To Super Smash Bros είναι ένα περίεργο πράγμα, κάτι ανάμεσα σε ξύλο και platformer – δηλαδή το λεγόμενο platform fighter. Όλα αυτά τα χρόνια, πολλοί έχουν προσπαθήσει να τo αντιγράψουν, από κολοσσούς όπως η Sony με το PlayStation All-Stars, μέχρι indie developers με τίτλους όπως τα Brawlhalla και Brawlout. Στους κλώνους του Smash Bros τώρα έρχεται να προστεθεί και το Nickelodeon All-Star Brawl. Περισσοτερα...
Είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος που κάνει κύκλους η νοσταλγία, κυρίως των προηγούμενων δεκαετιών. Το Echo Generation είναι μια ακόμα ενσάρκωση των αμερικάνικων 80s μέσα από την κυρίαρχη κουλτούρα και κυρίως αυτή που την αποθεώνουν τα παιδιά του τότε που σήμερα είναι ενήλικες. Με μπόλικες σειρές, παιχνίδια και ταινίες να παράγουν μια τέτοια ιδεατή έκδοση της εν λόγω δεκαετίας. Το Echo Generation είναι... ακριβώς αυτό. Μια περιπέτεια με ήρωες παιδιά στην δεκαετία του '80 στην Αμερική. Με λίγους εξωγήινους, animatronics, μεταφυσικά φαινόμενα, διευθυντές σχολείου που κάνουν ημιαπασχόληση σαν serial killers, τύπους που φτιάχνουν την τεχνολογία του μέλλοντος στο γκαράζ του σπιτιού τους. Ότι έχει γράψει ο Stephen King, ή ο R.L. Stine, υπάρχει σε κάποια μορφή στο παιχνίδι. Περισσοτερα...
Τα space shooters έχουν μια μοναδική "γλύκα". Από την εποχή των Galaxians μέχρι το StarFox, οι επικές διαστημικές μάχες, τα laser και οι τεράστιες εκρήξεις είναι κάτι που ανέκαθεν τραβούσε την προσοχή των απανταχού gamers. Το Chorus αποτελεί μια διαφορετική προσέγγιση στη διαστημική εποποιία. Περισσοτερα...
Προτού ξεκινήσω αυτό το review, θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι: το Metroid είναι η σειρά στην οποία σαν gamer νιώθω ότι “ανήκω”. Λατρεύω την ατμόσφαιρα απόλυτης απομόνωσης και μυστηρίου που αποπνέουν οι λαβυρινθώδεις κόσμοι της σειράς αλλά και η ίδια η Samus. Η πρωταγωνίστρια είναι πάντα σιωπηλή. Δεν είναι το ίδιο με την σιωπή του Mario ή του Link που έχει ως σκοπό την ταύτιση του παίκτη μαζί τους. Η Samus δεν μιλάει γιατί πολύ απλά δεν έχει λόγο να μιλήσει. Δεν υπάρχει κάποιος ή κάτι που είναι εκεί για να μιλήσει με την Samus ή που χρειάζεται λόγο για να καταλάβει τις προθέσεις της. Ταυτόχρονα, μέσω του μανιερισμού αλλά και των επιλογών της, καταλαβαίνουμε πως μέσα από τον εξωσκελετό υπάρχει ένας πραγματικός πόλεμος. Ο εσωτερικός διάλογος είναι πάντα εκεί απλά δεν τον βλέπουμε. Είναι επίσης κάτι που δεν μας το χρωστάει (εσένα κοιτάω Other M). Περισσοτερα...
Μερικές φορές βλέπεις κάποιο indie και λες... “αποκλείεται”. Κι όμως, πράγματι είναι τόσο όμορφο, σε σημείο που βάζει τα γυαλιά στις μεγάλες ΑΑΑ παραγωγές. Αυτό ισχύει με το Kena: Bridge of Spirits της Ember Lab, η οποία κάνει εξαιρετική χρήση του διαθέσιμου budget της με θεαματικά αποτελέσματα. Περισσοτερα...
Tα videogames έχουν μια μοναδική δύναμη στο να λένε ιστορίες. Είτε μεγάλες, περίπλοκες και επικές, είτε απλές και ειλικρινείς, προσπαθώντας να μιλήσουν κατευθείαν στον παίκτη. Το The Artful Escape είναι κάπου στην μέση και μας προκαλεί σε μια περιπέτεια γεμάτη μουσική, χρώμα και ανακάλυψη - τόσο εσωτερική, όσο και άλλων διαστάσεων. Περισσοτερα...
Μια στo τόσο, εμφανίζονται κάποια στούντιο από το πουθενά και κλέβουν τις εντυπώσεις κατευθείαν με το πρώτο τους παιχνίδι. Το οποίο μπορεί να μην είναι τέλειο, όμως έχει φτιαχτεί με τόση αγάπη για το είδος που αντιπροσωπεύει, που σε κάνει να αδιαφορείς για τα όποια προβλήματα που μπορεί να έχει σε διάφορους τομείς ως “παιδικές ασθένειες”. Αυτό ισχύει στην περίπτωση των Syck και Dreams Uncorporated από την Κολομβία(!), οι οποίες μας δίνουν το JRPG Cris Tales. Περισσοτερα...
Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να βλέπεις ένα DLC να κάνει ένα ήδη εξαιρετικό παιχνίδι ακόμα καλύτερο – για την ακρίβεια να το μετατρέπει στην απόλυτη έκδοσή του. Αυτό ακριβώς ισχύει με το Mr. X Nightmare DLC του κορυφαίου Streets of Rage 4. Περισσοτερα...
