Blackwind review

azazel, Δευτέρα 28 Φεβρουάριος 2022 0 

Να βάλω το mech suit και να φυσάει, στα διαστημόπλοια μπροστά και στα drones πλάι. Και αν κρίνουμε από τον όνομα του παιχνιδιού, θα φυσάει μαύρος άνεμος οπότε αν έχετε απλώσει ασπρόρουχα μαζέψτε τα, θα τα κάνει χάλια.

Το Blackwind αφηγείται μια sci-fi ιστορία δράσης, όπου ένα παιδί μετράει τ’ άστρα και καθώς τα μετράει πέφτει το διαστημόπλοιο, που οδηγεί ο πατέρας του και καθώς πέφτει, ο πατέρας του, που είναι επιστήμονας, τον βάζει σε ένα mech suit και τον σώζει από την πρόσκρουση, και τρέχει ο μικρός στον αφιλόξενο πλανήτη για να βρει τον μπαμπά και να διαλευκάνει τα μύρια όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του, σε μια πρώην ανθρώπινη αποικία που έχει καταληφθεί από εξωγήινους εχθρούς. Κλασική, καθημερινή ιστορία. Και πόσες φορές δεν έχει τύχει σε όλους μας, να μας κλείσει ο πατέρας μας σε ένα γιγαντιαίο mech suit για να προσπαθήσουμε να σώσουμε τον πλανήτη. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα τουλάχιστον δύο φορές το εξάμηνο. Πολύ κλισαδούρα η ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά είναι μια ωραιότατη αφορμή για ένα παιχνίδι που βασίζεται στο gameplay και όχι στο storytelling.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα παιχνίδι δράσης με προοπτική top-down. Ελέγχετε τον μικρό Τζίμη, της γνωστής οικογενείας των Hawkins, που εγκλωβισμένος σε μια στολή mech κάνει ότι όλα τα παιδιά στην ηλικία του, σκοτώνει και τεμαχίζει χωρίς κανένα δισταγμό ό,τι κινείται στον οθόνη. Κάπου κάπου τραβάει και κανένα μοχλό ή κάνει κανένα αλματάκι, αλλά κατά κύριο λόγο πυροβολεί σαν Σφακιανός σε γάμο τρίτου εξαδέρφου απ’ τ’ Ανώγια. Το παιχνίδι έχει ένα ενδιαφέρον και αρκετά ικανοποιητικό σύστημα μάχης που συνδυάζει twin-stick shooting και melee επιθέσεις (βαριές και ελαφριές). Οπότε έχουμε να κάνουμε με ένα ελεύθερο σύστημα μάχης που που επιτρέπει συνδυασμό πυροβολισμών και hack 'n' slash (κάτι σαν Devil May Cry στο πιο basic). Σε κάθε περιοχή, που χωρίζεται σε πίστες, έχετε να αντιμετωπίσετε διαφορετικούς εχθρούς, που έρχονται σε κύματα και αφού τους αποτελειώσετε συνήθως ακολουθεί κάποιος υποτυπώδης γρίφος. Τραβήξτε έναν μοχλό στην άλλη άκρη της πίστας για να ανοίξει μια πόρτα ή πατήστε ένα κουμπί για να ανέβει μια πλατφόρμα που θα σας βοηθήσει να φτάσετε σε έναν άλλο μοχλό που θα σας ανοίξει μια άλλη πόρτα και λοιπές καινοτομίες. Στις πίστες χρειάζεται να αιωρηθείτε, να διπλοπηδήξετε ή να κάνετε dash ανάλογα με την μορφολογία τους ώστε να φτάσετε στην έξοδο.

Τα διαφορετικά combo που μπορείτε να ξεκλειδώσετε κάνουν την μάχη πιο ενδιαφέρουσα όπως και οι τελειωτικές κινήσεις, όπου ο πρωταγωνιστής κάνει εντυπωσιακές φούρλες και εξουδετερώνει τους εχθρούς με πολλά ζουμ και δραματικές κραυγές (μετά από πέντε-εξι fatality, που συνήθως επαναλαμβάνονται, καταντά λίγο κουραστικό). Κάθε φορά που σκοτώνετε έναν εχθρό ή σπάτε ό,τι βρείτε μπροστά σας απελευθερώνετε orbs και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα με το χρώμα τους - τα πράσινα για υγεία, τα κίτρινα για ενέργεια και τα μπλε για αναβαθμίσεις. Στα επίπεδα βρίσκονται διάφορα σημεία που χρησιμεύουν ως checkpoints και όπου μπορείτε να κάνετε αναβαθμίσεις στην στολή σας ξοδεύοντας τα μπλε orbs. Οι αναβαθμίσεις έχουν να κάνουν με τις επιθέσεις ή την υγεία ή ακόμα και το πόσα orbs αφήνει πίσω του ένα ρομπότ όταν ψυχορραγεί. Επίσης μέσα στα επίπεδα βρίσκονται καλά κρυμμένα (λέμε τώρα) διαφορετικά mech skins για να αλλάξετε την εμφάνιση του ρομπότ σας.

