Πλέον γνωρίζουμε ότι όταν βλέπουμε το όνομα Annapurna Interactive, μας περιμένει κάποιο παιχνίδι-"διαμαντάκι". H Annapurna ξέρει να δίνει ποιοτικούς εναλλακτικούς τίτλους που προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Αυτό ακριβώς ισχύει και με το Twelve Minutes, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα adventure εδώ και αρκετό καιρό. Περισσοτερα...
Δεν έχω παίξει το Virginia, την προηγούμενη δημιουργία της Variable State, έχω ακούσει όμως πολύ καλά λόγια γι αυτό. Επιπλέον, το Last Stop εξαρχής έδειχνε να έχει κάτι που με τράβαγε να το δω, να το εξερευνήσω. Το ένστικτό μου δεν είχε άδικο, καθώς τελικά αποδεικνύεται καλή επιλογή – ένα στιβαρό παιχνίδι, που όμως “καίγεται” από αρκετά ελαττώματα. Περισσοτερα...
Ο ψυχολογικός τρόμος στα παιχνίδια ή στις ταινίες πρέπει να υπαινίσσεται και όχι να βγάζει μάτι. Επιπλέον, τρόμος δεν είναι μόνο ό,τι μας τινάζει από την καρέκλα. Η ατμόσφαιρα και μόνο ενός παιχνιδιού, στο οποίο κατά τα άλλα τίποτα τρομακτικό δε συμβαίνει μπορεί να το κάνει να μας στοιχειώνει για καιρό. Χρειάζεται όμως οπωσδήποτε να νιώσουμε συνδεδεμένοι. Εάν εκλείψει η σύνδεση αυτή, εκλείπει ο τρόμος άρα και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο σουρεαλισμός από την άλλη είναι ακόμη πιο δύσκολο είδος. Στις ταινίες αρκεί να έχει μία καλλιτεχνική συνοχή, η οποία βοηθάει να ερμηνεύσουμε και αισθανθούμε με όποιο τρόπο εμείς πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Στα παιχνίδια, όμως, ο σουρεαλισμός αν θέλει να λειτουργήσει έστω και λίγο πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το gameplay. Αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε. Και στο Layers of Fear 2 o Χαράλαμπος έκλαψε πολύ. Περισσοτερα...
Τα παιχνίδια επιβίωσης δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου, καθώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν ένα συνεχές άγχος για τις διατροφικές και άλλες ανάγκες των εκάστοτε χαρακτήρων, οπότε καταλήγω τελικά να παρακολουθώ τα stats αυτά χάνοντας την ουσία. Έτσι ήμουν επιφυλακτικός με το Ashwalkers: A Survival Journey, αλλά τελικά με διέψευσε – μόνο ως προς το άγχος, καθώς πάσχει σε πολλά σημεία. Περισσοτερα...
Γενικά είναι ωραία τα “walking sims”. Αυτή η αίσθηση μοναξιάς σε έναν περίεργο, μυστηριώδη και συχνά μετα-αποκαλυπτικό κόσμο ιντριγκάρει. Το χαρακτηριστικό των παιχνιδιών αυτών είναι η διαδραστικότητα με αντικείμενα του περιβάλλοντος και η αποκάλυψη της ιστορίας σταδιακά και μέσα από γράμματα, σημειώσεις, βιβλία ή άλλα αντικείμενα. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι και το Paradise Lost της PolyAmorous, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει κάτι ξεχωριστό όπως πχ το Dear Esther), χάνει όμως σε πολλά σημεία, καταλήγοντας στο σωρό. Περισσοτερα...
H “σύγχρονη” τριλογία Hitman των τελευταίων ετών ολοκληρώνεται με το τρίτο μέρος της. Το Hitman 3 ακολουθεί τα βήματα των επιτυχημένων προκατόχων του και μάλιστα προσφέρει και VR εμπειρία μέσω του PSVR. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να παίξω το παιχνίδι στο PS4, καθώς και μόνο η ιδέα του να μπω εικονικά στον κόσμο του Agent 47 φάνταζε όνειρο. Τελικά αποδεικνύεται κάπως κατώτερο απ' ότι περίμενα, αλλά και πάλι η εμπειρία είναι μοναδική. Περισσοτερα...
