To Code Vein είναι ένα νέο action-RPG από τους δημιουργούς του God Eater, που συνδυάζει τη φόρμουλα των παιχνιδιών τύπου Souls με anime αισθητική. Έχοντας ενδιαφέρουσα θεματολογία και τις πλάτες της Bandai Namco, δείχνει ότι μπορεί να είναι κάτι ξεχωριστό. Ας δούμε αν το καταφέρνει. Περισσοτερα...
Τα old-school action-RPG είναι από τα πιο αγαπημένα είδη παιχνιδιών στο gaming, με στούντιο όπως η (παλιά καλή) Bioware και η Piranha Bytes να έχουν βγάλει τίτλους-ορόσημα που έθεσαν τις βάσεις και τα δεδομένα για το μέλλον. Τη σκυτάλη στην προκειμένη περίπτωση παίρνει η Spiders, μια ομάδα με αρκετές κυκλοφορίες όπως Τhe Technomancer, Bound by Flame, Of Orcs and Men, οι οποίες, κατά γενική ομολογία, δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν την μετριότητα. Το GreedFall έρχεται από το πουθενά με μεγάλες υποσχέσεις από τους δημιουργούς του, με σκοπό να αρπάξει ένα κομμάτι από τη φήμη των παιχνιδιών που αντιγραφεί. Περισσοτερα...
H φιλόδοξη ανθολογία τρόμου The Dark Pictures της Supermassive Games (Until Dawn) ξεκινάει με το πρώτο της μέρος, το Man of Medan. Η σκοτεινή σειρά θα αποτελείται από οκτώ ιστορίες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, με κοινό χαρακτηριστικό τον... τρόμο. Περισσοτερα...
Θάλασσα. Θάλασσα της μοναξιάς. Θα μπορούσε να είναι έρημος. Η μετενσάρκωση ενός άρρωστου ανθρώπινου ψυχισμού μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Στην περίπτωση του Sea of Solitude ακολουθούμε το όραμα της γερμανικής Jo-Mei Games και της creative director του παιχνιδιού Cornelia Geppert, η οποία μας συστήνεται μέσω ενός εισαγωγικού μηνύματος προσωπικών βιωμάτων. Περισσοτερα...
Η αφήγηση και ξεδίπλωση μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας σε ένα παιχνίδι ήταν πάντα κάτι που με ενθουσίαζε και ένας από τους κύριους λόγους που είμαι λάτρης των single-player εμπειριών. Το ταλέντο των δημιουργών, οι χαρακτήρες, η ιστορία με την εξέλιξη και τις ανατροπές της, όλα αυτά αν αναμιχτούν σωστά και “δέσει το γλυκό”, προσφέρουν μια μοναδική και αξέχαστη εμπειρία. Τονίζω την ιστορία καθώς στην κατηγορία των "walking sim" όπου ανήκει το Close to the Sun, η ιστορία είναι ο βασικός πυλώνας που μπορεί να στηρίξει ολόκληρη την ύπαρξή του, καθώς δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που το απλοϊκό gameplay μπορεί να δώσει. Η δημιουργός Storm in a Teacup είχε φαινομενικά όλα τα υλικά στα χέρια της για κάτι συναρπαστικό. Διάσημοι εφευρέτες και προσωπικότητες που παρελαύνουν με αληθείς ιστορικές αναφορές σε ένα σενάριο φαντασίας, στήσιμο επιβλητικού υπερθαλάσσιου σκηνικού, μια “τετραπέρατη” πρωταγωνίστρια και όλες οι απαραίτητες συγκινήσεις και ανατροπές. Πετυχαίνει όμως το πείραμα; Περισσοτερα...
Τα τελευταία χρόνια, μετά από κάθε μεγάλο παιχνίδι Far Cry, συνήθως βγαίνει ένα ακόμα παικτικά παρόμοιο Far Cry, αλλά με μικρότερη κλίμακα και αρκετά διαφορετική θεματολογία. Μετά το περσινό Far Cry 5, η Ubisoft μας δίνει το Far Cry New Dawn, το οποίο στον πυρήνα του είναι ίδιο με τον προκάτοχό του, αλλά διαθέτει κάποιες ευχάριστες προσθήκες που διατηρούν τον πήχη της διασκέδασης στα υψηλά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει η σειρά Far Cry. Περισσοτερα...
