Αλήθεια, έχετε σκεφτεί γιατί παίζουμε παιχνίδια MMO; Παιχνίδια με, ομολογουμένως, όχι υπέροχα γραφικά, παρόμοιο gameplay στα περισσότερα και επιπλέον, μια σχετικά ακριβή μηνιαία συνδρομή. Και όμως, υπάρχουν άτομα που ξεχνούν να φάνε και να κοιμηθούν για να συμπληρώσουν έναν ικανό αριθμό νικών στο Wintergrasp. Eίναι ο εθισμός κύριοι. Η αίσθηση ότι το να “λεβελάρει” κάποιος σε ένα MMO έχει κάποιο πραγματικό νόημα, κάποιο περιεχόμενο που θα τον ικανοποιήσει. Ευτυχώς το 80% των gamers δεν έχουν εθιστεί τόσο πολύ ώστε να θεωρούνται ισότιμοι με τους αλκοολικούς. Και παρόλα αυτά, ο εθισμός, ή καλύτερα, η συνεχής ικανοποίηση που προσφέρει το παιχνίδι είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που ένας developer πρέπει να σχεδιάσει σωστά, πριν κυκλοφορήσει ένα προϊόν που υπόσχεται πολλά, εις βάθος χρόνου.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε το All Points Bulletin (APB) της Realtime Worlds, ή αλλιώς το τρίτο “επαναστατικό” παιχνίδι του David Jones (το πρώτο ήταν τo Lemmings, το δεύτερο το αρχικό GTA). Επαναστατικό; Ε, εντάξει, προοριζόταν να είναι επαναστατικό, καθώς ο Jones και η ομάδα του ήθελαν να προσφέρουν ένα παιχνίδι με ξέφρενη δράση που θα ήταν το κράμα ενός MMO και ενός τίτλου τύπου «κλέφτες και αστυνόμοι». Δυστυχώς αποτυγχάνει παταγωδώς και στο σκοπό του, και στα του εθισμού που λέγαμε παραπάνω.

Οι Enforcers και οι Criminals είναι οι δύο αντίπαλες παρατάξεις στο San Paro και βρίσκονται σε συνεχή πόλεμο. Οι Criminals κάνουν κακές, κακές πράξεις και οι Enforcers προσπαθούν να τους βάλουν σε τάξη - και αυτό γίνεται συνεχώς, και πάντα με ανελέητο πιστολίδι. Αυτή είναι η ιστορία του APB και μην ψάξετε να βρείτε κάποιο νόημα σε αυτή, καθώς απλά δεν υπάρχει.

Ω ναι, πάαααρα πολλές επιλογές customization…

Τέλος πάντων, ξεκινάτε το παιχνίδι, διαλέγετε παράταξη και πάτε στη δημιουργία χαρακτήρα. Σε πρώτη φάση, το customization που προσφέρει το ΑPB δεν ξεφεύγει από τα τετριμμένα, όπως ας πούμε έκανε εκείνο του Champions Online – ίσα ίσα, θα έλεγα ότι προσεγγίζει περισσότερο τον editor του Sims 3, παρά αυτόν των κανονικών MMO. Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν αρχικά, όταν πειράζετε τα φυσικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα. Αργότερα, όταν ξεκλειδώσετε περισσότερα ρούχα, αξεσουάρ, σχέδια για τατουάζ (τα οποία αρχικά έχουν μια ενοχλητική κλειδαριά) δίνεται μια απαράμμιλη ποικιλία και δυνατότητα στον παίκτη να δημιουργήσει τρελά πράγματα. Λίγες ώρες παιχνιδιού και θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι.

Πως τα ξεκλειδώνετε αυτά και άλλα πολλά; Κάνοντας αποστολές φυσικά που σας παρουσιάζουν οι επαφές σας στον κόσμο του τίτλου. Όλες ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, ενώ χωρίζονται σε πολλαπλά στάδια: κάνετε μία συγκεκριμένη πράξη (κλέβετε ένα κατάστημα πχ), ξεφεύγετε από την παγίδα των αντίπαλων, και πρέπει να τους σκοτώσετε. Όλες ανεξαιρέτως. Και για να χειροτερέψει το παιχνίδι τα πράγματα, το «κλέβω ένα κατάστημα», δε σημαίνει “μπουκάρω μέσα και αρπάζω ότι μου γυαλίσει”, αλλά “πατάω κρατημένο ένα κουμπί, περιμένω να κάνει ο in-game χαρακτήρας μια αυτοματοποιημένη διαδικασία, και τσουπ, έκλεψα και το μαγαζί”.

Το επόμενο στάδιο, το να ξεφεύγετε από τους αντίπαλους, ή να τους κυνηγάτε, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, μέχρι βέβαια να μπείτε σε κάποιο αυτοκίνητο, που είναι και ο πιο κατά τ’άλλα ασφαλής τρόπος. Οι μηχανισμοί οδήγησης είναι ότι χειρότερο μπορείτε να φανταστείτε. Τα αυτοκίνητα είναι εξαιρετικά αργά στην ανταπόκριση τους, μερικές φορές κάνουν ότι τους καπνίσει και τελικά το μόνο που καταφερνουν είναι να εκνευρίσουν.

