Κοιτάξτε, κανείς δε μπορεί να κατηγορίσει τη Zombie ότι δεν είχε αγνές προθέσεις: με τo Blacklight ήθελε να μας δώσει ένα FPS παιχνιδάκι, στα πρότυπα των Call of Duty, αποκλειστικά multiplayer και, ακόμα καλύτερα, πάμφθηνο, θα μπορούσε δηλαδή ο καθένας να το αγοράσει. Και πράγματι, κάτι τέτοιο δημιούργησε. Μόνο που ένα κάρο στραβοπατήματα αποτρέπουν το Blacklight: Tango Down από το να κάνει την υπέρβαση.
Όπως είπα, το Blacklight αποσκοπεί σε μια επαρκώς αρεστή multi εμπειρία, και γι’αυτό ακριβώς το λόγο το campaign του είναι έτσι δομημένο, ώστε να θέλει ο παίκτης να ξεκινήσει ένα co-op παιχνίδι. Το θέμα είναι ότι, πρώτον, πρέπει απαραιτήτως να καλέσει τους φίλους του, αλλιώς θα αναγκαστεί να παίξει σόλο, και δεύτερον, το «Black Ops», όπως ονομάζεται το campaign, είναι απίστευτα ντετερμινιστικό – ακόμα και να βρείτε φίλους που θέλουν να παίξουν, η στρατηγική συμμαχία πάει περίπατο και θα βρεθείτε, πατ κιουτ, σε μια κατάσταση του τύπου «πυροβολάω ότι κινείται», μόνο που θα το κάνετε βλέποντας παράλληλα και τα κολλητάρια σας να το κάνουν. Διασκεδαστικό μεν, ανούσιο δε. Και η Zombie, σε μια προσπάθεια (είπαμε, η προσπάθεια μετράει) να μετριάσει λίγο τα βαρεμένα συναισθήματα του παίκτη, τίναξε τη δυσκολία στον αέρα, σβήνοντας κάθε πιθανό checkpoint! Mε άλλα λόγια, όταν είσαι σόλο και χάνεις, κάνεις respawn στην αρχή της κάθε πίστας.
Μεταβαίνοντας στο καθαρά multiplayer μέρος του τίτλου, θέλω να σχολιάσω καταρχάς τον πληθυσμό που κυκλοφορεί. Είναι αρκετός για να δημιουργήσει ματς με έξι, ίσως και παραπάνω, παίκτες, αλλά ως εκεί. Από ένα σημείο και μετά (ύστερα από μισή ντουζίνα παιχνιδιών δηλαδή) θα αρχίσετε να συναντάτε τα ίδια και τα ίδια άτομα, ή και, ακόμα χειρότερα, θα πάψετε να συναντάτε ανθρώπινα ίχνη, ειδικά στα λιγότερο δημοφιλή modes.
Μιλώντας για modes, το Blacklight αποδεικνύει πως είναι γενναιόδωρο αρκετά για να με και μας εντυπωσιάσει, προσφέροντας στο σύνολο επτά, αριθμός που περιλαμβάνει όλα τα γνωστά και μη εξαιρετέα, όπως το deatchmatch, το team deathmatch και λοιπά. Δε θα βρείτε καινοτομίες εδώ, πάμε αλλού. Μπόλικοι είναι και οι διαθέσιμοι χάρτες, 12 για την ακρίβεια, μόνο που εδώ το θέμα περιπλέκεται λίγο. Σχεδόν όλοι οι χάρτες, θέλοντας να παρουσιάσουν μια δυσλειτουργική, υπό πόλεμο πόλη, είναι αρκετά χαοτικοί με την έννοια ότι δύσκολα θα βρείτε κάποιο συγκεκριμένο μονοπάτι που θα χρησιμοποιείτε, κάθε φορά θα επιλέγετε άλλο, όχι για να αποφύγετε εχθρικά πυρά, απλά γιατί ξεχάσατε το προηγούμενο! Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, που θέλει ορισμένους χάρτες να είναι ένα βάρβαρο ευθύγραμμο τμήμα, με τις βάσεις των ομάδων να βρίσκονται στα άκρα του. Φυσικά αυτό συμβαίνει συνήθως σε παιχνίδια του τύπου “Control Point”, και φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά το αναφέρω.