Αν υπάρχει μια εταιρεία με σύνολο από χαρακτήρες και παιχνίδια που μπορεί να συγκριθεί με της Nintendo, αυτή είναι η Sega. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια βλέπουμε προσπάθειες αναβίωσης κλασικών τίτλων της Sega από indie developers, με τις ευλογίες της ίδιας (σε αντίθεση με τη Nintendo που είναι η χαρά του εξώδικου). Σειρά για αναβίωση παίρνει ο Alex Kidd, η παλιά μασκότ της Sega, με το Alex Kidd in Miracle World DX, remake του αγαπημένου παιχνιδιού του Master System που πολλοί είχαμε την ευτυχία να έχουμε προεγκατεστημένο στην κονσόλα μας. Περισσοτερα...
Mόλις λίγο καιρό μετά το Spider-Man: Miles Morales στο launch του PS5, η... μηχανή που λέγεται Insomniac ξαναχτυπά με την πιο μεγάλη αποκλειστικότητα της κονσόλας μέχρι τώρα. Το Ratchet and Clank: Rift Apart είναι μια εξαιρετική επίδειξη του τί μπορεί να κάνει το PS5. Κυρίως γιατί η Insomniac φρόντισε, μαζί με τον λεπτομερή κόσμο και την προσοχή στον τεχνικό τομέα, να μας δώσει, πάνω απ’ όλα, ένα ποιοτικό παιχνίδι. Περισσοτερα...
Οι δημιουργοί του Sonic (και του Nights), Naoto Ohshima και Yuji Naka, συνεργάζονται ξανά και μας δίνουν το Balan Wonderworld, με στόχο να προσφέρουν έστω λίγη από την μαγεία των θρυλικών platformer τους. Αντ’ αυτού, φαίνεται πως όλα έχουν ένα τέλος και ίσως ήρθε η ώρα να πάρουν σύνταξη. Περισσοτερα...
Απο πού να ξεκινήσει κάποιος να μιλάει για την παρακαταθήκη που έχει αφήσει το Ghosts 'n Goblins στο gaming; Ας το συνοψίσουμε σε δύο λέξεις: απαίσια δύσκολο. Σε έναν κόσμο που το arcade είχε σχεδιαστεί να είναι όσο πιο δύσκολο γίνεται για να “μασήσει”, τα παιχνίδια είχαν απότομες μεταβολές στην δυσκολία. Κυρίως προς τα πάνω. Η μεταφορά τους στις κονσόλες είχαν “κληρονομήσει” την δυσκολία μαζί με μερικές άλλες περίεργες πρακτικές όπως τα attract modes. Μερικές φορές είχαν ξεχάσει να αφαιρέσουν ακόμα και το “insert coin to join in” – πόσο μάλλον να αναπροσαρμόσουν την δυσκολία. Το Ghosts n’ Goblins είναι μια τέτοια περίπτωση. Ένα παιχνίδι που φορούσε την δυσκολία του στο πέτο σαν βραβείο. Βοηθούσε το γεγονός ότι ήταν πολύ προσεκτικά σχεδιασμένο ώστε να δίνει στον παίκτη αρκετό έλεγχο ενώ ταυτόχρονα τον βομβαρδίζει με εχθρούς που εμφανίζονται συνέχεια απο όλες τις πλευρές. Δεν υπάρχει στιγμή γαλήνης στο Ghost ‘n Goblins. Περισσοτερα...
Υπάρχουν μερικά πράγματα που αποτελούν “ιερά τέρατα” στο gaming. Το να το παίζεις έξαλλος ταξιτζής, να μεταφέρεις ακόμα πιο έξαλλους και απαιτητικούς επιβάτες προκαλώντας απόλυτο χάος στους δρόμους της μεγαλούπολης ενώ ακούς τέρμα The Offspring, είναι ένα απο αυτά. Το Taxi Chaos εμπίπτει στην κατηγορία παιχνιδιών τύπου “αν δεν το φτιάξει η Sega, θα το φτιάξουμε εμείς”. Πράγμα με το οποίο δεν θα είχαμε πρόβλημα αν ήταν τουλάχιστον διασκεδαστικό. Περισσοτερα...
Τα θεότρελα παιχνίδια με μάχης με οχήματα τύπου Twisted Metal έχουν εκλείψει εδώ και χρόνια. Το Destruction AllStars ευελπιστεί να καλύψει αυτό το κενό με το “καλημέρα” στο PS5. Προσπαθεί να προσφέρει την κλασική κατάσταση αρένας με αυτοκίνητα, αλλά ταυτόχρονα και την αίσθηση του online ανταγωνισμού τύπου Rocket League. Δυστυχώς αυτά τα δύο πράγματα δεν τα κάνει με ιδιαίτερα ενδιαφέρων τρόπο. Περισσοτερα...
Το Scott Pilgrim υπήρχε για πολύ καιρό στο παρασκήνιο και μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές γνώρισε λίγη παραπάνω αναγνωρισιμότητα. Η πρώτη στιγμή είναι η μεταφορά του αρχικού κόμικ σε ταινία και η δεύτερη το videogame. Και ήταν και μια καλή στιγμή, διότι το παιχνίδι βασίζεται στο κόμικ και όχι στην ταινία. Επίσης ο μύθος και η αισθητική του κόμικ δανείζονται στοιχεία απο διάφορα κομμάτια της κουλτούρας των videogames, κυρίως παλιά arcades και Nintendo. Οπότε το Scott Pilgrim vs. The World: The Game όχι μόνο αντιπροσωπεύει το αρχικό κόμικ εξαιρετικά, αλλά είναι και ένα εξαιρετικό side-scrolling beat 'em up. Περισσοτερα...