Οι πίστες είναι μικρές και τα αντικείμενα που μπορούν να καταστραφούν, αν και αρκετά, δεν είναι πάντα σταθερά. Σε μια πίστα μπορείτε να διαλύσετε ένα ντουλάπι και 100 μέτρα παρακάτω ένα ίδιο ντουλάπι δεν χαλάει ούτε με το Wrecking ball της Miley Cyrus. Η σταθερή κάμερα έχει τα καλά της αλλά έχει και αρνητικά. Αρχικά είναι πολύ ζουμαρισμένη στον χαρακτήρα σας, με συνέπεια οι εχθροί να σας ρίχνουν στο ψαχνό πολύ πριν τους δείτε να εμφανίζονται στην οθόνη. Επίσης η κάμερα αλλάζει συχνά γωνία και μπορεί να σας κάνει να χάσετε τον προσανατολισμό σας, καθώς δεν καταφέρνει να έχει πάντα την καλύτερη οπτική. Όσο είστε σε κλειστούς χώρους κάτω δεξιά εμφανίζεται ένα υπέροχος χάρτης που σας βοηθά να μην χαθείτε, όμως στους ανοιχτούς χώρους αυτός ο χάρτης παίρνει ρεπό και εκεί είναι που ψιλοχάνεται η μπάλα και βρίσκεστε να κάνετε γύρους στον λαβύρινθο του Πάνα.

Όπου το παιχνίδι έχει μάχες και “μπαμ μπουμ” είναι διασκεδαστικό και ικανοποιητικό. Εκεί που χάνει πολλούς πόντους είναι στο κακό platforming. Ενώ έχετε εξολοθρεύσει μια διμοιρία ρομπότ και πάτε για την επόμενη πίστα, να μια σειρά από πλατφόρμες και προεξοχές που πρέπει να διασχίσετε χρησιμοποιώντας άλμα, διπλό άλμα και αιώρηση. Η ακρίβεια κινήσεων που χρειάζεται για να γίνουν αυτά τα άλματα δεν προσφέρεται από τον χειρισμό, που είναι λίγο απότομος και νευρικός με αποτέλεσμα μια ευχάριστη εμπειρία να τελειώνει με απογοήτευση και θυμό (όλες οι σχέσεις μου σε μια πρόταση). Υπάρχει επίσης co-op για δύο παίκτες, με τον δεύτερο να χειρίζεται ένα drone και απλά να συνεπικουρεί τον πρώτο μέσα στα επίπεδα για να πυροβολάει ή να μαζεύει orbs. Σα να λέμε multiplayer για το μικρό σας αδερφάκι που δεν θα χαλάσει την εμπειρία σας.

Το παιχνίδι βλέπεται. Είναι σχετικά ευχάριστο στην όψη και θα το κερνούσατε ένα πότο, αν είχατε πιει δύο-τρία ουισκάκια πρώτα. Έχει καρτουνίστικα cutscenes που παρουσιάζονται μέσω ημιστατικών εικόνων και ποικίλα περιβάλλοντα (κλασικές πίστες όπως δάσος, εργαστήρια, έρημος, χιόνι κτλ) λίγο κενά και βαρετά αλλά με αρκετή ποικιλία. Εκεί που δείχνει άσχημο είναι όταν ζουμάρει η κάμερα στα fatality όπου μια θολούρα και η κακή ανάλυση κάνουν την εμφάνισή τους. Η μουσική είναι φουτουριστική αλλά και ρέτρο, με κομμάτια που θυμίζουν ταινίες δράσης των 80s. Οι ήχοι των όπλων είναι ικανοποιητικοί, ενώ το voice acting σε σημεία εκνευριστικό με πολλές φράσεις να επαναλαμβάνονται και να κουράζουν.

Το Blackwind είναι ένα διασκεδαστικό και με ικανοποιητική διάρκεια indie actioner. Ίσως θα μπορούσε να ήταν καλύτερο αν δεν είχε στοιχεία που δεν του ταιριάζουν (πχ platforming). Ασχοληθείτε αν είστε φαν του είδους, χωρίς όμως μεγάλες προσδοκίες.