Πόσο βοηθάει η ρετρομανία στα παιχνίδια; Πρέπει οι νεότεροι προγραμματιστές να βελτιώνουν απλώς τους παλιούς, κλασικούς τίτλους, ή πρέπει να δημιουργούν νέα πράγματα; Και στην τελική, αν διελέξουν το πρώτο, πώς ορίζεται η βελτίωση; Δύσκολα ερωτήματα που ψάχνουν εδώ και χρόνια την απάντηση τους, η οποία μοιάζει χαμένη στις μόδες, τις επιταγές και τις φανφάρες. Όπως και να ‘χει, ένας νέος τίτλος από την Άπω Ανατολή, το 3D Dot Game Heroes, κάνει κάτι πολύ απλό, που κανείς όμως δεν είχε σκεφτεί: παίρνει τα κλασικά παιχνίδια τύπου Zelda και τα μετατρέπει σε 3D. Ή μάλλον όχι τόσο απροκάλυπτα. Το 3D Dot υποτίθεται πως αποτελεί, πέρα από μια αφελή αντιγραφή και κάποιου είδους πνευματικό διάδοχο, ένα χιουμοριστικό αντίγραφο, ένα tribute αν θέλετε στις δοξασμένες ώρες που οι περισσότεροι δαπανήσατε στο αρχικό Zelda, 20+ χρόνια πριν, στο NES.
Και ήταν που λέτε το βασίλειο της Donia, κάποτε 2D. Εκείνη την εποχή ένα μεγάλο κακό ξέσπασε και ένα θρυλικός ήρωας το πολέμισε, νικώντας και σφραγίζοντάς το. Μαντέψτε. Το κακό ξαναξεσπά, και η Donia εισέρχεται σε μια περίοδο παρακμής, κανείς δε νοιάζεται πια γι’αυτή, κανείς δεν την επισκέπτεται. Ο βασιλιάς ακριβώς εκείνη τη στιγμή αποφασίζει να ανανεώσει το βασίλειο του, και το μετατρέπει σε 3D. Και ακριβώς εκεί είναι που έρχεστε εσείς, ο πολύ μακρινός απόγονος του ήρωα εκείνου, και φυσικά καλείστε να ξαναπολεμήσετε το κακό και να το ξανανικήσετε…
Ο ήρωας δεν έχει ταυτότητα. Μπορεί να είναι ένας Ninja, ένας βρικόλακας, ένα δέντρο, οτιδήποτε. Πέρα από τις πάμπολλες επιλογές που το παιχνίδι από μόνο του παρέχει, μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει το δικό του ήρωα με ένα σύστημα εργαλείων που απλόχερα δίνεται – και μάλιστα όχι μόνο ο ήρωας, αλλά και οι κινήσεις του, τα πάντα, μπορούν να προγραμματιστούν απευθείας από τη φαντασία του καθενός με σχετικά απλές διαδικασίες. Η αποστολή απλή: ο ήρωας παλεύει με κάθε είδους τέρατα, περιπλανιέται σε υπόγεια, εξοχές, πόλεις και λοιπά, με σκοπό να μαζέψει έξι orbs τα οποία θα τον βοηθήσουν στο να καταπολεμήσει το απόλυτο κακό που ταλαιπωρεί τον κόσμο του παιχνιδιού. Τα orbs αυτά βρίσκονται το καθένα σε διαφορετικά dungeons, τα οποία, ενώ αρχικά είναι απλοί λαβύρινθοι με χαμηλές προσδοκίες ενδιαφέροντος, αργότερα μεγεθύνονται και σφύζουν από πλάσματα που πρέπει να καταστραφούν.
Το απλό ξεκαθάρισμα των dungeons και το τελικό boss απαιτούν κάτι λιγότερο από 10 ώρες αργού παιχνιδιού για να εμφανιστούν οι τίτλοι τέλους – το 3D Dot δε σταματάει εδώ όμως. Αμέτρητα side-quests από τον πληθυσμό των πόλεων, αχαλίνωτη εξερεύνηση, ζωή και μαγεία να γίνουν upgraded, όπλα να τουμπανιάσουν και λοιπά, εκτοξεύουν τόσο τη διάρκεια όσο και τη βιωσιμότητα του παίκτη, αν έχετε φυσικά την υπομονή να αντέξετε το gameplay… Αργό και βασανιστικό. Ο ήρωας κινείται όπως ακριβώς και ο Link 24 χρόνια πριν, έχει τις ίδιες κινήσεις με το σπαθί. Να σημειώσω επίσης ότι αν δεν έχετε φουλαριστή τη ζωή του ήρωα, όλα τα upgrades των όπλων πάνε χαμένα, και καταλήγετε να προσπαθείτε να επιζήσετε με ποταπά μέσα.