To Call of the Sea είναι γνωστό κυρίως γιατί αποτελεί ένα από τα πρώτα σημαντικά παιχνίδια του Xbox Series X (υπάρχει εξαρχής στο Game Pass), αλλά για μένα προσωπικά είναι κάτι άλλο: το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα στο νέο μου PC. Τί καλύτερο από το να ξεκινήσω την επιστροφή μου στο PC gaming με ένα μαγευτικό adventure game. Και το Call of the Sea, παρά τις αστοχίες του, μπορώ να πω ότι ήταν ό,τι πρέπει. Περισσοτερα...
Τη σειρά Peaky Blinders την προσπερνούσα για καιρό. Για κάποιο λόγο δε μου πήγαινε να την δω. Μέχρις ότου πήρε το μάτι μου το Peaky Blinders Mastermind και σκέφτηκα ότι είναι καλή ευκαιρία και να δω τη σειρά και να παίξω ένα ενδιαφέρον παιχνίδι. Η συνέχεια αναμενόμενη, τουλάχιστον ως προς τη σειρά: πλήρης πώρωση, είδα όλες τις σεζόν μέσα σε μία εβδομάδα και αγωνιώ για την έκτη. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για το παιχνίδι, το οποίο έχει πολλά θέματα, με βασικό το ότι δεν είναι ακριβώς Peaky Blinders. Περισσοτερα...
Δεν είμαι φαν του Iron Man. Για την ακρίβεια δεν είμαι φαν των υπερηρώων που είναι λεφτάδες και συνάμα αλαζόνες. Μου προκαλούν ένα περίεργο συναίσθημα βλέποντας ότι τάχα σώζουν τον κόσμο με ασφάλεια τα άπειρα χρήματά τους. Βεβαίως, κάθε αντιπάθεια κρύβει μία ελαφριά ζήλεια – όλοι θα θέλαμε να γίνουμε και Batman και Iron Man. Έτσι, όπως ακριβώς απόλαυσα τo να είμαι ο Batman στο Arkham VR, το ίδιο ακριβώς απόλαυσα το να είμαι ο Iron Man στο Marvel's Iron Man VR. Άλλωστε, αν πετάμε, εκτοξεύουμε λέιζερ και αεροβομβίδες και κυνηγάμε κακούς, η αλαζονεία και το χρήμα είναι το τελευταίο που πράγμα που έχουμε στο μυαλό μας. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι το ευχαριστήθηκα πολύ. Το διασκέδασα. Δεν είναι το “διαμάντι” του PlayStation VR που ενδεχομένως κάποιοι να περιμένουν, αλλά με τους περιορισμούς της συσκευής (τεχνολογικούς και πρακτικούς), οι δημιουργοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Περισσοτερα...
Τον τελευταίο καιρό ο βυθός είναι στην μόδα, με τίτλους όπως το Abzu και το Subnautica. Το Beyond Blue είναι ένα ακόμα παιχνίδι(;) υποθαλάσσιας εξερεύνησης, που όμως προσπαθεί και να εκπαιδεύσει σχετικά με το βυθό και τα πλάσματά του μέσα από πολλή πληροφορία και live documentaries. Η δημιουργός E-Line Media συνεργάστηκε με το BBC Blue Planet προκειμένου να προσδώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αληθοφάνεια και ακρίβεια τόσο σχεδιαστικά, όσο και στις πληροφορίες που υπάρχουν παντού σχετικά με τα ψάρια και κήτη του βυθού. Ενώ το όλο εγχείρημα φαντάζει φιλόδοξο και ευπρόσδεκτο, χωλαίνει σημαντικά στην υλοποίηση και δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι εφαρμογή αντί για παιχνίδι (γι αυτό και το ερωτηματικό παραπάνω). Περισσοτερα...