Κάπου πιο πάνω έγραψα για τις βάσεις των ομάδων, και με λύπη πρέπει να γράψω επίσης, πως τα respawn σημεία θα είναι πάντοτε γύρω από αυτές και αυτό μόνο καλό δεν είναι. Φανταστείτε τι θα γίνει αν κάποιος μάγκας από την άλλη ομάδα καμπερωθεί κάπου στη βάση σας και εσείς κάνετε έστω και μία φορά respawn – θα συνεχίσετε να κάνετε respawn και θα σας σκοτώνει μέχρι πρακτικά είτε να τελειώσει ο χρόνος, είτε κάποιος άγιος σύμμαχός σας φάει τον τύπο που εκμεταλλεύεται το πρόβλημα αυτό. Σε συνδυασμό βέβαια με την παράλογη ισορροπία που προσφέρουν τα όπλα (με ένα απλό SMG θερίζετε, ενώ με ένα sniper θα δείτε σύντομα τα ραδίκια ανάποδα), το Blacklight θα σας εκνευρίσει ουκ ολίγες φορές.
Σας συνιστώ να το προσπεράσετε όμως, γιατί το Blacklight, μπορεί να έχει αυτά τα έντοντα προβλήματα, έχει όμως και καλά στοιχεία. Ανεβαίνοντας level («ταβάνι» το 70), μπορείτε να ξεκλειδώσετε νέα skins, εξαρτήματα κλπ για τα διαθέσιμα όπλα, και μέσω ενός πολύ αναλυτικού customization γίνονται διαθέσιμοι εκατοντάδες συνδυασμοί, χωρίς πλάκα. Εντάξει δε θα δείτε και ΤΗ διαφορά in-game, αλλά και πάλι το customization έχει πλάκα και προσφέρει και ικανοποίηση. Και για το τέλος μια ενδιαφέρουσα ιδέα που ενσωμάτωσε η Zombie, το Hyper Reality Visor, HVR για συντομία. Αυτό το μακρινάρι τέλοσπάντων, σας επιτρέπει να ανιχνεύσετε τους εχθρούς που κυκλοφορούν στο χάρτη, τα σημεία με τα πυρομαχικά και λοιπά, με αντάλλαγμα την πλήρη ανικανότητα του χαρακτήρα να πυροβολήσει ενόσω χρησιμοποιεί το HVR. Πάντως χρησιμεύει.
Τα γραφικά του τίτλου τον δικαιώνουν, όντας αρκετά όμορφα, πάντα για τα 1200MS/10€ που κοστίζει. Οι χάρτες παρουσιάζουν όντως την πόλη σαν ημι-κατεστραμμένη, τα όπλα είναι σχετικά όμορφα, ενώ τα μοντέλα των χαρακτήρων, αν και δεν εντυπωσιάζουν, είναι αξιοπρεπέστατα. Στα ίδια ικανοποιητικά επίπεδα ο ήχος, που αγκαζέ με τα εφέ των όπλων δημιουργούν ένα αρκετά καλό σύνολο.
Εν τέλει, το Blacklight: Tango Down είναι ένα παιχνίδι με αρκετές λάθος επιλογές, λίγους σχετικά παίκτες, που έχει όμως ικανοποιητικό τεχνικό τομέα, πλήρες customization και μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες. Ελπίζω το Blacklight 2, αν ευτυχήσουμε ποτέ να δούμε, να βελτιώσει τη φόρμουλα αυτή και να δικαιώσει τη Zombie για τις προθέσεις τις.
+ Ικανοποιητικός τεχνικός τομέας
+ Ενδιαφέρουσες ιδέες στο customization
+ Το HVR– Καθόλου ισορροπία στα όπλα
– Συγκεκριμένα respawn points, μπερδεμένοι χάρτες
– Το co-op είναι καθόλα απογοητευτικόBAΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7
Πλατφόρμα: Xbox 360, PC, PS3
Έκδοση: Ignition
Ανάπτυξη: Zombie
Διάθεση: Download
Είδος: FPS
Παίκτες: Single-player, co-op, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.playtangodown.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 7/7/2010
PEGI: 16