Το τρίτο, και συνήθως τελευταίο στάδιο, είναι να σκοτώσετε τους πάντες, πάντα με ένα χρονικό περιθώριο, ή ένα περιθώριο respawn (δηλαδή πόσες φορές θα σας σκοτώσουν), ή παρόμοια objectives τέλος πάντων. Και εδώ το παιχνίδι δεν τα πηγαίνει καλύτερα. Το shooting είναι για γερά νεύρα. Για παραδειγματισμό, φέρτε στο νου σας ένα παιχνίδι τόσο αργό, όπως το Ghost Recon, σε ένα MMO που θέλει να σφύζει από δράση όπως το APB. Ναι, τόσο χάλια.

Ας μην έπρεπε να βγάλω φωτό και θα του ‘λεγα εγώ...

Τα reloads είναι εκνευριστικά αργά, το σύστημα στόχευσης υποφέρει από αργή απόκριση και από την ακόμα πιο αργή κίνηση του in-game χαρακτήρα, δεν υπάρχει τρόπος για να καταλάβετε πού θα στείλετε τη χειροβομβίδα (ακόμα και αν πατήσετε συνεχόμενα το αντίστοιχο πλήκτρο, δε μπορείτε να γνωρίζετε πού ή πόσο μακριά θα πάει η χειροβομβίδα) και άλλα χαρωπά στοιχεία. Βέβαια, είπαμε, θέλουμε δράση. Γι’αυτό είναι ενδιαφέρον το γεγονός πως όταν ένα όπλο (έχετε δύο μαζί σας, το κανονικό και το δευτερεύον) κινδυνεύει να στερέψει από πυρομαχικά, αυτά, ανανεώνονται αυτόματα από το locker του παίκτη, όπου αποθηκεύονται έξτρα πυρομαχικά, τα έξτρα ρούχα που αγοράζετε και λοιπά.

Όλες οι αποστολές συνήθως γίνονται με τη βοήθεια και άλλων παικτών, με χαρακτήρες από την ίδια συμμορία εννοείται, που το παιχνίδι έχει τη δυνατότητα να βρίσκει από μόνο του μέσω ενός συστήματος matchmaking. Και εδώ είναι που τα πάει πιο χάλια από παντού. Συνήθως - λέω συνήθως - το παιχνίδι σας βάζει να παίξετε με άτομα που έχουν δαπανήσει αρκετές ώρες παραπάνω και ως εκ τούτου έχουν ξεκλειδώσει περισσότερα και σαφώς καλύτερα όπλα και αναβαθμίσεις (θα σας εξηγήσω παρακάτω), με αποτέλεσμα να γίνεστε αυτόματα ο στόχος όλου του παιχνιδιού και να βλέπετε τα δικά σας σκορ να είναι του τύπου 2-12 (kills-deaths), πάντα στα πιο χαμηλά levels. Να σημειώσω πως και η αντίπαλη ομάδα είναι ένα γκρουπ, και κατά τη διάρκεια των αποστολών μπορείτε να σκοτώσετε μόνο αυτούς, και όχι τυχαίους αντίπαλους.

Αν αναλογιστεί κανείς πως κάθε περιοχή (server) δε δέχεται πάνω από 100 άτομα, και αυτά είναι ίσα κατανεμημένα σε criminals και enforcers, δηλαδή 50 max έκαστοι, ακόμα και να προσπαθήσετε να βρείτε χειροκίνητα κάποιο group της αρεσκείας σας, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Έτσι αναγκάζεστε να συμβιβαστείτε και όποιον πάρει ο χάρος (που όλως τυχαίως αρέσκεται να παίρνει εσάς, τους νέους).

Ανιχνεύοντας για τυχόν enforcers...

Έχω την αίσθηση πως οι developers πήραν χαμπάρι πως θα παιζόταν κάτι τέτοιο και έτσι ενσωμάτωσαν τους bounty hunters, τα execution contracts και τα μετάλια. Στα δύο πρώτα, όταν ένας παίκτης την είδε master και έχει να χάσει κάνα μισάωρο, το παιχνίδι τον θέτει στόχο, και αν τον σκοτώσετε (δε χρειάζεται να παίζετε εναντίον του τη συγκεκριμένη στιγμή) θα πάρετε αφάνταστα πολύ χρήμα και φυσικά βαθμούς ιεραρχίας. Στο τρίτο, όταν κάνετε συγκεκριμένα κατορθώματα in-game, παίρνετε και πάλι χρήμα και βαθμούς ιεραρχίας μέσα στην οργάνωση.