Η όλη πρόοδος του παιχνιδιού βέβαια εξαρτάται όπως είπα από την εξερεύνηση. Στα dungeons, πέρα από βαρετά pixels εχθρών υπάρχουν και διάφορα σεντούκια, κρυφά μυστικά που περιμένουν ανακάλυψη. Βέβαια, ο όρος “μυστικά” είναι μάλλον είναι λάθος καθώς είμαστε υποχρεωμένοι να τα βρούμε, αν θέλουμε να συνεχίζουμε να παίζουμε (αλήθεια, θέλουμε;). Αυτά τα … μυστικά λοιπόν κρύβουν νέα όπλα και εργαλεία, των οποίων η απουσία εμποδίζει τον παίκτη από το να προχωρήσει στο επόμενο dungeon. Τολμήσε κανείς να ξεχάσει κάτι; Είναι καταδικασμένος να περιπλανηθεί ξανά σε όλο το χάρτη του παιχνιδιού μέχρι να βρει εκείνο το μικροσκοπικό κλειδάκι που βρίσκεται πίσω πίσω, στο προτελευταίο κομμάτι του τρίτου dungeon. Ακούς εκεί ξέχασε κάτι, ο τεμπέλης…
Όπως λίγο πολύ έχετε καταλάβει, το παιχνίδι διατηρεί αναλλοίωτα πέρα από τα καλά, και τα κακά στοιχεία των παιχνιδιών της δεκαετίας του ’80. Δεν υπάρχει hint ούτε για δείγμα, ο χάρτης απαιτεί το pause του παιχνιδιού για να εμφανιστεί, το inventory είναι όπως φαντάζεστε, με ένα κάρο άχρηστα αντικείμενα, και εν τέλει, απίστευτη επαναληπτικότητα.
Ο σχεδιασμός βέβαια του κόσμου ομολογώ πως μου (κρυφο)άρεσε, αφού παρουσιάζει μια εύγευστη ποικιλία και μια πανδαισία χρωμάτων, κάτι που πάντα αποτελούσε φετίχ των gamers ανα την υφήλιο. Φυσικά, τα πάντα είναι pixelated (με τη λογική της μετατροπής από 2D σε 3D) και αυτό παρουσιάζεται τρισδιάστατα με τουβλάκια. Τα πάντα δηλαδή είναι φτιαγμένα από μικρά τουβλάκια, τετράγωνα, άσχετα αν στο παιχνίδι δεν υπάρχουν καμπύλες, παρά μόνο γωνίες. Ευτυχής εξαίρεση το νερό, το οποίο και φωτοσκιάσεις έχει, και καλό animation. Παράδοξο ε; Ο ήχος αποτελείται αποκλειστικά από οχτάμπιτες, ανίκανες να εμπεύσουν ή να εντυπωσιάσουν μελωδίες. Και μάλιστα δε μιλάμε μόνο για τα σύνηθη εφέ του level-up της ζωής ή της μαγείας, αλλά και για το όλο soundtrack, που σε κάποια φάση έπιασα να παίζει με τα ακουστικά μου νεύρα.
Δεν είμαι σίγουρα εγώ αυτός που θα ορίσει αν η νοσταλγία είναι κακό ή καλό πράγμα. Απλά πιστεύω πως δεν αξίζει κάποιος να δώσει τα χρήματα που με κόπο έβγαλε, μόνο και μόνο για να νοσταλγήσει. Ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν οι emulators.
+ Όμορφος κόσμος
+ Μεγάλη διάρκεια– Επιτηδευμένα απαρχαιωμένος ήχος
– Καταστάσεις που θυμίζουν ‘80
– Κάπως γραμμικό
– Προβληματάκια στο gameplayΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5
Πλατφόρμα: PS3
Έκδοση: Southpeak
Ανάπτυξη: Silicon Studio
Διάθεση: Dionic
Είδος: Action-adventure
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://www.3ddotgameheroes.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 14/5/2010
PEGI: 7+