person
Προσπαθώντας να ανακαλύψει τη διαφορά μεταξύ των διαφορικών εξισώσεων και των εξισώσεων διαφορών, ο τρόφιμος person προσπαθεί παράλληλα να βρει ποιο bug στο σύστημα τoυ SkyNet ανάγκασε τον Terminator να βρεθεί στο δρόμο του. Με ένα Move στο χέρι, σιχτηρίζει που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα μια remastered έκδοση του TES: Arena στα Live/PSN ενώ περιμένει καρτερικά την επάνοδο της Interplay στην κορυφή. Θεωρεί πως ο Satoru Iwata είναι καλύτερος CEO από τον Steve Jobs, κάτι που κάνει τον πολύ κόσμο να τον κοιτάει με μισό μάτι, εξού και ο εγκλεισμός του στο Ασυλο των Gamers. Όνειρο του είναι να βρει ένα όνειρο που θα καταφέρει να το πετύχει, ενώ μπορείτε να τον βρείτε και στο Facebook εδώ. Οι γιατροί λένε ότι κάποτε μπορεί να ίσως γίνει ηλεκτρολόγος (!) της προκοπής, αλλά κανείς δεν τους πιστεύει...
10 χρόνια πριν, σχεδόν ακριβώς τέτοιες μέρες, θυμάμαι να γράφω κάποια λόγια για ένα παιχνίδι που είχα τότε λατρέψει. Ήταν η εποχή που τα arcade racers είχαν αρχίσει να χάνονται από το τοπίο του gaming και η μόνη σειρά που σταδιακά πειραματιζόταν με διάφορες προοπτικές ήταν το Need for Speed. Αναφέρομαι στο Hot Pursuit, της Criterion, που, αφήνοντας πίσω την κουλτούρα των Underground και αγνοώντας σα να μη συνέβη ποτέ το σοβαροφανές στιλ του Shift, επέστρεψε στο “απαστράπτον”, απλοϊκό racing μιας παλιότερης εποχής. Και το έκανε με επιτυχία - τότε. Περισσοτερα...
Ως παθιασμένος με τους Cure, η λέξη “Disintegration” μου φέρνει στο μυαλό μελαγχολία, απελπισία και υπέροχη μουσική. Σκοτεινή διάθεση και κάποιο δράμα. Το παιχνίδι ονόματι Disintegration σε μια περιγραφή μου φάνηκε πως θα μπορούσε να είχε κάτι αντίστοιχο σαν βάση. Ούτως ή άλλως αφορά μια δυστοπία τρανς-ανθρωπισμού. Καμία σχέση. Παρόλο το δράμα που φαντασιώθηκα, το Disintegration τελικά είναι ένα sci-fi shooter με πολύ χρώμα και ανεξήγητα τυπική διάθεση, εμπνευσμένο σαφώς από τη σειρά Halo, παιχνίδια όπου επικρατεί ένας διαπλανητικός πόλεμος, η ζωή στον γαλαξία είναι προ αφανισμού αλλά το χιούμορ και όχι η απελπισία είναι που κινεί τα νήματα. Έτσι συμβαίνει και στο Disintegration, με την διαφορά πως αυτό δεν είναι τόσο καλό παιχνίδι. Περισσοτερα...
Κοιτάξτε να δείτε, δεν είναι εύκολο να είσαι εξερευνητής. Δεν είναι καν εύκολο να προσποιηθείς πως είσαι ένας! Από το Ελαφονήσι στο Κεδρόδασος κληθήκαμε να πάμε κάποτε και αυτό κατέληξε σε καυγάδες, δράμα και πρώτου βαθμού εγκαύματα. Γι’αυτό ίσως και τα παιχνίδια εξερεύνησης μόνο τώρα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, μετά από τόσες δεκαετίες gaming, και μόνο κάποια από αυτά αξίζουν προσοχής και μνείας. Το sci-fi adventure πρώτου προσώπου Journey to the Savage Planet είναι ένα τέτοιο παιχνίδι. Περισσοτερα...
Ξανά, και ξανά, και ξανά, το ίδιο ερώτημα προκύπτει: πόση αξία έχει η νοσταλγία; Αν ισχύει πως επιλέγουμε να κρατάμε μόνο τις καλές αναμνήσεις, τί νόημα έχει η αναπόληση, πόσο μάλλον όταν αυτή γίνεται στην πιο απτή της μορφή; Είναι μια (ψεύτο)φιλοσοφική απορία που στον κόσμο του gaming εμφανίζεται μεν τακτικά, πλην όμως καταλήγει φιλολογία αν τα ίδια τα παιχνίδια που πατούν στη νοσταλγία είναι διασκεδαστικά και προσφέρουν ό,τι τους ζητείται. Να, ένα παράδειγμα, το Ion Fury. Ένα FPS που όχι απλά εμπνέεται από αυτά των 90s (Duke Nukem 3D, Doom), αλλά φαίνεται να έρχεται κατευθείαν από εκείνη την εποχή, με τα όποια καλά ή κακά στοιχεία φέρνει αγκαζέ. Περισσοτερα...
