Dark arisen.
Σε μια εποχή όπου η βιομηχανία του gaming χάνει τον όποιο καλλιτεχνικό της προσανατολισμό και πορεύεται ολοένα και περισσότερο βάσει μιας αποστειρωμένης λογικής χαρτογιακάδων, πειραματικές, σκληροπυρηνικές single-player εμπειρίες φαινομενικά δεν έχουν χώρο να ανθίσουν. Ευτυχώς, το Dragon’s Dogma 2 το διαψεύδει αυτό πανηγυρικά. Περισσοτερα...
Το Total War: Pharaoh διαφημίστηκε ως επιστροφή στις ρίζες της σειράς Total War, με στόχο να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον των φαν που αποξενώθηκαν από τη στροφή στη φαντασία με τα Total War: Warhammer τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, αποτυγχάνει παταγωδώς σε αυτήν του την προσπάθεια. Περισσοτερα...
Είναι ορισμένες gaming εμπειρίες, λίγες κι εκλεκτές, που καταφέρνουν να αφήσουν ανεξίτηλο σημάδι σε μια ολόκληρη γενιά παικτών, είτε αισθητικά, είτε υφολογικά, είτε συναισθηματικά. Αποτελούν, έτσι, σημείο αναφοράς στην ιστορία του gaming και καταλήγουν, ενίοτε, να την καθορίζουν μέσω των καινοτομιών που φέρνουν, αλλά και της καλλιτεχνικής τους πληθωρικότητας. Είναι οι εμπειρίες εκείνες που μνημονεύονται και συζητούνται για χρόνια, με μια δόση νοσταλγίας να τις διαπνέει. Το πρώτο Alan Wake (2010), ανήκει σίγουρα σε αυτήν την κατηγορία παιχνιδιών, για τον επιπρόσθετο λόγο πως μας χάρισε μια αφηγηματική εμπειρία άνευ προηγουμένου. Έπειτα από 13 χρόνια έμπλεα εικασιών, υπεραναλύσεων, παθιασμένων λογομαχιών, αλλά και μιας ανεξάντλητης προσμονής για τη συνέχεια της ιστορίας, η Remedy μας δίνει το Alan Wake 2 με μια πρόδηλη φιλοδοξία, να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό. Περισσοτερα...
Νομίζω όλοι, λίγο-πολύ, συμφωνούμε πως η κυκλοφορία του Cyberpunk 2077 το 2020 κατακρεούργησε το τεράστιο hype που συνόδευε το παιχνίδι και βέβαια το όνομα και τη φήμη της λατρεμένης μέχρι τότε CD Projekt Red. Δεν θα σπαταλήσω τον χρόνο σας αναφερόμενος στα πώς και τα γιατί, καθώς αυτά είναι γνωστά τοις πάσι. Τρία χρόνια μετά, το Cyberpunk 2077 έχει μεταμορφωθεί προς το καλύτερο και με το Phantom Liberty expansion του ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την μακρά πορεία... εξιλέωσης. Περισσοτερα...
Αν και έχουν περάσει 20+ χρόνια από την κυκλοφορία του θρυλικού Baldur’s Gate 2 της Bioware, το εκτόπισμα του ονόματος Baldur’s Gate στον χώρο του gaming, ακόμη και σήμερα, είναι αδιαμφισβήτητο. Για τουλάχιστον μια δεκαετία, εταιρείες όπως η Obsidian και η Interplay πολιορκούσαν την (διαβόητα απαιτητική) Wizards of the Coast, προκειμένου να τους παραχωρήσει τα δικαιώματα της σειράς. Εν τέλει, αυτά κατέληξαν στην ανερχόμενη τότε Larian (Divinity: Original Sin), η οποία είχε στόχο όχι μόνο να αναλάβει το βάρος μιας ασήκωτης κληρονομιάς, αλλά να δημιουργήσει ένα RPG που θα αλλάξει τα δεδομένα στο χώρο. Και πράγματι, το Baldur’s Gate 3 είναι, μακράν, το πιο φιλόδοξο, μεγαλειώδες και, παράλληλα, ασυμβίβαστο RPG που φτιάχτηκε ποτέ. Περισσοτερα...
