Αν και έχουν περάσει 20+ χρόνια από την κυκλοφορία του θρυλικού Baldur’s Gate 2 της Bioware, το εκτόπισμα του ονόματος Baldur’s Gate στον χώρο του gaming, ακόμη και σήμερα, είναι αδιαμφισβήτητο. Για τουλάχιστον μια δεκαετία, εταιρείες όπως η Obsidian και η Interplay πολιορκούσαν την (διαβόητα απαιτητική) Wizards of the Coast, προκειμένου να τους παραχωρήσει τα δικαιώματα της σειράς. Εν τέλει, αυτά κατέληξαν στην ανερχόμενη τότε Larian (Divinity: Original Sin), η οποία είχε στόχο όχι μόνο να αναλάβει το βάρος μιας ασήκωτης κληρονομιάς, αλλά να δημιουργήσει ένα RPG που θα αλλάξει τα δεδομένα στο χώρο. Και πράγματι, το Baldur’s Gate 3 είναι, μακράν, το πιο φιλόδοξο, μεγαλειώδες και, παράλληλα, ασυμβίβαστο RPG που φτιάχτηκε ποτέ. Περισσοτερα...
Εάν έπρεπε να διαλέξουμε το είδος παιχνιδιών που είναι a priori το πιο αμφιλεγόμενο, νομίζω οι περισσότεροι θα διαλέγαμε τον τρόμο. Είναι η φύση του τόσο ακραία, που δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς – το horror είτε το αγαπάς, είτε το μισείς, μέση οδός δεν υπάρχει. Είναι, επίσης, γεγονός πως τα καλά παιχνίδια τρόμου αποτελούν εμπειρίες που στιγματίζουν εκ βαθέων τον παίκτη, ο οποίος τις «κουβαλάει» μέσα του για καιρό. Ένα τέτοιο παιχνίδι υπήρξε και το Amnesia: The Dark Descent και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μας στοιχειώνει ακόμη και σήμερα, 13 χρόνια μετά. Οφείλουμε να παραδεχτούμε, ωστόσο, πως στα χρόνια που ακολούθησαν, η δημιουργός Frictional Games έχασε τη φόρμα της και τα μεταγενέστερα Amnesia ήταν μετριότητες στην καλύτερη. Ευτυχώς αυτή η καθοδική πορεία σταματάει με το Amnesia: The Bunker, το οποίο είναι μια εμπειρία τρόμου αντάξια του πρώτου τίτλου. Περισσοτερα...
Το Miasma Chronicles αποτελεί το νέο πόνημα της The Bearded Ladies (Mutant Year Zero: Road to Eden). Πρόκειται για ένα turn-based tactical RPG που αντλεί έμπνευση από τη σειρά Xcom και δίνει έμφαση στην προσεκτική, μεθοδική προσέγγιση και την ορθή τακτική κατά τη διάρκεια της μάχης. Ενώ το Mutant Year Zero βασίστηκε σε υπάρχον όνομα, το Miasma Chronicles είναι ένα πρωτότυπο έργο, το οποίο φιλοδοξεί να πάει το όχι και τόσο mainstream είδος του ένα βήμα μπροστά. Ας δούμε αν τα καταφέρνει. Περισσοτερα...
Ένα χρόνο και κάτι ψιλά μετά την κυκλοφορία του, το εκπληκτικό Horizon Forbidden West αποκτάει το πρώτο (και πιθανότατα τελευταίο) expansion του. Αντίθετα με το κυρίως παιχνίδι, το Burning Shores είναι μόνο για PS5, γεγονός που δημιουργεί προσδοκίες τόσο ως προς τον τεχνικό τομέα, όσο και το gameplay. Ας δούμε εάν και κατά πόσο καταφέρνει να τις τέρψει. Περισσοτερα...
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα υποθετικά ερωτήματα που θέτονται -όχι και τόσο συχνά- ως βάση μιας αφήγησης, ή και συζήτησης, είναι σίγουρα αυτό της εναλλακτικής πραγματικότητας: «τί θα γινόταν αν…». Η εν λόγω υπόθεση πάντα εξιτάρει, ενώ είναι τόσα πολλά τα σημεία καμπής της ανθρώπινης ιστορίας, που το πρόσφορο υλικό μοιάζει ανεξάντλητο. Μια τέτοια θεματική προσέγγιση επιλέγει η Mundfish με το Atomic Heart, ένα action-shooter το οποίο αναπτύσσει από το 2017. Το παιχνίδι φέρνει έναν αέρα από Bioshock, εμποτισμένο με μπόλικη τρέλα κι ακόμη περισσότερο χάος. Ας δούμε αν η εκτέλεση είναι τόσο καλή όσο η αρχική ιδέα. Περισσοτερα...