Ήταν εκείνη η νυχτιά που φύσαγε ο βαρδάρης, όπως γράφει και ο μεγάλος Νίκος Καββαδίας, συνηθισμένη εφηβική νυχτιά, όπου το αίμα πάγωσε στις φλέβες του μαυρομάλλη τότε υποφαινόμενου, για πρώτη φορά με τέτοιο τρόπο. Παγωμάρα διαφορετικής συναισθηματικής προέλευσης από την ένοχη απόλαυση που προσέφερε μια -νοικιασμένη κρυφά- ταινία θρίλερ, χίλιες φορές πιο έντονη από την διασκεδαστική παρακολούθηση ενός εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες ή ενός ταξιδιού αναψυχής στη Crystal lake με ξεναγό τον Jason. Δεν παρακολουθούσα τον πρωταγωνιστή. Ήμουν ο πρωταγωνιστής. Ήμουν ο πρωταγωνιστής σε μια ιστορία που έμελλε να αλλάξει τα δεδομένα στο gaming, δημιουργώντας έναν μύθο (που ζει και ακμάζει μέχρι και σήμερα), με την ονομασία Resident Evil. Περισσοτερα...
Οι Αστερίξ και Οβελίξ, το αγαπημένο δίδυμο των παιδικών μας (και όχι μόνο) χρόνων, επιστρέφει δριμύτερο στις οθόνες μας με το remaster του Asterix and Obelix XXL 2. Όντας λάτρης του ηρώων που δημιούργησαν οι ευφυέστατοι René Goscinny και Albert Uderzo, έχω την άποψη ότι στο gaming οι συμπαθείς Γαλάτες πάντα τύχαιναν μεταχείρισης δυσανάλογης του ονόματος και της ιστορίας τους. Δεν θυμάμαι κάποιο παιχνίδι Asterix and Obelix που να έχει πραγματικά ξεχωρίσει προσφέροντας αυτό το ιδιαίτερο χιουμοριστικό και σατιρικό κλίμα των κόμικ, παρά τις κατά καιρούς φιλότιμες προσπάθειες σε κάθε είδους κονσόλα και arcade. Μια φιλότιμη προσπάθεια ήταν και το Asterix and Obelix XXL2, το οποίο επιστρέφει ανανεωμένο. Περισσοτερα...
Η σειρά Just Cause και ο... “αερομεταφερόμενος” ήρωάς της, Rico Rodriguez, επιστρέφουν με την τέταρτη περιπέτειά τους, η οποία υπόσχεται ακόμα περισσότερη καταστροφή, τρελές καταστάσεις και φυσικά έναν τεράστιο ανοικτό κόσμο. Καθώς το προηγούμενο Just Cause μας άφησε ανάμικτα συναισθήματα, το στοίχημα της Avalanche Studios με το Just Cause 4 είναι πολύ σημαντικό και μπορεί να κρίνει πολλά όσον αφορά το μέλλον της σειράς. Περισσοτερα...
Η σειρά Mega Man έχει γράψει την δική της ιστορία και έχει “μεγαλώσει” γενιές και γενιές από gamers. Στo πλαίσιο και της επετείου των 30 χρόνων από το πρώτο Mega Man, η Capcom μας δίνει το Μega Man 11, με την παλιά δοκιμασμένη συνταγή και κάποια νέα στοιχεία και στόχο να αποδείξει ότι ο... παλιός είναι αλλιώς. Ας δούμε αν αυτό το λίφτινγκ της καταξιωμένης σειράς είναι αυτό που ζητάει και χρειάζεται το ώριμο πια από platformer εμπειρίες κοινό ή αν το όνομα Mega man αποτελεί πια μια γλυκιά ανάμνηση, ανίκανη να σταθεί στο δεδομένα του σήμερα. Περισσοτερα...
