Ο Nathan Spencer κάνει την δεύτερη εμφάνιση του στο XBLA με το Bionic Commando Rearmed 2. Για τους μη γνώστες, ο Nathan Spencer είναι ο "Βιονικός Κομάντο", με κύριο χαρακτηριστικό του τον γάντζο, που αντικαθιστά το ένα του χέρι και του επιτρέπει να κρέμεται από αλλά και να φτάνει πολλά ψηλά μέρη, όπως και να τον χρησιμοποιεί σαν όπλο. Φυσικά, τι κομάντο θα ήταν αυτός χωρίς ένα εντυπωσιακό οπλοστάσιο; Το παιχνίδι είναι μια μίξη platformer και action, με μπόλικους ένοπλους κακούς, και είναι 2D, όπως ο προκάτοχος του αλλά και το παλιό Bionic Commandο για το NES.

Η ιστορία είναι κλασική και μου θυμίζει λίγο το The Εxpendables, που θυμίζει με τη σειρά του πολλές άλλες ιστορίες: ομάδα κομάντο εισβάλει σε μπανανία για να καταστρέψει επικίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη, μισότρελο, και πάντα με ενδυμασία Φιντέλ Κάστρο και πουράκλα δικτάτορα. Ο εν λόγω δικτάτορας, όπως συνήθως, αποδεικνύεται πολύ πιο τρελός και πολύ πιο επικίνδυνος απ'όσο όλοι νόμιζαν, αφού ανάμεσα στις μονάδες του στρατού του έχει τεράστια ρομπότ, περίεργα ελικόπτερα και ντούκια που έχουν μεγαλώσει τόσο γιατί «αντί για δημητριακά τρώνε müsli» (μην κοιτάτε εμένα, αυτό λένε μέσα στο παιχνίδι!). Αν δεν το καταλάβατε, το παιχνίδι διαθέτει άφθονες δόσεις χιούμορ. Δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά ούτε στιγμή, και είναι απόλαυση να διαβάζετε τις κωμικές στιχομυθίες του Nathan και των άλλων χαρακτηρών, όπως και τις περιγραφές που δίνονται με το βοηθητικό σύστημα σάρωσης του παιχνιδιού που θυμίζει Metroid Prime.

Ο γάντζος μπορεί να έχει διάφορα επικίνδυνα upgrades. Έδω έχει συνδεθεί με μπαταρία για massive damage.

Η σημαντικότερη διαφορά από το πρώτο Bionic Commando Rearmed είναι πως αυτή την φορά, ο Nathan μπορεί να πηδήξει. Για μερικούς, αυτό είναι κάτι που αφαιρεί από την πρωτοτυπία του gameplay της σειράς, όπου ο γάντζος παίζει αναντικατάστατο ρόλο στην μετακίνηση και δεν υπάρχει χώρος για... πήδημα. Όμως βρήκα, πως σε συνδυασμό με τον γάντζο, το άλμα δίνει μια ελευθερία κινήσεων η οποία πιθανόν να μην υπήρχε χωρίς την χρήση του. Βέβαια, είναι και τέτοιος ο σχεδιασμός των επιπέδων που το άλμα βοηθάει την κατάσταση.

Και θα χρειαστείτε όση βοήθεια μπορείτε να βρείτε, ακόμα και αν υπάρχει επιλογή απενεργοποίησης της δυνατότητας άλματος. Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι ίσως ένα από τα πιο αδύναμά του σημεία. Για όσες φορές καταφέρετε να κάνετε κάποιο εντυπωσιακό ακροβατικό με τον γάντζο, άλλες τόσες θα δείτε τον καροτομάλλη μουστακαλή να τρώει τούμπες, να πέφτει σε καρφιά και να πνίγεται έτσι όπως δεν θα άρμοζε σε κανέναν commando. Ο γάντζος απαιτεί ακρίβεια, καθώς μπορεί να στοχευθεί μόνο ίσια πάνω, μπροστά και στις 45 μοίρες, και μερικές φορές, ειδικά με κινούμενους στόχους, εχθρούς ή άκρες πλατφορμών, μπορεί να είναι προβληματικός. Επίσης εκνευριστικό είναι το γεγονός ότι πολλές φορές θα πέσετε στα τυφλά, καθώς δεν υπάρχει τρόπος να δει ο παίκτης αν αυτό το κενό, έχει από κάτω έδαφος ή θα τον στείλει στον θάνατο.