Tο Moss, που κυκλοφόρησε το 2018, αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ευχάριστες εκπλήξεις του PlayStation VR, καθώς συνδύαζε τα καλά του VR gaming με τα θετικά ενός μη-VR παιχνιδιού. Όπως αναμενόταν, αρκετά VR παιχνίδια προσπαθούν να ακολουθήσουν τα βήματά του, αντιγράφοντας κάποια μέρη του gameplay. Ένα από αυτά είναι το Down the Rabbit Hole, που αν και διαφέρει αρκετά, δίνει έντονα την εντύπωση ενός κακοφτιαγμένου Moss. Περισσοτερα...
O Eric Chahi, δημιουργός του Another World, επιστρέφει στο προσκήνιο μετά από χρόνια, με ένα νέο παιχνίδι-καλλιτέχνημα, αυτή τη φορά για το PlayStation VR. Tο Paper Beast είναι από τα παιχνίδια τύπου Journey, που πραγματικά εκπλήσσουν αποδεικνύοντας ότι το gaming είναι τελικά μορφή τέχνης. Πάντα νιώθω ευτυχής όταν ανακαλύπτω νέα δημιουργήματα που με το λυρισμό τους απογειώνουν το συναισθηματισμό και τη φαντασία προσφέροντάς πολύ περισσότερα από τα κλασικά “πιστολίδια” – ειδικά όταν #menoumespiti. Περισσοτερα...
Τελευταία έχει γίνει μόδα το είδος των παιχνιδιών που ουσιαστικά είναι διαδραστικές ταινίες, δηλαδή με ζωντανούς ηθοποιούς και σκηνικά, όπου ο παίκτης επιλέγει είτε το ρου της ιστορίας είτε τις κινήσεις που θα κάνουν οι ηθοποιοί. Κάτι τέτοιο είναι το Erica για το PS4. Το παιχνίδι υποτίθεται ήταν μέρος της σειράς παιχνιδιών Playlink που ελέγχεις με το κινητό, τα οποία να σημειώσω ότι ουδέποτε δοκίμασα, καθώς μου φαίνεται σαχλαμάρα η χρήση του κινητού τηλεφώνου όταν παίζω στην κονσόλα, ακόμα και για social σκοπούς. Το Playlink τελικά μας άφησε χρόνους, οπότε το Erica χρησιμοποιεί ένα δικό του app για τη χρήση κινητού. Περισσοτερα...
Δύο από τα πλέον ενδιαφέροντα παιχνίδια του πολυαγαπημένου μας PlayStation VR προέκυψαν από μικρά demo παιχνίδια της συλλογής VR Worlds που είχε σκοπό να επιδείξει τις δυνατότητες του PS VR. Το πρώτο είναι το Astro Bot Rescue Mission, το οποίο αποτελεί ένα από τα καλύτερο platformer που έχουμε παίξει την τελευταία δεκαετία. Το δεύτερο είναι το Blood and Truth, μία κινηματογραφική, γκανγκστερική περιπέτεια που αποτελεί μετεξέλιξη του London Heist του VR Worlds. Αν και όχι τόσο καλό όσο το Astro Bot, το Blood and Truth είναι μία εντυπωσιακή εμπειρία στον αγγλικό υπόκοσμο. Περισσοτερα...
Το PlayStation VR προχωράει με εξαιρετικό ρυθμό ποσότητας αλλά και ποιότητας παιχνιδιών, τόσο ΑΑΑ, όσο και μικρότερες παραγωγές. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι και το The Wizards, το οποίο φέρνει μία ευχάριστη πινελιά μαγείας και μάλιστα σε ένα χώρο που είχε μονοπωληθεί από σπαθιά και όπλα (Raw Data, In Death και άλλα). Περισσοτερα...