Το καταπληκτικό Moss “τάραξε τα νερά” του PSVR, προσφέροντάς μας ένα αρτιότατο, μαγικό και συναισθηματικό παραμύθι. Τέσσερα χρόνια μετά, η συνέχειά του είναι εδώ και μας ταξιδεύει ξανά στον σαγηνευτικό κόσμο της Quill. Περισσοτερα...
Το Martha Is Dead αποτελεί ακόμα ένα μέλος της σχολής των “walking sims”, αυτής της arthouse σχολής παιχνιδιών που ξεκίνησε ίσως με το Stanley Parable, αλλά εδραιώθηκε με το Dear Esther και βεβαίως το Gone Home. Το συγκεκριμένο παιχνίδι, βέβαια, ενσωματώνει και κάποιους γρίφους, αλλά στην ουσία του είναι μία περιπατητική ιστορία για την άβυσσο του ανθρώπινου μυαλού και την επίδραση που έχουν τα παιδικά τραύματα στη ψυχοσύνθεση του καθενός μας – και πώς σε κάποιες περιπτώσεις αυτά μπορεί να μας οδηγήσουν στα όρια της παράνοιας. Περισσοτερα...
Όταν έμαθα ότι η Pendulo Studios, που μας έχει δώσει το “διαμάντι” Runaway (το πρώτο, όχι τα υπόλοιπα), βγάζει παιχνίδι βασισμένο στην ταινία Vertigo του Χίτσκοκ, απλά ενθουσιάστηκα. Παρότι η συγκεκριμένη ταινία δεν ανήκει στις αγαπημένες μου από τον τεράστιο σκηνοθέτη, εντούτοις η ατμόσφαιρά της και τα πλάνα της παραμένουν αντάξια του ονόματός του. Είχα, λοιπόν, τεράστιο ενδιαφέρον να δω τί μπορεί να προσφέρει ο συνδυασμός Pendulo και Χίτσκοκ στο χώρο των adventure. Ας σας απογοητεύσω από την αρχή: το Alfred Hitchcock – Vertigo είναι ένα μετριότατο παιχνίδι. Περισσοτερα...
Το να κάνω εισαγωγή για το Myst και το ρόλο του στα adventure games το θεωρώ απολύτως περιττό, αφού σίγουρα γνωρίζετε την πορεία του πιο επιτυχημένου adventure όλων των εποχών. Προσωπικά η εμπειρία μου με τα Myst ξεκίνησε με το Myst 3 κάπου γύρω στο 2001, όταν ο έρωτας με την πρώτη ματιά με έκανε να αγαπήσω όλη τη σειρά και εννοείται να τα παίξω από το πρώτο έως και το τελευταίο. Πρόσφατα, μάλιστα, έπαιξα εκ νέου όλα τα παιχνίδια, προσπερνώντας ηθελημένα το Myst καθώς ανέμενα το remake του. Περισσοτερα...
Όταν πρωτοείδα το Conway: Disappearance at Dahlia View, κάτι με εξίταρε. Ήταν αυτή η ατμόσφαιρα η χιτσκοκική: ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι να παρακολουθεί τους γείτονες και να προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο. Με συνεπήρε, λοιπόν, η ιδέα αυτή και αγωνιούσα να παίξω το παιχνίδι. Όπως, όμως, σχεδόν πάντα συμβαίνει, τα φαινόμενα απατούν. Όχι ότι είναι κακό παιχνίδι, απλά δεν είναι αυτό που υπόσχεται – ή που τουλάχιστον άφηνε να εννοηθεί. Περισσοτερα...
Η αλήθεια έιναι ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί πώς είναι η δουλειά του ταχυδρόμου. Ανάμεσα σε τόσες εργασίες στον δημόσιο τομέα που μπορεί να πέρναγαν από το μυαλό μου, αυτή δεν ήταν σε αυτές. Νά λοιπόν το Lake, ένα παιχνίδι που ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι sim ταχυδρόμου, ενσωματώνει τόσο πολύ την (μάλλον μονότονη) παράδοση γραμμάτων και δεμάτων στο gameplay του, που εν τέλει σε κάνει να μη θες να ξανακούσεις γι αυτή την δουλειά. Περισσοτερα...
Πλέον γνωρίζουμε ότι όταν βλέπουμε το όνομα Annapurna Interactive, μας περιμένει κάποιο παιχνίδι-"διαμαντάκι". H Annapurna ξέρει να δίνει ποιοτικούς εναλλακτικούς τίτλους που προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Αυτό ακριβώς ισχύει και με το Twelve Minutes, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα adventure εδώ και αρκετό καιρό. Περισσοτερα...
Δεν έχω παίξει το Virginia, την προηγούμενη δημιουργία της Variable State, έχω ακούσει όμως πολύ καλά λόγια γι αυτό. Επιπλέον, το Last Stop εξαρχής έδειχνε να έχει κάτι που με τράβαγε να το δω, να το εξερευνήσω. Το ένστικτό μου δεν είχε άδικο, καθώς τελικά αποδεικνύεται καλή επιλογή – ένα στιβαρό παιχνίδι, που όμως “καίγεται” από αρκετά ελαττώματα. Περισσοτερα...