Θα έλεγα πως μοιάζει ο Spencer, αλλά ο Terminator δεν θα ήταν πολύ χαρούμενος!

Το πρώτο επίπεδο το έπαιξα τρεις φορές μέχρι να συνηθίσω τον χειρισμό και το γεγονός ότι το game over ερχόταν αμέσως. Οι ζωές μου φαίνονταν λίγες – ευτυχώς, οι έξτρα ζωές προσθέτουν και στον μαξ μετρητή, και σιγά-σιγά άρχισα να βρίσκω την ροή και μάλιστα αρκετές φορές να απολαμβάνω το swinging! Οι εχθροί είναι αρκετά εύκολοι, αλλά τα αφεντικά είναι πρόκληση και είναι αρκετά διασκεδαστικά. Τα πάνω από 20 επίπεδα, αν και όχι πάρα πολλά, κρίνονται τελικά υπέρ-αρκετά: θα χρειαστεί να επιστρέψετε σε παλιότερα επίπεδα με νέες ικανότητες, κινήσεις και αναβαθμίσεις του γάντζου, κάτι που μαζί με το στιλ του παιχνιδιού μου θύμισε (λίιιγο) το Shadow Complex. Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ξαναπαιχτούν οι πίστες για καλύτερο χρόνο ή για το no-jump challenge, όπως και challenge rooms τα οποία δυστυχώς φτάνουν στα άκρα την χρησιμότητα του χειρισμού του γάντζου. Η προσθήκη του co-op είναι μάλλον αδιάφορη. Εγώ και ο Marioland παίξαμε λίγο και συμφωνήσαμε πως το παιχνίδι ήταν ακριβώς το ίδιο... μόνο με δύο παίκτες. Δεν θέλαμε να συνεχίσουμε.

Ο συνθέτης της μουσικής του Bionic Commando Rearmed επιστρέφει και εδώ και προσφέρει τις 8-bit σε συνδυασμό με dubstep δημιουργίες του που προσωπικά μου άρεσαν πολύ. Γενικότερα ο ηχητικός τομέας λάμπει. Τα γραφικά είναι ενδιαφέροντα και κατα κάποιον τρόπο πάνε καλά με την μουσική, ειδικά τα μενού, όμως συχνά το σύστημα έτρωγε κάτι ζωύφια (bugs ντε) και κάποια textures αναβόσβηναν ενοχλητικά. Κατα τ'άλλα, το παιχνίδι έχει ενδιαφέροντα περιβάλλοντα, αν και το ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι πολύ χαωτικός και συχνά θα κινείστε στα τυφλά, με μόνο σας οδηγό τον γάντζο σας.

Τουλάχιστον οι εχθροί κρύβονται πίσω από βαρέλια. Τι κρίμα που κι αυτά μπορούν να γίνουν όπλα, με την βοήθεια του μονάκριβου γάντζου μας!

Το Bionic Commando Rearmed 2 δεν είναι τέλειο. Ο χειρισμός σίγουρα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος και ακριβής, τα επίπεδα στερούνται βάθους και του πολυπόθητου oomph, ακόμα κι αν το παιχνίδι στηρίζεται τόσο στο backtracking όσο και να κάνει τους παίκτες να θέλουν να παίξουν τις πίστες ξανά και ξανά. Πάντως, η αίσθηση που αφήνει το παιχνίδι είναι, αν και όχι καλογυαλισμένη, γενικά καλή. Εγώ έμεινα περίεργα ευχαριστημένος, και αν και ίσως να μην είναι καλή ιδέα να παίξετε με έναν φίλο, το πιθανότερο είναι να παίζετε μουρμουρώντας την μουσική του παιχνιδιού, αναθεματίζοντας για τον ηλίθιο, άδικο τρόπο που μόλις χάσατε, αλλά συνεχίζοντας παρ' όλα αυτά. Όπως στα παλιά καλά games.

+ Διασκεδαστικό, απλό gameplay (αν και οι παλιοί ίσως να έχουν αντίρρηση)
+ Πολλά όπλα και ικανότητες
+ Πολύ καλή μουσική
+ Πολύ χιούμορ

- Μερικές φορές εκνευριστικός χειρισμός
- Χαοτικά επίπεδα
- Αδιάφορο co-op
- Δεν είναι καλογυαλισμένο

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3
Έκδοση: Capcom
Ανάπτυξη: Fatshark
Διάθεση: Downloadable
Είδος: Action-platformer
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://www.bioniccommando.com/rearmed2/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: Φεβρουάριος 2011
PEGI: 16