Τα παιχνίδια που πραγματεύονται έναν πόλεμο, είτε αυτός βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, είτε είναι αποκύημα της φαντασίας των δημιουργών, έχουν σχεδόν στην πλειοψηφία τους ένα κοινό παρανομαστή. Απεικονίζουν την ωμή του όψη με ότι αυτό συνεπάγεται, με στόχο να ιντριγκάρουν και να σοκάρουν το “διψασμένο για αίμα” κοινό με τον ρεαλισμό μιας εμπόλεμης και ανεξέλεγκτης κατάστασης όπου ο άνθρωπος χάνει την υπόστασή του και μετατρέπεται σε ένα βίαιο ζώο. Το My Memory of Us, της Juggler Games, είναι ένα παιχνίδι που προσπαθεί να κάνει το... ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, προσφέροντας τροφή για σκέψη και μηνύματα αισιοδοξίας μέσα από gaming παραβολές. Περισσοτερα...
Ξεκινώντας αυτό το κείμενο, θα ήθελα να αναφέρω πόσο ωραίο είναι το συναίσθημα της ευχάριστης έκπληξης παίζοντας για πρώτη φορά ένα παιχνίδι. Έκπληξη που να προέρχεται όχι από τα εξωπραγματικά γραφικά και τους τεράστιους κόσμους που έχει να προσφέρει το παιχνίδι, αλλά κυρίως από πρωτότυπες ιδέες, το στήσιμο του σκηνικού και την ξεδίπλωση ενός ευφάνταστου σεναρίου. Η διαστρέβλωση μιας αληθινής ιστορικής πραγματικότητας και η προσαρμογή της στο σεναριακό πλαίσιο ενός παιχνιδιού, αν δοθεί και ξετυλιχθεί σωστά, είναι κάτι που κάνει την διαφορά και καθορίζει κατά το ήμισυ πόσο δένεται ο παίκτης με τον πρωταγωνιστή και την τραγική -συνήθως- ιστορία του και πόσο διασκεδάζει με το παιχνίδι. Το υπόλοιπο μισό βέβαια που αφορά τους μηχανισμούς και το πόσο καλά λειτουργούν είναι εξίσου σημαντικό. Το We Happy Few πετυχαίνει στο πρώτο, αλλά δυστυχώς αποτυγχάνει στο δεύτερο. Περισσοτερα...
“Lasciate ogne speranza voi ch’ intrate”, δηλαδή “αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε”, προειδοποιεί η επιγραφή κατά την είσοδο στην κόλαση στο γνωστό ποίημα Θεία Κωμωδία του Δάντη. Παραφράζοντας λοιπόν αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, θα συμπληρώσω “αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που παίζετε” για το Agony. Το παιχνίδι της Madmind ξεκίνησε με crowdfunding πριν λίγα χρόνια και τελικά κυκλοφόρησε Μάιο 2018. Λόγω της ιδιαίτερης θεματολογίας του, είχε ιντριγκάρει εξαρχής και αναμενόταν ως κάτι ξεχωριστό στα παιχνίδια τρόμου. Είναι όντως κάτι τέτοιο ή τελικά πέφτει σαν έκπτωτος άγγελος στην κόλαση που έφτιαξαν οι ίδιοι οι δημιουργοί του; Περισσοτερα...
Το Omensight είναι το νέο action adventure της Spearhead Games, ενός μικρού στούντιο που έχει αποδείξει το ταλέντο του με το Stories: The Path of Destinies. Παρόλο που το Omensight δεν αποτελεί κανονικό sequel, διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν με το Stories, ενώ ακολουθεί την ίδια πεπατημένη με καρτουνίστικα γραφικά, ιδιαίτερες καλλιτεχνικές πινελιές και πολύπλευρο gameplay. Περισσοτερα...
Ως φανατικός οπαδός του single-player gaming, επιτρέψτε μου να γράψω αυτό το κείμενο με κάποια προκατάληψη. Είναι απλά σκόρπιες σκέψεις (συνοδεία καφέ) αποκλειστικά προσωπικών προτιμήσεων και πεποιθήσεων και της αγάπης που έχω στα single-player παιχνίδια, με αφορμή τη σαρωτική κυκλοφορία του Gοd of War και την όλη συζήτηση που υπάρχει για το τέλος του single-player gaming. Περισσοτερα...