Εάν έπρεπε να διαλέξουμε το είδος παιχνιδιών που είναι a priori το πιο αμφιλεγόμενο, νομίζω οι περισσότεροι θα διαλέγαμε τον τρόμο. Είναι η φύση του τόσο ακραία, που δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς – το horror είτε το αγαπάς, είτε το μισείς, μέση οδός δεν υπάρχει. Είναι, επίσης, γεγονός πως τα καλά παιχνίδια τρόμου αποτελούν εμπειρίες που στιγματίζουν εκ βαθέων τον παίκτη, ο οποίος τις «κουβαλάει» μέσα του για καιρό. Ένα τέτοιο παιχνίδι υπήρξε και το Amnesia: The Dark Descent και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μας στοιχειώνει ακόμη και σήμερα, 13 χρόνια μετά. Οφείλουμε να παραδεχτούμε, ωστόσο, πως στα χρόνια που ακολούθησαν, η δημιουργός Frictional Games έχασε τη φόρμα της και τα μεταγενέστερα Amnesia ήταν μετριότητες στην καλύτερη. Ευτυχώς αυτή η καθοδική πορεία σταματάει με το Amnesia: The Bunker, το οποίο είναι μια εμπειρία τρόμου αντάξια του πρώτου τίτλου. Περισσοτερα...
Το Miasma Chronicles αποτελεί το νέο πόνημα της The Bearded Ladies (Mutant Year Zero: Road to Eden). Πρόκειται για ένα turn-based tactical RPG που αντλεί έμπνευση από τη σειρά Xcom και δίνει έμφαση στην προσεκτική, μεθοδική προσέγγιση και την ορθή τακτική κατά τη διάρκεια της μάχης. Ενώ το Mutant Year Zero βασίστηκε σε υπάρχον όνομα, το Miasma Chronicles είναι ένα πρωτότυπο έργο, το οποίο φιλοδοξεί να πάει το όχι και τόσο mainstream είδος του ένα βήμα μπροστά. Ας δούμε αν τα καταφέρνει. Περισσοτερα...
Ένα χρόνο και κάτι ψιλά μετά την κυκλοφορία του, το εκπληκτικό Horizon Forbidden West αποκτάει το πρώτο (και πιθανότατα τελευταίο) expansion του. Αντίθετα με το κυρίως παιχνίδι, το Burning Shores είναι μόνο για PS5, γεγονός που δημιουργεί προσδοκίες τόσο ως προς τον τεχνικό τομέα, όσο και το gameplay. Ας δούμε εάν και κατά πόσο καταφέρνει να τις τέρψει. Περισσοτερα...
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα υποθετικά ερωτήματα που θέτονται -όχι και τόσο συχνά- ως βάση μιας αφήγησης, ή και συζήτησης, είναι σίγουρα αυτό της εναλλακτικής πραγματικότητας: «τί θα γινόταν αν…». Η εν λόγω υπόθεση πάντα εξιτάρει, ενώ είναι τόσα πολλά τα σημεία καμπής της ανθρώπινης ιστορίας, που το πρόσφορο υλικό μοιάζει ανεξάντλητο. Μια τέτοια θεματική προσέγγιση επιλέγει η Mundfish με το Atomic Heart, ένα action-shooter το οποίο αναπτύσσει από το 2017. Το παιχνίδι φέρνει έναν αέρα από Bioshock, εμποτισμένο με μπόλικη τρέλα κι ακόμη περισσότερο χάος. Ας δούμε αν η εκτέλεση είναι τόσο καλή όσο η αρχική ιδέα. Περισσοτερα...