Όταν το 2018 ένα «επερχόμενο Harry Potter RPG» διέρρευσε, το ίντερνετ άναψε και κόρωσε εν μια νυκτί. Δεν ήθελε και πολύ βέβαια. Οι υποφέροντες από χρόνια λειψυδρία φίλοι του ποτερικού σύμπαντος χύμηξαν σαν λυσσασμένες ύαινες στην είδηση, καταβροχθίζοντας μετά βουλιμίας την κάθε λεπτομέρεια, το κάθε μικρό ψήγμα πληροφορίας. Φυσικά αυτό συνεχίστηκε και εντάθηκε από τη στιγμή που το παιχνίδι ανακοινώθηκε επίσημα. Το Hogwarts Legacy πλέον είναι εδώ, με τις προσδοκίες των παικτών να έχουν τρυπήσει την στρατόσφαιρα και μια βαριά κληρονομιά να πλανάται από πάνω του. Περισσοτερα...
Μια από τις πιο γοητευτικές και συνάμα χαοτικές εμπειρίες που θυμάμαι μικρός, ήταν τα παραμύθια της Baba Yaga, δια στόματος της Γιουγκοσλάβας γιαγιάς μου. Μας κάθιζε με την ξαδέρφη μου πλάι στη φωτιά, αφού είχαν τελειώσει όλες οι δουλειές κι οι περισσότεροι είχαν πάει για ύπνο, και μας έλεγε παραμύθια που μας μάγευαν και μας μπέρδευαν ταυτόχρονα. Βλέπετε, η Baba Yaga είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη φιγούρα της σλαβικής λαογραφίας. Η ηθική της πυξίδα εμφανίζεται βαθιά συγκεχυμένη. Πράττει το καλό με την ίδια ευκολία που πράττει το ειδεχθές. Υπάρχουν φορές που εμφανίζεται ως ευγενής, καλοκάγαθη οντότητα, ενώ άλλες που ξυπνάει κάποιος δαίμονας μέσα της και δρα ως η προσωποποίηση του ακραιφνούς κακού. Καμιά φορά παρουσιάζεται ως η σύμπραξη του καλού και του κακού, κάτι σαν την αρχαιοελληνική Εκάτη – είναι φάρμακο και φαρμάκι μαζί. Η Baba Yaga συμβολίζει τον Χειμώνα, τον Θάνατο, το Φίδι, το Πουλί, τη Γη και το Φεγγάρι. Παρουσιάζεται ως αρχετυπική μητριαρχική φιγούρα, που όμως διαθέτει ανδροπρεπή χαρακτηριστικά. Κι είναι αυτή ακριβώς η βαθιά αμφιλεγόμενη, πολυμορφική σε όλες της τις εκφάνσεις, φύση που την καθιστά τόσο θελκτική. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε η πολωνική The Parasight και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον μύθο της Baba Yaga ως υπόβαθρο για το Blacktail. Περισσοτερα...
Το νεο-νουάρ action-adventure τρίτου προσώπου Judgment, αποτέλεσε μια επιτυχημένη απόπειρα της Ryu Ga Gotoku Studio να διαφοροποιήσει το «ρεπερτόριό» της. Το Lost Judgment είναι η συνέχειά του, υποσχόμενο μια εξίσου ιντιγκαδόρικη ιστορία, εξελιγμένους παικτικούς μηχανισμούς και φυσικά τιτανοτεράστιες δόσεις ακραιφνούς, στιλάτου, ασιατικού βρωμόξυλου. Εφόσον πλέον υπάρχει και για PC, ας δούμε αν είναι αντάξιο του προκατόχου του. Περισσοτερα...
Αδυνατώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που έπαιξα ένα, έστω, αξιοπρόσεκτο squad-based RTS παιχνίδι. Μάλλον θα χρειαστεί να ανατρέξω στο Company of Heroes 2 (2013), ενώ πριν από αυτό μόνο το Dawn of War 2 έρχεται κατά νου. Οφείλουμε, βέβαια, να λάβουμε υπόψιν, πως τέτοιου είδους παιχνίδια είναι πολύ απαιτητικά σε ό,τι αφορά την ανάπτυξή τους και, δεδομένου πως απευθύνονται σε περιορισμένο κοινό, είναι δύσκολο για μια εταιρεία να αναλάβει τέτοιο ρίσκο. Ακόμη κι έτσι, κοντά 10 χρόνια ξηρασίας (εξαιρουμένων κάποιων μέτριων προσθηκών) είναι πάρα πολλά και δύσκολα δικαιολογούνται. Αυτό το σκανδαλώδες, η αλήθεια είναι, κενό φιλοδοξεί να καλύψει το The Valiant της Kite Games. Περισσοτερα...
