Assassin’s Creed Shadows review

Το Assassin’s Creed Shadows αποτελεί το νέο, μεγάλο παιχνίδι της σειράς AC, ακολουθώντας τη φόρμουλα που ξεκίνησε με το AC Origins. Ας δούμε αν καταφέρνει φτάσει ή και να ξεπεράσει τους επιτυχημένους προκατόχους του.

Η ιστορία του Shadows λαμβάνει χώρα στα τέλη του 16ου αιώνα, κατά τα στερνά της περιόδου Σενγκόκου, όπου η Ιαπωνία μαστίζεται από εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στους daimyos (πανίσχυροι φεουδάρχες), αλλά και από εξεγέρσεις του λαού και των υποτακτικών. Στον κυκεώνα όλων αυτών βρίσκονται οι δύο πρωταγωνιστές μας, η Naoe και ο Yasuke. Ο Yasuke είναι Αφρικανός, πρώην σκλάβος Πορτογάλων Ιησουιτών ιεραποστόλων, τον οποίο παίρνει στην δούλεψή του ο Oda Nobunaga (daimyo της εποχής, θεωρείται ο πρώτος «Μεγάλος Ενοποιητής» της Ιαπωνίας) στην αρχή του παιχνιδιού, καθώς εντυπωσιάζεται από τη δύναμη, το πνεύμα μαχητή, αλλά και το ρωμαλέο παρουσιαστικό του. Υπό τον Nobunaga, ο Yasuke γίνεται σαμουράι που αξίζει «όσο 10 άνδρες». Η Naoe, από την άλλη, είναι μια νεαρή shinobi που κατάγεται από την επαρχία της Iga. Όταν το χωριό της δέχεται επίθεση από τις στρατιές του Nobunaga, η Naoe βλέπει τον πατέρα της να δολοφονείται άγρια κι αμείλικτα από μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκεται στο κυνήγι ενός μυστηριώδους κουτιού. Η Naoe ορκίζεται εκδίκηση, και κάπως έτσι ξεκινάει το αιματηρό της ταξίδι. Αν και εχθροί στην αρχή, η Naoe και ο Yasuke συμμαχούν τελικά – μια συμμαχία που σφυρηλατείται τρόπον τινά στη φωτιά μια κρυφής αδελφότητας.

Από αφηγηματικής σκοπιάς, το παιχνίδι είναι εξαιρετικά άνισο και πλήττεται από σημαντικά δομικά προβλήματα. Έχει ορισμένες δυνατές στιγμές (ιδίως οι τελευταίες τέσσερις-πέντε ώρες), ωστόσο μεγάλο κομμάτι της ιστορίας είναι αναιμικό. Η πλοκή δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αν και εξυπηρετεί το σκοπό της, ενώ το σενάριο κινείται σε γενικές γραμμές σε μέτρια επίπεδα, με ορισμένες, ωστόσο, εξάρσεις ποιοτικής γραφής ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Συνοπτικά μιλώντας, τα δύο πιο σημαντικά προβλήματα είναι αφενός ο κακός αφηγηματικός ρυθμός, και αφετέρου η ανεξήγητη (για άλλη μια φορά) σχεδιαστική επιλογή πολλές αποστολές να μην ακολουθούν μια συγκεκριμένη αφηγηματική ροή, αλλά η σειρά ολοκλήρωσής τους να εναπόκειται στην διάθεση του παίκτη. Αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί a priori μειονέκτημα, αφού έχουμε δει σπουδαία παιχνίδια να ακολουθούν παρόμοια δομή. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι πως η συγγραφική ομάδα δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο ή/και ικανότητα να στήσει ορθά την ιστορία γύρω από μια τέτοια επιλογή. Αποτέλεσμα αυτού είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας να μοιάζει ασύνδετο και -το πιο σημαντικό- να στερείται συναισθηματικού αντικρίσματος. Επιπλέον, η ύπαρξη δύο πρωταγωνιστών λειτουργεί εις βάρος της ιστορίας, καθώς το σενάριο σε αρκετές περιπτώσεις επιχειρεί να συμπεριλάβει και τους δύο, αφού αδυνατεί να «προβλέψει» ποιον θα επιλέξει ο παίκτης, εξισώνοντάς τους με αυτόν τον τρόπο.

