Προτού δείτε την βαθμολογία, ρίξτε μια καλή ματιά στον τίτλο. Afterfall: Insanity. Η λέξη “παράνοια” που συμπεριλαμβάνεται στον τίτλο, δεν σας παραπέμπει σε παιχνίδια τύπου Amnesia; Ω ναι, η πρώτη, λογική σκέψη που κάνει κάποιος είναι αυτή. Βλέποντας εν συνεχεία ότι προέρχεται από indie studio, αρχίζει και “καψώνεται” ο φουκαράς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το Amnesia προήλθε από την – τότε άγνωστη – Frictional Games. Και παίζοντας τον πρόλογο του Afterfall, το ενδιαφέρον αναζωπυρώνεται αφού υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση παράνοιας και παραλογισμού. Και εκεί που ετοιμάζεσαι να ξεκινήσεις τους διθυράμβους, ξαφνικά τρως την μια σφαλιάρα μετά την άλλη. Το – όπως έδειχνε – ψυχολογικό θρίλερ, καταντάει μια “κακογυρισμένη” b-movie με τραγικό ΑΙ, ανέμπνευστους γρίφους και τραγικές μάχες. Ω θεοί, γιατί;
Το σενάριο του παιχνιδιού κάνει μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Το Afterfall: Insanity διαδραματίζεται το 2032, 20 χρόνια μετά τον ΄Γ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα χέρια μας έχουμε κοινώς έναν post-apocalyptic τίτλο, καθώς οι περισσότερες χώρες έριξαν τα πυρηνικά τους κατά την διάρκεια του πολέμου και τα έκαναν λίμπα, με αποτέλεσμα οι λαοί να αναγκαστούν και να χτίσουν πόλεις κάτω από την επιφάνεια της Γης. Ο παίκτης παίρνει τον ρόλο ενός ψυχίατρου, ο οποίος καλείται να εξερευνήσει κάτι συμβάντα που λαμβάνουν χώρα σε μια από αυτές τις πόλεις.
Θα σταθώ στον πρόλογο, γιατί το όλο κλίμα του είναι το καλύτερο στοιχείο του παιχνιδιού. Στην αρχή λοιπόν ο παίκτης βλέπει ένα ανεξήγητο όραμα κατά την διάρκεια μιας ψυχολογικής συνεδρίασης με μια ασθενή. Μετά το όραμα – και με εσάς να έχετε μείνει με ένα μεγάλο “WΤF?!” ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας – ο γιατρός δέχεται μια κλήση από έναν άγνωστο. Αφού τελειώνει η κλήση, σηκώνεστε και η ασθενής σας έχει εξαφανιστεί. Ε μα και γαμώ τους πρόλογους είναι και θέλοντας και μη, σε προϊδεάζει για κάτι πολύ δυνατό. Και θεωρώ ανεπίτρεπτο το γεγονός ότι ένα τόσο υποσχόμενο παιχνίδι, μετατρέπεται στη συνέχεια σε έναν τραγικό, low-budget κλώνο του Resident Evil. Εντάξει, αντί για zombies έχετε να κάνετε με μεταλλαγμένους αλλά δεν έχει σημασία, οι ομοιότητες είναι εμφανέστατες στο όλο στιλ.
Ο τεχνικός τομέας του Afterfall: Insanity κυμαίνεται σε αρεστά επίπεδα. Ο τίτλος της Intoxicate Studios χρησιμοποιεί την Unreal Engine 3, πράγμα που σημαίνει ότι είναι ευχάριστος στο μάτι χωρίς όμως να διεκδικεί δάφνες ή να ωθεί την μηχανή στα όριά της. Οι υφές που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι καλές, τα ειδικά εφέ δεν είναι τέλεια, υπάρχει AO ώστε να μην φαίνονται “επίπεδα” τα δωμάτια κι οι γύρω χώροι και κατά γενική ομολογία, έχουμε να κάνουμε με έναν σχετικά καλό, οπτικά, τίτλο. Σίγουρα έχουμε δει καλύτερους, αλλά πιστέψτε με, έχουμε δει και πολύ χειρότερους. Ένα μικρό παράπονο έχω από τα animations των χαρακτήρων που είναι τραγικά, καθώς και από τα στόματα αρκετών NPCs, που παραμένουν κλειστά ακόμα κι όταν αυτοί μιλάνε. Κάτι τέτοιο μας πάει πολλά έτη πίσω αλλά εντάξει, μιλάμε για indie game, οπότε δεν γίνεται να έχουμε και τεράστιες απαιτήσεις.