Είναι, θαρρώ, αυτονόητο, πως οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με το gaming εκτενώς, θα έχει έστω ακουστά τη σειρά Yakuza του Ryu Ga Gotoku Studio. Όταν το 2015 η Sega θέλησε να δημιουργήσει ένα νέο όνομα από το εν λόγω στούντιο, στόχος ήταν να υπάρχει σαφής διάκριση από τα παιχνίδια Yakuza, διατηρώντας, ωστόσο, τους ίδιους κεντρικούς μηχανισμούς και τη γενικότερη αισθητική προσέγγιση του ιαπωνικού και νοτιοκορεάτικου σινεμά δράσης – στοιχεία που αποτελούν σήμα-κατατεθέν του εν λόγω στούντιο και το καθιστούν άμεσα αναγνωρίσιμο. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι το Judgment, μια νεο-νουάρ ιστορία μυστηρίου και ίντριγκας, που διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο με τα Yakuza αλλά είναι, παράλληλα, αυτοτελής. Το Judgment πρωτοβγήκε το 2019, αλλά πρόσφατα κυκλοφόρησε και για PC, όπου και το παίξαμε για την παρούσα κριτική. Περισσοτερα...
Σε μια συνέντευξή του, ο συγγραφέας και δημιουργός του Disco Elysium, Robert Kurvitz, επί 20 λεπτά αναλύει εμβριθώς τον σχεδιασμό, την πρόκληση και την εν γένει σημασία του user interface του παιχνιδιού του, ενώ παράλληλα σου δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσε να μιλάει επί ώρες μόνο γι αυτό. Το πάθος του με το συγκεκριμένο θέμα είναι τόσο πληθωρικό, που κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται επισταμένως για μια σχεδιαστική πτυχή που μέχρι πρότινος πέρναγε στα ψιλά. Σκέφτηκα πως εμείς, ως gamers, βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου και αδυνατούμε να διανοηθούμε τα αναρίθμητα προβλήματα και σπαζοκεφαλιές που έχουν να αντιμετωπίσουν οι δημιουργοί, σε κάθε στροφή της παραγωγής και ανάπτυξης ενός παιχνιδιού. Φανταστείτε τώρα πως είστε ένας νέος κι άσημος Εσθονός, με μηδαμινή εμπειρία από gaming development, περιορισμένους πόρους, εγκλωβισμένος σε μια γωνιά του κόσμου που δεν φημίζεται για το επιχειρείν της, συντονιστής μιας καλλιτεχνικής κολεκτίβας η οποία μάλλον στερείται ξεκάθαρης συλλογικής κατεύθυνσης. Αυτός ο Εσθονός, λοιπόν, και οι φίλοι του έβαλαν στόχο να καταπιαστούν με το υπέρμετρα φιλόδοξο εγχείρημα του να φτιάξουν ένα videogame, γεγονός που από μόνο του θα ήταν αρκετό για να εντυπωσιάσει - μια εντύπωση που σαφώς ωχριά μπροστά στο γεγονός πως κατάφεραν τελικά να φτιάξουν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Περισσοτερα...
Είναι, πιστεύω, κοινό μυστικό πως τα old-school, σκληροπυρηνικά παιχνίδια τρόμου αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Πρόκειται για παιχνίδια άτεγκτα κι αδιάλλακτα, που δεν κάνουν συμβιβασμούς, δεν προσφέρουν βοήθειες, ούτε χτυπάνε φιλικά τον παίκτη στην πλάτη. Αντιθέτως, στέκονται απέναντί του, υποσκάπτουν την ευτυχία του, τον βγάζουν απ’ τη βολή του, του ασκούν έντονη και διαρκή ψυχολογική πίεση μέχρι να τον λυγίσουν, κι όταν (αναπόφευκτα) τον λυγίσουν, τότε είναι που ξεσαλώνουν κλωτσώντας το πτώμα του, επιδεικνύοντας το κεφάλι του σαν λάφυρο. Τα παιχνίδια αυτά είναι για το gaming, ό,τι ήταν ο William Friedkin για τον κινηματογράφο. Κι είναι εύλογο οι παίκτες που αποζητούν την αγνή horror εμπειρία να μην είναι πολλοί στον αριθμό, όμως το πάθος τους είναι τόσο πληθωρικό που αναπληρώνει το αριθμητικό έλλειμα. Αρκεί να εξετάσει κανείς τις αντιδράσεις στο θρυλικό πια PT των Hideo Kojima και Guillermo del Toro, ένα ιδιοφυές teaser δύο ωρών που προκαλεί ντόρο ακόμη και σήμερα. Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με δύο αντίθετα ρεύματα: από τη μία η απροθυμία των περισσότερων στούντιο να φιλοτεχνήσουν μια αγνή, old school εμπειρία τρόμου, κι από την άλλη η ακόρεστη δίψα των σκληροπυρηνικών gamers να ζήσουν μια τέτοια εμπειρία. Και κάπου εδώ μπαίνει στο κάδρο το Madison της Bloodious Games. Περισσοτερα...