Πάντα πίστευτα πως το Dark Souls είναι από τα “παρεξηγημένα” παιχνίδια. Μην μπερδευτείτε, δεν εννοώ πως δεν είναι κορυφαίο όπως προστάζει η φήμη του, αλλά πως θεωρείται κορυφαίο για λάθος λόγους. Όχι η δυσκολία του, ούτε ο διασυνδεδεμένος κόσμος του. Αυτά που κάνουν το Dark Souls μία μοναδική παρουσία στο gaming είναι το απόλυτο “κούμπωμα” του multiplayer με το single-player, η ύπαρξη μιας απλής ιστορίας στο παρασκήνιο με έναν εκτενή και ευφάνταστο μύθο, εκείνες οι χορογραφίες στις μάχες που δίνουν συγχωροχάρτι στα όποια αρνητικά. Περισσοτερα...
Το Q.U.B.E. ήταν ένα απλό μα αξιόλογο puzzle game πρώτου προσώπου, μια προσπάθεια που θύμιζε έντονα Portal αλλά κατάφερε να ξεχωρίσει χάρη στα δικά του καλά στοιχεία. Φέτος εμφανίστηκε το Q.U.B.E. 2 που, όπως το Portal 2, προσθέτει στη φόρμουλα σενάριο και μια ριζικά ανανεωμένη παρουσίαση. Περισσοτερα...
Η πορεία του Monster Hunter: World είναι περίεργη. Ξεκίνησε ως μία απλή φήμη, κοντά στην ανακοίνωση του Monster Hunter: XX, μία φήμη που κανείς δεν πίστεψε πάρα πολύ. Έπειτα, ήρθε η ανακοίνωσή του με ένα απλά μέτριο trailer που δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα τους φίλους της σειράς. Από τη στιγμή εκείνη, όμως, σιγά σιγά, η Capcom μπήκε σε μια άψογη πορεία επανόρθωσης, δείχνοντας σταδιακά τα προτερήματα του παιχνιδιού και κάνοντας όλες τις σωστές δηλώσεις. Το Monster Hunter: World πλέον είναι εδώ και το ερώτημα είναι απλό: πρόκειται για το καλύτερο Monster Hunter μέχρι τώρα; Περισσοτερα...
Δεν είναι πολλές οι φορές που στα παιχνίδια χειριζόμαστε θεούς. Ήρωες ναι, μα θεούς όχι. Η διαφορά είναι διακριτή, αν όχι χαοτική. Ένας ήρωας έχει αμφιβολίες, πρέπει να αποδείξει την αξία του, ενώ ένας θεός είναι απόλυτος, έχει τον σεβασμό (ή τον τρόμο) των κοινών θνητών περίπου εξ ορισμού. Στο Okami χειρίζεστε, λοιπόν, έναν θεό. Και το παιχνίδι τα καταφέρνει περίφημα στον τομέα αυτό, όπως και πάνω κάτω και σε όλους τους άλλους τομείς. Κακά τα ψέματα, το Okami όταν κυκλοφόρησε ήταν αριστούργημα και το ίδιο ισχύει και τώρα, στην δεύτερη επανέκδοσή του, αυτή τη φορά στην τωρινή γενιά. Περισσοτερα...
Η γέννηση ενός φαινομένου σαν το PlayerUnknown’s Battlegrounds είναι σπάνιο γεγονός. Νομίζω είχαμε να δούμε αντίστοιχο χαμό από την εποχή που “η” DotA ήταν το ντε φάκτο παιχνίδι στα LAN-άδικα. Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, είμαστε τυχεροί. Από την άλλη, είναι και ελαφρώς παράξενο. Ποια είναι η μαγεία αυτού αυτού του παιχνιδιού που μαγνητίζει τους PC gamers; Και επίσης, έχει μεταφερθεί αυτούσια στο Xbox One; Περισσοτερα...