Όταν το 2018 ένα «επερχόμενο Harry Potter RPG» διέρρευσε, το ίντερνετ άναψε και κόρωσε εν μια νυκτί. Δεν ήθελε και πολύ βέβαια. Οι υποφέροντες από χρόνια λειψυδρία φίλοι του ποτερικού σύμπαντος χύμηξαν σαν λυσσασμένες ύαινες στην είδηση, καταβροχθίζοντας μετά βουλιμίας την κάθε λεπτομέρεια, το κάθε μικρό ψήγμα πληροφορίας. Φυσικά αυτό συνεχίστηκε και εντάθηκε από τη στιγμή που το παιχνίδι ανακοινώθηκε επίσημα. Το Hogwarts Legacy πλέον είναι εδώ, με τις προσδοκίες των παικτών να έχουν τρυπήσει την στρατόσφαιρα και μια βαριά κληρονομιά να πλανάται από πάνω του. Περισσοτερα...
Μια από τις πιο γοητευτικές και συνάμα χαοτικές εμπειρίες που θυμάμαι μικρός, ήταν τα παραμύθια της Baba Yaga, δια στόματος της Γιουγκοσλάβας γιαγιάς μου. Μας κάθιζε με την ξαδέρφη μου πλάι στη φωτιά, αφού είχαν τελειώσει όλες οι δουλειές κι οι περισσότεροι είχαν πάει για ύπνο, και μας έλεγε παραμύθια που μας μάγευαν και μας μπέρδευαν ταυτόχρονα. Βλέπετε, η Baba Yaga είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη φιγούρα της σλαβικής λαογραφίας. Η ηθική της πυξίδα εμφανίζεται βαθιά συγκεχυμένη. Πράττει το καλό με την ίδια ευκολία που πράττει το ειδεχθές. Υπάρχουν φορές που εμφανίζεται ως ευγενής, καλοκάγαθη οντότητα, ενώ άλλες που ξυπνάει κάποιος δαίμονας μέσα της και δρα ως η προσωποποίηση του ακραιφνούς κακού. Καμιά φορά παρουσιάζεται ως η σύμπραξη του καλού και του κακού, κάτι σαν την αρχαιοελληνική Εκάτη – είναι φάρμακο και φαρμάκι μαζί. Η Baba Yaga συμβολίζει τον Χειμώνα, τον Θάνατο, το Φίδι, το Πουλί, τη Γη και το Φεγγάρι. Παρουσιάζεται ως αρχετυπική μητριαρχική φιγούρα, που όμως διαθέτει ανδροπρεπή χαρακτηριστικά. Κι είναι αυτή ακριβώς η βαθιά αμφιλεγόμενη, πολυμορφική σε όλες της τις εκφάνσεις, φύση που την καθιστά τόσο θελκτική. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε η πολωνική The Parasight και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον μύθο της Baba Yaga ως υπόβαθρο για το Blacktail. Περισσοτερα...
Το νεο-νουάρ action-adventure τρίτου προσώπου Judgment, αποτέλεσε μια επιτυχημένη απόπειρα της Ryu Ga Gotoku Studio να διαφοροποιήσει το «ρεπερτόριό» της. Το Lost Judgment είναι η συνέχειά του, υποσχόμενο μια εξίσου ιντιγκαδόρικη ιστορία, εξελιγμένους παικτικούς μηχανισμούς και φυσικά τιτανοτεράστιες δόσεις ακραιφνούς, στιλάτου, ασιατικού βρωμόξυλου. Εφόσον πλέον υπάρχει και για PC, ας δούμε αν είναι αντάξιο του προκατόχου του. Περισσοτερα...
Αδυνατώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που έπαιξα ένα, έστω, αξιοπρόσεκτο squad-based RTS παιχνίδι. Μάλλον θα χρειαστεί να ανατρέξω στο Company of Heroes 2 (2013), ενώ πριν από αυτό μόνο το Dawn of War 2 έρχεται κατά νου. Οφείλουμε, βέβαια, να λάβουμε υπόψιν, πως τέτοιου είδους παιχνίδια είναι πολύ απαιτητικά σε ό,τι αφορά την ανάπτυξή τους και, δεδομένου πως απευθύνονται σε περιορισμένο κοινό, είναι δύσκολο για μια εταιρεία να αναλάβει τέτοιο ρίσκο. Ακόμη κι έτσι, κοντά 10 χρόνια ξηρασίας (εξαιρουμένων κάποιων μέτριων προσθηκών) είναι πάρα πολλά και δύσκολα δικαιολογούνται. Αυτό το σκανδαλώδες, η αλήθεια είναι, κενό φιλοδοξεί να καλύψει το The Valiant της Kite Games. Περισσοτερα...
Είναι, θαρρώ, αυτονόητο, πως οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με το gaming εκτενώς, θα έχει έστω ακουστά τη σειρά Yakuza του Ryu Ga Gotoku Studio. Όταν το 2015 η Sega θέλησε να δημιουργήσει ένα νέο όνομα από το εν λόγω στούντιο, στόχος ήταν να υπάρχει σαφής διάκριση από τα παιχνίδια Yakuza, διατηρώντας, ωστόσο, τους ίδιους κεντρικούς μηχανισμούς και τη γενικότερη αισθητική προσέγγιση του ιαπωνικού και νοτιοκορεάτικου σινεμά δράσης – στοιχεία που αποτελούν σήμα-κατατεθέν του εν λόγω στούντιο και το καθιστούν άμεσα αναγνωρίσιμο. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι το Judgment, μια νεο-νουάρ ιστορία μυστηρίου και ίντριγκας, που διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο με τα Yakuza αλλά είναι, παράλληλα, αυτοτελής. Το Judgment πρωτοβγήκε το 2019, αλλά πρόσφατα κυκλοφόρησε και για PC, όπου και το παίξαμε για την παρούσα κριτική. Περισσοτερα...
Σε μια συνέντευξή του, ο συγγραφέας και δημιουργός του Disco Elysium, Robert Kurvitz, επί 20 λεπτά αναλύει εμβριθώς τον σχεδιασμό, την πρόκληση και την εν γένει σημασία του user interface του παιχνιδιού του, ενώ παράλληλα σου δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσε να μιλάει επί ώρες μόνο γι αυτό. Το πάθος του με το συγκεκριμένο θέμα είναι τόσο πληθωρικό, που κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται επισταμένως για μια σχεδιαστική πτυχή που μέχρι πρότινος πέρναγε στα ψιλά. Σκέφτηκα πως εμείς, ως gamers, βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου και αδυνατούμε να διανοηθούμε τα αναρίθμητα προβλήματα και σπαζοκεφαλιές που έχουν να αντιμετωπίσουν οι δημιουργοί, σε κάθε στροφή της παραγωγής και ανάπτυξης ενός παιχνιδιού. Φανταστείτε τώρα πως είστε ένας νέος κι άσημος Εσθονός, με μηδαμινή εμπειρία από gaming development, περιορισμένους πόρους, εγκλωβισμένος σε μια γωνιά του κόσμου που δεν φημίζεται για το επιχειρείν της, συντονιστής μιας καλλιτεχνικής κολεκτίβας η οποία μάλλον στερείται ξεκάθαρης συλλογικής κατεύθυνσης. Αυτός ο Εσθονός, λοιπόν, και οι φίλοι του έβαλαν στόχο να καταπιαστούν με το υπέρμετρα φιλόδοξο εγχείρημα του να φτιάξουν ένα videogame, γεγονός που από μόνο του θα ήταν αρκετό για να εντυπωσιάσει - μια εντύπωση που σαφώς ωχριά μπροστά στο γεγονός πως κατάφεραν τελικά να φτιάξουν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Περισσοτερα...