Πέραν κλασσικών επουσιωδών ρομαντικοποιήσεων κι ευφημισμών, υπάρχει κάτι το μακάβρια γοητευτικό στην τέχνη του ελεύθερου σκοπευτή, ίσως γιατί απαιτεί και συνταιριάζει όλες εκείνες τις δεξιότητες που καθιστούν έναν κυνηγό ικανό, και τις απαιτεί στο maximum. Δεν είναι διόλου τυχαίο πως δεινοί ελεύθεροι σκοπευτές απολαμβάνουν φήμης και αναγνώρισης που ξεπερνούν κατά πολύ και τα πιο τρελά όνειρα του μέσου στρατιώτη. Τα παραδείγματα τυπάδων όπως ο Vasily Zaitsev, ο Simo Häyhä (aka The White Death) και η Lyudmila Pavlichenko (aka The Lady Death), που ανήχθησαν σε εθνικά σύμβολα είναι πάμπολλα. Ακριβώς αυτή τη φαντασίωση, του θρυλικού και χιλιοτραγουδισμένου ελεύθερου σκοπευτή, έρχεται να θρέψει η Rebellion με τη σειρά Sniper Elite, η οποία αριθμεί πλέον αριθμεί 17 χρόνια ύπαρξης και πέντε παιχνίδια. Όπως και οι προκάτοχοί του, το Sniper Elite 5 είναι ένα tactical shooter τρίτου προσώπου με έμφαση στο stealth – ένα παιχνίδι που θαρρώ δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις στην κοινότητα του gaming. Περισσοτερα...
Το πάθος μου για την Άγρια Δύση άναψε όταν πολλά χρόνια πριν, στην τρυφερή ηλικία των 12, είδα για πρώτη φορά την επιτομή του ωμού, αμοραλιστικού western – αναφέρομαι φυσικά στο The Wild Bunch του μεγάλου Sam Peckinpah. Έκτοτε πέρασε καιρός πολύς, η σχετική εμμονή ωστόσο καλά κρατεί, καθώς δεν περνάει μήνας που δεν θα δω έστω και μια ταινία που διαδραματίζεται στο Old West, σύγχρονη ή παλαιότερη. Όταν, λοιπόν, έπεσε το μάτι μου πάνω στο Weird West, ένα dark fantasy, top-down, action cRPG με έμφαση στην αφήγηση και τις επιλογές που την επηρεάζουν, δεν μπορούσα παρά να μην ενθουσιαστώ. Η WolfEye Studios, ιδρυτικό μέλος της οποίας είναι ο Raphael Colantonio (Arkane Studios), έκανε ότι μπορούσε για να σμιλέψει μια επική περιπέτεια, σπασμένη σε πέντε κεφάλαια, και δομημένη με τέτοιον τρόπο που η εξέλιξή της επηρεάζεται σφόδρα από τις επιλογές του παίκτη. Περισσοτερα...
Από τις ιστορίες των λαών της υφηλίου, αρχαίων ή νεότερων, δύσκολα συναντά κανείς πιο δραματική, συναρπαστική -μέσα στο σκοτάδι και την ηθική της νάρκωση- κι ευρεία από αυτήν της Αρχαίας Ρώμης. Τους ιδρυτές της τους μεγάλωσε ένας βοσκός και μια πόρνη. Οι πρώτοι της κάτοικοι ήταν άνδρες όλοι τους, φυγάδες δολοφόνοι, βιαστές και κάθε λογής κατακάθια – τις μέλλουσες μανάδες όλων των Ρωμαίων τις απήγαγαν από τα γύρω χωριά, τις υποδούλωσαν και τις εξανάγκασαν να γεννήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Και ήταν περήφανοι για αυτό. Αυτή η συμμορία των βίαιων, βρώμικων και κακών έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο, να τον διαπλάσει, και να καθορίσει τη μοίρα αμέτρητων γενεών, μέχρι και τον επιθανάτιο ρόγχο της. Έκτοτε, χιλιάδες καλλιτέχνες έχουν εμπνευστεί από τις ιστορίες των Ρωμαίων, φαινόμενο που παρατηρείται σαφώς μέχρι και σήμερα. Η Αρχαία Ρώμη έχει εμφιλοχωρήσει στην ποπ κουλτούρα του Δυτικού κόσμου και συντηρείται εντός της δεκαετίες τώρα. Ήταν, λοιπόν, θέμα χρόνου η tactical cRPG σειρά Expeditions (Conquistador, Viking), που μεγάλο μέρος της δύναμής της το αντλεί από το ιστορικό φόντο του εκάστοτε παιχνιδιού, να στραφεί στη Ρώμη. Περισσοτερα...