Περνώντας στα του gameplay, το παιχνίδι είναι action-adventure ανοιχτού κόσμου, με ορισμένα RPG στοιχεία. Σε αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί, πως η Naoe και ο Yasuke ενσαρκώνουν δύο τελείως διαφορετικές εκδοχές του gameplay. Η Naoe είναι shinobi και άρα πολύ πιο ελαφριά, πολύ πιο γρήγορη κι ευέλικτη. Σε γενικές γραμμές ευνοεί την stealth προσέγγιση. Στη μάχη τα καταφέρνει μια χαρά, εφόσον χρησιμοποιείτε όλα τα εργαλεία που έχετε στην διάθεσή σας. Ο Yasuke, από την άλλη, είναι ένα σαμουράι θωρηκτό, που σκορπά θάνατο στο διάβα του. Είναι πολύ δυνατός στη μάχη, καθώς συνθλίβει τους εχθρούς άνετα κι αβίαστα, ενώ ο ίδιος δέχεται πολύ μικρό damage. Παράλληλα, όμως, είναι θορυβώδης, αργοκίνητος κι ατσούμπαλος. Τα όπλα που επιλέγετε για την Naoe είναι η katana, το kusarigama και το tanto, ενώ τα επιπλέον εργαλεία που σας βοηθούν είναι τα kunai, τα shuriken, οι βόμβες καπνού κτλ. Στην περίπτωση του Yasuke επιλέγετε μεταξύ της long katana, του naginata, και του kanabo, ενώ υπάρχουν και όπλα όπως το τόξο και ένα είδος μουσκέτου (teppo). Το κάθε όπλο είναι αναβαθμίσιμο και έχει τα δικά του stats (αναλόγως με το level του, αλλά και την κατηγορία του), αλλά και τα δικά του buffs.

Το σύστημα μάχης του τίτλου αποτελεί το τελευταίο στάδιο εξέλιξης της συγκεκριμένης φόρμουλας (από το Origins κι έπειτα), και, συνεπώς, την καλύτερη εκδοχή της. Είναι καλογυαλισμένο, τα animations ρέουν όπως ποτέ άλλοτε, ενώ η ένταση, η βία και το αίμα έχουν ανέβει επίπεδο. Η Naoe είναι πιο αδύναμη, επομένως οφείλετε να είστε πιο υπομονετικός, να δίνετε έμφαση στο dodge και στο parry, και να χρησιμοποιείτε όλα τα εργαλεία σας. Ο Yasuke ενθαρρύνει κατά βάση το αγνό και «άμυαλο» πετσόκομμα. Στα αρνητικά της μάχης εντάσσονται το αχρείαστα υψηλό HP των εχθρών (εμφανές στην περίπτωση της Naoe – υπάρχουν άλλοι, πιο έξυπνοι τρόποι να αυξηθεί η δυσκολία), το ακατανόητα γενναιόδωρο παράθυρο για parry, η νοημοσύνη των εχθρών, και η σχετική έλλειψη πρόκλησης. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το σύστημα μάχης κρίνεται ικανοποιητικό και άκρως διασκεδαστικό. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο επανασχεδιασμένο σύστημα stealth, το οποίο είναι το πιο δυνατό σημείο του παιχνιδιού. Η Naoe σας κάνει να αισθάνεστε ως πραγματικός shinobi, καθώς κινείται ευέλικτα στις σκιές, σέρνεται κάτω από πολύ στενές επιφάνειες, έτοιμη να πεταχτεί την κατάλληλη στιγμή και να χτυπήσει αθόρυβα. Στο expert επίπεδο δυσκολίας η πρόκληση είναι αρκετά υψηλή, και είναι κατ’ εμέ ο καλύτερος τρόπος να παίξετε το παιχνίδι.

Το skill tree κάνει και εδώ την εμφάνισή του, αυτή τη φορά πολύ πιο σουλουπωμένο από την παρωδία του Valhalla. Τολμώ να πω μάλιστα πως τα περισσότερα στοιχεία του skill tree έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα στο gameplay, είτε πρόκειται για μάχη, είτε για stealth. Το σύστημα looting έχει επίσης αναβαθμιστεί, καθώς αποτελεί τη χρυσή τομή μεταξύ της αφθονίας του Odyssey και της ξηρασίας του Valhalla. Τα όπλα και το armour που βρίσκετε διάσπαρτα στον κόσμο, αλλά και ως ανταμοιβές για συγκεκριμένες αποστολές, είναι πλήρως παραμετροποιήσιμα (σε ό,τι αφορά την εμφάνιση) και αναβαθμίσιμα.

Ο ανοιχτός κόσμος είναι τεράστιος και ποικιλόμορφος. Περιπλανιέστε σε ένα μεγάλο κομμάτι της Ιαπωνίας γεμάτο δάση, λιβάδια, λίμνες και καταρράκτες, επισκέπτεστε γραφικά χωριουδάκια, ναούς έμπλεους ηρεμίας και γαλήνης, μεγάλες πόλεις όπως το Κιότο που σφύζουν από ζωή. Αυτή τη φορά ο σχεδιασμός του κόσμου είναι τρόπον τινά πιο γραμμικός, καθώς το παιχνίδι σας ενθαρρύνει να ακολουθείτε μονοπάτια, αντί να ανεβοκατεβαίνετε βουνά κατά το δοκούν. Το παρκούρ έχει επίσης αναθεωρηθεί, θυμίζοντας περισσότερο Unity (δίχως να πιάνει βέβαια τα ποιοτικά του επίπεδα), και πολύ λιγότερο Valhalla. Επίσης, εδώ ο κόσμος είναι πολύ πιο διαδραστικός, τόσο σε επίπεδο αντικειμένων (πχ τα μπαμπού κόβονται απ’ την κατάνα σας), όσο και σε αυτό των AI χαρακτήρων. Αν υπάρχει ένα μειονέκτημα, είναι πως οι AI χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο «ζωντανοί».