Κάποιος Κάρολος Μαρξ κάποτε είχε πει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία, την επόμενη σαν φάρσα. Χωρίς να μας αφορούν πάρα πολύ οι μετενσαρκωσεις της ιστορίας εγώ οπωσδήποτε χαίρομαι που αυτή επαναλαμβάνεται και με το Xcom 2. Μετά την απροσδόκητη κυκλοφορία του στις κονσόλες, εμπλουτίζεται με ένα βαρβάτο expansion, το War of the Chosen, ακριβώς όπως είχε συμβεί και με το προηγούμενο Xcom και το Enemy Within expansion του. Το ζήτημα προφανώς είναι αν, πέρα από το timing, το War of the Chosen έχει και την ποιότητα του Xcom 2. Περισσοτερα...
Ένα παιχνίδι βασισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μία και μοναδική ιδέα δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Αν μη τι άλλο, τίτλοι όπως το Portal ή το Audiosurf επιβεβαιώνουν πανηγυρικά αυτή την διαπίστωση. Το κλειδί στην υπόθεση είναι, φυσικά, η ίδια η ιδέα. Αν αυτή είναι ενδιαφέρουσα και καλοσχεδιασμένη τότε όλα βαίνουν καλώς και το παιχνίδι αποδεικνύεται διαμάντι. Με το The Bridge, που προσπαθεί να κάνει κάτι παρεμφερές, τι γίνεται; Καταφέρνει να παρουσιάσει ένα αξιόλογο σύνολο; Περισσοτερα...
Κακά τα ψέματα, η διαχείριση της επιτυχίας είναι δύσκολο πράγμα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια επιτυχία απρόσμενη, αβέβαιη. Στα παιχνίδια το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές και το βλέπουμε ξανά τώρα, με την κυκλοφορία του Middle-earth: Shadow of War, τη συνέχεια του απρόσμενα καλού και πετυχημένου Middle-earth: Shadow of Mordor. Το Shadow of Mordor πήρε τις άριστες ιδέες από ένα σωρό άλλα παιχνίδια, τις πήγε ένα ταξίδι στον κόσμο του Τόλκιν, έριξε στο μπλέντερ και μερικές σταγόνες πρωτοπορίας με το σύστημα nemesis και το κοκτέιλ της αρτιότητας έτοιμο. Το Shadow of War πως τα διαχειρίζεται όλα αυτά; Περισσοτερα...
Έχοντας πάει από αναβολή σε αναβολή εδώ και τρία χρόνια και συνοδεύομενο από τεράστιο hype, δεν θα ήταν παράλογο να πει κανείς πως το Cuphead όταν κυκλοφορούσε κινδύνευε να αποδειχτεί η απογοήτευση της χρονιάς. Το πολυαναμενόμενο παιχνίδι της StudioMDHR είναι επιτέλους εδώ και ναι, είναι τόσο καλό όσο φαίνεται. Περισσοτερα...
Είναι πολύ περίεργη η αίσθηση: εκείνη η αναβίωση ενός παλιού είδους παιχνιδιoύ σε ένα μοντέρνο περιβάλλον, ένα σχεδόν ξεχασμένο δηλαδή gameplay μέσα σε ένα αστραφτερό και όμορφο αμπαλάζ. Αυτό ακριβώς το πακέτο προσφέρει το Sine Mora, πόσο μάλλον στην επανέκδοση του, Ex. Ένα αρχέγονο είδος παιχνιδιού, το κλασικο side-scrolling shoot 'em up που οι παλαιότεροι εξαντλούσαν στα arcades, στημένο όμως με έναν τεχνικό τομέα υψηλών προδιαγραφών. Περισσοτερα...
Η ανήκουστη επιτυχία που έχουν γνωρίσει τα παιχνίδια Monster Hunter, τόσο στην Ιαπωνία φυσικά όσο και στη Δύση, έχει παράξει ένα ολοκαίνουριο είδος παιχνιδιών. Δεν είναι εύκολο να το περιγράψει κανείς αν και δεν είμαι σίγουρος ότι χρειάζεται σε κάθε περίπτωση. Προοπτική τρίτου προσώπου και ένα αέναο κυνηγητό εχθρών που αφήνουν υλικά για καλύτερα όπλα και αντικείμενα. Το συστατικό για να γίνει αυτή η συνταγή πετυχημένη είναι φυσικά το εθιστικό, απροβλημάτιστο gameplay. Πολλοί το έχουν προσπαθήσει, μερικοί με μία κάποια επιτυχία. Είναι σειρά του Toukiden 2 να πειραματιστεί με ορισμένες φρέσκες ιδέες και να προσπαθήσει να ρίξει μια ματιά στον θρόνο που έχει καταλάβει η σειρά της Capcom. Περισσοτερα...