Ο ήχος από την άλλη είναι χειρότερος. Το voice acting είναι για γέλια και το μόνο που σώζει κάπως την κατάσταση, είναι τα διάφορα περιβαλλοντικά εφέ. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να κάνω περαιτέρω σχόλια, πέρα του ότι με άφησε τόσο αδιάφορο το ηχητικό μέρος που από το δεύτερο monitor έπαιζαν δυνατότερα οι ειδήσεις των 8. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο λοιπόν, καταλαβαίνεις ότι τα λόγια είναι περιττά κι ότι κάτι πήγε πολύ στραβά κατά την δημιουργία του συγκεκριμένου τίτλου.
Στα του gameplay, όπως προείπα στα χέρια μας έχουμε έναν αποτυχημένο κλώνο του Resident Evil. Μολονότι το Afterfall ξεκινάει ως third-person horror adventure, γρήγορα κάνει στροφή 180 μοιρών και μετατρέπεται σε ένα τραγελαφικό third-person action melee game. Ο χαρακτήρας κινείται χειρότερα κι από τον Chris Redfield του Resident Evil 5. Εννοείται ότι δεν υπάρχει κουμπί για να πηδήξουμε (ΧΑ! Θέλετε και να πηδήξετε κουφάλες. Εδώ είναι horror game ρε. Παλουκωθείτε στο έδαφος και σουτ!), αν και μπορούμε να πυροβολούμε καθώς κινούμαστε. Καραβουβάου. Το Dead Space συναντά το Resident Evil 5 ένα πράγμα. Μέσα σε όλα αυτά, ο ψυχίατρός μας έχει κάτι cool κινήσεις αποφυγής, οι οποίες όμως είναι για γέλια, όπως και η μπάρα “στάμινας” που υπάρχει κάθε φορά που χρησιμοποιούμε κάποιο όπλο ή όταν τρέχουμε. Βεβαίως βεβαίως, υπάρχουν και τα κλασικά μπλιμπλίκια τα οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αν έχετε σφαίρες, όπως περίστροφα, καραμπίνες και πολυβόλα. Και να μην ξεχάσω να αναφέρω κάτι ελεεινά mini-games που εμφανίζονται κάθε φορά που μας ζητείται να λύσουμε κάποιον γρίφο ή να θέσουμε σε λειτουργία κάποιο αντιδραστήρα.
Για το ΑΙ, τι να πω; Καλύτερα να μην γράψω μου φαίνεται. Εδώ ακριβώς είναι το μεγαλύτερο ψεγάδι του Afterfall: Insanity. Το ότι δηλαδή προσπαθεί να προσελκύσει τους action fans με κάτι ελεεινούς μηχανισμούς που προδίδουν την indie φύση του. Με λίγα λόγια, το παιχνίδι αποτυγχάνει να προσφέρει κάτι διασκεδαστικό ή κάτι πρωτόγνωρο. Ή κάτι ενδιαφέρον στην τελική ανάλυση. Το σενάριο μπάζει και δυστυχώς δεν υπάρχουν τα gameplay mechanics για να φέρουν μια σχετική ισορροπία. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να έχουμε στα χέρια μας έναν ψυχίατρο που δεν μασάει (ενώ οι στρατιώτες τα κάνουν απάνω τους), κινείται νωχελικά και μάχεται με έναν κωμικοτραγικό τρόπο.
Εν κατακλείδι, το Afterfall: Insanity είναι ένα μέτριο παιχνίδι και πάσχει σε όλους σχεδόν τους τομείς. Σαφώς κι έχουμε να κάνουμε με indie game και όπως είναι αυτονόητο, διατίθεται σε σχετικά προσιτή τιμή. Όμως υπάρχουν τόσα καλύτερα PC games με τα οποία μπορείτε να περάσετε την ώρα, που αδυνατώ να βρω τον λόγο για τον οποίο αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με αυτό εδώ. Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά Intoxicate Studios.
+ Χρησιμοποιεί την Unreal Engine 3
+ Ο πρόλογος του παιχνιδιού– Τραγικό ΑΙ
– Ελεεινό collision detection και μηχανισμοί μάχης
– Ο ηχητικός τομέας
– Δεν τρομάζει
– Η κίνηση του χαρακτήραΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.0
Πλατφόρμα: PC
Έκδοση: Nicolas Entertainment Group
Ανάπτυξη: Intoxicate Studios
Διάθεση: Downloadable
Είδος: Survival horror, third-person shooter
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://afterfall-universe.com/en
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: Νοέμβριος 2011
PEGI: 18