Το μεγαλύτερο μέρος των αποστολών αποτελεί τμήμα της κεντρικής ιστορίας. Ο σχεδιασμός τους είναι ως επί τω πλείστων επαναλαμβανόμενος και ελαφρώς αναχρονιστικός. Αν έχετε παίξει τα προηγούμενα Assassin’s Creed, ξέρετε τί να περιμένετε.  Από εκεί κι έπειτα υπάρχουν ορισμένες δευτερεύουσες αποστολές, και αφορούν κυρίως χαρακτήρες που γνωρίζετε μέσω της ιστορίας. Μια ωραία προσθήκη είναι πως, διάσπαρτα στον κόσμο βρίσκετε σημεία όπου η Naoe μπορεί να διαλογιστεί, και μέσω αυτών των σημείων αποκτάτε πρόσβαση σε αποστολές που αφορούν το παρελθόν της. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί και ο μηχανισμός του hideout, ο οποίος είναι μια εξελιγμένη εκδοχή αυτού στο Valhalla. Στο hideout μπορείτε να επεκτείνετε το κέντρο επιχειρήσεών σας, είτε μέσω της κατασκευής forge, που σας επιτρέπει να αναβαθμίσετε τα όπλα σας, είτε μέσω του κέντρου πληροφοριών, που σας επιτρέπει να προσλάβετε κατασκόπους, οι οποίοι με τη σειρά τους σας κατευθύνουν μέσα από το μενού πού πρέπει να πάτε για να φέρετε εις πέρας την εκάστοτε αποστολή) κτλ.

Σε ό,τι αφορά τα γραφικά, το παιχνίδι είναι πανέμορφο, με διευρυμένες χρωματικές παλέτες, φανταστικούς φωτισμούς, φύλλα που άγονται και φέρονται απ’ τον άνεμο, κι έναν κόσμο σε διαρκή κίνηση. Ειδική μνεία αξίζει στο νεοεισαχθέν σύστημα εναλλαγής εποχών, με την κάθε εποχή να επηρεάζει τα μέγιστα το οπτικό αποτέλεσμα, αλλά και πτυχές του gameplay (πχ τον χειμώνα οι λίμνες παγώνουν και οι θάμνοι είναι γυμνοί από βλάστηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο stealth). Τα animations και η κινησιολογία των χαρακτήρων είναι προσεγμένα και καλογυαλισμένα, Αντιθέτως, τα facial animations είναι στην πλειονότητά τους «ξύλινα» και θυμίζουν παιχνίδι περασμένης δεκαετίας. Η σκηνοθεσία σε ορισμένες (το τονίζω) σκηνές είναι εκπληκτική, ωστόσο στις περισσότερες σκηνές η παρουσίαση είναι άψυχη. Σε ό,τι αφορά τον τεχνικό τομέα, δεν συνάντησα σοβαρά προβλήματα, αν και το optimization θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Τέλος, πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στον τομέα του ήχου, γεγονός καλοδεχούμενο, δεδομένης της άθλιας ποιότητας (τεχνικά μιλώντας) προηγούμενων Assassin’s Creed. Οι ιαπωνικές ερμηνείες είναι εκπληκτικές, κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για τις αγγλικές που είναι επιεικώς απαράδεκτες. Το soundtrack είναι αντισυμβατικό, με την καλύτερη των εννοιών – αποτελεί ίσως την μόνη πτυχή του παιχνιδιού όπου οι δημιουργοί πήραν σοβαρό ρίσκο και το ρίσκο αυτό απέδωσε.

Το Asassin’s Creed Shadows δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε επαναπροσδιορίζει τη σειρά AC. Θα έλεγα, μάλιστα, πως το πηγαίνει όσο πιο εκ του ασφαλούς γίνεται, με μηδαμινά δημιουργικά ρίσκα. Ωστόσο είναι μια δυνατή εμπειρία ανοιχτού κόσμου, που προσφέρει ό,τι ακριβώς υπόσχεται. Εάν έχετε παίξει τα προηγούμενα Assassin’s Creed, ξέρετε τί να περιμένετε. Διαφορετικά, το Shadows είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνετε την αρχή.