέρα από το «χτυπάω το βαρέλι = πεθαίνει πολύς κόσμος». Αυτό κάπως αντισταθμίζεται από το κόλπο με το sniper (που “φωνάζει” Clive Barker’s Jericho) και από την ύπαρξη του Leash φυσικά, αλλά το να πιάσετε τον εαυτό σας να καταστρώνει σχέδια για το πως θα σκοτώσει τον εχθρό είναι αρκετά δυσεύρετο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Αυτό που όμως με στεναχώρησε περισσότερο στο Bulletstorm, είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη σοβαρού multiplayer. Το μόνο που δίνεται είναι το Anarchy Mode, όπου μπορούν μέχρι και τέσσερα άτομα να μαζευτούν και να σκοτώσουν ορδές εχθρών, κάτι που έχουμε δει με την ίδια ακριβώς υλοποίηση και στο Gears of War 2. Σοβαρά People Can Fly; Είχες την ευκαιρία να μετενσαρκώσεις ένα Unreal Tournament και την έχασες; Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει και το Echoes Mode, όπου καλείστε να σκοτώσετε τους αντίπαλους με τέτοια skillshots, ώστε να μαζέψετε όσο περισσότερους πόντους μπορείτε.

Το Leash είναι ενδιαφέρουσα προσθήκη.

Η Unreal Engine 3 που χρησιμοποιεί το παιχνίδι, αν και έχει εδώ που τα λέμε τα χρονάκια της, κάνει πολύ καλή δουλειά. Τόσο καλή που με έκανε να παρομοιάσω το Bulletstorm με το Mirror’s Edge στον τομέα των γραφικών. Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι ζωηρόχρωμος και το παιχνίδι σπάνια να κολλήσει, κάτι στο οποίο βοηθούν και τα μεγαλούτσικα loading times. Η μουσική πρακτικά δεν υπάρχει, ή έστω υπερκαλύπτεται στο σύνολο της από τα κατά τ’ άλλα μέτρια ηχητικά εφέ των πυροβολισμών, των εχθρών και λοιπά.

Συνολικά το Bulletstorm, κακό δεν το λες. Είναι τέρμα διασκεδαστικό, και αν προσπεράσει κανείς τα αρκετά σημαντικά μειονεκτήματά του μπορεί να γίνει και αρκετά καλό. Είναι όμως τόσο καλό που μπορεί να δώσει νέα πνοή στην κατηγορία των FPS; Όπως θα έλεγε και ο πρωταγωνιστής του, “hell no!”. Και αυτό ακριβώς είναι που το κρατάει αρκετά μακριά από το χαρακτηρισμό «κορυφαίο».

+ Ωραίες ιδέες στο gameplay (skilshots, leash κλπ)
+ Όμορφα Γραφικά
+ Διασκεδαστικό

- Τραγικό AI
- Μπορεί να γίνει γρήγορα κουραστικό
- Το στιλάκι του δε θα αρέσει σε όλους
- Ξέχασαν να προσέξουν το multiplayer
- Απογοητευτικός ήχος

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

Πλατφόρμα: PS3 (review), Xbox 360, PC
Έκδοση: EA
Ανάπτυξη: People Can Fly, Epic Games
Διάθεση: EA Hellas
Είδος: FPS
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.bulletstorm.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 25/2/2011
PEGI: 18