Ο ψυχολογικός τρόμος στα παιχνίδια ή στις ταινίες πρέπει να υπαινίσσεται και όχι να βγάζει μάτι. Επιπλέον, τρόμος δεν είναι μόνο ό,τι μας τινάζει από την καρέκλα. Η ατμόσφαιρα και μόνο ενός παιχνιδιού, στο οποίο κατά τα άλλα τίποτα τρομακτικό δε συμβαίνει μπορεί να το κάνει να μας στοιχειώνει για καιρό. Χρειάζεται όμως οπωσδήποτε να νιώσουμε συνδεδεμένοι. Εάν εκλείψει η σύνδεση αυτή, εκλείπει ο τρόμος άρα και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο σουρεαλισμός από την άλλη είναι ακόμη πιο δύσκολο είδος. Στις ταινίες αρκεί να έχει μία καλλιτεχνική συνοχή, η οποία βοηθάει να ερμηνεύσουμε και αισθανθούμε με όποιο τρόπο εμείς πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Στα παιχνίδια, όμως, ο σουρεαλισμός αν θέλει να λειτουργήσει έστω και λίγο πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το gameplay. Αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε. Και στο Layers of Fear 2 o Χαράλαμπος έκλαψε πολύ. Περισσοτερα...
Τα παιχνίδια επιβίωσης δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου, καθώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν ένα συνεχές άγχος για τις διατροφικές και άλλες ανάγκες των εκάστοτε χαρακτήρων, οπότε καταλήγω τελικά να παρακολουθώ τα stats αυτά χάνοντας την ουσία. Έτσι ήμουν επιφυλακτικός με το Ashwalkers: A Survival Journey, αλλά τελικά με διέψευσε – μόνο ως προς το άγχος, καθώς πάσχει σε πολλά σημεία. Περισσοτερα...
Γενικά είναι ωραία τα “walking sims”. Αυτή η αίσθηση μοναξιάς σε έναν περίεργο, μυστηριώδη και συχνά μετα-αποκαλυπτικό κόσμο ιντριγκάρει. Το χαρακτηριστικό των παιχνιδιών αυτών είναι η διαδραστικότητα με αντικείμενα του περιβάλλοντος και η αποκάλυψη της ιστορίας σταδιακά και μέσα από γράμματα, σημειώσεις, βιβλία ή άλλα αντικείμενα. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι και το Paradise Lost της PolyAmorous, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει κάτι ξεχωριστό όπως πχ το Dear Esther), χάνει όμως σε πολλά σημεία, καταλήγοντας στο σωρό. Περισσοτερα...
H “σύγχρονη” τριλογία Hitman των τελευταίων ετών ολοκληρώνεται με το τρίτο μέρος της. Το Hitman 3 ακολουθεί τα βήματα των επιτυχημένων προκατόχων του και μάλιστα προσφέρει και VR εμπειρία μέσω του PSVR. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να παίξω το παιχνίδι στο PS4, καθώς και μόνο η ιδέα του να μπω εικονικά στον κόσμο του Agent 47 φάνταζε όνειρο. Τελικά αποδεικνύεται κάπως κατώτερο απ' ότι περίμενα, αλλά και πάλι η εμπειρία είναι μοναδική. Περισσοτερα...
To Call of the Sea είναι γνωστό κυρίως γιατί αποτελεί ένα από τα πρώτα σημαντικά παιχνίδια του Xbox Series X (υπάρχει εξαρχής στο Game Pass), αλλά για μένα προσωπικά είναι κάτι άλλο: το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα στο νέο μου PC. Τί καλύτερο από το να ξεκινήσω την επιστροφή μου στο PC gaming με ένα μαγευτικό adventure game. Και το Call of the Sea, παρά τις αστοχίες του, μπορώ να πω ότι ήταν ό,τι πρέπει. Περισσοτερα...
Τη σειρά Peaky Blinders την προσπερνούσα για καιρό. Για κάποιο λόγο δε μου πήγαινε να την δω. Μέχρις ότου πήρε το μάτι μου το Peaky Blinders Mastermind και σκέφτηκα ότι είναι καλή ευκαιρία και να δω τη σειρά και να παίξω ένα ενδιαφέρον παιχνίδι. Η συνέχεια αναμενόμενη, τουλάχιστον ως προς τη σειρά: πλήρης πώρωση, είδα όλες τις σεζόν μέσα σε μία εβδομάδα και αγωνιώ για την έκτη. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για το παιχνίδι, το οποίο έχει πολλά θέματα, με βασικό το ότι δεν είναι ακριβώς Peaky Blinders. Περισσοτερα...
Δεν είμαι φαν του Iron Man. Για την ακρίβεια δεν είμαι φαν των υπερηρώων που είναι λεφτάδες και συνάμα αλαζόνες. Μου προκαλούν ένα περίεργο συναίσθημα βλέποντας ότι τάχα σώζουν τον κόσμο με ασφάλεια τα άπειρα χρήματά τους. Βεβαίως, κάθε αντιπάθεια κρύβει μία ελαφριά ζήλεια – όλοι θα θέλαμε να γίνουμε και Batman και Iron Man. Έτσι, όπως ακριβώς απόλαυσα τo να είμαι ο Batman στο Arkham VR, το ίδιο ακριβώς απόλαυσα το να είμαι ο Iron Man στο Marvel's Iron Man VR. Άλλωστε, αν πετάμε, εκτοξεύουμε λέιζερ και αεροβομβίδες και κυνηγάμε κακούς, η αλαζονεία και το χρήμα είναι το τελευταίο που πράγμα που έχουμε στο μυαλό μας. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι το ευχαριστήθηκα πολύ. Το διασκέδασα. Δεν είναι το “διαμάντι” του PlayStation VR που ενδεχομένως κάποιοι να περιμένουν, αλλά με τους περιορισμούς της συσκευής (τεχνολογικούς και πρακτικούς), οι δημιουργοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Περισσοτερα...