Το χρήμα και οι βαθμοί ιεραρχίας είναι αλληλένδετα. Οι δεύτεροι ξεκλειδώνουν νέα αγαθά, και με το πρώτο τα αγοράζετε. Τα πάντα αγοράζονται μέσω των contacts, ενώ υπάρχει και το Social District όπου μπορείτε να αλλάξετε το ρουχισμό του χαρακτήρα, να σχεδιάσετε τατουάζ, τα κλασσικά. Τέλος, υπάρχουν τα upgrades που σας δίνουν ορισμένα χαρακτηριστικά που υποτίθεται ότι βοηθούν στο πίου πίου, αλλά και τα αυτοκίνητα. Ω ναι, μπορείτε να αγοράσετε τα δικά σας αυτοκίνητα, να τα πειράξετε, να τους κολλήσετε της Παναγιάς τα μάτια και άλλα. Και το καλύτερο; Δε μπορούν να σας τα κλέψουν άλλοι παίκτες!

Βέβαια μπορείτε να τα ανταλλάξετε μέσω ενός in-game συστήματος παρόμοιο με αυτό του ebay. Βάζετε αντικείμενα προς πώληση, και άλλοι παίκτες, είτε με χρήματα που αποκτούν μέσα στο παιχνίδι, είτε με κανονικά χρήματα (που μετατρέπονται σε πόντους) μπορούν να τα αγοράσουν. Ναι, γίνονται και τέτοιες μαγκιές - ένας τύπος επιπέδου 2, μπορεί να αποκτήσει μια αμαξάρα που ξεκλειδώνει στο επίπεδο 25 επειδή έδωσε 10€ παραπάνω.

Το San Paro είναι πανέμορφη πόλη...

Ευτυχώς το παιχνίδι είναι σταθερό. Δεν υπάρχουν οι συνήθεις ασθένειες που ταλαιπωρούν άλλα MMO κατά το λανσάρισμά τους, ο client είναι απίστευτα γρήγορος, τα bugs είναι πραγματικά δυσεύρετα – και όλα αυτά υποδηλώνουν σοβαρή προσπάθεια από την πλευρά των δημιουργών. Το ίδιο δουλεμένο είναι και το όλο στυλάκι του ΑPB. Γραφικά που άνετα συγκρίνονται με αυτά του GTA IV, ενώ το San Paro παρουσιάζει μια όμορφη κίνηση, αν και δε γίνεται πανικός μέσα στην πόλη. Οι αμέτρητες επιλογές σχεδίασης συμβόλων και τατουάζ, όπως επίσης και το tuning των αυτοκινήτων δίνουν πόντους στο γενικότερο σύνολο. Το APB είναι τελικά «ελαφρύ» ως προς τις απαιτήσεις του, όπως άλλοστε αρμόζει σε ένα MMO, και ίσως ο πιο όμορφος τίτλος της κατηγορίας που έχω προσωπικά δει εδώ και αρκετό καιρό.

Το soundtrack περιλαμβάνει πολύ γνωστά κομμάτια και ονόματα από μπάντες/καλλιτέχνες, ενώ γίνεται και η εξής μαγκιά: μπορείτε να εισάγετε κομμάτια από το PC σας (απατείται να το έχετε καταγράψει και στο last.fm), και αν οι συμπαίκτες στις αποστολές έχουν καταγράψει το συγκεκριμένο κομμάτι στο site, το ακούνε και αυτοί, όσο τουλάχιστον βρίσκεστε εντός οχήματος. Αν δεν το έχουν ακούσει, το last.fm το αντικαθιστά με ένα παρόμοιο, αν και αυτό σπάνια λειτουργεί, καθώς το last.fm είναι γνωστό για τις χαζομάρες επιλογές που κάνει. Τα εφέ, τέλος, που δεσπόζουν στο παιχνίδι δεν είναι εξουθενωτικά υπέροχα, απλά κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Eν τέλει, το APB προδίδεται από τους δημιουργούς του. Είχε τρομερές προοπτικές, αλλά κάποιες λάθος αποφάσεις ”καταστρέφουν” το βασικό του gameplay. Φυσικά υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης, και φυσικά το παιχνίδι έχει και τα δικά του καλά στοιχεία, όπως το υπέροχο customization και την τεχνική του αρτιότητα. Δύσκολα όμως μπορώ να σας το προτείνω μόνο γι αυτά τα δύο.

+ Εκτενές και γενικώς υπέροχο customization
+ Λίγα τεχνικά προβλήματα
+ Πολύ όμορφα γραφικά

- Το πιστολίδι και η οδήγηση απογοητεύουν
- Μονότονες αποστολές
- Εφιαλτικό matchmaking
- Η ιστορία με τη χρήση πραγματικών χρημάτων μάλλον δεν οδηγεί στα σωστά αποτελέσματα

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6

Πλατφόρμα: PC
Έκδοση: EA
Ανάπτυξη: Realtime Worlds
Διάθεση: EA Hellas
Είδος: Action-shooter MMO
Παίκτες: Multiplayer
Επίσημο Site: www.apb.com
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 2/7/2010
PEGI: 18